subjectivism=υποκειμενισμός; γιατί όχι 'υποκειμενικισμός' a la 'σχετικισμός';
Και γιατί όχι 'υποκειμενισμός' α-λα 'υλισμός';
έχω την εντύπωση ότι ο -ισμός προέρχεται από το 'υποκειμενικός'
Τα λεξικά [ΛΝΕΓ (Μπαμπινιώτης) και ΛΚΝ (Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη)] έχουν την εντύπωση ότι αποτελεί μεταφραστικό δάνειο από το γαλλ. subjectivisme.
και άρα κάποιος μπορεί να είναι 'υποκειμενικιστής'
Η αιτιώδης συνάφεια είναι μια αυθαίρετη δική σου εικασία. Κατά τα άλλα, θα μπορούσε, γιατί όχι; Αρκεί να είχε λόγο ύπαρξης, δηλαδή να σημαίνει κάτι διαφορετικό από τον ήδη υπάρχοντα 'υποκειμενιστή'.
όπως κάποιος είναι 'σχετικιστής' από τον 'σχετικισμός' άπό το 'σχετικός'.
Τα λεξικά (ΛΚΝ, ΛΝΕΓ) ξανά διαφωνούν μαζί σου. Τον 'σχετικισμό' τον θεωρούν μεταφραστικό δάνειο από το γαλλ. relativisme ή αγγλ. relativism. Τον 'σχετικιστή' τον θεωρούν μεταφραστικό δάνειο από το γαλλ. relativiste ή αγγλ. relativist (ΛΚΝ) ή ίσως από τον 'σχετικισμό' (ΛΝΕΓ), πάντως τελικά όχι παράγωγο του 'σχετικός'.
Δε θα ήταν 'σχετιστής' ή 'σχεσιστής' έτσι;
Πρώτον, πώς να ήταν αλλιώς αφού έχει την προέλευση που αναφέραμε; Δεύτερον, ούτως ή άλλως ο πυρήνας της έννοιας δεν είναι η 'σχέση', είναι η 'σχετικότητα'.
Το ίδιο μου φαίνεται ότι ισχύει (ή θα έπρεπε να ισχύει) και για το obectivism-objectivist.
Ασχέτως του αν θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε, τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν με τον 'αντικειμενισμό' και τον 'αντικειμενιστή', άρα ας μην επαναλαμβανόμαστε.
Η γλώσσα είναι περίεργο και ατίθασο πλάσμα. Δεν αρκεί να μας φαίνεται κάτι λογικό για να είναι και πραγματικό. Η γλώσσα είναι ιστορικό προϊόν, ή μάλλον μια αέναη ιστορική παραγωγή, αξεχώριστη από τη ζωή και εξίσου ανυπότακτη σε αφηρημένα λογικά σχήματα. Τη λογική της διαμόρφωσής της μπορούμε να την απομονώσουμε σαν νήμα που διατρέχει την πραγματική της εξέλιξη, όχι το αντίστροφο.
Καλωσήρθες κι από μένα, Φίλιππε, και περιμένω κι εγώ με τη σειρά μου τους πιο ειδικούς.