peak-end rule

[argyro]

Είναι η τάση που έχουμε να κρίνουμε κάθε εμπειρία τόσο από τις σημαντικές στιγμές της, όσο και από την κατάληξή της. Στη wikipedia δίνει τον εξής ορισμό (τον ίδιο δλδ):

According to the peak-end rule, we judge our past experiences almost entirely on how they were at their peak (pleasant or unpleasant) and how they ended. Other information is not lost, but it is not used. This includes net pleasantness or unpleasantness and how long the experience lasted.

Καμιά ιδέα;

Υ.Γ. Σκέφτηκα το "κανόνας κορύφωσης-κατάληξης/έκβασης", αλλά δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καλό.

 

[nickel]

Καλησπέρα. Είναι πολύ καλή η επιλογή σου. Να φανταστείς, δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στην προσωπική μου προτίμηση για την κατάληξη και την έκβαση που θέλουν τα θεωρητικά βιβλία για τη δραματική τέχνη. Θα έβαζα άρθρα όμως — κι ας μεγάλωνα τον δείκτη μπλαμπλά: ο κανόνας της κορύφωσης και της κατάληξης.

 

[Themis†]

Κι εμένα μου φαίνεται μια χαρά η αρχική επιλογή. Ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι satisficer. Όταν έσκασε το ποστ του Νίκελ, αναρωτιόμουνα κι εγώ τι θα προτιμούσα μεταξύ κατάληξης και έκβασης, και συμφωνώ μαζί του. Τα λεξικά δεν βοηθάνε, αλλά νομίζω ότι η έκβαση χρησιμοποιείται κατά βάση για μια διαδικασία που είναι στραμμένη στην παραγωγή ενός αποτελέσματος, που κατά κάποιο τρόπο βρίσκεται σε εκκρεμότητα μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα αυτό. Αντίθετα, η κατάληξη δεν είναι τόσο δεσμευτική. Επειδή υποθέτω ότι εδώ μπορεί να μιλάμε για ένα μακρόχρονο βίωμα (π.χ. η δουλειά κάποιου σε μια εταιρεία, η διαμονή του σε μια πόλη, ο έγγαμος βίος του) το οποίο δεν ορίζεται από την αναγκαία παραγωγή ενός αποτελέσματος, νομίζω ότι θα ταίριαζε καλύτερα η κατάληξη, δηλαδή το φινάλε. Από την άλλη, στις εκδοχές "κανόνας κορύφωσης-κατάληξης" και "κανόνας της κορύφωσης και της κατάληξης" θα πρόσθετα και μια εκδοχή χωρίς το δεύτερο οριστικό άρθρο: "κανόνας της κορύφωσης και κατάληξης".

 

[argyro]

Αφού συμφωνείτε, θα καταλήξω ;) σ' αυτό. Ευχαριστώ!