Σωστά τα λέει η NatCat, μόνο που το σχόλιό της περί ιδωτικού διεθνούς δικαίου δεν είναι πλήρες, ιδίως στον τομέα των ιδιωτικών συμβάσεων/συμφωνητικών, όπου, κατ' αρχήν, ισχύει το δίκαιο που διάλεξαν τα συμβαλλόμενα μέρη, και το ιδιωτικό διεθνές παίζει δευτερεύοντα ρόλο (πχ εάν δεν έχει συμφωνθεί εφαρμοστέο δίκαιο ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις), σε αντίθεση με, για παράδειγμα το Οικογενειακό δίκαιο, όπου το ιδωιτικό διεθνές είναι πράγματι σημαντικό. Οπότε, κατά τη γνώμη μου ένας μεταφραστής που καλείται να μεταφράσει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό πρέπει να αρχίσει από το εφαρμοστέο δίκαιο. Εάν τα μέρη έχουν καθορίσει το εφαρμοστέο δίκαιο και τα αρμόδια δικαστήρια (όπως στις περισσότερες τυποποιημένες συμβάσεις με εκδοτικούς οίκους που συνήθως τις στέλνουν (διάβαζε επιβάλλουν) στους μεταφραστές που θέλουν να προσλάβουν), τότε η σύμβαση πρέπει να μεταφραστεί από τη σκοπιά του εφαρμοστέου δικαίου και του δικαστηρίου που τυχόν θα κληθεί να την ερμηνεύσει/εφαρμόσει. Και φυσικά συμφωνώ με την παρατήρησή σου ότι μια μεταφρασμένη σύμβαση πρέπει οπωσδήποτε να τη δεί και ένας δικηγόρος. Βέβαια ΄στην Ελλάδα οι μηχανικές μεταφράσεις έχουν παρεισφρήσει και στον χώρο αυτό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συμφωνητικά που αναφέρονται σε "δικαίωμα ανοσοποίσησης" (φαντάζομαι απόδοση του "rigth to immunity"), "μη προκατάλειψη από επιείκεια" (φαντάζομαι απόδοση του "without prejudice to equity", που έτσι κι' αλλιώς είναι αρχή του common law χωρίς ανάλογο στην ελληνική έννομη τάξη), και άλλα τέτοια ωραία !!!
