Γεια σου Ευδοκία,
Η ερώτησή σου αυτή πρέπει να έχει καταρρίψει κάθε ρεκόρ αμηχανίας στη Λεξιλογία. Θα προσπαθήσω να περιγράψω, λοιπόν, τη διαδικασία παραγωγής υαλόμαλλου (όπως την κατάλαβα από την παραπομπή που μας έστειλες) μήπως βοηθήσω σε τίποτε πιο εμπνευσμένες ορολογικές ιδέες.
Στο εργοστάσιο λιώνουν λοιπόν το γυαλί, που ρέει μέσα σε κάτι σαν κυκλικό ταψί με πολλές μικρές τρύπες στο πλευρικό τοίχωμα. Το ταψί περιστρέφεται πολύ γρήγορα, οπότε από τις τρυπούλες πετάγονται ακτίνες ρευστού γυαλιού που παγώνουν, κλαδεύονται (;)) και συγκεντρώνονται για περαιτέρω επεξεργασία.
Το ταψί με τις ακτίνες που πετάγονται θυμίζει στέμμα, στεφάνη, διάδημα κ.ο.κ. και γι' αυτό και η απόδοση «τεχνική στεφανυάλου». Ο όρος αυτός μοιάζει να έχει καλό πεντιγκρί, αλλά νομίζω ότι κατανοώ τις γλωσσικές σου ενστάσεις. Αυτή η στεφανύαλος μοιάζει σαν να μην έχει πλαστεί με όλους τους κανόνες της σωστής σύνθεσης.
Η φυγοκέντριση είναι ουσιαστικό μέρος της διαδικασίας, αλλά είναι πολύ γενικός όρος και συνήθως χρησιμοποιείται για τον διαχωρισμό κάποιων υλικών· γι' αυτό θα προσπαθούσα σε πρώτη φάση να τον αποφύγω. Ή να τον διευκρινίσω κάπως, π.χ. διαδηματική φυγοκέντριση.
All said and done, αν δεν βρεθεί κάτι καλύτερο, θα έλεγα να βάλεις τον όρο της ΙΑΤΕ (και των Ελλήνων Υαλουργών, μην το ξεχνάμε) να είσαι καλυμμένη. Το πολύ πολύ, με λίγη φυγοκέντριση: Φυγοκεντρική τεχνική στεφανυάλου. Και όποιος κατάλαβε, οκ. Όποιος δεν κατάλαβε, τον παραπέμπεις αρμοδίως.
