Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Η αλήθεια είναι ότι εμένα μου φάνηκε ακριβώς το αντίθετο: Αμερικανίδα που το παίζει Ιταλίδα. Όχι μόνο βάσει φωνηέντων, που λέει και η SBE, αλλά και των -chi-, -gli- που δεν τα λέει με φυσική προφορά.
Εγώ πάντως όσους Ελληνοαμερικάνους έχω γνωρίσει, ήταν λες και ήταν βγαλμένοι από το Γάμος αλά ελληνικά.
SBE
¥
Αυτό τον καιρό προσπαθώ να δω όσες ταινίες έχασα στο σινεμά τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, είτε με τη βοήθεια της τηλεόρασης είτε με τη βοήθεια του ντιβιντιού. Δυστυχώς μόνο απογοήτευση μέχρι στιγμής:
α. Μαύρος κύκνος: γιατί δε με προειδοποίησε κανείς ότι θα δώ $^%$%#&@; Το ξέρω ότι όπου ακούς πολλά΄Όσκαρ κρατάς μικρό καλάθι, αλλά άλλο να παίρνει βραβεία μια ταινία εύπεπτη, γενικής χρήσεως και παντός κοινού, κι άλλο να βραβεύεται μια βλακεία που είχε και σενάριο εξωπραγματικό γραμμένο προφανώς από άνθρωπο που δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί ένας επαγγελματικός θίασος και που βάζει το ένα κλισέ μετά το άλλο. Υποψιάζομαι ότι απευθύνεται σε κορίτσια κάτω των 15 που ενθουσιάζονται με την ιδέα της μπαλαρίνας, όχι του μπαλέτου. Όσο για την πρωταγωνίστρια σε μία μόνο σκηνή παίζει κάπως.
β. Το δέντρο της ζωής: θέλει σινεμά. Μου άρεσε, αν και δεν είδα τις ερμηνείες που λένε οι κριτικές, κυρίως γιατί δεν είχε πολλά σημεία που χρειαζόταν να ερμηνεύσει ο ηθοποιός.
γ. Το δέρμα που κατοικώ: λοιπόν, ο Μπαντέρας παίζει καλύτερα στη γλώσσα του και μπορεί να τον περάσεις και για ηθοποιό. Σιγά τη διαπίστωση. Κατα τ'άλλα η ταινία ήταν αηδιαστική και έπρεπε να είχα διαβάσει προσεκτικά το κουτί του ντιβιντιού που έγραφε contains sexual violence, gore and strong language. Η σκέψη ήταν σιγά τώρα, έχω δει κι έχω δει. Κανονικά έπρεπε να γράφει: σουρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ, με εξωπραγματικά στοιχεία, αλλά με καλύτερη ατμόσφαιρα από αυτό που είδες τις προάλλες με τις μπαλαρίνες, οπότε ετοιμάσου να σου χαλάσει τη διάθεση.
δ. The Runaways: Τα πιτσιρίκια έχουν ταλέντο. Δεν αναγνώρισα καθόλου την πρωταγωνίστρια του Twilight, ίσως γιατί σε εκείνες τις ταινίες έχει το ίδιο ύφος συνέχεια, ενώ εδώ αλλάζει ύφος που και που. Η δε Ντακότα Φανινγκ είναι πολύ καλή. Η πλοκή εξελίσσεται σε εποχή που εγώ ήμουνα πολύ μικρή για να δίνω σημασία στη μουσική, μόνο τον απόηχο των σουξέ που ακούγονται στην ταινία θυμάμαι, αλλά τα κουρέματα, ντυσίματα, βαψίματα κλπ τα θυμάμαι γιατί μέναμε κοντά σε σχολείο και είχαμε δις ημερησίως παρέλαση έξω από την πόρτα μας.
ε. Αδωξοι μπάσταρδη: αυτό το είδα στην τηλεόραση ενώ έκανα άλλες δουλειές και ίσως φταίει που δεν πρόσεχα, αλλά περίμενα να είναι ψυχαγωγική παρωδία-χαζομάρα, του στυλ καθίσαμε μια παρέα να δούμε τηλεόραση και να κάνουμε πλάκα, με καλή μουσική και με κανέναν εδώ- εκεί να πεθαίνει με εξωπραγματικό τρόπο σε αργή κίνηση. Κατάληξα ότι είναι από τις λίγες ταινίες που ο καθένας μιλάει τη γλώσσα του ρόλου του και δεν συνεννοούνται με τον αυτόματο μεταφραστή του Σταρτρεκ. Διαπίστωσα ότι χαραμίζει η ταινία ένα σωρό καλούς ηθοποιούς, και ότι αξίζει μόνο για τις ερμηνείες των γερμανόφωνων. Που τελικά και γι' αυτούς ισχύει ότι και για τον Μπαντέρας: στη γλώσσα τους είναι πολύ καλύτεροι, ειδικά η Κρούγκερ που σε όλους τους Αγγλόφωνους ρόλους της είναι απλώς μια ανέκφραστη γλάστρα που μουρμουρίζει. Θα μου πεις τη διεθνή καριέρα ουδείς εμίσησε. Παρεμπιπτόντως, πολύ μου άρεσε ο πολύγλωσσος που έπαιζε τον αξιωματικό και που τον είδα πρόσφατα στην τελευταία του Πολάνσκι. Ειδικά στη σκηνή που αρχίζει να μιλάει και ιταλικά.
Και για να τελειώσω με πιο ευχάριστη νότα, είδα πρόσφατα στο σινεμά την τελευταία Μαπετοταινία και πολύ συγκινήθηκα. Η ταινία δε λέει και πολλά πράγματα μέχρι το σημείο που ξεκινάει το σώου, αλλά ακούγεται τόσες πολλές φορές στην ταινία "σας θυμάμαι από μικρός", που έ, ναι, κάτι σε πιάνει όταν το ακούς.
α. Μαύρος κύκνος: γιατί δε με προειδοποίησε κανείς ότι θα δώ $^%$%#&@; Το ξέρω ότι όπου ακούς πολλά΄Όσκαρ κρατάς μικρό καλάθι, αλλά άλλο να παίρνει βραβεία μια ταινία εύπεπτη, γενικής χρήσεως και παντός κοινού, κι άλλο να βραβεύεται μια βλακεία που είχε και σενάριο εξωπραγματικό γραμμένο προφανώς από άνθρωπο που δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί ένας επαγγελματικός θίασος και που βάζει το ένα κλισέ μετά το άλλο. Υποψιάζομαι ότι απευθύνεται σε κορίτσια κάτω των 15 που ενθουσιάζονται με την ιδέα της μπαλαρίνας, όχι του μπαλέτου. Όσο για την πρωταγωνίστρια σε μία μόνο σκηνή παίζει κάπως.
β. Το δέντρο της ζωής: θέλει σινεμά. Μου άρεσε, αν και δεν είδα τις ερμηνείες που λένε οι κριτικές, κυρίως γιατί δεν είχε πολλά σημεία που χρειαζόταν να ερμηνεύσει ο ηθοποιός.
γ. Το δέρμα που κατοικώ: λοιπόν, ο Μπαντέρας παίζει καλύτερα στη γλώσσα του και μπορεί να τον περάσεις και για ηθοποιό. Σιγά τη διαπίστωση. Κατα τ'άλλα η ταινία ήταν αηδιαστική και έπρεπε να είχα διαβάσει προσεκτικά το κουτί του ντιβιντιού που έγραφε contains sexual violence, gore and strong language. Η σκέψη ήταν σιγά τώρα, έχω δει κι έχω δει. Κανονικά έπρεπε να γράφει: σουρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ, με εξωπραγματικά στοιχεία, αλλά με καλύτερη ατμόσφαιρα από αυτό που είδες τις προάλλες με τις μπαλαρίνες, οπότε ετοιμάσου να σου χαλάσει τη διάθεση.
δ. The Runaways: Τα πιτσιρίκια έχουν ταλέντο. Δεν αναγνώρισα καθόλου την πρωταγωνίστρια του Twilight, ίσως γιατί σε εκείνες τις ταινίες έχει το ίδιο ύφος συνέχεια, ενώ εδώ αλλάζει ύφος που και που. Η δε Ντακότα Φανινγκ είναι πολύ καλή. Η πλοκή εξελίσσεται σε εποχή που εγώ ήμουνα πολύ μικρή για να δίνω σημασία στη μουσική, μόνο τον απόηχο των σουξέ που ακούγονται στην ταινία θυμάμαι, αλλά τα κουρέματα, ντυσίματα, βαψίματα κλπ τα θυμάμαι γιατί μέναμε κοντά σε σχολείο και είχαμε δις ημερησίως παρέλαση έξω από την πόρτα μας.
ε. Αδωξοι μπάσταρδη: αυτό το είδα στην τηλεόραση ενώ έκανα άλλες δουλειές και ίσως φταίει που δεν πρόσεχα, αλλά περίμενα να είναι ψυχαγωγική παρωδία-χαζομάρα, του στυλ καθίσαμε μια παρέα να δούμε τηλεόραση και να κάνουμε πλάκα, με καλή μουσική και με κανέναν εδώ- εκεί να πεθαίνει με εξωπραγματικό τρόπο σε αργή κίνηση. Κατάληξα ότι είναι από τις λίγες ταινίες που ο καθένας μιλάει τη γλώσσα του ρόλου του και δεν συνεννοούνται με τον αυτόματο μεταφραστή του Σταρτρεκ. Διαπίστωσα ότι χαραμίζει η ταινία ένα σωρό καλούς ηθοποιούς, και ότι αξίζει μόνο για τις ερμηνείες των γερμανόφωνων. Που τελικά και γι' αυτούς ισχύει ότι και για τον Μπαντέρας: στη γλώσσα τους είναι πολύ καλύτεροι, ειδικά η Κρούγκερ που σε όλους τους Αγγλόφωνους ρόλους της είναι απλώς μια ανέκφραστη γλάστρα που μουρμουρίζει. Θα μου πεις τη διεθνή καριέρα ουδείς εμίσησε. Παρεμπιπτόντως, πολύ μου άρεσε ο πολύγλωσσος που έπαιζε τον αξιωματικό και που τον είδα πρόσφατα στην τελευταία του Πολάνσκι. Ειδικά στη σκηνή που αρχίζει να μιλάει και ιταλικά.
Και για να τελειώσω με πιο ευχάριστη νότα, είδα πρόσφατα στο σινεμά την τελευταία Μαπετοταινία και πολύ συγκινήθηκα. Η ταινία δε λέει και πολλά πράγματα μέχρι το σημείο που ξεκινάει το σώου, αλλά ακούγεται τόσες πολλές φορές στην ταινία "σας θυμάμαι από μικρός", που έ, ναι, κάτι σε πιάνει όταν το ακούς.
SBE
¥
Μάπετς, στο σημείο που πάει να αρχίσει η παράσταση με το γνωστό τραγούδι οι δυο γέροι παίρνουν τις θέσεις τους και λέει ο ένας (με τα γκρίζα φρύδια) στον άλλο με το μουστάκι:
- Τριάντα χρόνια ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή.
- Όνειρο το λες αυτό ή εφιάλτη;
Σε ένα άλλο σημείο εμφανίζεται η Σελίνα Γκόμεζ και λέει "δεν ξέρω ποιοί είσαστε, αλλά ο ατζέντης μου μου είπε να έρθω εδώ". Ό,τι θα πούνε δηλαδή όλα τα δεκεξάρικα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το φρούτο, αλλά όλα τα πουρά μου είπαν να πάω να το δω.
Μάλιστα επειδή πήγα στο σινεμά στην παράσταση των εννέα και είχε γίνει κάποιο λάθος και μόνο στο ιντερνέτ έβλεπες ότι είχε Μάπετς στο πρόγραμμα ενώ στα έντυπα, καθώς και στη βιτρίνα του σινεμά δεν φαινόταν, στην αίθουσα ήμουνα μόνο εγώ κι ένας άλλος τύπος, ούτε καν πέντε άτομα, όπως τότε που είχαμε πάει να δούμε με κάτι συμφοιτητές την Εγκατάλειψη του Κοντσαλόφσκι στην κινηματογραφική λέσχη της ΦΕΞ (και φύγαμε στα μισά της ταινίας). Σαν παλιό σινεμά, που βλέπεις το σκηνοθέτη και τον παραγωγό να βλέπουν την ταινία μόνοι τους.
- Τριάντα χρόνια ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή.
- Όνειρο το λες αυτό ή εφιάλτη;
Σε ένα άλλο σημείο εμφανίζεται η Σελίνα Γκόμεζ και λέει "δεν ξέρω ποιοί είσαστε, αλλά ο ατζέντης μου μου είπε να έρθω εδώ". Ό,τι θα πούνε δηλαδή όλα τα δεκεξάρικα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το φρούτο, αλλά όλα τα πουρά μου είπαν να πάω να το δω.
Μάλιστα επειδή πήγα στο σινεμά στην παράσταση των εννέα και είχε γίνει κάποιο λάθος και μόνο στο ιντερνέτ έβλεπες ότι είχε Μάπετς στο πρόγραμμα ενώ στα έντυπα, καθώς και στη βιτρίνα του σινεμά δεν φαινόταν, στην αίθουσα ήμουνα μόνο εγώ κι ένας άλλος τύπος, ούτε καν πέντε άτομα, όπως τότε που είχαμε πάει να δούμε με κάτι συμφοιτητές την Εγκατάλειψη του Κοντσαλόφσκι στην κινηματογραφική λέσχη της ΦΕΞ (και φύγαμε στα μισά της ταινίας). Σαν παλιό σινεμά, που βλέπεις το σκηνοθέτη και τον παραγωγό να βλέπουν την ταινία μόνοι τους.
SBE
¥
Το είδα το φθινόπωρο που βγήκε και μου άρεσε πολύ. Ώρες ώρες δεν καταλάβαινα τιστοδιάλο λέγανε με τα συνθηματικά τους. Αλλά με πήγε πίσω στο σινεμά της εποχής που οι κακοί ήταν οι Ρώσοι και κυκλοφορούσαν δηλητηριασμένες ομπρέλλες και όλοι μίλαγαν με αποφθέγματα του στυλ "οι γερανοί πετούν τα μεσάνυχτα" και "το καλοκαίρι είναι βροχερό στο Κίεβο"
Είχε κι αυτή την ατμόσφαιρα της παλιάς δημόσιας υπηρεσίας που την πρόλαβα κι εγώ στην Αγγλία.
JimAdams
¥
Το είδα πριν λίγο καιρό. Αρκετά καλή, αλλά γενικά μ'αρέσουν τέτοιου στυλ φιλμάκια, συν ότι εκτιμώ βαθύτατα τον Γκάρι Όλντμαν, άρα η αντικειμενικότητα πάει περίπατο! Θύμιζε όντως σινεμά εποχής, που λέει και η SBE, και επιπλέον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι άγγλοι πρέπει να λατρεύουν σε βαθμό βίτσιου να φτιάχνουν ταινίες εποχής, μόνο και μόνο για να βρίσκουν όλα αυτά τα vintage πραματάκια.
JimAdams
¥
Είδα το Μεθυσμένο Ημερολόγιο (Rum Diary), βασισμένο σε μυθιστόρημα του Hunter S.Thompson.
Καλογυρισμένο, ωραίες ερμηνείες, με τον Τζιοβάνι Ριμπίζι να ξεχωρίζει (για μένα) αν και κινείται στα όρια του γραφικού. Μην περιμένετε να δείτε κάτι σαν το ''Φόβο και παράνοια στο Λας Βέγκας'', ούτε κατά διάνοια. Ο Bruce Robinson (Withnail & I), το χειρίζεται λιγότερο ντελιριακά, πιο ρεαλιστικά και ήπια, χωρίς όμως να χάνεται και ο αυθορμητισμός και η τρέλα που πάντα χαρακτήριζε τα έργα και τις ημέρες του θείου Χάντερ. Γενικά μου άφησε καλή εντύπωση.
Κρέντιτς στον Μάικλ Ρίσπολι και τον Ρίτσαρντ Τζέκινς.
Καλογυρισμένο, ωραίες ερμηνείες, με τον Τζιοβάνι Ριμπίζι να ξεχωρίζει (για μένα) αν και κινείται στα όρια του γραφικού. Μην περιμένετε να δείτε κάτι σαν το ''Φόβο και παράνοια στο Λας Βέγκας'', ούτε κατά διάνοια. Ο Bruce Robinson (Withnail & I), το χειρίζεται λιγότερο ντελιριακά, πιο ρεαλιστικά και ήπια, χωρίς όμως να χάνεται και ο αυθορμητισμός και η τρέλα που πάντα χαρακτήριζε τα έργα και τις ημέρες του θείου Χάντερ. Γενικά μου άφησε καλή εντύπωση.
Κρέντιτς στον Μάικλ Ρίσπολι και τον Ρίτσαρντ Τζέκινς.
Costas
¥
Φιλμοκριτική για το Attenberg (δεν το 'χω δει) από τη New York Times. Καταλήγει:
Though it makes no reference to the current economic and political crisis in Greece, “Attenberg” is suffused with a sense of malaise — of stasis, if you prefer a Greek word — that way well reflect the contemporary national mood. It depicts a reality in which religious and secular structures of meaning have collapsed, in which motivation is in short supply, but in which life must nonetheless go on.
Though it makes no reference to the current economic and political crisis in Greece, “Attenberg” is suffused with a sense of malaise — of stasis, if you prefer a Greek word — that way well reflect the contemporary national mood. It depicts a reality in which religious and secular structures of meaning have collapsed, in which motivation is in short supply, but in which life must nonetheless go on.
Costas
¥
Το Newsletter της dGenerate Films (ειδικεύεται στις κινέζικες ταινίες) έχει ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ. Επίσης, πολύ μου άρεσε η φωτογραφία όπου τα αεροπλάνα καθρεφτίζονται μέσα στα νερά της λίμνης της χωματερής.
Elsa
¥
Όσοι αισθάνεστε υπερβολικά αισιόδοξοι μετά την χτεσινή πανυγηρική, μεγαλειώδη νίκη του κ. Βενιζέλου 
και σας στραβοκοιτάνε οι γειτόνοι σας, ορίστε κάτι που θα σας προσγειώσει: Δείτε το "Detachment", του Tony Kaye (φοβερή φυσιογνωμία!) που είχε σκηνοθετήσει εκείνα τα καταπληκτικά "Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας". Είναι και η τραγική φάτσα του Adrien Brody που βοηθάει, αλλά είναι και το σενάριο κι η σκηνοθεσία, θα έρθετε στα ίσα σας, εγγυημένα. Όσοι από σας είστε δάσκαλοι ή γονείς εφήβων, χμ, με το μαλακό, μπορεί να σας πέσει πιο βαρύ.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να το δει ο νέος υπουργός παιδείας, νομίζω πως η προκάτοχός του ονειρεύεται κάτι τέτοιο για τα σχολεία μας, μπορεί να πάρει τίποτα ιδέες...
Αναρωτιέμαι πώς θα μεταφραστεί ο τίτλος στα ελληνικά.
και σας στραβοκοιτάνε οι γειτόνοι σας, ορίστε κάτι που θα σας προσγειώσει: Δείτε το "Detachment", του Tony Kaye (φοβερή φυσιογνωμία!) που είχε σκηνοθετήσει εκείνα τα καταπληκτικά "Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας". Είναι και η τραγική φάτσα του Adrien Brody που βοηθάει, αλλά είναι και το σενάριο κι η σκηνοθεσία, θα έρθετε στα ίσα σας, εγγυημένα. Όσοι από σας είστε δάσκαλοι ή γονείς εφήβων, χμ, με το μαλακό, μπορεί να σας πέσει πιο βαρύ. Προτείνω ανεπιφύλακτα να το δει ο νέος υπουργός παιδείας, νομίζω πως η προκάτοχός του ονειρεύεται κάτι τέτοιο για τα σχολεία μας, μπορεί να πάρει τίποτα ιδέες...
Αναρωτιέμαι πώς θα μεταφραστεί ο τίτλος στα ελληνικά.
Ξέρεις, Έλσα, ότι μας αρέσουν οι ίδιες ταινίες και βλέπω χωρίς δεύτερη κουβέντα όποια ταινία προτείνεις. Αλλά, πότε πότε, πρότεινε και καμιά κωμωδία. (Παρέμπ, και για τον Άρτιστ, ίδια γνώμη με τη δική σου. Σήμερα μάλιστα έφαγα και μια μιλφέιγ ίδια με την ταινία, αριστούργημα όσην ώρα την έτρωγα.)
Επειδή η Αποστασιοποίηση δεν έχει καμιά ποίηση, θα το έλεγα Αποστάσεις. Όσοι έχουμε την παραμικρή ευαισθησία, κουβαλάμε και λίγες (ή πολλές) ενοχές για αυτές τις αποστάσεις, τις τάφρους που προστατεύουν τα κάστρα μας.
Ωστόσο, δεν θα μπέρδευα εδώ τους υπουργούς παιδείας. Το κεντρικότατο για μένα μήνυμα της ταινίας βγήκε στις σκηνές όπου λένε και ξαναλένε (μη διαβάσετε αν σκοπεύετε να δείτε την ταινία): «Where are the parents?».
Επειδή η Αποστασιοποίηση δεν έχει καμιά ποίηση, θα το έλεγα Αποστάσεις. Όσοι έχουμε την παραμικρή ευαισθησία, κουβαλάμε και λίγες (ή πολλές) ενοχές για αυτές τις αποστάσεις, τις τάφρους που προστατεύουν τα κάστρα μας.
Ωστόσο, δεν θα μπέρδευα εδώ τους υπουργούς παιδείας. Το κεντρικότατο για μένα μήνυμα της ταινίας βγήκε στις σκηνές όπου λένε και ξαναλένε (μη διαβάσετε αν σκοπεύετε να δείτε την ταινία): «Where are the parents?».
Elsa
¥
Περίμενε να δω τη Μαπετοταινία που σύστησε η SBE, τότε!
Πάντως, δε φταίω μόνο εγώ και η κακή μου διάθεση, νομίζεις πως βγαίνουν και τίποτα καλές κωμωδίες; :s
Τα είδα τα Μάπετς, δεν θα τα έβλεπα; Ήθελε κάνα δυο κλικ παραπάνω για να γίνει καλή κωμωδία. Πατάει στα σίγουρα και φθαρμένα και συνέχεια φοβάσαι ότι θα γλιστρήσει και θα φάει τη μούτρα της και τελικά το κατόρθωμά της είναι που, αν βάλεις και μια καλή μελό σκηνή στο τέλος, δεν τρώει τα μούτρα της.
SBE
¥
Αμάν βρε νίκελ, τι άλλο θες πια; Κωμωδίες καλές που να ξελιγώνεσαι στα γέλια δε βγαίνουνε και τόσες. Κωμωδίες με μερικές αστείες σκηνές πολλές. Αλλά καλύτερα να δεις τηλεόραση για κωμωδία.
Λοιπόν, για τους λάτρεις των ντοκυμανταίρ προτείνω το Σέννα. Είναι πολύ καλό ντοκυμανταίρ και μαθαίνεις και έμαθα και πολλά που δεν ήξερα για τη Φόρμουλα 1 και τον Σέννα. Όπως π.χ.:
α. ότι ο Σέννα ήταν γόνος εύπορης οικογένειας
β. ότι το ίδρυμά του ασχολείται με την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού στη Βραζιλία
γ. ότι από τότε που πέθανε μέχρι τότε που γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ δεν είχαν ξανασυμβεί θανατηφόρα ατυχήματα στη Φ1 (πήραν τα μέτρα τους)
και τέλος κατάλαβα γιατί η μητέρα μου όποτε τον αναφέρανε έλεγε "ωραίο παιδί".
Λοιπόν, για τους λάτρεις των ντοκυμανταίρ προτείνω το Σέννα. Είναι πολύ καλό ντοκυμανταίρ και μαθαίνεις και έμαθα και πολλά που δεν ήξερα για τη Φόρμουλα 1 και τον Σέννα. Όπως π.χ.:
α. ότι ο Σέννα ήταν γόνος εύπορης οικογένειας
β. ότι το ίδρυμά του ασχολείται με την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού στη Βραζιλία
γ. ότι από τότε που πέθανε μέχρι τότε που γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ δεν είχαν ξανασυμβεί θανατηφόρα ατυχήματα στη Φ1 (πήραν τα μέτρα τους)
και τέλος κατάλαβα γιατί η μητέρα μου όποτε τον αναφέρανε έλεγε "ωραίο παιδί".
Cadmian
New member
Δεν ξέρω αν θα'ναι του γούστου σας, αλλά αυτή φαίνεται καλή.
SBE
¥
Τι να σου πω. Τις προάλλες πήγα και είδα τον Μπελαμή, αυτόν που στο σήκουελ θα τoν δείχνουν να μεταναστεύει στην Ελλάδα και να ανοίγει ουζερί.
Ωραίες οι ηθοποιοί της ταινίας, ακόμα κι η Ούμα που με τρόμαξε με το άγριο ρετουσάρισμα που έχει κάνει (γιατί πάνε και χαλάνε τη φάτσα τους; ), και διαφωνώ με τους κριτικούς που είπαν ότι ο πρωταγωνιστής παίζει άσχημα αντιθέτως, παίζει τον αδιάφορο και τον πέρα βρέχει μια χαρά. Αλλά το σενάριο χάνει από πολλές μεριές και απέτυχε η προσπάθεια να συμπυκνώσουν το μυθιστόρημα σε μιάμιση ώρα ταινία. Όλα γίνονται το ένα μετά το άλλο χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιά εξέλιξη.
Ωραίες οι ηθοποιοί της ταινίας, ακόμα κι η Ούμα που με τρόμαξε με το άγριο ρετουσάρισμα που έχει κάνει (γιατί πάνε και χαλάνε τη φάτσα τους; ), και διαφωνώ με τους κριτικούς που είπαν ότι ο πρωταγωνιστής παίζει άσχημα αντιθέτως, παίζει τον αδιάφορο και τον πέρα βρέχει μια χαρά. Αλλά το σενάριο χάνει από πολλές μεριές και απέτυχε η προσπάθεια να συμπυκνώσουν το μυθιστόρημα σε μιάμιση ώρα ταινία. Όλα γίνονται το ένα μετά το άλλο χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιά εξέλιξη.