Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

[AoratiMelani]

AoratiMelani, ποια έκδοση ήταν; Επίσης, πόσο έλαβες υπόψη σου τη σοβιετική πραγματικότητα της εποχής στην οποία διαδραματίζεται; Τέλος, είχες διαβάσει ή δει άλλα έργα (βιβλία, ταινίες...) που να αναφέρονται στην ίδια περίοδο;

1. Εκδόσεις Γράμματα, μετάφραση Νότας Κυριακοπούλου (σαν κείμενο καλό είναι).
2. Αρκετά, νομίζω. Θέλω να πω, καταλαβαίνω ότι καυτηριάζει την κοινωνία - τους πολιτικούς - τους βολεψάκηδες - τη διαφθορά, αλλά κάπου με κούρασε και μου φάνηκε ότι την έχασε τη μπάλα.
3. Ναι, αλλά δε θυμάμαι τώρα να σου πω. Σίγουρα έχω διαβάσει άλλον Μπουλγκάκωφ (Διαβολιάδα) και μου άρεσε.

Μαρίνο μου λυπάμαι που σε πίκρανα! Θα βάλω ένα τσουβάλι, θα ρίξω στάχτη στο μαλλί και θα το ξαναδιαβάσω.

 

[Themis†]

Στην Κωνσταντινούπολη λίγο πριν την Άλωση:
"... διάσπαρτα μέσα στην πόλη ήταν τα μαγκιπεία (οι φούρνοι), τα σαλδαμαρεία (τα μπακάλικα) και τα καπηλικά εργαστήρια (οι ταβέρνες)."
"... τα λεγόμενα καταλλακτικά τραπέζια ή τραπεζοτόπια, όπου συνάπτονταν τα δάνεια και γινόταν η ανταλλαγή των νομισμάτων."

Τόνια Κιουσοπούλου, Βασιλεύς ή Οικονόμος - Πολιτική εξουσία και ιδεολογία πριν την Άλωση, εκδ. Πόλις, 4η έκδ. 2008 (παρεμπιπτόντως, καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να μου κάνει εξαρχής τόσο καλή εντύπωση από γλωσσική άποψη).

 

[nickel]

τα καπηλικά εργαστήρια (οι ταβέρνες)

Για να θυμηθούμε πώς από το μικροεμπόριο που γινόταν στα καπηλειά φτάσαμε στην ιδιοτελή μικροεκμετάλλευση των ιδεών.

 

[sarant]

1. Εκδόσεις Γράμματα, μετάφραση Νότας Κυριακοπούλου (σαν κείμενο καλό είναι).
2. Αρκετά, νομίζω. Θέλω να πω, καταλαβαίνω ότι καυτηριάζει την κοινωνία - τους πολιτικούς - τους βολεψάκηδες - τη διαφθορά, αλλά κάπου με κούρασε και μου φάνηκε ότι την έχασε τη μπάλα.
3. Ναι, αλλά δε θυμάμαι τώρα να σου πω. Σίγουρα έχω διαβάσει άλλον Μπουλγκάκωφ (Διαβολιάδα) και μου άρεσε.

Μαρίνο μου λυπάμαι που σε πίκρανα! Θα βάλω ένα τσουβάλι, θα ρίξω στάχτη στο μαλλί και θα το ξαναδιαβάσω.

E, αφού το είπε η Αόρατη ας το πω κι εγώ. Κατά... διαβολική σύμπτωση, κι εγώ τα Χριστούγεννα διάβασα τον Μαιτρ και τη Μαργαρίτα, στην ίδια έκδοση, και έχω σχεδόν την ίδια άποψη με την Αόρατη, πολύ περισσότερο επειδή ήξερα ότι ο Δύτης αλλά και πολλοί άλλοι έχουν το βιβλίο αυτό για βαγγέλιο, οπότε σαν να ντρεπόμουν να βγω να το μολογήσω, και τώρα βγαίνω από τη ντουλάπα. Ψιλοαπογοητεύτηκα αν και δεν βαρέθηκα. Διασκεδαστικό ανάγνωσμα αλλά σε πολύ λίγα σημεία με συνεπήρε.

Μάλλον παίζει ρόλο και η ηλικία όπου διαβάζεις κάτι. Ίσως αν ήμουν νεότερος να με συνέπαιρνε. Πάντως, ως σάτιρα το βρίσκω χιλιόμετρα πίσω από τους Ιλφ και Πετρόφ (βέβαια δεν είναι ακριβώς σάτιρα), ενώ το κεντρικό του εύρημα (ένας παντοδύναμος διάβολος χωρίς κανένα αδύνατο σημείο) είναι τόσο εύκολο που καταντάει παρωδία.

Ίσως φταίει που το έπιασα στα χέρια μου με μεγάλες προσδοκίες (και ενώ ψιλοντρεπόμουν που ως τώρα δεν τόχα διαβάσει). Η πλάκα είναι ότι πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια μια λευκορώσα ελληνομαθής μού είχε στείλει το πρώτο κεφάλαιο (εκεί με τις λίμνες του Πατριάρχη) σε δική της μετάφραση προς τα ελληνικά, για να γνωματεύσω αν αξίζει να το συνεχίσει, και βέβαια είχε φριχτά λάθη στα ελληνικά της, που σχεδόν δεν έβγαζες νόημα -αλλά από εκείνη την πρώτη ανάγνωση το πρώτο κεφάλαιο μού είχε αρέσει πολύ. Και τώρα το πρώτο κεφάλαιο μού άρεσε. Μετά όμως...

 

[Costas]

Οι δολοφονίες στο Παρίσι με οδήγησαν μέσα από διάφορες αναγνωστικές ατραπούς στο θεατρικό έργο του Βολταίρου Ο Φανατισμός, ή Μωάμεθ ο Προφήτης [1][2], που υπάρχει ολόκληρο στο γαλλικό πρωτότυπο στο Wikisource (του έκανα και κάτι διορθωσούλες). Είναι αρκετά φανερό ότι χρησιμοποιεί τον εύκολο στόχο Μωάμεθ για να καταγγείλει γενικά το θρησκευτικό φανατισμό και ειδικότερα τον χριστιανικό (μέσα απ' αυτό έμαθα για τις δολοφονίες των βασιλιάδων της Γαλλίας Ερρίκου Γ' και Ερρίκου Δ': η βασιλοκτονία είχε προϊστορία στη Γαλλία...). Σκεφτόμουνα: πού να το φανταζόταν ο Βολταίρος ότι το ανέβασμα του έργου του σήμερα στη Γαλλία θα ήταν αρκούντως προβληματικό για άλλους λόγους από εκείνους που προκάλεσαν την τελική του απόσυρση στον καιρό του, παρά την επιτυχία του. Πράγματι, στα λινκ που έβαλα μπορείτε να διαβάσετε κάτι σχετικό, από το 2005. Επίσης, διαπίστωσα ότι ο Ναπολέοντας θα μπορούσε να είχε γίνει ένας καλός κριτικός λογοτεχνίας!

Το στόρυ είναι ότι ο Μωάμεθ, κατά την πολιορκία της Μέκκας, οργανώνει...αλλά καλύτερα να μη χαλάσω την περιέργεια τού δυνάμει αναγνώστη! Το αγγλικό λινκ παραθέτει πάντως όλη την υπόθεση του δράματος.

 

[Costas]

Monsieur,
Vos deux lettres n'ont pas été pour moi seul. Tout le monde les voit, tout le monde les entend, tout le monde les croit. Elles ne sont pas seulement estimées par les théologiens; elles sont encore agréables aux gens du monde, et intelligibles aux femmes mêmes.

Blaise Pascal, Les Provinciales, Réponse du Provincial aux deux premières lettres de son ami (p. 59/447 = 56)

 

[Costas]

Ωραίοι οι Ιησουίτες! η παπική βούλλα που όριζε ότι όποιος μοναχός εγκαταλείπει το ένδυμά του αφορίζεται, δεν ίσχυε κατ' αυτούς αν ο μοναχός (ή η μοναχή, να συμπληρώσω εγώ, αν και δεν το έλεγαν οι ίδιοι...) το εγκατέλειπε για να κάνει κάποια κλοπή ή απατεωνιά ή για να πάει σε κάποιον οίκο απωλείας, και μετά το ξαναέβαζε. Γιατί καταλαβαίνετε τι σκάνδαλο θα ήταν να τον πιάσουν να κλέβει ή να βατεύει φορώντας το ρούχο του μοναχού; Άρα δικαίως το είχε βγάλει, και δεν ήταν κατ' αυτούς λόγος αφορισμού. Αυτό το ονόμαζαν "ελαφρυντικές περιστάσεις" (circonstances favorables).

Επίσης, είχαν ανακαλύψει την...κβαντομηχανική. Κατά λέξη μετάφραση: "Η θετική και η αρνητική των περισσότερων γνωμών έχει η καθεμιά κάποια πιθανότητα, και αρκετή ώστε να ακολουθούνται με βεβαιότητα συνείδησης. Όχι πως το υπέρ και το κατά είναι μαζί αληθή με την ίδια έννοια, αυτό είναι αδύνατο· αλλά απλά πως είναι μαζί πιθανά, και συνεπώς βέβαια". Έτσι, κόντρα σε όχι λιγότερους από τρεις πάπες οι οποίοι είχαν ορίσει ότι αν ένας μοναχός έχει δώσει ιδιαίτερο όρκο "σαρακοστιανού βίου" δεσμεύεται από αυτό τον όρκο ακόμη και αφού προαχθεί σε επίσκοπο, ένας Ιησουίτης πατέρας, ο Diana, εφαρμόζοντας την πιο πάνω αρχή της πιθανότητας, έλεγε: "Απαντώ στην απόφαση των τριών αυτών παπών, που είναι αντίθετη στη δική μου γνώμη, ότι μίλησαν έτσι προσδενόμενοι στη θετική, η οποία είναι πράγματι πιθανή, ακόμα και σύμφωνα με τη δική μου κρίση· αλλά από αυτό δεν συνάγεται ότι και η αρνητική δεν έχει και αυτή τη δική της πιθανότητα". Ή, για άλλο, μη κατονομαζόμενο θέμα, ως προς το οποίο επίσης διαφωνούσε με τον πάπα: "Το ότι ο πάπας το είπε ως αρχηγός της Εκκλησίας, το δέχομαι. Αλλά το έκανε μονάχα μέσα στο εύρος της σφαίρας πιθανότητας του αισθήματός του".

Vous voyez assez par là que, soit par l'interprétation des termes, soit par la remarque des circonstances favorables, soit enfin par la double probabilité du pour et du contre, on accorde (συμβιβάζουμε) toujours ces contradictions prétendues, qui vous étonnaient auparavant, sans jamais blesser les décisions de l'Ecriture, des conciles ou des papes, comme vous le voyez.

Ή, συνελόντι ειπείν, "βαφτίζουμε το κρέας ψάρι", Σαρακοστή που έχουμε...

Blaise Pascal, Les Provinciales, Έκτη επιστολή

 

[Costas]

Διαβάζοντας την Όγδοη επιστολή των Provinciales, όπου γίνεται λόγος για το πώς δεν υπάρχει κατά τους καταγγελλόμενους από τον Πασκάλ καζουιστές "Μολινιστές" Ιησουίτες το έγκλημα της ηθικής αυτουργίας ("ο φυσικός αυτουργός ενεργεί με πλήρη ελευθερία συνείδησης"), ή της δωροληψίας από τους δικαστές αφού το δώρο δίνεται "από ευγνωμοσύνη" (το φακελάκι στους γιατρούς θυμίζει αυτό), και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα και επίκαιρα και πολύ μοντέρνα ("αν ένας κλέφτης ετοιμάζεται να κλέψει έναν φτωχό, είναι καλό να τον στρέψουμε στο να κλέψει αντί του φτωχού έναν πλούσιο", "αν έχεις κατακλέψει τους πάντες και υποχρεωθείς σε απόδοση των κλεμμένων, είναι θεμιτό να διατηρήσεις ένα μέρος των κλεμμένων για να θρέψεις την οικογένειά σου"), έμαθα και την ύπαρξη ενός συμβολαίου, του "συμβολαίου Mohatra", με το οποίο το ισλάμ καταστρατηγούσε από γεννησιμιού του την απαγόρευση του τόκου, και που υιοθετήθηκε από τη χριστιανική Δύση:

Wikipedia
A Mohatra contract is way of loaning money with interest without breaking the letter of the usury laws. The lender sells the borrower a trivial object to be paid for on the loan due date. The borrower then sells the same object back immediately for cash at the price minus the interest. [1][2]

Example
I sell my book to you for 120 dirhams with the money to be paid in a year's time. I buy it back for one hundred immediately. I keep my book: you have in effect borrowed a hundred dirhams from me for a year at 20 per cent interest.[3]

History
Mohatra contract was so common that it became a standard commercial term used for centuries. Issuing a decree in 1679, the Holy Office of the Vatican condemned the idea that 'contractus "mohatra" licitus est', stating that such contracts violated the biblical prohibitions on usury.[4]

Γαλλική Wikipedia
(...)
D'abord usité dans le monde musulman, le contrat Mohatra est à partir de la fin du Moyen-âge également employé dans le monde catholique. Toléré par certains casuistes, il est dénoncé par Blaise Pascal dans Les Provinciales et interdit par le Saint-Siège en 1679.

Στο Charlemagne, Muhammad, and the Arab Roots of Capitalism, του Gene William Heck, (βιβλιοκριτική στο academia.eu) διαβάζουμε ότι ο όρος προέρχεται από το αραβικό mukhatarah. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο αυτό είδα μάλιστα (σελ. 333) ότι η σύνδεση προσωπικής οικονομικής επιτυχίας και προσωπικής θρησκευτικής σωτηρίας δεν είναι ίδιον του Καλβίνου (η λεγόμενη προτεσταντική ηθική) αλλά είχε σαφή προηγούμενα στην εβραϊκή καθώς και στην ισλαμική θεολογία.

 

[Earion]

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο αυτό είδα μάλιστα (σελ. 333) ότι η σύνδεση προσωπικής οικονομικής επιτυχίας και προσωπικής θρησκευτικής σωτηρίας δεν είναι ίδιον του Καλβίνου (η λεγόμενη προτεσταντική ηθική) αλλά είχε σαφή προηγούμενα στην εβραϊκή καθώς και στην ισλαμική θεολογία.

Βεβαιότατα. Μην ακούς τους σημερινούς επικριτές ή υπερασπιστές (εξίσου υστερόβουλους) της αλληλεπίδρασης προτεσταντικής ηθικής και καπιταλισμού. Και στην Ισλαμική Αυτοκρατορία, στους καιρούς της ακμής, ένα ιδεατό κοινωνικό πρότυπο ήταν ο ενάρετος και ευσεβής (και γι’ αυτό πετυχημένος) έμπορος. Τέτοιος δεν φάνηκε στη Δύση παρά πολύ αργότερα, από Αναγέννηση και μετά. Τι λέω; Ούτε καν οι Μέδικοι δεν αντλούσαν την καταξίωσή τους από τη θεϊκή επιβράβευση της ευσέβειάς τους. Αυτά ήρθαν αργότερα, με τους Ολλανδούς μαυροφορούντες προτεστάντες καπιταλιστές.

 

[Costas]

Δεν θα μπορούσα να έχω τεκμηριωμένη άποψη, γιατί θα έπρεπε να έχω μελετήσει όλη την ως τότε πατερική γραμματεία για τη σχέση πλούτου και σωτηρίας (ή να έχω διαβάσει ένα σχετικό βιβλίο). Ωστόσο γνωρίζω πως το Ευαγγέλιο λέει ότι ευκολότερο είναι να περάσει γκαμήλα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών. Ο δε Ιησούς δεν ήταν εύπορος έμπορος. Από αυτό υποθέτω ότι ώσπου να αντιστραφεί ριζικά, στο ιδεολογικό επίπεδο, αυτή η ακραία, φιλόπτωχη θέση δεν είναι παράλογο να πέρασαν πολλοί αιώνες, ιδίως αν με τον όρο "πλούσιος" φανταστούμε κυρίως τον χρηματικό πλούτο, με τον οποίον ασχολούνταν κυρίως οι αλλόθρησκοι Εβραίοι. Ίσως δηλ. όχι ο πλούσιος καθαυτός (ο στρατιωτικός ή ο πολιτικός άρχοντας και ο γαιοκτήμονας) αλλά ο ενασχολούμενος με την κερδοφορία του κεφαλαίου; Το παραπάνω βιβλίο είδα ότι αναφέρει τον Μαϊμονίδη κι έναν Ιμπν Ταϊμίγια, του 14ου αιώνα. Απλές σκέψεις αδαούς κάνω.

Λέει το βιβλίο:
Profit-seeking Jews became, in fact, the "merchants of money" around the Mediterranean basin while their Islamic and Christian counterparts labored grievously under their religions' separate bans on capital fructification - and would remain so until the total collapse of the Christian ban on interest-bearing transactions in the 8th[since Hegira]/14th century.

 

[pidyo]

Στην Κωνσταντινούπολη λίγο πριν την Άλωση:
"... διάσπαρτα μέσα στην πόλη ήταν τα μαγκιπεία (οι φούρνοι), τα σαλδαμαρεία (τα μπακάλικα) και τα καπηλικά εργαστήρια (οι ταβέρνες)."
"... τα λεγόμενα καταλλακτικά τραπέζια ή τραπεζοτόπια, όπου συνάπτονταν τα δάνεια και γινόταν η ανταλλαγή των νομισμάτων."

Τόνια Κιουσοπούλου, Βασιλεύς ή Οικονόμος - Πολιτική εξουσία και ιδεολογία πριν την Άλωση, εκδ. Πόλις, 4η έκδ. 2008 (παρεμπιπτόντως, καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να μου κάνει εξαρχής τόσο καλή εντύπωση από γλωσσική άποψη).

Σε εκτενή αδημοσίευτη επιγραφή του 3ου αι. π.Χ. από την αρχαία Κύρρο (βορειοδυτικά της Πέλλας) δίνεται μια συναρπαστική εικόνα της αγοράς μιας μικρής πόλης μετά από μια περίοδο κρίσης, με πολλά μαγαζιά να έχουν καταπατήσει τον ελεύθερο χώρο της αγοράς με πρόχειρες κατασκευές (προσκήνια τῶν καπηλείων).

 

[Costas]

Σε εκτενή αδημοσίευτη επιγραφή του 3ου αι. π.Χ. από την αρχαία Κύρρο (βορειοδυτικά της Πέλλας)

Άραγε αυτή η Κύρρος έδωσε το όνομά της στην Κύρρο της Συρίας, απ' όπου καταγόταν ο Ανδρόνικος Κύρρηστος, ο κτήτορας του "Πύργου των Ανέμων" στους Αέρηδες;
Εδιτ: Ναι: Cyrrhus in Syria (Mouhafazat of Aleppo) was founded by Seleucus Nicator shortly after 300 BC, and was named for the Macedonian city of Cyrrhus.

--------------------------
Οι Ιησουίτες ήταν άνθρωποι του κόσμου, ταξιδεμένοι, διψασμένοι για επιρροή και δράση. Αφού οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μας, στη θρησκεία, θα πάμε εμείς και η θρησκεία σε αυτούς. Θα προσαρμοστούμε στις αδυναμίες τους, στα πάθη τους, στις αξίες τους, όποιες κι αν είναι αυτές, και θα τους προσεγγίσουμε καταλαβαίνοντάς τους και προσαρμοζόμενοι σε όλα τα παραπάνω. Δεν θα προσπαθήσουμε να τους επιβάλουμε αυστηρά και άκαμπτα τις δικές μας άτεγκτες αξίες, παρά θα μελετάμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Η κατάλυση κάθε σταθερής ηθικής αξίας μέσα από τη σχετικοποίηση αυτή είναι προφανής. Αυτό έχει αποτελέσματα και θετικά και αρνητικά. Στα αρνητικά αναφέρθηκα τελείως δειγματοληπτικά προ ημερών. Στα θετικά, σήμερα: ο Πασκάλ ήταν γιανσενιστής, πολύ αυστηρών ηθών, και μάλιστα πίστευε ότι ο πραγματικός χριστιανός περνά τη ζωή του με βάσανα και απαραιτήτως με αρρώστια. Δεν επεκτείνεται στα παραδείγματα της καζουιστικής των Ιησουιτών στον τομέα των ηθών των γυναικών και της ερωτοτροπίας γενικότερα, λόγω σεμνοτυφίας, στερώντας μας δυστυχώς απ' όλα τα υπέροχα που προφανώς έγραφαν οι Ιησουίτες για να συχωρέσουν κάθε είδους ατόπημα με βάση την ηθική της εποχής εκείνης (όπως το έκαναν για να συχωρέσουν το φόνο, την τοκογλυφία, την ψευδορκία, τη γαστριμαργία κλπ. κλπ.) Ωστόσο αξίζει να αναφέρω ένα που δείχνει πόσο μοντέρνα πράγματα μπορεί να έλεγαν εν τη ανηθικότητί τους, και τα οποία βεβαίως έκαναν τον Πασκάλ να φρίττει:

[Όταν η απώλεια της παρθενιάς] γίνεται με τη συναίνεση της κοπέλας, έστω και αν ο πατέρας έχει λόγους να παραπονιέται, δεν σημαίνει ότι η περί ου ο λόγος κοπέλα, ή εκείνος με τον οποίον αυτή εκπορνεύτηκε, τον αδίκησαν με κάποιον τρόπο ή παραβίασαν το δίκαιο απέναντί του: διότι η κοπέλα είναι κύρια της παρθενιάς της, καθώς και του κορμιού της– μπορεί να το κάνει ό,τι της αρέσει, με εξαίρεση το θάνατο ή την αποκοπή των μελών της".

Les Provinciales, Ένατη Επιστολή, σ. 175 (οθόνη 178/447).

Παρακάτω στην ίδια Επιστολή έχει μια ωραία "διευκόλυνση ευλάβειας" για τους βιαστικούς φιλακόλουθους, όπου μπορούν να πάνε σε μια εκκλησία με τέσσερις διαφορετικές Λειτουργίες που γίνονται ταυτοχρόνως αλλά η κάθε μια τους βρίσκεται σε διαφορετικό σημείο, στην αρχή, στη μέση, στο τέλος, οπότε έτσι ο βιαστικός φιλακόλουθος παρακολουθεί τη Λειτουργία στο ένα τέταρτο του κανονικού χρόνου.

 

[pidyo]

Άραγε αυτή η Κύρρος έδωσε το όνομά της στην Κύρρο της Συρίας, απ' όπου καταγόταν ο Ανδρόνικος Κύρρηστος, ο κτήτορας του "Πύργου των Ανέμων" στους Αέρηδες;
Εδιτ: Ναι: Cyrrhus in Syria (Mouhafazat of Aleppo) was founded by Seleucus Nicator shortly after 300 BC, and was named for the Macedonian city of Cyrrhus.

Με τη διαφορά ότι ο αρχιτέκτονας Ανδρόνικος (Κυρρήστης το ορθό εθνικό, μνημονεύεται και σε επιγραφή ηλιακού ρολογιού που έφτιαξε στην Τήνο) είναι πολύ πιθανό να καταγόταν από τη μακεδονική Κύρρο και όχι από εκείνη της Συρίας.

 

[Costas]

Έχεις δίκιο, από την Κύρρο της Μακεδονίας.

Ως προς το σωστό εθνικό, το έχω δει ποικιλοτρόπως μέσα στα χρόνια, πάντοτε σε βιβλία γραμμένα από αρχαιολόγους: Κύρρηστος, Κυρρηστός, Κυρρήστης. Η επιγραφή της Ακρόπολης λέει, στη γενική, ΚΥΡΡΗΣΤΟΥ. Αυτή η γενική μπορεί να δώσει τρεις ονομαστικές, αφού δεν ξέρουμε πού πέφτει ο τόνος. Στην επιγραφή από το ιερό του Ποσειδώνα στην Τήνο λέει ΚΥΡΡΗΣΤ. Και αυτό πάλι αφήνει και τις τρεις επιλογές ανοιχτές. Από πού προκύπτει με ασφάλεια ότι το σωστό είναι Κυρρήστης; Υπάρχουν άλλες πηγές του εθνικού;

 

[Marinos]

Κρατάω μια σημείωση εδώ, πρώτον γιατί με ενδιαφέρει πολύ το ζήτημα, δεύτερον γιατί έχω να προσθέσω καναδυό πραγματάκια μόλις βρω χρόνο, για τον Ιμπν Ταϊμίγια φερειπείν (κατά κάποιο τρόπο γενάρχη των σημερινών φονταμενταλιστών!). Πώς και δεν αναφέρατε το κλασικό βιβλίο του Ροντενσόν, Ισλάμ και καπιταλισμός; Και: έχει κανείς πρόχειρη κάποια πρόσφατη βιβλιογραφία για αυτές τις απόψεις των Ιησουιτών; Θα ήμουν ευγνώμων όσο δεν παίρνει!

 

[pidyo]

Έχεις δίκιο, από την Κύρρο της Μακεδονίας.

Ως προς το σωστό εθνικό, το έχω δει ποικιλοτρόπως μέσα στα χρόνια, πάντοτε σε βιβλία γραμμένα από αρχαιολόγους: Κύρρηστος, Κυρρηστός, Κυρρήστης. Η επιγραφή της Ακρόπολης λέει, στη γενική, ΚΥΡΡΗΣΤΟΥ. Αυτή η γενική μπορεί να δώσει τρεις ονομαστικές, αφού δεν ξέρουμε πού πέφτει ο τόνος. Στην επιγραφή από το ιερό του Ποσειδώνα στην Τήνο λέει ΚΥΡΡΗΣΤ. Και αυτό πάλι αφήνει και τις τρεις επιλογές ανοιχτές. Από πού προκύπτει με ασφάλεια ότι το σωστό είναι Κυρρήστης; Υπάρχουν άλλες πηγές του εθνικού;

Ναι. Πέρα από κάποιες στις οποίες το εθνικό (σε αυτήν τη μορφή, υπάρχει και ο τύπος Κυρραῖος) συμπληρώνεται, υπάρχει μια ρητή μνεία ονομαστικής ενικού Κυρρήστης και μια δοτική πληθυντικού Κυρρέσταις. Κύρρηστος θα ήταν ανθρωπωνύμιο, δεν είναι μορφή εθνικού.

 

[Costas]

Α, πολύ ωραία, θενκς.

 

[Costas]

Ιησουιτών ανθώνος συνέχεια:
On peut absoudre celui qui avoue que l'espérance d'être absous l'a porté à pécher avec plus de facilité qu'il n'eût fait sans cette espérance.
(Ο εξομολογητής) Μπορεί να συγχωρέσει εκείνον ο οποίος παραδέχεται ότι η προσδοκία του να συχωρεθεί τον έκανε να αμαρτήσει με μεγαλύτερη ευκολία απ' ό,τι θα το έκανε χωρίς αυτή την προσδοκία.

Ο ορισμός του "ενάρετου κύκλου"

 

[Costas]

Και η δέκατη επιστολή καταλήγει με το εξής ιησουιτικό υπέροχο:

Δεν χρειάζεται να αγαπάς το Θεό για να σωθείς, αρκεί να μην τον μισείς, αρκεί να τηρείς τις εντολές του και να μεταλαβαίνεις. Το μυστήριο της Ευχαριστίας αντικατέστησε τη "συντριβή", τη βαθιά μεταμέλεια (contrition). Μια απλή μεταμέλεια βασισμένη στο φόβο των ποινών της Κόλασης (attrition), και μάλιστα χωρίς δέσμευση ότι δεν θα ξαναμαρτήσεις, αρκεί. Η ανάγκη/υποχρέωση να αγαπάς το Θεό για να σωθείς ήταν οχληρή και ταίριαζε στους δούλους του Κυρίου, τους Εβραίους, ενώ ο Ιησούς με το αίμα της θυσίας του χάρισε στα παιδιά του το προνόμιο να βασίζονται στη χάρη του. Αυτή είναι η διαφορά Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.

 

[Costas]

"αν έχεις κατακλέψει τους πάντες και υποχρεωθείς σε απόδοση των κλεμμένων, είναι θεμιτό να διατηρήσεις ένα μέρος των κλεμμένων για να θρέψεις την οικογένειά σου"

Το "για να θρέψεις την οικογένειά σου" ήταν απρόσεχτο από μεριάς μου, γιατί στη 12η Επαρχιακή Επιστολή ο Πασκάλ λέει ότι το σκανδαλώδες είναι ότι υποστηρίζουν ότι είναι θεμιτό κλπ. "για να ζήσει με τιμή η οικογένειά σου", αντί για το αποδεκτό τότε "για να ζήσει η οικογένειά σου". Άρα το "να ζήσει με τιμή" υπονοεί πολύ μεγαλύτερα έξοδα, και αυτό είναι που κριτικάρει και όχι το απλό δικαίωμα επιβίωσης του δολίως χρεοκοπημένου.

--------------------------------------
Η 12η Provinciale κλείνει με μια παράγραφο για τη σχέση βίας και αλήθειας:

Νομίζετε πως έχετε τη δύναμη και την ατιμωρησία, αλλά εγώ νομίζω πως έχω την αλήθεια και την αθωότητα. Είναι παράξενος και μακρύς αυτός ο πόλεμος, όπου η βία προσπαθεί να καταπιέσει την αλήθεια. Όλες οι προσπάθειες της βίας δεν μπορούν να αδυνατίσουν την αλήθεια, και απλώς την ανυψώνουν κι άλλο. Όλα τα φώτα της αλήθειας δεν μπορούν να σταματήσουν τη βία, και απλώς την ερεθίζουν περισσότερο. Όταν η δύναμη πολεμά τη δύναμη, η πιο ισχυρή καταστρέφει τη μικρότερη: όταν αντιπαραθέτεις λόγους στους λόγους, οι αληθείς και πειστικοί σαστίζουν και διαλύουν τους μάταιους και ψευδείς: όμως η βία και η αλήθεια δεν έχουν καμιά εξουσία η μια πάνω στην άλλη. Ας μην ισχυριστεί όμως κάποιος ότι τα πράγματα είναι ίσα· γιατί υπάρχει αυτή η ακραία διαφορά, ότι η βία έχει περιορισμένη πέραση κατ' εντολή του Θεού, ο οποίος οδηγεί τ' αποτελέσματά της στη δόξα της αλήθειας που εκείνη χτυπά· ενώ η αλήθεια επιζεί στον αιώνα, και θριαμβεύει στο τέλος ενάντια στους εχθρούς της, γιατί είναι αιώνια και ισχυρή σαν το Θεό τον ίδιο.