Ορίστε, όλα εδώ είναι και γνωστά παλαιόθεν - οπότε αναρωτιέται κανείς ξανά γιατί αυτή η φουσκοθαλασσιά και τι ήθελε να κρύψει πάλι κάποιος;
Τελικά δεν έχει σωσμό αυτή η χώρα;
- Thread starter bernardina
- Start date
Για να ματαξασυνοψίσω:
(1) Τα διατηρητέα είναι γνωστά και έχουν συμπεριληφθεί στα τεύχη του διαγωνισμού (βλ. πιο πάνω)
(2) Είναι πολύ πιθανό ότι θα υπάρχουν διάσπαρτα αρχαία και η ανασκαφή τους μπορεί να γίνει -- και θα γίνει -- με την τρέχουσα νομική διαδικασία (βλ. π.χ. Μετρό). Η αξιοποίηση μάλιστα του χώρου μπορεί να δώσει ευρήματα που δεν θα είχαμε διαφορετικά.
(3) Συνεπώς, η ανακήρυξη όλου του χώρου σε αρχαιολογική ζώνη είναι μια σαπουνόφουσκα με πολιτική στόχευση.
Κάθε καλός ταχυδακτυλουργός κάνει κάτι με το ένα χέρι για να τραβάει την προσοχή και να μη βλέπουμε το άλλο.
(1) Τα διατηρητέα είναι γνωστά και έχουν συμπεριληφθεί στα τεύχη του διαγωνισμού (βλ. πιο πάνω)
(2) Είναι πολύ πιθανό ότι θα υπάρχουν διάσπαρτα αρχαία και η ανασκαφή τους μπορεί να γίνει -- και θα γίνει -- με την τρέχουσα νομική διαδικασία (βλ. π.χ. Μετρό). Η αξιοποίηση μάλιστα του χώρου μπορεί να δώσει ευρήματα που δεν θα είχαμε διαφορετικά.
(3) Συνεπώς, η ανακήρυξη όλου του χώρου σε αρχαιολογική ζώνη είναι μια σαπουνόφουσκα με πολιτική στόχευση.
Κάθε καλός ταχυδακτυλουργός κάνει κάτι με το ένα χέρι για να τραβάει την προσοχή και να μη βλέπουμε το άλλο.
SBE
¥
OK, το είδα το κτίριο και βεβαίως δεν αμφιβάλλω ότι οι ιστορικοί της αρχιτεκτονικής το θεωρούν σημαντικό, εγώ δεν είχα δώσει ποτέ σημασία.
Εδώ θα δείτε και τη μακέτα του κτιρίου του Σάαρινεν για να το θυμηθείτε, αλλά συνολικά είναι ένα εξαιρετικό κείμενο του Αχιλέα Χεκίμογλου για την ιστορία του αεροδρομίου στο Ελληνικό.
Προφανώς. Γιατί σου κάνει εντύπωση; Έχεις κοιτάξει τους ρυθμούς ανάπτυξης της τριτοκοσμικής Ελλάδας στη δεκαετία του 50;
Αντί άλλης απαντήσεως:
Κωνσταντίνος Δοξιάδης. Η πρωτεύουσά μας και το μέλλον της. Έτος εκδόσεως 1960.
Κωνσταντίνος Δοξιάδης. Η πρωτεύουσά μας και το μέλλον της. Έτος εκδόσεως 1960.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συμφωνεί και η κ. Χαρά Καφαντάρη:
Διαφωνώ με φίλους που βλέπουν σχέδιο, είτε αρνητικό («περιθωριοποίησης της χώρας») είτε θετικό («ένωση του Νότου σε μάχη εναντίον της λιτότητας στην Ευρώπη»). Περισσότερο θεωρώ ότι αυτοί οι καπετάνιοι δεν μπορούν να κατευθύνουν το σκάφος στα φουρτουνιασμένα νερά της καπιταλιστικής Ευρώπης. Άλλα νερά ονειρεύονταν, άλλους χάρτες είχαν σχεδιάσει, άλλη ρότα φαίνεται να ακολουθεί ο κάθε καπετάνιος...
«Σύντροφε», δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας...
Χαρά Καφαντάρη, Αυγή 7 Αυγούστου 2016
Η γνωστή αυτή ρήση του Αντόνιο Ματσάδο, αν και παραφρασμένη, αποτελεί ίσως μία ικανοποιητική συνοπτική περιγραφή της σημερινής πολύπλοκης πραγματικότητας.
Χαρά Καφαντάρη, Αυγή 7 Αυγούστου 2016
Η γνωστή αυτή ρήση του Αντόνιο Ματσάδο, αν και παραφρασμένη, αποτελεί ίσως μία ικανοποιητική συνοπτική περιγραφή της σημερινής πολύπλοκης πραγματικότητας.
Διαφωνώ με φίλους που βλέπουν σχέδιο, είτε αρνητικό («περιθωριοποίησης της χώρας») είτε θετικό («ένωση του Νότου σε μάχη εναντίον της λιτότητας στην Ευρώπη»). Περισσότερο θεωρώ ότι αυτοί οι καπετάνιοι δεν μπορούν να κατευθύνουν το σκάφος στα φουρτουνιασμένα νερά της καπιταλιστικής Ευρώπης. Άλλα νερά ονειρεύονταν, άλλους χάρτες είχαν σχεδιάσει, άλλη ρότα φαίνεται να ακολουθεί ο κάθε καπετάνιος...
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Έχει κανείς κάποιο όραμα;
Καθημερινή 17.08.2016
Ας επιχειρήσει κανείς να οργανώσει σε μία λογική πρόταση, έστω σε μία παράγραφο, την πρόταση της κυβέρνησης, το όραμά της, για την ελληνική κοινωνία. Αφού θα μπει στον κόπο αυτός ο ανώνυμος, καθημερινός ήρωας, ας προσπαθήσει έστω σχηματικά να ορίσει το σημείο της Ελλάδας στον διεθνή χάρτη, να διατυπώσει, με άλλα λόγια, τη γεωπολιτική, διπλωματική και ανταγωνιστική ισχύ της χώρας. Να τη βάλει σε μία προοπτική χρόνου, ως δηλωτική ενός εθνικού στόχου.
Αλλά πρωτίστως ας αναλογιστεί αυτός που θα επιχειρήσει να μας μεταφέρει με λίγες λέξεις τον στόχο που έχει θέσει αυτή η κυβέρνηση, ότι το έργο θα είναι δύσκολο. Διότι για να γραφτούν δύο έστω φράσεις που να έχουν ουσία και να βγάζουν νόημα, που να εξηγούν, δηλαδή, ότι υπάρχει ένας στόχος, μελετημένος και συντονισμένος, ασχέτως πώς θα τοποθετηθεί κανείς επ’ αυτού, προϋποθέτει ότι υπάρχει κάτι που λειτουργεί ως όργανο κυβερνητικού σχεδιασμού. Με την εμπειρία πλέον τόσων μηνών από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αισθάνεται κανείς εκπαιδευμένος να λύνει γρίφους. Υπάρχουν φορές που πολλοί εξ ημών, των διαφωνούντων με τις αντιλήψεις της κυβέρνησης, παρασυρμένοι από τη βροχή ακατάληπτων κυβερνητικών πρωτοβουλιών, εξάγουμε μαξιμαλιστικά συμπεράσματα περί σχεδίου σοβιετοποίησης, απαγκίστρωσης από τον ευρωπαϊκό κορμό, εσκεμμένης φτωχοποίησης και συστηματικής τροφοδοσίας με ψεύδη ως μέρος επιβολής της κυβερνητικής προπαγάνδας. Θραύσματα από όλα αυτά πράγματι ανιχνεύονται στη ρητορική και πρακτική αυτής της κυβέρνησης. Αλλά έπειτα από τη συμβίωση τόσων μηνών με αυτό το είδος πολιτικού λόγου που εκφέρεται από τους εκπροσωπούντες τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, μπορεί κανείς με σχετική ασφάλεια να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την υπαγωγή της χώρας σε άλλη κατηγορία. Αυτό μπορεί να προκύψει ως ατύχημα. Υπάρχει όμως σειρά ασυντόνιστων και απρόβλεπτων σπασμών ιδεοληψίας. Οι τυχάρπαστες ασυναρτησίες πολλών υπουργών και βουλευτών της συγκυβέρνησης εξηγούνται εν μέρει από μια βαθύτατη και ριζωμένη καχυποψία έναντι της αστικής ζωής στην οποία αισθάνονται άβολα, ανεπιθύμητοι ίσως και αταίριαστοι. Αυτή η απόσταση από τον οργανωμένο κόσμο, με τους θεσμούς του, τις εξελισσόμενες αξίες του, την αρχιτεκτονική της διπλωματίας και τη σταθερά της ισονομίας, δημιουργεί ένα τεράστιο κενό ανεπεξέργαστων βιωμάτων. Απουσιάζει το υπόβαθρο πρόσληψης, κατανόησης και επεξεργασίας.
Όσο στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών, η κυβέρνηση μπροστά και στον ορίζοντα της δεύτερης αξιολόγησης έχει εγκλωβιστεί σε ένα αναμάσημα κοινοτοπιών, τις οποίες κανείς δεν πιστεύει. Υπάρχουν χειροκροτητές, αλλά αυτό το είδος υπήρχε πάντα και επιζεί σε κάθε περίσταση. Επιστρατεύονται λαϊκιστικές ρητορείες από τη φαρέτρα των εφεδρειών. Όταν δηλαδή τα πράγματα στενεύουν, υπάρχει πάντα μία φοροδιαφυγή (επιλεγμένη), ένας κακός που υπονομεύει, μία (πολεμική) αποζημίωση που δεν διεκδικήθηκε από τους «άλλους». Η φαρέτρα όμως κάποτε αδειάζει και η πραγματικότητα παραμένει αμείλικτη. Και για να επιστρέψει κανείς στο αρχικό ερώτημα. Πώς ακριβώς φαντάζεται η κυβέρνηση την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας; Με φοροκλοπή, με πάταξη της ελεύθερης δημιουργικότητας, με ασυλία των δημοσίων υπαλλήλων ή μήπως με διαιώνιση μιας φθίνουσας και ασφυκτικής μετριότητας; Όσα έχουν διατυπωθεί έως τώρα, ασυνάρτητα και ασύνδετα, συγκροτούν τη συνταγή της παρακμής. Από πρόθεση λόγω εγκληματικής ανικανότητας.
Και επιμένει κανείς να θέτει το ερώτημα; Ποια Ελλάδα άραγε έχουν φανταστεί; Αλλά θεωρώ ότι είναι απλώς ρητορικό και αυτό το ερώτημα.
Έχει κανείς κάποιο όραμα;
Καθημερινή 17.08.2016
Ας επιχειρήσει κανείς να οργανώσει σε μία λογική πρόταση, έστω σε μία παράγραφο, την πρόταση της κυβέρνησης, το όραμά της, για την ελληνική κοινωνία. Αφού θα μπει στον κόπο αυτός ο ανώνυμος, καθημερινός ήρωας, ας προσπαθήσει έστω σχηματικά να ορίσει το σημείο της Ελλάδας στον διεθνή χάρτη, να διατυπώσει, με άλλα λόγια, τη γεωπολιτική, διπλωματική και ανταγωνιστική ισχύ της χώρας. Να τη βάλει σε μία προοπτική χρόνου, ως δηλωτική ενός εθνικού στόχου.
Αλλά πρωτίστως ας αναλογιστεί αυτός που θα επιχειρήσει να μας μεταφέρει με λίγες λέξεις τον στόχο που έχει θέσει αυτή η κυβέρνηση, ότι το έργο θα είναι δύσκολο. Διότι για να γραφτούν δύο έστω φράσεις που να έχουν ουσία και να βγάζουν νόημα, που να εξηγούν, δηλαδή, ότι υπάρχει ένας στόχος, μελετημένος και συντονισμένος, ασχέτως πώς θα τοποθετηθεί κανείς επ’ αυτού, προϋποθέτει ότι υπάρχει κάτι που λειτουργεί ως όργανο κυβερνητικού σχεδιασμού. Με την εμπειρία πλέον τόσων μηνών από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αισθάνεται κανείς εκπαιδευμένος να λύνει γρίφους. Υπάρχουν φορές που πολλοί εξ ημών, των διαφωνούντων με τις αντιλήψεις της κυβέρνησης, παρασυρμένοι από τη βροχή ακατάληπτων κυβερνητικών πρωτοβουλιών, εξάγουμε μαξιμαλιστικά συμπεράσματα περί σχεδίου σοβιετοποίησης, απαγκίστρωσης από τον ευρωπαϊκό κορμό, εσκεμμένης φτωχοποίησης και συστηματικής τροφοδοσίας με ψεύδη ως μέρος επιβολής της κυβερνητικής προπαγάνδας. Θραύσματα από όλα αυτά πράγματι ανιχνεύονται στη ρητορική και πρακτική αυτής της κυβέρνησης. Αλλά έπειτα από τη συμβίωση τόσων μηνών με αυτό το είδος πολιτικού λόγου που εκφέρεται από τους εκπροσωπούντες τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, μπορεί κανείς με σχετική ασφάλεια να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την υπαγωγή της χώρας σε άλλη κατηγορία. Αυτό μπορεί να προκύψει ως ατύχημα. Υπάρχει όμως σειρά ασυντόνιστων και απρόβλεπτων σπασμών ιδεοληψίας. Οι τυχάρπαστες ασυναρτησίες πολλών υπουργών και βουλευτών της συγκυβέρνησης εξηγούνται εν μέρει από μια βαθύτατη και ριζωμένη καχυποψία έναντι της αστικής ζωής στην οποία αισθάνονται άβολα, ανεπιθύμητοι ίσως και αταίριαστοι. Αυτή η απόσταση από τον οργανωμένο κόσμο, με τους θεσμούς του, τις εξελισσόμενες αξίες του, την αρχιτεκτονική της διπλωματίας και τη σταθερά της ισονομίας, δημιουργεί ένα τεράστιο κενό ανεπεξέργαστων βιωμάτων. Απουσιάζει το υπόβαθρο πρόσληψης, κατανόησης και επεξεργασίας.
Όσο στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών, η κυβέρνηση μπροστά και στον ορίζοντα της δεύτερης αξιολόγησης έχει εγκλωβιστεί σε ένα αναμάσημα κοινοτοπιών, τις οποίες κανείς δεν πιστεύει. Υπάρχουν χειροκροτητές, αλλά αυτό το είδος υπήρχε πάντα και επιζεί σε κάθε περίσταση. Επιστρατεύονται λαϊκιστικές ρητορείες από τη φαρέτρα των εφεδρειών. Όταν δηλαδή τα πράγματα στενεύουν, υπάρχει πάντα μία φοροδιαφυγή (επιλεγμένη), ένας κακός που υπονομεύει, μία (πολεμική) αποζημίωση που δεν διεκδικήθηκε από τους «άλλους». Η φαρέτρα όμως κάποτε αδειάζει και η πραγματικότητα παραμένει αμείλικτη. Και για να επιστρέψει κανείς στο αρχικό ερώτημα. Πώς ακριβώς φαντάζεται η κυβέρνηση την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας; Με φοροκλοπή, με πάταξη της ελεύθερης δημιουργικότητας, με ασυλία των δημοσίων υπαλλήλων ή μήπως με διαιώνιση μιας φθίνουσας και ασφυκτικής μετριότητας; Όσα έχουν διατυπωθεί έως τώρα, ασυνάρτητα και ασύνδετα, συγκροτούν τη συνταγή της παρακμής. Από πρόθεση λόγω εγκληματικής ανικανότητας.
Και επιμένει κανείς να θέτει το ερώτημα; Ποια Ελλάδα άραγε έχουν φανταστεί; Αλλά θεωρώ ότι είναι απλώς ρητορικό και αυτό το ερώτημα.
SBE
¥
Τα πράγματα είναι απλά. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ (τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια) καμία evidenced-based policy. Τα έκανε η ΕΕ για λογαριασμό μας αυτά. Εμείς απλώς εφαρμόζαμε και ιδρύαμε και διάφορους οργανισμούς που στόχο είχαν να μας βρίσκουν το evidence και να προτείνουν το policy, αλλά στην πραγματικότητα, ακόμα και στις λίγες περιπτώσεις που έκαναν τη δουλειά τους, το πιο πιθανό ήταν ότι τους γράφανε οι αποπάνω τους. Υποψιάζομαι ότι πολλές αποφάσεις παίρνονταν διαισθητικά, αλλά όταν όλα πάνε καλά υπάρχουν περιθώρια λάθους και επανόρθωσης.
Μακροχρόνιο σχεδιασμό, πέρα από την τετραετία- οχταετία δεν είχαμε ποτέ. Και φυσικά αυτό δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα (η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού). Οι πολιτικοί παντού και πάντα κοιτάζουν τις επόμενες εκλογές πρωτίστως. Και τις μεθεπόμενες κι όχι παραπέρα. Κι αν θες και παράδειγμα, το δημοψήφισμα περί Brexit είναι το πιο λαμπρό πρόσφατο "πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα". Αν δεν υπήρχε η ΕΕ που κάνει σοβαρό μακροχρόνιο σχεδιασμό τρέχα γύρευε οι υπόλοιποι.
Η μόνη πρωτοτυπία μας τώρα, αν δεχτούμε όσα λένε τα άρθρα που παραθέτεις, είναι ότι τώρα στα δύσκολα φαίνεται περισσότερο η έλλειψη σχεδιασμού και επιπλέον ψηφίσαμε και κυβέρνηση που δεν προσπαθεί καν να προσποιηθεί ότι δουλεύει για να μας λύσει τα προβλήματα. Ε, μα αυτό δε θέλαμε όλοι; Δεν θέλαμε να καεί η Βουλή, να Δεν Πληρώνω, να γίνουμε Αργεντινή (χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα για την Αργεντινή) κλπ κλπ; Ε, να πώς είναι να πραγματοποιούνται οι επιθυμίες σου. Κι ακόμα δεν έχουν πραγματοποιηθεί όλες γιατί δεν γίνονται όλα με τη μία. Σιγά σιγά. Δεν υπάρχει λόγος για κανένα παράπονο.
Μακροχρόνιο σχεδιασμό, πέρα από την τετραετία- οχταετία δεν είχαμε ποτέ. Και φυσικά αυτό δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα (η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού). Οι πολιτικοί παντού και πάντα κοιτάζουν τις επόμενες εκλογές πρωτίστως. Και τις μεθεπόμενες κι όχι παραπέρα. Κι αν θες και παράδειγμα, το δημοψήφισμα περί Brexit είναι το πιο λαμπρό πρόσφατο "πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα". Αν δεν υπήρχε η ΕΕ που κάνει σοβαρό μακροχρόνιο σχεδιασμό τρέχα γύρευε οι υπόλοιποι.
Η μόνη πρωτοτυπία μας τώρα, αν δεχτούμε όσα λένε τα άρθρα που παραθέτεις, είναι ότι τώρα στα δύσκολα φαίνεται περισσότερο η έλλειψη σχεδιασμού και επιπλέον ψηφίσαμε και κυβέρνηση που δεν προσπαθεί καν να προσποιηθεί ότι δουλεύει για να μας λύσει τα προβλήματα. Ε, μα αυτό δε θέλαμε όλοι; Δεν θέλαμε να καεί η Βουλή, να Δεν Πληρώνω, να γίνουμε Αργεντινή (χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα για την Αργεντινή) κλπ κλπ; Ε, να πώς είναι να πραγματοποιούνται οι επιθυμίες σου. Κι ακόμα δεν έχουν πραγματοποιηθεί όλες γιατί δεν γίνονται όλα με τη μία. Σιγά σιγά. Δεν υπάρχει λόγος για κανένα παράπονο.
Θα ξέρεις, ασφαλώς, τον ιδιωματισμό «selling coals to Newcastle» ή «ice to Eskimos»... :)
Όχι. Όχι, κύριοι! Όχι, δεν έχει σωσμό αυτή η χώρα.
Τέλος Φεβρουαρίου η Ραχήλ Μακρή ανακοινώνει τη νέα πολιτική της κίνηση!
Τέλος Φεβρουαρίου η Ραχήλ Μακρή ανακοινώνει τη νέα πολιτική της κίνηση!
Διαχρονικά, μόνο μία Ραχήλ αξίζει τη ψήφο μου:
Χέρι με χέρι, ξεκίνησε από κάπου και έφτασε στο ταχυδρομείο μου:
O σταθμός του ΜΕΤΡΟ στο Περιστέρι θα έκλεινε σήμερα για να μπουν τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα. Επειδή όμως σήμερα έχει απεργία αποφάσισαν να μην τα βάλουν σήμερα, που θα ήταν κλειστός έτσι και αλλιώς, αλλά να τον κλείσουν άλλη μέρα που κανονικά θα ήταν ανοιχτός.
O σταθμός του ΜΕΤΡΟ στο Περιστέρι θα έκλεινε σήμερα για να μπουν τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα. Επειδή όμως σήμερα έχει απεργία αποφάσισαν να μην τα βάλουν σήμερα, που θα ήταν κλειστός έτσι και αλλιώς, αλλά να τον κλείσουν άλλη μέρα που κανονικά θα ήταν ανοιχτός.
Τι, μόνο τα σχολεία θα το κάνουν αυτό;