Διάβαζα στη σημερινή στήλη του Χρήατου Μιχαηλίδη για τις «συνεντεύξεις μετά φαγητού» της Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, αλλά την προσοχή μού τράβηξε η προσωπική του ανάμνηση από συνέντευξη που είχε πάρει από τον φίλο της Ελλάδας τον Πίτερ Λίβι.
Θυμήθηκα λοιπόν την περίφημη ιστορία με τα δύο ιστορικά και πανέμορφα κολέγια, το Κολέγιο της Μαγδαληνής στο Κέμπριτζ και το Κολέγιο της Μαγδαληνής στην Οξφόρδη, που έχουν μια ελάχιστη διαφορά στην ορθογραφία και μια ξεχωριστή προφορά και τα δύο.
Είναι Magdalene College, Cambridge του 1428 και Magdalen College, Oxford του 1458. Προφέρονται και τα δύο Μόντλιν. Στη μεταγραφή μπορείτε να πειραματιστείτε: Μόντλεν, Μώντλιν, Μώντλεν και να τώρα και Μόνταλεν! (Ο τίτλος προτείνει την ανώδυνη λύση.)
Γούστο έχει η ιστορία της προφοράς, σύμφωνα (και) με τη σχετική σελίδα του κολεγίου του Κέμπριτζ:
Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο κομμάτι μάς λέει ότι οι διαλογείς του ταχυδρομείου δεν πρόσεχαν το Oxford ή το Cambridge, αλλά αν το όνομα του κολεγίου είχε «e» στο τέλος ή όχι.
Η γραφή Maudleyn όπως και άλλες παρεμφερείς ήταν συνηθισμένες εκείνο τον καιρό για τη Μαγδαληνή και για φιγούρες της μετανοούσας Μαγδαληνής και άφησαν τελικά πίσω τους το επίθετο maudlin (που προφέρεται σαν τα κολέγια) με τη σημασία «κλαψιάρικος, δακρύβρεκτος, μελό».
ΑΥΤΟ μου θύμισε ένα περιστατικό πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν, ανταποκριτής της εφημερίδας στο Λονδίνο, είχα κανονίσει μία συνέντευξη στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με τον καθηγητή στην έδρα της Ποίησης και συγγραφέα, Πίτερ Λίβι (1931-2000), που δίδασκε εκεί και που είχε γράψει το βιβλίο «Ο Λόφος του Κρόνου» (1980), περιγράφοντας μέρη αγαπημένα που επισκέφθηκε στην Ελλάδα, καθώς επίσης και την υπέροχη σχέση που είχε με τον Γιώργο Σεφέρη, τη γυναίκα του Μαρώ, τον Χατζηκυριάκο Γκίκα, τον Γιώργο Κατσίμπαλη, τον Γιώργη Παυλόπουλο και άλλους. Ηταν ένα θαυμάσιο πρωινό όταν έφτασα στο κολλέγιο Μόνταλεν της Οξφόρδης, βρίσκοντας τον καθηγητή Λίβι ξαπλωμένο στο γκαζόν, έξω από το ισόγειο γραφείο του, με μία καρό πετσέτα απλωμένη κάτω, και πάνω σε αυτήν, σε δύο-τρία χάρτινα πιατάκια, λίγο τυρί, λίγα κρακεράκια και λίγα τουρσιά αγγουριού και καρότου. Είχε ένα μπουκάλι λευκό κρασί στο χέρι του, και μου είπε «Let's drink and talk». Αρκετά ήταν τα ντρινκς που καταναλώσαμε, απίθανες οι ιστορίες που μου διηγήθηκε, απολαυστικά τα ελληνικά με τα οποία μου μίλησε (αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι, όταν είναι σε έκσταση, τα όνειρα που βλέπει είναι μόνο στα ελληνικά, ενώ ο μεγαλύτερος εφιάλτης του είναι να σπονσοράρουν κάποτε ώς και τις κολόνες του Παρθενώνα!)... μία από τις ωραιότερες δημοσιογραφικές μου εμπειρίες ποτέ.
Θυμήθηκα λοιπόν την περίφημη ιστορία με τα δύο ιστορικά και πανέμορφα κολέγια, το Κολέγιο της Μαγδαληνής στο Κέμπριτζ και το Κολέγιο της Μαγδαληνής στην Οξφόρδη, που έχουν μια ελάχιστη διαφορά στην ορθογραφία και μια ξεχωριστή προφορά και τα δύο.
Είναι Magdalene College, Cambridge του 1428 και Magdalen College, Oxford του 1458. Προφέρονται και τα δύο Μόντλιν. Στη μεταγραφή μπορείτε να πειραματιστείτε: Μόντλεν, Μώντλιν, Μώντλεν και να τώρα και Μόνταλεν! (Ο τίτλος προτείνει την ανώδυνη λύση.)
Γούστο έχει η ιστορία της προφοράς, σύμφωνα (και) με τη σχετική σελίδα του κολεγίου του Κέμπριτζ:
Why 'Maudlyn'?
One of the questions we are asked most commonly is about the pronunciation of the name of the College! Though nowadays spelt in the biblical and continental way, 'Magdalene', the College name is customarily pronounced 'Maudlyn'.
The College at its refoundation by Lord Audley in 1542, was dedicated to St Mary Magdalene. The choice of the name of Mary Magdalene appears to have had a touch of vanity. In many early documents, the name is clearly spelt as pronounced: 'Maudleyn', containing within it the name of Audley himself! The final 'e' on Magdalene was an attempt, with the advent of the postal service in the mid nineteenth-century, to distinguish us from our sister College, Magdalen Oxford.
One of the questions we are asked most commonly is about the pronunciation of the name of the College! Though nowadays spelt in the biblical and continental way, 'Magdalene', the College name is customarily pronounced 'Maudlyn'.
The College at its refoundation by Lord Audley in 1542, was dedicated to St Mary Magdalene. The choice of the name of Mary Magdalene appears to have had a touch of vanity. In many early documents, the name is clearly spelt as pronounced: 'Maudleyn', containing within it the name of Audley himself! The final 'e' on Magdalene was an attempt, with the advent of the postal service in the mid nineteenth-century, to distinguish us from our sister College, Magdalen Oxford.
Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο κομμάτι μάς λέει ότι οι διαλογείς του ταχυδρομείου δεν πρόσεχαν το Oxford ή το Cambridge, αλλά αν το όνομα του κολεγίου είχε «e» στο τέλος ή όχι.
Η γραφή Maudleyn όπως και άλλες παρεμφερείς ήταν συνηθισμένες εκείνο τον καιρό για τη Μαγδαληνή και για φιγούρες της μετανοούσας Μαγδαληνής και άφησαν τελικά πίσω τους το επίθετο maudlin (που προφέρεται σαν τα κολέγια) με τη σημασία «κλαψιάρικος, δακρύβρεκτος, μελό».
