Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια

Καλημέρα.
Τελείωσε ο πρώτος καφές· τώρα διαβάζω τον ντελβέ του. ;)


Αν το βρείτε από τον δίσκο Hapopsis του Κιουρτσόγλου, ακούστε το οπωσδήποτε.
Θενκς, Παλάβρα. :-)
 
Τι νέοι που είναι (ήμασταν) όλοι! Να μην μπερδευτούμε από το χριστουγεννιάτικο. Το Live Aid αυτό έγινε τον Ιούλιο του 1985. Ήθελαν να μαζέψουν 1 εκατομμύριο λίρες και μάζεψαν 185. Και ο Μπομπ έγινε σερ Μπομπ.


Από τη Wikipedia:
Geldof has received many awards for his fund-raising work, including an honorary knighthood (as Knight Commander of the Order of the British Empire) from Queen Elizabeth II, in 1986. Geldof is entitled to use the post-nominal letters "KBE", but as he is not a citizen of a Commonwealth realm, he is precluded from using the title "Sir". Regardless, the nickname 'Sir Bob' has stuck, and media reports will frequently (but erroneously) refer to him as 'Sir Bob Geldof' as if that were his correct title.
 
Last edited:
Η Σαντέ, στα πενήντα της, φτιάχνει ακόμα όμορφη μουσική. Από τον φετινό της δίσκο Soldier of Love:


 
Καλημέρα.
Επειδή σήμερα εδώ λούζει τα πάντα η λιακάδα, ένα τραγούδι από μια εποχή ξεγνοιασιάς που άκουγα πολλά χρόνια πριν, στη δική μου εποχή της ξεγνοιασιάς.
Sunshine daydream. Ονειροπλάστε καθ' εκάστην, κάνει καλό στη διάθεση! :)

Sugar Magnolia - Grateful Dead

Sugar magnolia, blossoms blooming, heads all empty and I don't care,
Saw my baby down by the river, knew she'd have to come up soon for air.

Sweet blossom come on, under the willow, we can have high times if you'll abide
We can discover the wonders of nature, rolling in the rushes down by the riverside.

She's got everything delightful, she's got everything I need,
Takes the wheel when I'm seeing double, pays my ticket when I speed

She comes skimmin' through rays of violet, she can wade in a drop of dew,
She don't come and I don't follow, waits backstage while I sing to you.

Well, she can dance a cajun rhythm, jump like a willys in four wheel drive.
She's a summer love for spring, fall and winter, she can make happy any man alive.

Sugar magnolia, ringing that bluebell, caught up in sunlight, come on out singing
I'll walk you in the sunshine, come on honey, come along with me.

She's got everything delightful, she's got everything I need,
A breeze in the pines and the sun and bright moonlight, lazing in the sunshine, yes, indeed.

Sometimes when the cuckoo's crying, when the moon is half way down,
Sometimes when the night is dying, I take me out and I wander around, I wander round.

Sunshine, daydream, walking in the tall trees, going where the wind goes
Blooming like a red rose, breathing more freely,
Ride our singin', I'll walk you in the morning sunshine
Sunshine, daydream. Sunshine, daydream. Walking in the sunshine.
 
Kαλή Χρονιά! (στην Γαλλία εύχονται μόνο από την Πρωτοχρονιά και βάλε... )

Σε πολλούς δεν αρέσει το ραπ. Το κομμάτι που ακολουθεί είναι πολύ λάϊτ αλλά μ'αρέσει ο ρυθμός του.

 
Καλή χρονιά με τα δυο πρώτα κομμάτια που άκουσε μαζί μου ο νέος έτος :D,
πίνοντας την πρώτη ρακή της θητείας του.

Εβίβα τση πρώτης!​


 
Ας ελπίσουμε -κι ας προσπαθήσουμε- η νέα χρονιά να είναι καλύτερη απ' ότι προοιωνίζεται.
Ένας πρωτοπόρος του balconing πάντως, επιμένει ακόμα να βλέπει τον κόσμο σαν ένα θαύμα:

@Daeman: Πολύ καλή η Ορχήστρα Κοτσάνι, γουστάρω! :-D
 
Πω πω τι θυμήθηκα! Από το αγγλικό συγκρότημα της μίας επιτυχίας (one-hit wonders), τους λευκούς λευκότατους (για μαύρους τούς είχα, με τέτοια φωνή, μέχρι που ήρθε το YouTube) Congregation:

 
Σήμερα οι χομπίστικες ώρες της ημέρας (περισσότερες απ’ όσες έπρεπε, ξέφυγε το πράγμα) ήταν αφιερωμένες, εκτός από τη Λεξιλογία, και στους Αθλίους (Les Mis). Ο λόγος: έγινε στις 3/10/2010 στην Αρένα του Ο2 στο Λονδίνο παραστασάρα για τα 25 χρόνια του μιούζικαλ (με ειδικό καστ — λεπτομέρειες εδώ). Έκανα τις συγκρίσεις με την αγαπημένη μου βερσιόν (τα 10 χρόνια στο Άλμπερτ Χολ), άκουγα, διάβαζα αποδώ, ανασκάλευα αποκεί, και πάνω που άρχισα να πιστεύω ότι το ’χω παρακάνει, καθώς κοίταζα σε μια σελίδα του BBC (Bon anniversaire! 25 facts about Les Mis), διάβασα για την κυρία που τον Οκτώβιο του 2006, όταν το μιούζικαλ έκανε το ρεκόρ στο Γουέστ Εντ και έγινε το μιούζικαλ με τις περισσότερες παραστάσεις (πριν από ένα χρόνο ξεπέρασε τις 10.000), το παρακολούθησε για 740ή φορά. Μετά απ' αυτό ηρέμησα — είμαι ακόμα σε διψήφια νούμερα, από την καρέκλα μου. Και η παράσταση του 1995 μού αρέσει περισσότερο, νομίζω, στους δεύτερους ρόλους. Δυο βιντεάκια της είχα ανεβάσει εδώ.
 

David Byrne, Tina Weymouth, Chris Frantz, Jerry Harrison, Steve Scales, Burnie Worrell, Dolette MacDonald, Buster Jones, Adrien Belew
 
Νέος δίσκος με εκτελέσεις μπλουζ από τον Gregg Allman. Ξεχώρισα την ερμηνεία του Devil got my woman: έχει κάτι που θυμίζει παλιά θρηνητικά ρεμπέτικα. (npr.org)
 
Όντως, πολύ καλή εκτέλεση, Κώστα. Δεν περίμενα βέβαια κάτι άλλο από τον Γκρεγκ Όλμαν.
Από τον Ντουέιν περιμένω περισσότερα, όταν έρθει η ώρα.
Ωστόσο:


Ευχαριστώ για τον δίσκο της βραδιάς, ταιριάζει με τη διάθεσή μου απόψε.
Ας όψονται οι φρικτοί, γουαναμπήδες υποτιτλιστές που διορθώνω.
 
daeman said:
Από τον Ντουέιν περιμένω περισσότερα, όταν έρθει η ώρα.
Click to expand...
Τι το μακάβριο εννοείς, "όταν έρθει η ώρα", βρε αθεόφοβε;

daeman said:
Ωστόσο: [Skip James]
Click to expand...
Βρίσκω ότι ο Gregg έχει διασκευάσει το κομμάτι πετυχημένα, δίνοντάς του μια πιο στανταρισμένη μελωδική φράση, ενώ ο πατήρ Skip το παρακλαυθμηρίζει για τα γούστα μου του 2011. Βοηθά και η ενορχήστρωση, αν και σίγουρα το πιο δυνατό, υποβλητικό μέρος είναι η εισαγωγή, προτού μπει η ορχήστρα και ο σταθερός ρυθμός.

Καταλαβαίνω καλά; η βλάμισσα μπεγλέρισε τους δύο φίλους, από τον Φ στον Ε(ρμηνευτή) και πίσω στον Φ;
 
Costas said:
Τι το μακάβριο εννοείς, "όταν έρθει η ώρα", βρε αθεόφοβε;


Βρίσκω ότι ο Gregg έχει διασκευάσει το κομμάτι πετυχημένα, δίνοντάς του μια πιο στανταρισμένη μελωδική φράση, ενώ ο πατήρ Skip το παρακλαυθμηρίζει για τα γούστα μου του 2011. Βοηθά και η ενορχήστρωση, αν και σίγουρα το πιο δυνατό, υποβλητικό μέρος είναι η εισαγωγή, προτού μπει η ορχήστρα και ο σταθερός ρυθμός.

Καταλαβαίνω καλά; η βλάμισσα μπεγλέρισε τους δύο φίλους, από τον Φ στον Ε(ρμηνευτή) και πίσω στον Φ;
Click to expand...

α. Aυτό που κατάλαβες, όχι μακάβριο, φυσιολογικό και αναπόφευκτο, ιδίως όταν μιλάμε για μπλουζ.

β. Δίκιο έχεις για τον κλαυθμό, αλλά κάποια πράγματα χαράζονται και χαράζουν, ιδίως η μουσική
(κι εμένα, ιδίως τα παλιά μπλουζ).

γ. Αυτό καταλαβαίνω κι εγώ. Μάλλον έτσι το νιώθουν κι αυτοί που το λένε, για να σπαράζουν έτσι.
That's the blues.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top