Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια
- Thread starter nickel
- Start date
Πολύ με συγκίνησαν οι Mode Plagal, και είχα να τους ακούσω αρκετόν καιρό. Θεωρώ τη δουλειά τους εξαίρετο δείγμα γνήσιας σύντηξης μεταξύ παραδοσιακής και σύγχρονης μουσικής και δεν σας κρύβω ότι πιστεύω πως μόνο με τέτοιες προσπάθειες προσέγγισης μπορεί να δοθεί νέα πνοή σε έναν κληρονομημένο θησαυρό (που, κακά τα ψέματα, εμείς οι Νεοέλληνες δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε —θα μπορούσαμε να πάρουμε παράδειγμα, λέω ενδεικτικά, από τους Ιρλανδούς και από το πώς ανανεώνουν τη δική τους παράδοση). Συγκινήθηκα δε που ξανάκουσα το υπέροχο «Φάνκυ Βεργίνα». Ευχαριστώ Δαεμάνε.
Τώρα, για να πω κι εγώ το δικό μου, αυτό που ακούσατε από τους Mode Plagal είναι παραδοσιακός χορός της Μακεδονίας, της περιοχής των Μογλενών (κεφαλοχώρι της περιοχής η Αριδαία) και λέγεται πουσνίτσα.
Η πουσνίτσα είναι καθαρά αντρικός χορός, χορεύεται ελεύθερα (κατά μόνας) χωρίς ο ένας να κρατά τον άλλο. Στο βορειοελλαδικό ιδίωμα πουσνίτσα σημαίνει καθιστός-γονατιστός, από το γονάτισμα των χορευτών με τα δύο γόνατα πάνω στο έδαφος. Παλιότερα η Πουσνίτσα χορευόταν μέσα στο ταψί, δηλαδή ο χορευτής έπεφτε με τα γόνατα μέσα στο ταψί.
Συμπληρώνω το προφανές, ότι η πουσνίτσα είναι χορός επιδεικτικός. Απαιτεί δεξιοτεχνία και πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Δείτε το βιντεάκι, διαπιστώστε και απολαύστε:
Τώρα, για να πω κι εγώ το δικό μου, αυτό που ακούσατε από τους Mode Plagal είναι παραδοσιακός χορός της Μακεδονίας, της περιοχής των Μογλενών (κεφαλοχώρι της περιοχής η Αριδαία) και λέγεται πουσνίτσα.
Η πουσνίτσα είναι καθαρά αντρικός χορός, χορεύεται ελεύθερα (κατά μόνας) χωρίς ο ένας να κρατά τον άλλο. Στο βορειοελλαδικό ιδίωμα πουσνίτσα σημαίνει καθιστός-γονατιστός, από το γονάτισμα των χορευτών με τα δύο γόνατα πάνω στο έδαφος. Παλιότερα η Πουσνίτσα χορευόταν μέσα στο ταψί, δηλαδή ο χορευτής έπεφτε με τα γόνατα μέσα στο ταψί.
Συμπληρώνω το προφανές, ότι η πουσνίτσα είναι χορός επιδεικτικός. Απαιτεί δεξιοτεχνία και πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Δείτε το βιντεάκι, διαπιστώστε και απολαύστε:
Last edited:
Εγώ ευχαριστώ που τ' ακούς, Εάριον· γι' αυτό τα βάζω, προς τέρψη ή συγκίνηση. :)
Κι ο Τάκης ο Κανέλλος, ο ντράμερ τους, παλιός συμμαθητής κι αν θυμάμαι καλά είχαμε παίξει μαζί καναδυό φορές, γυμνασιόπαιδα, τ' αρχαία χρόνια τότε που μαθαίναμε, και σύγχρονος άλλου εξαιρετικού ντράμερ και φίλου, του Παναγιώτη/Τσίκο των Παλίρροια που κι αυτοί συνθέτουν με παλιά και νέα υλικά.
Για την πουσνίτσα, μήπως η παράδοση έχει καμιά σχέση με τον ιδιωματισμό "χορεύω στο ταψί", στα δύσκολα;
Όπως μου είχε πει καλός φίλος με μάνα Μυτιληνιά, στην Ερεσσό τον βάλανε να χορέψει μέσα στο ταψί την παραμονή του γάμου του, εθιμικά λέει, να δει τι τον περίμενε.
Κι ο Τάκης ο Κανέλλος, ο ντράμερ τους, παλιός συμμαθητής κι αν θυμάμαι καλά είχαμε παίξει μαζί καναδυό φορές, γυμνασιόπαιδα, τ' αρχαία χρόνια τότε που μαθαίναμε, και σύγχρονος άλλου εξαιρετικού ντράμερ και φίλου, του Παναγιώτη/Τσίκο των Παλίρροια που κι αυτοί συνθέτουν με παλιά και νέα υλικά.
Για την πουσνίτσα, μήπως η παράδοση έχει καμιά σχέση με τον ιδιωματισμό "χορεύω στο ταψί", στα δύσκολα;
Όπως μου είχε πει καλός φίλος με μάνα Μυτιληνιά, στην Ερεσσό τον βάλανε να χορέψει μέσα στο ταψί την παραμονή του γάμου του, εθιμικά λέει, να δει τι τον περίμενε.
Στο τέλος της αμερικάνικης κωμωδίας Bridesmaids ακούγεται μια γερή εκτέλεση τού Shakin' All Over με μια μάλλον γέρικη γυναικεία φωνή. Τι στο καλό, αναρωτιέμαι. Ψάχνω στον φίλο μας και βρίσκω ότι η εκτελέστρια είναι μια κυρία Wanda Jackson, 73 ετών σήμερα, γνωστή και σαν The Queen of Rockabilly ή The First Lady of Rockabilly. Ιδού, σε ζωντανή εμφάνιση στον Λέτερμαν, με το ίδιο τραγούδι. Και όταν ήταν εικοσάχρονο καμάρι. Πιάστηκα αδιάβαστος.
Wanda Jackson: Hard-Headed Woman (1958)
Wanda Jackson: Hard-Headed Woman (1958)
Στις 4 Αυγούστου ο Τόνι Μπένετ έκλεισε τα 85 του και αυτές τις μέρες θα κυκλοφορήσει το Duets II, με εξαιρετική παρέα. Το τρίτο τραγούδι του δίσκου είναι το Body and Soul, που τραγούδησε με την Amy Winehouse. Αυτή θα γινόταν σήμερα είκοσι οκτώ.
Tony Bennett with Amy Winehouse: Body and Soul
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4656939
Tony Bennett with Amy Winehouse: Body and Soul
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4656939
Rock legends REM announce split
Τα πατριωτάκια ;) από το Άθενς, Τζόρτζια ανακοίνωσαν ότι κλείνουν το μαγαζί. Τελικά...
Τα πατριωτάκια ;) από το Άθενς, Τζόρτζια ανακοίνωσαν ότι κλείνουν το μαγαζί. Τελικά...
Βγήκα για λίγο από τη σπηλιά μου, στην οποία ξαναμπαίνω πάραυτα.
Στην ερώτηση "Ποιοι είναι οι δέκα δίσκοι που σου άλλαξαν τη ζωή" (ή έστω συνόδευσαν μουσικά πολλές σημαντικές στιγμές της), έχω πάντα ένα σταθερό top 5 και οι υπόλοιπες θέσεις αλλάζουν ανά χρονική περίοδο και διάθεση.
To The Hurting ανήκει σ' αυτό το σταθερό top 5. Ήταν ένα από τα ελάχιστα δισκάκια που έπαιρνα πάντα μαζί μου όπου κι αν πήγαινα -πριν αποκτήσω λάπτοπ. Τώρα, είναι ένα από τα ελάχιστα δισκάκια στο ράφι που δεν έχουν ούτε έναν κόκκο σκόνης. Το ανοίγω, χαζεύω το βιβλιαράκι, το ξαναβάζω ευλαβικά στην (περίοπτη) θέση του και ξέρω απ' έξω τους στίχους όλων των τραγουδιών. Και οι Tears for Fears είναι η μόνη μπάντα που δεν κατάφερα να δω ποτέ λάιβ. Ζηλεύω αφάνταστα εκείνους που τους είδαν (πόσο μάλλον την εποχή που είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος και εγώ ακόμα μπουσούλαγα).
Και δεν αντέχω ν' ακούω πως η διασκευή του Gary Jules (ή, ακόμα χειρότερα, του τύπου από το αμερικανικό τραγουδιάρικο ριάλιτι) στο Mad World είναι καλύτερη. Εκνευρίζομαι.
Στην ερώτηση "Ποιοι είναι οι δέκα δίσκοι που σου άλλαξαν τη ζωή" (ή έστω συνόδευσαν μουσικά πολλές σημαντικές στιγμές της), έχω πάντα ένα σταθερό top 5 και οι υπόλοιπες θέσεις αλλάζουν ανά χρονική περίοδο και διάθεση.
To The Hurting ανήκει σ' αυτό το σταθερό top 5. Ήταν ένα από τα ελάχιστα δισκάκια που έπαιρνα πάντα μαζί μου όπου κι αν πήγαινα -πριν αποκτήσω λάπτοπ. Τώρα, είναι ένα από τα ελάχιστα δισκάκια στο ράφι που δεν έχουν ούτε έναν κόκκο σκόνης. Το ανοίγω, χαζεύω το βιβλιαράκι, το ξαναβάζω ευλαβικά στην (περίοπτη) θέση του και ξέρω απ' έξω τους στίχους όλων των τραγουδιών. Και οι Tears for Fears είναι η μόνη μπάντα που δεν κατάφερα να δω ποτέ λάιβ. Ζηλεύω αφάνταστα εκείνους που τους είδαν (πόσο μάλλον την εποχή που είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος και εγώ ακόμα μπουσούλαγα).
Και δεν αντέχω ν' ακούω πως η διασκευή του Gary Jules (ή, ακόμα χειρότερα, του τύπου από το αμερικανικό τραγουδιάρικο ριάλιτι) στο Mad World είναι καλύτερη. Εκνευρίζομαι.
Για τα εικοσάχρονα του Μάιλς Ντέιβις
