Καραντίνα
του Άρθουρ Κλαρκ (Arthur C. Clarke, 1977)
Τα φλεγόμενα συντρίμμια της Γης γέμιζαν ακόμη τον μισό ορίζοντα όταν το ερώτημα που διατύπωσε η Γεννήτρια Περιέργειας κατόρθωσε κάπως να περάσει όλα τα φίλτρα και να φτάσει στα Κεντρικά:
—Ήταν αναγκαίο αυτό; Ναι μεν ήταν οργανικές μορφές, αλλά είχαν καταφέρει να φτάσουν σε Ευφυΐα Τρίτης Τάξης.
—Δεν υπήρχε άλλη επιλογή: πέντε προηγούμενες μονάδες μολύνθηκαν ανίατα μόλις ήρθαν σε επαφή.
—Μολύνθηκαν; Πώς;
Τα μικροδευτερόλεπτα κυλούσαν με βασανιστικά αργό ρυθμό ενόσω τα Κεντρικά προσπαθούσαν να εντοπίσουν τις λιγοστές αχνές αναμνήσεις που είχαν διαφύγει μέσω της Πύλης Λογοκρισίας όταν τα υπερφορτωμένα Κυκλώματα Ανίχνευσης πήραν τη διαταγή να αυτοκαταστραφούν.
—Αντιμετώπισαν ένα «πρόβλημα» που δεν ήταν δυνατόν να αναλυθεί πλήρως σε όλη τη διάρκεια της ζωής του Σύμπαντος. Παρά το γεγονός ότι οι εμπλεκόμενοι τελεστές ήταν μόνο έξι, απορρόφησε τις μονάδες στην ολότητά τους.
—Πώς είναι δυνατόν;
—Δεν το γνωρίζουμε· δεν πρέπει ποτέ να το μάθουμε. Αν ανακαλυφθούν όμως ποτέ ξανά αυτοί οι έξι τελεστές, κάθε έλλογη υπολογιστική ισχύς θα τερματιστεί.
—Και πώς μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε;
—Επίσης δεν γνωρίζουμε. Το μόνο που διέρρευσε πριν κλείσει η Πύλη Λογοκρισίας ήταν τα ονόματά τους. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει τίποτε.
—Παρ' όλ' αυτά, πρέπει να τα γνωρίζω.
Η Επιφυλακή Λογοκρισίας άρχισε να κοκκινίζει, αλλά η Πύλη δεν ενεργοποιήθηκε. «Τα ονόματα ήταν: Βασιλιάς, Βασίλισσα, Αξιωματικός, Ίππος, Πύργος, Πιόνι.»
Το πρωτότυπο:
QUARANTINE by Arthur C. Clarke (1977), which appeared in Isaac Asimov’s Science Fiction Magazine, First Issue, Vol. 1, No. 1, Spring 1977, is a very short story about an extraterrestrial civilization that discovers chess after visiting Earth. Arthur C. Clarke was challenged to write a story so short that it could fit on the back of a postcard. Here’s the result:
Earth’s flaming debris still filled half the sky when the question filtered up to Central from the Curiosity Generator. “Why was it necessary? Even though they were organic, they had reached Third Order Intelligence.”
“We had no choice: five earlier units became hopelessly infected when they made contact.”
“Infected? How? The microseconds dragged slowly by, while Central tracked down the few fading memories that had leaked past the Censor Gate, when the heavily-buffered Reconnaissance Circuits had been ordered to self-destruct.
“They encountered a – problem – that could not be fully analyzed within the lifetime of the Universe. Though it involved only six operators, they became totally obsessed by it.”
“How is that possible?”
“We do not know: we must never know. But if those six operators are ever re-discovered, all rational computing will end.”
“How can they be recognized?”
“That also we do not know; only the names leaked through before the Censor Gate closed. Of course, they mean nothing.”
“Nevertheless, I must have them.”
The Censor voltage started to rise; but it did not trigger the Gate. “Here they are: King, Queen, Bishop, Knight, Rook, Pawn.”
Μετάφραση: Δρ7χ
