Επιτρέψτε μου δύο σύντομες απαντήσεις επειδή έγραψα πολλά για τα ασφαλιστικά εδώ μέσα.
Είμαι ιδρυτικό μέλος του ΣΜΕΔ, αλλά δεν συμμετέχω στις διαδικασίες και για προσωπικούς και για ουσιαστικούς λόγους. (Θεωρώ π.χ. ότι από τη στιγμή που ως επιμελητής έχω τη δυνατότητα να «κόψω» τη δουλειά από έναν μεταφραστή είμαι εκτός των σημερινών προδιαγραφών του ΣΜΕΔ που απορρίπτει μεταφραστές που είναι εργοδότες μεταφραστών. Ανήκω, επίσης, σε αυτούς που θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για «συντεχνιασμό». Είναι ηλίου φαεινότερο, άλλωστε, αναφέρομαι συχνά σε μετρήσεις, σε ποιοτικά στοιχεία, σε ανταγωνισμό, πράγματα που δεν φαίνεται να συμφωνούν με το σκεπτικό του ΣΜΕΔ.) Κατανοώ όμως ότι το σκεπτικό του συλλόγου, όπως διαμορφώθηκε μετά τις πρώτες, αποφασιστικές για το μέλλον του αρχαιρεσίες είναι διαφορετικό και δεν θέλω να έρχομαι σε ρήξη με τις αποφάσεις και τις ενέργειές του, ακόμη και όταν θα μπορούσα να διαφωνώ.
Άλλωστε μού είναι και προσωπικά δύσκολο, καθώς υπάρχουν στο ΔΣ και στα όργανα του ΣΜΕΔ άνθρωποι που εκτιμώ ιδιαίτερα για τις ικανότητες και την ευαισθησία τους, όχι μόνο στα στενά μεταφραστικά αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά θέματα, με κάποιους μάλιστα έχει τύχει να συνεργαστώ και προσωπικά.
Τούτων λεχθέντων, να σημειώσω ότι διαφωνώ με την τοποθέτηση του Μαρίνου στο #32. Στο νήμα έχουν τεθεί πολλά θέματα και έχουν διατυπωθεί πολλές ερωτήσεις που θα μπορούσαν (και μπορούν ακόμη) να οδηγήσουν το νήμα και σε άλλες κατευθύνσεις. Ακόμη και η προκλητικότητα του τίτλου μπορεί να συζητηθεί και να αποδειχτεί αν έχει νόημα ή είναι αλλαντάλλων.
Το ότι η συζήτηση γύρισε ξανά στα ασφαλιστικά δεν μπορεί να σημαίνει κτγμ τίποτε περισσότερο από το ότι αυτό το θέμα καίει τουλάχιστον κάποια από τα μέλη της Λεξιλογίας. Το εξηγούν, άλλωστε, με τις τοποθετήσεις τους. Το νήμα είναι ανοιχτό, σε κανέναν δεν απαγορεύεται να απαντήσει ή να το οδηγήσει (και) αλλού αν το επιθυμεί.
Ας απαντήσω και στη νέα ερώτηση του Αζιμούθιου, αν και θεωρώ αστείο υπερβολικό να διατυπώνω μια ερώτηση, να μου απαντά θέτοντας αντερώτηση, να απαντώ και να με ξαναρωτάει επειδή δεν κατάλαβε ή επειδή δεν καλύπτεται από αυτό που εννοώ. Θεωρώ λοιπόν ότι:
Με τη φορολογία μας έπρεπε να καλύπτεται το ελάχιστο εισόδημα, η ελάχιστη σύνταξη και η αναγκαία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων μας.
Το δικαίωμά μας να εργαστούμε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να περιλαμβάνει μια συνδρομή στο ταμείο μας που θα την αποτελούσαν οι εξής συντελεστές:
(α) Υποχρεωτικοί:
(1) Το ποσοστό που μας αναλογεί για τη λειτουργία του ταμείου, τη γραφειοκρατία του.
(2) Το ποσοστό που μας αναλογεί για την κάλυψη απρόβλεπτων αναγκών όλων των μελών (κυρίως ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ή άλλων κοινωνικών αναγκών π.χ. έντονης ανεργίας, όπως τώρα)
(β) Προαιρετικοί (π.χ. με ετήσια συμφωνία):
(1) Το έξτρα ποσοστό που θέλουμε να συνεισφέρουμε για να πάρουμε περισσότερα από την ελάχιστη σύνταξη.
(2) Το έξτρα ποσοστό που θέλουμε να συνεισφέρουμε για να έχουμε ξενοδοχειακά καλύτερη περίθαλψη, π.χ. μονόκλινο αντί δίκλινο ή τρίκλινο.
Αριθμητικά, δεν ξέρω σε τι αντιστοιχούν αυτά τα πράγματα. Αν κρίνω όμως από την ασφάλιση της εξαρτημένης εργασίας, ίσως είναι κοντά στο 40% (ή και περισσότερο, ενδεχομένως) επί των καθαρών μας εσόδων. Ένα μέρος από αυτά πάγιο, ένα αναλογικό. Με άλλα λόγια, για κάποιον που βγάζει πάνω από 7 χιλιάρικα τον χρόνο (το όριο απορίας και έκτακτου επιδόματος), ίσως τα τρία χιλιάρικα που πληρώνουν κάποιοι με τα χρόνια μου κάθε χρόνο να μην είναι αρκετά. Αλλά ας μη συζητήσουμε εδώ και το γιατί.
