Και κάτι άλλο που μου έκανε κακή εντύπωση. Το Ποτάμι, που, θυμίζω, έχει στο πρόγραμμά του το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, θεώρησε ότι θίγεται από το συμβάν. Και δεν τον κάλυψε. Ο Νίκος Δήμου απλώς πρόσθεσε μια ακόμη σαρδέλα στο μανίκι του, εκεί που μετράει τα εξάμηνα ενεργού υπηρεσίας στα χαρακώματα της αμφισβήτησης, κι ο Σταύρος Θοδωράκης έκανε ένα βηματάκι προς την πολιτική των συμβιβασμών που υποτίθεται ότι αντιστρατεύεται.
Η αντίδραση του Σταύρου Θεοδωράκη στις δηλώσεις του Νίκου Δήμου για το Άγιο Φως (το λεγόμενο «άδειασμα» από κάποιους) υπάρχει στη συνέντευξή του στην εκπομπή Κοινωνία Ώρα Mega.
Εδώ μετά το 7ο λεπτό
http://www.megatv.com/koinoniaoramega/default.asp?catid=28224&pubid=33411500
ή σε γιουτιουμπάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=9Bgwg6m_jOk
Το Ποτάμι ισχυρίζεται ότι θέλει (το λέω με δικά μου λόγια) να γίνει καταλύτης για κυβερνήσεις ή κυβερνητικό έργο του 51%. Για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να μάθεις και να διδάξεις την τέχνη του συμβιβασμού. Οπότε η πραγματική του ταυτότητα θα φανεί όσο θα συμβιβάζεται σε κάποια πράγματα λόγω της προσέγγισης στην εξουσία (αυτό που παρατηρούμε εδώ και μήνες στην περίπτωση του Σύριζα ή της ηγετικής ομάδας του Σύριζα). Πολύ περισσότερο αν γίνει κομμάτι της εξουσίας. Η Δημάρ δεν ήθελε να συμβιβαστεί και αποφάσισε να ξαναγίνει γκρουπούσκουλο — αντί να επηρεάζει λίγο, να μην επηρεάζει καθόλου· να διατηρήσει την αγνότητά της, κι ας μείνει στο ράφι. Οι παρατηρητές των πολιτικών της επιβιωσιμότητας, αφού είδαν με απογοήτευση τη στάση της Δημάρ, παρακολουθούν τώρα με ενδιαφέρον την εξέλιξη του Σύριζα και του Ποταμιού.
Αυτά για το γενικό ενδιαφέρον. Ειδικότερα για το θέμα του «δημιάρη» του Νίκου Δήμου, ο Θεοδωράκης φαίνεται να σχολιάζει τις δηλώσεις του Δήμου για το Άγιος Φως ως «ειδωλολατρικό σύμβολο» όταν λέει «Δεν είναι σωστό οι πολιτικοί να παίζουν με το θρησκευτικό συναίσθημα». Δεν κάνει καμιά αναφορά στο ζήτημα της υποδοχής με τιμές αρχηγού κράτους. Αυτό το τελευταίο αφορά το διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, όπου δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει τη βασική τους θέση («Είμαστε υπέρ του πλήρους διαχωρισμού Εκκλησίας και κράτους»,
εδώ). Δεν παίρνει θέση για το θέμα της υποδοχής, δεν σκέφτονται οι δημοσιογράφοι να τον πιέσουν ειδικότερα σε σχέση με αυτό, και ταυτόχρονα λέει, και πολύ σωστά, ότι δεν είναι σωστό τα κόμματα να έχουν απόψεις για το θρησκευτικό συναίσθημα. Συμφωνώ. Δεν περιμένουμε από τα κόμματα να μας πουν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Από την άλλη, θα θέλαμε μια ξεκάθαρη θέση για τη σχέση του κράτους με την Εκκλησία.
Ξέρουμε βέβαια ότι ο διαχωρισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδίως αν αρχίσει να μετράει η θρησκευτική πίστη ως εργαλείο εξωτερικής ή εθνικής πολιτικής. Αυτά θα τα δούμε όταν θα αρχίσει να τους τσουρουφλίζει η εξουσία.
