Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί: ένα δίπολο για τα σκουπίδια

Μα προφανώς. Άλλωστε είμαστε ένας λαός που ζει με διχασμούς από τα αρχαία χρόνια του. Από την εποχή της έριδας Αγαμέμνονα-Αχιλλέα (για να μην πιάσουμε Κρόνο-Δία και νυχτώσουμε...).

Μαρίνο, εμένα δεν θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό να σε χαρακτηρίσω οτιδήποτε άλλο από αριστερό. Θα ήθελα όμως να ξέρω αν πιστεύεις ότι το πλέγμα των ιδεών σου είναι συμβατό με τις αρχές της ΕΕ, ιδίως με τις αρχές της σύσφιγξης της ΟΝΕ, που θα αποτελέσουν το αντικείμενο του επόμενο Συμβουλίου Κορυφής (ένα σχέδιο, μάλλον της τελικής εισήγησης, βρήκα προς το παρόν εδώ) -- και αν όχι (που το νομίζω), πώς τοποθετείσαι σε αυτό το εξωτερικό πλαίσιο.
 
Marinos said:
Όπως βλέπεις το τσουβάλιασμα (μιλώ για την κατασκευή νοητικών κατηγοριών κλπ) είναι εγγενές στην ανθρώπινη νόηση.
Click to expand...
Κλασικό εξελικτικό εργαλείο επιβίωσης, που έχει εξυπηρετήσει επί μυριετίες το ανθρώπινο είδος, το οποίο ωστόσο εύκολα μπορεί να αποτελέσει μπούμερανγκ (και να οδηγήσει σε λογικές πλάνες και λανθασμένα συμπεράσματα) σε περιπτώσεις ασύνειδης, υπερβολικής, αδόκιμης ή απερίσκεπτης χρήσης — όπως συμβαίνει και με άλλα κλασικά εξελικτικά εργαλεία επιβίωσης, σαν καληώρα το άγχος και τον φόβο.
 
Zazula said:
Κλασικό εξελικτικό εργαλείο επιβίωσης, που έχει εξυπηρετήσει επί μυριετίες το ανθρώπινο είδος, το οποίο ωστόσο εύκολα μπορεί να αποτελέσει μπούμερανγκ (και να οδηγήσει σε λογικές πλάνες και λανθασμένα συμπεράσματα) σε περιπτώσεις ασύνειδης, υπερβολικής, αδόκιμης ή απερίσκεπτης χρήσης — όπως συμβαίνει και με άλλα κλασικά εξελικτικά εργαλεία επιβίωσης, σαν καληώρα το άγχος και τον φόβο.
Click to expand...

Εξελικτικές παγίδες θα τα έλεγα εγώ.
 
drsiebenmal said:
Μα προφανώς. Άλλωστε είμαστε ένας λαός που ζει με διχασμούς από τα αρχαία χρόνια του. Από την εποχή της έριδας Αγαμέμνονα-Αχιλλέα (για να μην πιάσουμε Κρόνο-Δία και νυχτώσουμε...).

Μαρίνο, εμένα δεν θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό να σε χαρακτηρίσω οτιδήποτε άλλο από αριστερό. Θα ήθελα όμως να ξέρω αν πιστεύεις ότι το πλέγμα των ιδεών σου είναι συμβατό με τις αρχές της ΕΕ, ιδίως με τις αρχές της σύσφιγξης της ΟΝΕ, που θα αποτελέσουν το αντικείμενο του επόμενο Συμβουλίου Κορυφής (ένα σχέδιο, μάλλον της τελικής εισήγησης, βρήκα προς το παρόν εδώ) -- και αν όχι (που το νομίζω), πώς τοποθετείσαι σε αυτό το εξωτερικό πλαίσιο.
Click to expand...

Θεέ μου, Δόκτωρ, θα με πεθάνεις αν σήμερα μου ζητάς τέτοια τοποθέτηση...! Όχι, οι δικές μου ιδέες δεν είναι συμβατές δυστυχώς. Και για να μην το πάω στο πολύ ρομαντικό και ξεφύγουμε, περιορίζομαι να πω ότι είναι τέτοια η ασφυκτική εξάρτηση μιας μικρής χώρας από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η οποία στην πράξη δεν είναι παρά το φερέφωνο των ισχυρών χωρών, που αφήνει ελάχιστα έως καθόλου περιθώρια για οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική. Θες εξωτερική πολιτική; Θα είναι μονοδιάστατα ευρωατλαντική (όπως πάντα)· θες οικονομική πολιτική; Δεν γίνεται παρά να ακολουθείς τις αρχές της νέας οικονομικής ορθοδοξίας (δεν θα ανοίξω τώρα ξανά τη συζήτηση, καταλαβαινόμαστε)· θες σκέτη πολιτική; Ακόμα και να θες να περιορίσεις π.χ. τη δύναμη των μεγαλοεπιχειρηματιών-cum-καναλαρχών θα προσκρούσεις στις ντιρεκτίβες περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Και πάει λέγοντας. Εν τέλει δεν βλέπω σε τι μας ωφέλησε η ένταξη στην ΕΕ εδώ και δεκαετίες. Φτήνυναν τα εισαγόμενα προϊόντα, βέβαια--σε αντάλλαγμα, καταστράφηκε η εγχώρια παραγωγή και τώρα τα δεσμά είναι ακόμα σφιχτότερα.

Εν γένει ας δηλώσω με την ευκαιρία ότι παρόλο που διατηρώ (παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου να βαλκανοποιηθώ και να εξανατολιστώ) μια αρκετά γερή ευρωπαϊκή κουλτούρα, δεν έχω καμία ιδιαίτερη εκτίμηση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μπορεί να φταίει η υπέρμετρη προβολή της Ευρώπης σαν συνώνυμου του πολιτισμού όποτε ας πούμε έρχεται η εικόνα της Αγίας Ζώνης στην πτωχή Αθήνα. Για δείτε όμως και τι γίνεται στην παινεμένη Πολωνία όταν έρχεται ο Πάπας. Ή, η ακροδεξιά της Ελλάδας είναι ψεκασμένη και δεν συμμαζεύεται--ενώ η ακροδεξιά της Δανίας ή της Αυστρίας είναι, ξέρω γω, απλώς κακόγουστη...

Τέλος πάντων, στο δια ταύτα: πώς τοποθετούμαι σ' αυτό το εξωτερικό πλαίσιο. Έτσι που έχουν γίνει τα πράγματα, δεν είμαι στραβός να μη βλέπω ότι οι πιθανότητες βελτίωσης είναι ελάχιστες. Είτε μένουμε μέσα στο πλαίσιο, είτε φεύγουμε (αυτή τη στιγμή). Αυτό δεν μπορεί να με σταματήσει να βλέπω ποιος ήρξατο χειρών αδίκων. Πρέπει να ασπαστώ π.χ. τη δημοσιονομική κοντοφθαλμία του ευρωπαϊκού βορρά (που ωφελείται κιόλας) επειδή δεν μου έχει αφήσει εναλλακτική;
 
ΟΚ, σε ευχαριστώ για την ώρα που μου αφιέρωσες. (Πέτυχα δέκα στα δέκα στις προβλέψεις μου.) Απορώ μόνο γιατί διαφώνησες με τον χαρακτηρισμό «ρομαντική» αριστερά. :)
 
Hellegennes said:
Εξελικτικές παγίδες θα τα έλεγα εγώ.
Click to expand...
Αν δεν υπήρχε ο φόβος, τότε το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί όταν κι ο τελευταίος μας πρόγονος θα πήδαγε άφοβα πάνω από ένα τεράστιο χάσμα ή θα όρμαγε μόνος του πάνω σ' έναν μαχαιρόδοντα. Αν δεν υπήρχε το άγχος, τότε ο τελευταίος μας πρόγονος θα έχανε ενέργεια σε φυσικές λειτουργίες όπως η πέψη και η έκλυση αναπαραγωγικών ορμονών κι έτσι θα έχανε ένα μέρος της διαθέσιμης ενέργειάς του για να τρέξει αρκετά γρήγορα μακριά απ' τον προαναφερθέντα μαχαιρόδοντα. Εάν, τέλος, δεν είχε την ικανότητα να κατηγοριοποιεί και να βάζει ταμπέλες σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, θα έχανε πολύτιμο χρόνο στις αξιολογήσεις καταστάσεων που είχε ήδη ζήσει ο ίδιος ή τις οποίες είχε δει άλλους να βιώνουν — και στην επιβίωση ο χρόνος είναι κεφαλαιώδους σημασίας παράμετρος.
Όλα τα εξελικτικά μας εργαλεία επιβίωσης μετατρέπονται και σε παγίδες, ναι (ιδίως στη σύγχρονη εποχή, που οι κανόνες, το περιβάλλον και το πλαίσιο για την επιβίωση έχει σημαντικά μεταβληθεί) — αλλά, όπως είπα, από ασύνειδη, υπερβολική, αδόκιμη ή απερίσκεπτη χρήση.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να μπω σ' ένα αεροπλάνο όπου ο πιλότος θα είχε παντελή απουσία φόβου, υγιούς άγχους και χρήσης νοητικών κατηγοριών.
 
Σε επόμενη συζήτηση, μεταφερόμαστε πεντακόσια, χίλια, δυο ή τρεις χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν και προβληματιζόμαστε ως πολίτες σε ανάλογες συνθήκες της εποχής... :)

Εδιτ: Για τον Μαρίνο το έγραψα, αλλά μια χαρά κολλάει και στου Ζάζουλα...
 
Εγώ έχω φτάσει στο λυκαυγές της λίθινης εποχής... :p
 
drsiebenmal said:
Σε επόμενη συζήτηση, μεταφερόμαστε πεντακόσια, χίλια, δυο ή τρεις χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν και προβληματιζόμαστε ως πολίτες σε ανάλογες συνθήκες της εποχής... :)
Click to expand...

Λοιπόν για δες αυτό, μπορεί να διαφωνήσεις αλλά θα σ' αρέσει: https://plagal.wordpress.com/2015/0...-furst-von-metternich-winneburg-zu-beilstein/
 
Zazula said:
Αν δεν υπήρχε ο φόβος, τότε το είδος μας θα είχε εξαφανιστεί όταν κι ο τελευταίος μας πρόγονος θα πήδαγε άφοβα πάνω από ένα τεράστιο χάσμα ή θα όρμαγε μόνος του πάνω σ' έναν μαχαιρόδοντα. Αν δεν υπήρχε το άγχος, τότε ο τελευταίος μας πρόγονος θα έχανε ενέργεια σε φυσικές λειτουργίες όπως η πέψη και η έκλυση αναπαραγωγικών ορμονών κι έτσι θα έχανε ένα μέρος της διαθέσιμης ενέργειάς του για να τρέξει αρκετά γρήγορα μακριά απ' τον προαναφερθέντα μαχαιρόδοντα. Εάν, τέλος, δεν είχε την ικανότητα να κατηγοριοποιεί και να βάζει ταμπέλες σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, θα έχανε πολύτιμο χρόνο στις αξιολογήσεις καταστάσεων που είχε ήδη ζήσει ο ίδιος ή τις οποίες είχε δει άλλους να βιώνουν — και στην επιβίωση ο χρόνος είναι κεφαλαιώδους σημασίας παράμετρος.
Όλα τα εξελικτικά μας εργαλεία επιβίωσης μετατρέπονται και σε παγίδες, ναι (ιδίως στη σύγχρονη εποχή, που οι κανόνες, το περιβάλλον και το πλαίσιο για την επιβίωση έχει σημαντικά μεταβληθεί) — αλλά, όπως είπα, από ασύνειδη, υπερβολική, αδόκιμη ή απερίσκεπτη χρήση.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να μπω σ' ένα αεροπλάνο όπου ο πιλότος θα είχε παντελή απουσία φόβου, υγιούς άγχους και χρήσης νοητικών κατηγοριών.
Click to expand...

Μα γι' αυτό είναι παγίδες, γιατί ενώ είναι τόσο απαραίτητα μπορούν να είναι η ίδια σου η καταστροφή. Από προγραμματιστικής άποψης είναι γελοίο το πράγμα που σε κάνει να αποφεύγεις τον κίνδυνο να σού μειώνει τόσο απότομα τις επεξεργαστικές σου δυνατότητες, οδηγώντας πολλές φορές σε τρισμέγιστα καταστροφικές αποφάσεις (για να μην πούμε για το τι κάνει η υπερβολική αδρεναλίνη, ένα ακόμη εξελικτικό εργαλείο).
 
Αν χρειάζονται ταμπέλες για συντομία (γιατί π.χ. δεν μπορείς κάθε φορά να λες ότι ο Μαρίνος είναι όλο το κατεβατό που έγραψε πιο πάνω), υπάρχουν λύσεις. Όχι π.χ. Μαρινικός ή Μαρινιστής :-)
Κι αν το πολιτικό φάσμα έχει γίνει σαλάτα, πάλι κάτι μπορούμε να βρούμε. Τρισχιλιετή γλώσσα έχουμε, καλύπτει όλες τις ανάγκες χωρίς να καταφύγουμε στα στερεότυπα προοδευτικός/ αντιδραστικός/ νεοφιλελές/ γερμανοτσολιάς κλπ

Εγώ π.χ. είμαι υπέρ της ατομικής/ κοινωνικής ελευθερίας μέσα στα νόμιμα πλαίσια- που σημαίνει ότι ναι, θα πρέπει να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε και δεν έχει νόημα να ελέγξουμε τα πάντα (και, ναι, κάποιοι θα έχουν έντονο θρησκευτικό συναίσθημα και θα είναι σεβαστό).
Αλλά θέλω να παρεμβαίνει το κράτος σε ό,τι έχει να κάνει με την ευημερία των πολιτών- κι αυτό σημαίνει και στην οικονομική δραστηριότητα- όχι απλώς να προεδρεύει, γιατί εδώ που ζω απλώς προεδρεύει το 99% του χρόνου, κι η διαφθορά πάει σύννεφο.
Εκεί που κολλάει το ιδεώδες είναι στο ότι θεωρεί ότι οι πολίτες δεν είναι όχλος, δεν πιστεύουν τους δημαγωγούς, είναι πάντα ενήμεροι και ενδιαφέρονται για όλα, και έχουν σεβασμό στις ελευθερίες και τις υποχρεώσεις τους, ενώ στην πραγματικότητα...

ΥΓ Το ιδανικό πολίτευμα για μένα βέβαια είναι η πεφωτισμένη δεσποτεία με εμένα στη λήψη αποφάσεων, γιατί μόνο έτσι θα είναι πεφωτισμένη :inno: Με άλλους στη λήψη αποφάσεων είναι μια κοινή δικτατορία:(, αλλά αυτό δεν θα γίνει SBE, οπότε ξέχνα το :devil:
 
''Το ίδιο με την ξινίλα όσων περίμεναν ερυθροφρουρούς να σφάζουν τους αστούς όπως στο τραγούδι, και τώρα κρύβουν την οιονεί απογοήτευσή τους ψάχνοντας τις κωλοτούμπες (περίμεναν να πουν τι μαλακίες κάνουνε και λένε μα δείτε που άλλα έλεγαν –όσο για μένα, περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα πουν: ε, τελικά καλά τα καταφέρανε). Εκεί που είναι άσχημα τα πράγματα είναι όταν σε απογοητεύουν άνθρωποι με τους οποίους (σε διαφορετικά στάδια) έχεις συνοδοιπορήσει κάπου, ή ακόμα εξακολουθείς να συνοδοιπορείς αλλού. Κι αν το να διαβάζεις ότι η σοσιαλδημοκρατία της εποχής μας (λέγε με Σύριζα) είναι χρυσαυγίτες με γραβάτα (ψέμματα, χωρίς καν γραβάτα) σε κάνει να κουνάς το κεφάλι για το πώς η κριτική σκέψη γίνεται κριτική απερισκεψία, για να μην πούμε ξερωγώ πολιτικός παλιμπαιδισμός (εδώ, ή εδώ…), τι να πει κανείς για την άποψη ότι ακόμα και η περιστασιακή έστω ψήφος στο ΚΚΕ είναι ασέβεια και ύβρις; Σε τι διαφέρει από την κασιμάτεια (και φυσικά, όχι μόνο) θεωρία των δύο άκρων η ανεκδιήγητη άποψη ότι η ριζοσπαστικοποίηση των νέων, όπως είναι γνωστό, και εν μέρει φυσικό, περνάει συχνά από την άκρα αριστερά, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ενδεχομένως τις μολότοφ, ή από την άκρα δεξιά, τώρα τη Χρυσή Αυγή·''
https://dytistonniptiron.wordpress.com/2015/02/16/επιστροφή-στο-μέλλον/

Μαρίνε, μου αρέσεις!


nickel: Προσέθεσα την πηγή.
 
Καλά πότε έγραψες ότι η σοσιαλδημοκρατία της εποχής μας είναι ο Σύριζα;
 
Στην πράξη, βεβαίως και επιμένω. Γιατί, ποιος είναι σήμερα σοσιαλδημοκρατία; Ο Ολάντ, ή ο Ρέντσι; Από το δίδυμο Μπλερ-Σρέντερ και μετά, δεν ξέρω τι έχει απομείνει.

Μια και σ' άρεσε (εικάζω) ο φίλος μου ο Πλαγκάλ, να κάτι ακόμα: https://plagal.wordpress.com/2015/01/20/syriza-honeymoon/
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top