Διαδικτυακά περιδιαβάσματα

Μια εκδοχή για το πώς συνδέεται ένας σιδεράς με λόγια της χαράς: :)
 
Εντυπωσιακό, Ζάζουλα. Αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω μια σκέψη: τόση εκτελεστική ακρίβεια, τόση επιστημονικο-τεχνική γνώση συσσωρευμένη, τέτοια απαστράπτουσα τελειότητα! Ανυπολόγιστο το πόσες εργατοώρες κερδήθηκαν σε σύγκριση με τον τρόπο που δούλευαν οι τεχνίτες του παλιού καιρού. Κι όμως ... Ό,τι είδαμε ήταν ένα άψυχο εργαλείο. Εκτυφλωτικό βέβαια, αλλά χωρίς να έχει βάλει επάνω του ο τεχνίτης την ψυχή του. Χωρίς μάνα. Τον παλιό καιρό ο σιδεράς ετοιμαζόταν με νηστεία και προσευχή προτού καταπιαστεί με τέτοιο έργο. Επικαλούνταν τις αόρατες δυνάμεις, έκανε μαγικά (οι σιδεράδες ήσανε μάγοι), και ό,τι έβγαινε απ' τα χέρια του ήτανε ευλογημένο, είχε πάνω του μπάρακα. Οι λεπίδες των Γιαπωνέζων σιδηρουργών που φτιάχνανε κατάνες βγαίνουν ακόμα και σήμερα σε δημοπρασίες και πουλιούνται χρυσάφι. Κάθε σπαθί είχε προσωπικότητα, είχε όνομα. Ετούτο εδώ κάνει καλά τη δουλειά του, κόβει το καρπούζι στην τρίχα, αλλά ευλογημένο δεν είναι. Ούτε μαγικό.
 
Κάτι που αφορά επιμελητές:
Two groups of people were given 400 lines of text to proofread. The first group received 20 pages of 20 lines each; the second group received 40 pages of 10 lines each. Members of the second group found themselves flipping through pages faster, had a greater perception of progress, and were hence more likely to finish the task.
Πηγή: Zhou, R., & Soman, D. (2003). Looking back: Exploring the psychology of queuing and the effect of the number of people behind. Journal of Consumer Research, 29(4), 517–530.
 
...
Λέει τίποτα για όταν είσαι ένας και πρέπει να επιμεληθείς 2300 υπότιλους απόψε;
I've got only 400 of them behind me and 1900 still in queue, but when I reach the middle it all looks downhill from there.
 
Ωραίος ο πρόεδρος Λευτέρης, και θυμόσοφος και ανθηρόστομος. Αλλά να μη βγάζει την ουρά του απ' έξω. Ανήκε κι εκείνος στη λέσχη των σιτιζομένων από το δημόσιο ταμείο, χρονίως, υπεραφθόνως και ποικιλοτρόπως.
 
Επισήμανση του Ν. Σαραντάκου σε σχέση με τη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου:

Από τη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην Καθημερινή θα μπορούσα να σχολιάσω πολλά, περιορίζομαι προς το παρόν σε ένα, για να μη σέρνεται τρ λάθος: Ο Τσιτσάνης είναι η Ελλάδα, κι από τους ποιητές θα σου ’λεγα τον Βάρναλη. Ακου πόσο σύγχρονος είναι αυτός ο στίχος για όσα ζούμε. “Φόνοι, κλεψιές, μπαγαποντιές και μίση. Στο βασιλίκι εδώ του πολιτσμάνου. Ελεύθερο μονάχα το γ…σι. Είτ’ από κάτου θες, είτ’ από πάνου” Λογικό είναι όταν κάποιος απαγγέλλει ένα ποίημα από μνήμης να μη θυμάται ακριβώς όλους τους στίχους, αλλά ας το διορθώσουμε όπως το έγραψε ο ποιητής:

Σκλαβιά και προδοσιά, φόνοι και μίση
στ’ αρματολίκι εδώ του πολισμάνου,
και λευτεριά μονάχα στο γαμήσι
είτε αποκάτου θες είτε αποπάνου.

(Νομίζω ότι έχει γράψει πολύ καλύτερους στίχους ο Βάρναλης).


https://sarantakos.wordpress.com/2013/11/30/meze-93/
 
Ένα βιολί για πούλημα


Η είδηση ακούστηκε στις αρχές Ιουνίου παντού και από όλα τα διεθνή μέσα: ένα ακόμα θρυλικό βιολί Στραντιβάριους, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα, επρόκειτο να βγει σε πλειστηριασμό από τον οίκο Christie’s. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, η αναμενόμενη τιμή που επρόκειτο να πιάσει ήταν από επτάμισι έως δέκα εκατομμύρια δολάρια. Πριν λίγες μέρες δημοπρατήθηκε. Και πόσο πουλήθηκε;

Η απάντηση, μετά από λίγη ιστορία.
 
...
Σχετικό με το αποπάνω, τηρουμένων των αναλογιών:

Ένας «ανήσυχος» κατασκευαστής οργάνων στην Κρήτη

Μια τέχνη που μετράει πάνω από 30.000 χρόνια αποτελεί η κατασκευή των μουσικών οργάνων. Πρόκειται για μια τέχνη που παίρνει πρώτες ύλες από τη γη και τους δίνει ψυχή και ζωή.

Ένα μουσικό όργανο είναι η προέκταση του μουσικού. Αυτό ακριβώς προασπίζεται και ο Στέλιος Πετράκης, γνωστός μουσικός της Κρήτης, ο οποίος παράλληλα έχει άλλη μία ιδιότητα, αυτή του κατασκευαστή οργάνου.

Τα prosopakritis ήρθαν σε επαφή με τον Στέλιο Πετράκη, μπήκαν στο εργαστήριό του και γνώρισαν τη δεύτερη ιδιότητά του.
«Το να φτιάχνεις ένα καινούργιο όργανο που δεν υπήρχε είναι συναρπαστικό όσο και όταν γεννάς μια καινούργια μελωδία», αναφέρει στη συνέντευξη που ακολουθεί ο κ. Πετράκης. Μάλιστα, ο κ. Πετράκης έχει «γεννήσει» ένα όργανο κι αυτό δεν είναι άλλο από το κρητικό τσέλο ενώ επιθυμεί τελευταία να ασχοληθεί και με την κατασκευή μεσαιωνικών οργάνων.



Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την κατασκευή μουσικών οργάνων;
Κάθε μουσικός θεωρεί ελκυστικό, αν όχι μαγικό, να μπορέσει να φτιάξει το όργανο που παίζει. Για μένα αυτή η πορεία ξεκίνησε το 2005 όταν ήμουν 20 30 χρονών. Όλα έγιναν στην Αθήνα όπου σπούδαζα και μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ δίπλα σ' έναν οργανοποιό. Υπήρχαν πολλοί εκείνη την περίοδο, αλλά εγώ γνώρισα τον Παύλο Ερευνίδη, ο οποίος με άφησε να πηγαίνω στο μαγαζί του και να μαθαίνω. Στην αρχή τον βοηθούσα σε αυτά που έφτιαχνε ενώ στην πορεία ουσιαστικά ήμουν αυτός που κρατούσε το μαγαζί.
Με τον Παύλο Ερευνίδη είχαμε μια μακροχρόνια φιλία ενώ μου έμαθε να χειρίζομαι τα εργαλεία και να φτιάχνω αυτό που θέλω. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μουσική εμπειρία που είχα με βοήθησαν στο να μπορώ να κρίνω ένα μουσικό όργανο βλέποντάς το όχι σαν ένα ξύλινο κατασκεύασμα. Το σημαντικότερο όμως που με έμαθε ο Παύλος Ερευνίδης ήταν να παίρνω ρίσκο, κάτι που δεν είχα μέχρι τότε.

Πώς πήρε επαγγελματική χροιά η ενασχόλησή σας με τα όργανα;
Έτυχε να είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέρος. Βρέθηκα στην Αθήνα μια περίοδο που υπήρχε ένα κενό στην κατασκευή λύρας με συμπαθητικές χορδές. Το συγκεκριμένο όργανο έχει κάποια εξειδίκευση και τότε ο κύριος μάστορας ήταν ο Νίκος Μπρας ο οποίος για δικούς του λόγους σταμάτησε την κατασκευή παραδοσιακών οργάνων. Παράλληλα, εκείνη την περίοδο υπήρξε μια αύξηση ανθρώπων που ήθελαν να μάθουν και να αγοράσουν τέτοιου τύπου λύρες.
Εγώ είχα ήδη φτιάξει τρεις για δική μου χρήση και τις έδωσα, αρχίζοντας παράλληλα να δημιουργώ νέες. Αυτή ήταν και η αρχή της επαγγελματικής μου πορείας στην κατασκευή οργάνων.

Και πού κατασκεύαζες τα μουσικά όργανά στην αρχή χωρίς να έχεις κάποιο δικό σου χώρο;
Ο κάθε οργανοποιός ξεκινάει από το σπίτι του. Εγώ ξεκίνησα από το διαμέρισμά μου στην Αθήνα που είχα κάποια στοιχειώδη πράγματα. Για τη «χοντρή» όμως δουλειά κατέβαινα στην Κρήτη. Υπήρχε καιρός που δούλευα τέσσερα και πέντε όργανα συγχρόνως και τα τελείωνα πάνω στην πρωτεύουσα με πιο αργούς ρυθμούς.

Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος να μαθαίνει να κατασκευάζει μουσικά όργανα;
Το βασικό πράγμα που πρέπει να έχει κάποιος είναι να πιάνουν τα χέρια του. Πρέπει να ξέρεις να χρησιμοποιείς τα εργαλεία, να έχεις ταλέντο σε αυτό. Μετά μέσω εμπειρίας και τριβής με την κατασκευή βελτιώνεσαι αισθητά σε κάθε όργανο που κατασκευάζεις.

Τι υλικά χρησιμοποιείς;
Ξύλο, που είναι είτε ντόπιο δηλαδή από μουριές και καρυδιές είτε ξύλο ευρωπαϊκής οργανοποιίας δηλαδή σφενδάμι και κάποια τροπικά ξύλα. Έλατο στο καπάκι του λαούτου, κέδρο Λιβάνου στο καπάκι της λύρας. Από εκεί και πέρα βερνίκια ρητινών και μετά κάποια σύγχρονα υλικά όπως είναι τα ανθρακονήματα για την ενίσχυση του οργάνου.

Ποιες είναι οι ιδιότητες των μουσικών οργάνων και τι μουσικά όργανα κατασκευάζεις;
Πρέπει να είναι όργανα που ευχαριστούν το μάτι, το αυτί και αντέχουν στο χρόνο.
Φτιάχνω λύρες, λαούτα – κρητικά και πολίτικα, μπουλγαριά όπως επίσης παλιά και σύγχρονα σάζια. Έχω κάνει και λίγα μαντολίνα.

Πώς μπαίνει η ταυτότητα του κάθε δημιουργού στα μουσικά όργανα που φτιάχνει;
Ένα χειροποίητο όργανο ξεχωρίζει για το ηχητικό αλλά και το αισθητικό κομμάτι.
Στο ηχητικό υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορές που οι προχωρημένοι μπορούν να καταλάβουν. Αν είναι πιο μαλακό, πιο πλούσιο, και πιο – ας το πούμε – ξεκούραστο. Όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι εγώ χρησιμοποιώ για παράδειγμα κλασικές γραμμές ώστε το κάθε μουσικό όργανο που δημιουργώ να είναι διαχρονικό. Το πιο απλό δεν θα ενοχλήσει ποτέ, ακόμα κι αν περάσουν 200 χρόνια. Αφήνω επίσης το φυσικό χρώμα του ξύλου. Ακόμα και τα φυσικά νερά που κάνει το ξύλο αναδεικνύουν αισθητικά το όργανο.

Τα παραδοσιακά όργανα είναι χειροποίητα ή υπάρχουν και βιομηχανοποιημένα;
Και σ’ αυτό το επίπεδο η Κίνα έχει παίξει το ρόλο της. Μπορείς να πας σε κάποιο μαγαζί και να βρεις λύρα με 180 ευρώ αλλά κάτι τέτοιο συνεπάγεται ότι τα υλικά που θα έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή της είναι γύρω στα 20 ευρώ.
Σε τέτοιες τιμές οργάνων αποκλείεται να βρεις κάτι το οποίο είναι φτιαγμένο με μεράκι από έναν άνθρωπο που πήγε κι έψαξε το ξύλο να το βρει.
Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι η μαζική παραγωγή είναι κακή. Γιατί δίνει τη δυνατότητα σε μεγάλη μερίδα κόσμου ν’ αγοράσει ένα φτηνό μουσικό όργανο και ν’ αρχίσει να μαθαίνει. Όσοι συνεχίσουν θα πάνε σε ένα μάστορα να πάρουν κάτι καλύτερο. Αν όμως δεν συνεχίσουν γιατί να πάρουν κάτι ακριβό και καλό. Είναι ρίσκο αν το παιδί δεν θέλει να συνεχίσει με αυτό το πράγμα, να υπάρχει ένα καλό όργανο ως μια αγορά μες το σπίτι. Πάντως δεν το θεωρώ κακό ούτε και ότι αυτό είναι εναντίον της καλής οργανοποιίας υψηλού επιπέδου. Υπάρχει βιολί με 80 ευρώ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κοντράρει τα εργαστήρια βιολιών που κάνει το ένα 20.000 στη Γερμανία ή την Ιταλία.

Ποιο είναι το μυστικό για να αντέξει ένα μουσικό όργανο στον χρόνο;
Η χρυσή τομή είναι η εξής: Ένα όργανο πρέπει να παίζει ωραία που σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι χοντροκατασκευασμένο αλλά και να αντέχει στον χρόνο που σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι και λεπτοκατασκευασμένο. Εκεί κρίνονται οι διαφορές. Όσο πιο χοντρό είναι τόσο θα χάσεις από ήχο και θα κερδίσεις από αντοχή, ενώ όσο πιο λεπτό είναι συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο.

Πειραματίζεσαι εξελίσσοντας τα παραδοσιακά μουσικά όργανα;
Σε συνεργασία με τον Ρος έχουμε μορφοποιήσει και εξελίξει τις λύρες με συμπαθητικές χορδές και το κρητικό τσέλο το οποίο είναι ουσιαστικά μια μεγάλη λύρα που βγάζει τους ήχους και τις συχνότητες του τσέλου. Αυτό μάλιστα είναι και δική μου επινόηση. Το να φτιάχνεις ένα καινούργιο όργανο που δεν υπήρχε είναι συναρπαστικό όσο και όταν γεννάς μια καινούργια μελωδία.

Μέσα στα όργανα βάζετε και ένα δικό σας κομμάτι;
Αυτό συμβαίνει πάντα ακόμη και σε ένα όργανο που το 'χεις φτιάξει 100 φορές. Έχει περάσει από τα χέρια σου, έχεις δώσει το χρόνο σου και πάνω απ’ όλα την όρεξή σου.
Κάποια στιγμή βέβαια γίνεται συνήθεια αλλά το μαγικό είναι ακόμα και την 100[SUP]ή[/SUP] φορά να το ευχαριστηθείς. Όπως όταν παίζεις ένα κομμάτι. Όλα γίνονται μέρος μιας συνήθειας, όμως πρέπει να μάθουμε να την απολαμβάνουμε αυτήν την επανάληψη. Η επανάληψη οδηγεί στην έκσταση έτσι κι αλλιώς.

Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός οργανοποιού ποια είναι;
Όταν ένας μουσικός έχει ένα όργανό σου και θεωρεί ότι είναι το καλύτερο που υπάρχει. Αυτό κυρίως συμβαίνει για δύο λόγους. Είτε όταν ο μουσικός καταφέρνει και «ταυτίζεται» με το όργανο που παίζει και αποτελεί την προέκταση του χεριού του αλλά και όταν το όργανο είναι πολύ καλό.
Ένα μουσικό όργανο δεν είναι μόνο ξύλα. Ο κατασκευαστής οργάνων δίνει την ψυχή και ο μουσικός την ζωή. Γι’ αυτό και αποζημιώνομαι κάθε φορά που «δένεται» το μουσικό όργανο που φτιάχνω με τον μουσικό που θα το χρησιμοποιήσει.

Υπάρχει κάποιο μουσικό όργανο που θα ήθελες να κατασκευάσεις και δεν το έχεις επιχειρήσει ακόμα;
Θα ήθελα να ξεκινήσω την κατασκευή κάποιων μεσαιωνικών οργάνων. Γοητεύομαι πολύ κάθε φορά που επισκέπτομαι κάποιο μουσείο και βρίσκομαι στο τμήμα με τα μουσικά όργανα. Το ευτύχημα είναι ότι σε κάποια από τα μουσεία υπάρχουν διαθέσιμα τα σχέδια και οι λεπτομέρειες προκειμένου να καταφέρεις να τα ανακατασκευάσεις. Με αυτό θέλω να ασχοληθώ στο προσεχές διάστημα γιατί πιστεύω ότι αυτά τα όργανα κρύβουν παράλληλα κάτι. Όταν πέθαναν πήραν μαζί τους κάτι τόσο καλό που το χρειαζόμαστε και σήμερα. Ήδη έχω ξεκινήσει μια προσέγγιση και μια εν δυνάμει συνεργασία με το μουσείο Κονσερβατουάρ του Παρισιού.

Νατάσα Καμπουράκη

Έκανα μερικές διορθώσεις στο κείμενο του άρθρου.

Για τα όργανα που πλάθει ο Στέλιος: www.steliospetrakis.com/instruments
και για το λυροντσέλο: lexilogia.gr/forum/showthread.php?7653&p=214553&viewfull=1#post214553
 
Μου θύμισες ότι πριν καμιά δεκαριά χρόνια προσπαθούσα να εξηγήσω σε ένα γειτονόπουλο, μαθητή γυμνασίου, κάτι αριθμητικό και του είπα, άμα πάει στο μπακάλη και ζητήσει ένα τέταρτο φέτα, πόσα γραμμάρια φέτα θα δείξει η ζυγαριά και δυσκολευόταν πάρα πολύ να απαντήσει. Η κουβέντα πήγε στα πιο εύκολα (πόσα γραμμάρια είναι μισό κιλό; ) κι εκεί δυσκολευότανε.
Δεν ξέρω αν αυτό λέει τίποτα αλλά το γειτονόπουλο τελικά με το ζόρι τελείωσε το σχολείο, δεν εργάζεται εδώ και τρία- τέσσερα χρόνια και από την εποχή της οικονομικής ευημερίας του έχει μείνει ένα τεράστιο χρέος από διακοποδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, καταναλωτοδάνεια κλπ.
Ίσως κάποιοι δεν δουν σχέση ανάμεσα στα δύο.
 
This tree produces 40 different types of fruit

attachment.php
 

Attachments

  • 40-fruits.jpg
    40-fruits.jpg
    75.1 KB · Views: 302
Εκτός από το Σαραντάπορο, θα έχουμε και το Σαραντόπωρο. Αν ήταν ψωμόδεντρο, θα το λέγαμε και σαρα-ντάκο.
 
Το ζήτημα είναι, πού μπορώ να αγοράσω ένα και να το φυτέψω στην Ελλάδα, να πηγαίνει ο γείτονας να μου κλέβει τα φρούτα;
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top