Και το Γούντστοκ και το Μοντερέι (μέχρι τη μέση, γιατί η κόπια ήταν μισερή) και το Τελευταίο Βαλς και... και...
Υποκλίνομαι, Κύριε Κόμη, και με τιμά το γεγονός ότι, όπως φαίνεται, είμαστε παλιοσειρές. :) Και ναι, τα χρωστάμε στον εαυτό μας κάτι τέτοια, μόνο που στην εξόφληση χρεών πολλές φορές έχει προτεραιότητα η... Μιχαλού , οπότε για μερικά από αυτά περιορίζομαι στα παλιά, αθάνατα βινύλια. Διοργανώνετε προβολές για αμετανόητους ρόκερς, μήπως; Και ζητώ συγγνώμη για τον ενικό στο προηγούμενο μήνυμα εδώ, παρασύρθηκα...
Κι επειδή το ανέφερε η Αυρηλία παραπάνω, ορίστε άλλες τρεις εκτελέσεις του ύμνου των γυμνασιακών μας χρόνων*.
(I Can't Get No) Satisfaction
Otis Redding
Aretha Franklin
Devo
*Btw: Σατισφάξιον λεγόταν το καφεμπαρστέκι δίπλα στο γυμνάσιο, όπου περνούσαμε τις ωριαίες μας κοπάνες (συνήθως τις ώρες που είχαμε θρησκευτικά, γυμναστική κλπ.) Γιαουρτοποιημένο: Δεν αντέχω, θα τη σφάξω...
Μια παρένθεση και μόνο, μέσα στο δικό σου δρόμο· μα τι λέω; στις μπαλάντες, γιατί ο Κώστας ανακάλυψε μια πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα και μου θύμισε αυτό (μπόνους το Love Me Two Times):
Η Μπιγιονσέ έχει φωνή, για την κυρία Γκάγκα(ρου;;)) δεν ξέρω...
Εδώ στο I'd Rather Go Blind της Etta James από την ταινία Cadillac Records (πολύ καλύτερο το soundtrack από την ίδια την ταινία):
Ένας κορυφαίος, λίγο πριν κατρακυλήσει. Και το τελευταίο δίλεπτο, ένα visceral drum n bass από τους Τζον ΜακΒί και Μικ Φλίτγουντ (John McVie, Mick Fleetwood :
Γεια σου, Κώστα! Τούτος εδώ o γιουτουμπάς που 'φτιαξε αυτό το βιντεάκι (το οποίο κατά σατανική σύμπτωση άκουγα πριν ποστάρω το Μαναλίσι δεν το πέτυχε σαν τον αποπάνω (αν και γενικά δεν διαφωνώ με το γούστο του , αλλά ο Πίτερ Γκριν δίνει ρέστα. Όπως λέει κι ένας σχολιαστής εκεί: If ever a guitarist knew when not to play, it was Pete Green. Often, less is more and he only plays relevant and beautiul phrases. Sings like he was born to it.