Ένοχη σιωπή για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης

[nickel]

Ε, ναι, Μάζογουερ είναι (κατά τα borrower, widower --χτύπα ξύλο). Δηλαδή, έτσι προφέρει ο ίδιος τον εαυτό του... Αλλά μου έχει πει ότι δεν τον πειράζει και Μαζάουερ, no problem.

Αν τονίζεται στην πρώτη συλλαβή, όπως λες, Μάζογουερ ή Μάζοουερ. Αν τονίζεται όπως το lower, τότε Μαζόουερ, όπως το έχουν αυτοί. Άλλα, άντε να αλλάξεις το Μαζάουερ τώρα, έτσι που βρίσκεται και στα εξώφυλλα.

ΥΓ Για να μην με παρεξηγήσιε κανένας προφορολάγνος, ΞΕΡΩ πως στα αγγλικά προφέρεται Μπεκμπεκ που στα ελληνικά που δεν εχει μακρά φωνήεντα ακούγεται σαν το θόρυβο που κάνει ο Γουντυ ο τρυποκάρυδος.

Εγώ ξέρω και δεν σε παρεξηγώ. Αλλά ας σημειωθεί ότι κανονικά μεταγράφεται Μπέρκμπεκ (λιγοστεύουν, άλλωστε, ακόμα κι όσοι γράφουν Μπίρμινχαμ / Μπίρμιγχαμ). Ας γίνει τουλάχιστον σ' αυτό η διόρθωση στη Βικιπαίδεια (άντε και σε «Τζονς Χόπκινς»).

 

[SBE]

Η ελληνική υπηρεσία του BBC το έλεγε Μπίρκμπεκ, έτσι το λένε μέχρι κι οι Έλληνες φοιτητές που πάνε εκεί (όταν μιλάνε ελληνικά), οπότε από μένα τουλάχιστον αλλαγή του ι σε ε δεν θα δεις ακόμα. Θα πρέπει να αλλάξουν πρώτα όλοι οι άλλοι

 

[nickel]

Η ελληνική υπηρεσία του BBC το έλεγε Μπίρκμπεκ

Δεν υπάρχει οδηγός προφοράς της ελληνικής υπηρεσίας του BBC. Μόνο τα κεντρικά έχουν τέτοιον οδηγό (όπου βεβαίως γράφει Μπέρκμπεκ, σε IPA). Οπότε το «Μπίρκμπεκ» στο Μπους Χάους θα ήταν απλώς μία προσωπική άποψη. Στο διαδίκτυο είναι (χοντρικά) μοιρασμένα τα Μπίρμπεκ, Μπίρκμπεκ, Μπέρμπεκ, Μπέρκμπεκ. Εγώ απλώς είμαι με το Μπέρκμπεκ, αλλά ούτε εγώ έχω εκδώσει βιβλίο με μεταγραφές (προς το παρόν). :)

 

[sapere_aude]

λιγοστεύουν, άλλωστε, ακόμα κι όσοι γράφουν Μπίρμινχαμ / Μπίρμιγχαμ

Κερκ Ντάγκλας (1950)
Ίρβιν Γιάλομ (2000)

 

[nickel]

Ίρβιν Γιάλομ (2000)

Και κάπου ανάμεσα μια κοτζάμ (τρόπος του λέγειν) Τζέιν Μπίρκιν.
Του αλλάξαμε τα φώτα του νήματος και είναι αξιολογότατο.

 

[SBE]

Την Μπίρκιν την πήραμε απο τους Γάλλους.
Πριν από τον Γιαλομ είχαμε τoν Ιρβινγκ Μπερλίν, τον Ίρβινγκ Πέν, τον Ουάσινγκτον Ίρβινγκ και τον Τζών Ίρβινγκ, άρα έχει καθιερωθεί.
Δε νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να καθόμαστε να τα αλλάζουμε γιατί τότε θα έλεγε κανείς ότι άλlο όνομα έχει ο ένας κι άλλο ο άλλος. Ελληνικά μιλάμε και το ξέρουμε ότι μιλάμε ελληνικά κι όταν μιλάμε άλλη γλώσσα, μιλάμε άλλη γλώσσα κι όχι ελληνικά, δεν υπάρχεi μπέρδεμα.

Στην ελληνική υπηρεσία προσπαθούσαν να μιλάνε όλοι το ίδιο, πράγμα που δεν το κάνουν όπως είδαμε τα ΜΜΕ της Ελλάδας (παράδειγμα το σταζ). ;)

Το Μπίρμπεκ το λέω κι εγώ γιατί κυλάει πιο εύκολα η γλώσσα άμα φας το Κ

 

[Zazula]

Κερασία Μαλαγιώργη: Η σιωπή για την εβραϊκή γενοκτονία στη μεταπολεμική Ελλάδα — Ένα ερμηνευτικό σχεδίασμα (περιοδικό Χρονικά, τεύχος 234).

 

[drsiebenmal]

Βρέθηκαν 668 μνήματα ιστορικού εβραϊκού νεκροταφείου που καταστράφηκε από τους Ναζί Πηγή: skai.gr

 

[Marinos]

Βρέθηκαν 668 μνήματα ιστορικού εβραϊκού νεκροταφείου που καταστράφηκε από τους Ναζί Πηγή: skai.gr

(Και) εδώ μου φαίνεται ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Τι οικόπεδο; Ποιος ήταν ο 83χρονος;

 

[Marinos]

Η είδηση από το Associated Press και το σάιτ της ΕΛ.ΑΣ. (με φωτογραφίες).

 

[bernardina]

... το σάιτ της ΕΛ.ΑΣ. (με φωτογραφίες).

Ας τους πει κάποιος να τις βάλουν ίσια...

 

[drsiebenmal]

Φυσικά, Έλληνες Εβραίοι εξοντώθηκαν και σε άλλες πόλεις μας:

«Δεν τράβηξε κανένας γείτονας το κουρτινάκι να δει τι γίνεται»

Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

Είναι άραγε ψυχολογικά έτοιμη αυτή η γυναίκα, να ανασύρει από την ομίχλη της λήθης ( ; ) τον εφιάλτη; «Αισθάνομαι περίεργα. Είμαι ταραγμένη. Θέλω να τον ρωτήσω, πού βρέθηκε τόσο μίσος, για να κάψουν ζωντανούς εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετική θρησκεία;

Πρέπει άραγε να δεχθώ τη συγγνώμη; Τίποτα δεν μπορεί να συγχωρέσει αυτό που μας έκαναν. Δεν απέμεινε συγγενής να με συνοδέψει όταν θα πεθάνω. Δεν άφησαν κανέναν, τους έκαψαν όλους», λέει.

Η αφήγησή της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο λόγος της φαρμάκι, όχι μόνο για τους ναζί, αλλά και για τους συντοπίτες της χριστιανούς: «Οταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται…», σημειώνει.

Ξημερώματα 25ης Μαρτίου του 1944. Με μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση και με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής, η Γκεστάπο «σκουπίζει» την εβραϊκή γειτονιά των Ιωαννίνων. Στοιβάζει σε φορτηγά, 1.725 άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Ελάχιστοι πρόλαβαν και διέφυγαν στο βουνό, όπου εντάχθηκαν στις ανταρτικές ομάδες, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα σύζυγος της Εσθήρ.

Οι υπόλοιποι, μαζί και οι γονείς της δεκαεφτάχρονης τότε Εσθήρ και τα έξι αδέρφια της, πήραν τον δρόμο δίχως επιστροφή, με προορισμό το Αουσβιτς. Από το κρεματόριο θα επιστρέψουν λιγότεροι από πενήντα.

«Είδα τελευταία φορά τους γονείς μου στη ράμπα στο Αουσβιτς, όπου μας χώρισαν. Θυμάμαι ότι καθώς απομακρύνονταν στην καρότσα ενός φορτηγού, φώναξε σε εμένα και την αδερφή μου: "Κορίτσια να διαφυλάξετε την τιμή σας". Μία μέρα που μας κούρευε μια αιχμάλωτη, με ρώτησε τι απέγιναν οι γονείς μου. Της απάντησα πως δεν γνωρίζω και εκείνη μου είπε δείχνοντας τις φλόγες που έβγαιναν από τα κρεματόρια: να, εκεί καίγονται...».

Η Εσθήρ θα γλιτώσει από καθαρή τύχη, καθώς μια εβραϊκής καταγωγής Γερμανίδα γιατρός και κάποιες νοσηλεύτριες την έκρυψαν στο αναρρωτήριο όταν οι Ες Ες πήραν όλους τους υπόλοιπους από τον θάλαμό της και τους οδήγησαν στους φούρνους.

Θα επιστρέψει μετά την απελευθέρωση και στο οικογενειακό προσκλητήριο θα δηλώσει παρούσα μόνη η αδερφή της! Οι άλλοι, είχαν εξοντωθεί όλοι.

Φτάνοντας στα Γιάννενα θα πάει κατευθείαν στο σπίτι της και εκεί θα δεχθεί το άλλο φοβερό χτύπημα. Αυτή τη φορά όχι από τους ναζί ή τον capo του Αουσβιτς.

«Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. "Τι θέλετε", με ρώτησε; "Εδώ είναι το σπίτι μου", του είπα. "Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;", είπε. "Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες", συνέχισα όλο χαρά. "Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου", άκουσα με φρίκη να μου λέει».

Δεν μας αγάπησε κανένας

Η Εσθήρ θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή της. Παντρεύτηκε τον Σαμουήλ, που κατέβηκε από το βουνό. Στη συνέχεια θα αρχίσει να αναζητάει τα κειμήλια και τα χρήσιμα εργαλεία για να επιβιώσει. «Εμαθα ότι τις δύο Singer ραπτομηχανές τις είχε πάρει ο μητροπολίτης. Πήγα και τις ζήτησα πίσω, αλλά μου είπαν ότι τις έδωσαν στη νομαρχία. Εκεί μου ζητούσαν τους αριθμούς πλαισίου των μηχανών μήπως και τις βρουν. Προφάσεις για να με ξεφορτωθούν.

Σήκωσα το μπράτσο μου και τους έδειξα το ανεξίτηλο νούμερο από το Αουσβιτς. "Να, αυτόν τον αριθμό θυμάμαι εγώ", τους είπα και έφυγα...».

Κατάφερε να ορθοποδήσει σε ένα περιβάλλον όχι ιδιαίτερα φιλικό. «Μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ένας καθηγητής θεολογίας στο γυμνάσιο αποκάλεσε "παλιοεβραία" την κόρη μου, επειδή τη συνάντησε στον δρόμο μαζί μου, περασμένες εννιά το βράδυ, κάτι που απαγορευόταν. Δεν άντεξε την προσβολή. Με το που τελείωσε η χρονιά, έφυγε στο Ισραήλ. Εκτοτε δεν επέστρεψε».

«Σιωπήσατε πολλά χρόνια, γιατί;», την ρωτάω.

«Γιατί φοβόμασταν. Δεν μας αγάπησε κανένας, το καταλαβαίνετε αυτό;», λέει δακρύζοντας.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ, στην Καθημερινή (με φωτογραφίες εκεί)

 

[bernardina]

Δεν ξέρω αν είναι το καταλληλότερο νήμα, αλλά δεν ήξερα πού αλλού να το βάλω.

Greece’s last Romaniote Jews remember a catastrophe
The ancient Romaniote community, neither Ashkenazi nor Sephardic, was almost totally decimated by the Nazis - and fears for its future.

Ioannina, a postcard-pretty town in northwestern Greece with a medieval fortress perched by a bright blue lake and surrounded by snow-capped mountains, once was the center of Romaniote Jewish life. Today, however, the community in Ioannina numbers fewer than 50 members, most of them elderly. The last time the community celebrated a bar mitzvah was in 2000.

The community’s leaders fear for its future.

 

[drsiebenmal]

Στα τέλη της άνοιξης του 1944, τα «πλοία του θανάτου» των Ες-Ες έπλεαν στο Ιόνιο. Στοίβαξαν στα αμπάρια τους 2.000 Εβραίους από την Κέρκυρα, άλλους 400 από την Κεφαλονιά και έβαλαν πλώρη για τη Ζάκυνθο. Αποστολή των Γερμανών ήταν να συγκεντρώσουν όλα τα μέλη της εκεί εβραϊκής κοινότητας, στη συνέχεια να τους αποβιβάσουν στην Πάτρα και να τους φορτώσουν σε τρένα, με προορισμό το Άουσβιτς. Μια-δυο μέρες πριν φτάσουν στη Ζάκυνθο, ο φρούραρχος Πάουλ Μπέρεντς κάλεσε στο γραφείο του τον μητροπολίτη Χρυσόστομο και τον δήμαρχο Λουκά Καρρέρ. «Εχετε 24 ώρες να μου παραδώσετε μια λίστα με τα ονόματα όλων των Εβραίων που ζουν εδώ και με τα περιουσιακά τους στοιχεία» [...]

Χαΐμ Κωνσταντινίδης : «Τη Ζάκυνθο ξέρετε πώς τη λένε στο Ισραήλ; Το νησί των δικαίων...»
ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ, Καθημερινή

 

[bernardina]

Ενα μνημείο για την αμνησία

Ο πατέρας μου δε θυμάται αν είχε παρευρεθεί στις τελετές μνήμης του Ολοκαυτώματος το 1968. Αλλά και να μην είχε πάει, σίγουρα θα είχε διαβάσει το ρεπορτάζ της Μακεδονίας στις 26/4/1968, (σελίδα 4), για την τελετή στο Νέο Νεκροταφείο παρουσία εκπροσώπων του κράτους, της Εκκλησίας της Ελλάδος και αντιπροσώπων του διεθνούς Εβραϊσμού στο Νέο Ισραηλιτικό Νεκροταφείο.

Προφανώς ήταν ένα σουρεαλιστικό ρεπορτάζ —στο εξώφυλλο η Μακεδονία διακήρυττε “Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών”, ενώ στο εσωτερικό ο υπουργός Βορείου Ελλάδος ταξίαρχος Παττίλης διακήρυττε ότι η Ελλάς είναι “εχθρά προς το βάρβαρον πνεύμα της μισαλλοδοξίας”. Ακόμα πιο σουρεαλιστική όμως υπήρξε η ομιλία του καθηγ. οδοντιατρικής Χανανία Αζαριά που δήλωνε “εις την αγίαν ελληνική γη ουδέποτε εύρον γόνιμο έδαφος η μισαλλοδοξία” ή “ιδιαιτέρα δε η ορθόδοξος εκκλησία της Ελλάδος απέσπασαν εκ των ονύχων του κατακτητού ικανόν αριθμόν αδελφών μας”. Σουρεαλιστική όχι μόνο γιατί υμνούταν η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης που είχε πρωταγωνιστήσει στην εξαφάνιση της εβραϊκής πολιτισμικής κληρονομιάς προτού καν οι Γερμανοί δολοφονήσουν τους Εβραίους συμπολίτες της, αλλά και γιατί η πραγματικότητα που ζούσε ο πατέρας μου εκείνη την εποχή ήταν ελαφρώς διαφορετική. Αντίθετα με την πραγματικότητα που περιέγραφε ο καθ. Αζαριά, ο πατέρας μου αναγκάζονταν να βλέπει οστά να ξεθάβονται σε εργασίες στην Πανεπιστημιούπολη, και τους εργάτες να ισχυρίζονται ότι ανήκουν σε αδέσποτα σκυλιά, παρότι για να έχει ζώο μηριαίο οστό τέτοιου μεγέθους θα έπρεπε να είναι 2 μέτρα ψηλό. Και ίσως δεν είχαν άδικο —άλλωστε σε άλλα ρεπορτάζ της Μακεδονίας διαβάζουμε για το κρατικό και ενδιαφέρον όταν βρίσκονταν τάφοι στους Χορτατζήδες, αλλά όταν διαπιστώνονταν ότι ήταν εβραϊκοί τα οστά πετιούνταν σε παρακείμενη χαράδρα.

Φοβάμαι ότι μπορεί να πέρασαν δεκαετίες αλλά κινδυνεύω να βρεθώ στην ίδια ακριβώς σουρεαλιστική θέση όπως ο πατέρας μου, στην τελετή αποκάλυψης του μνημείου που ετοίμασε το ΑΠΘ εις μνήμη του εβραϊκού νεκροταφείου πάνω στο οποίο κτίστηκε. Και αυτό γιατί, όσο θετικό μπορεί να είναι το γεγονός της δημιουργίας ενός μνημείου, η επιγραφή του προχωράει σε έναν βιασμό της πραγματικότητας, αναπαράγοντας ουσιαστικά τα ίδια ψέματα των τελευταίων δεκαετιών ισχυριζόμενο ότι “καταστράφηκε από τους Γερμανούς και τους (ανώνυμους προσθέτω εγώ) συνεργάτες τους”. Και ακόμα χειρότερα η υποταγή της αλήθειας δε γίνεται στο πλαίσιο μιας ιστορικής συμφιλίωσης, αλλά στο πλαίσιο μιας ερμηνείας του Ολοκαυτώματος τέτοιας ώστε να μην προσβάλλονται οι Χριστιανοί συνεργοί, εκμηδενίζοντας τον εβραϊκό πόνο. Αυτό το γεγονός με προσβάλλει ως Σαλονικιό που πονάει αυτή την πόλη, ως άνθρωπο που έχει έμπρακτα προσπαθήσει να σώσει τα απομεινάρια του νεκροταφείου και ως Εβραίο που τα οστά των προγόνων του ακόμα βρίσκονται κάτω από τα τσιμέντα των κτιρίων του ΑΠΘ.

Πρόσφατα ο δρ. Λεόν Σαλτιέλ δημοσίευσε μια μελέτη πάνω στην καταστροφή του Εβραϊκού Νεκροταφείου στο Γιαντ Βασέμ, το ινστιτούτο για την έρευνα στο Ολοκαύτωμα. Σε αυτήν την κεφαλαιώδους σημασία έρευνα τεκμηριώνει αυτό που ανοικτά συζητούνταν στην ιστορική κοινότητα: ότι το Εβραϊκό Νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης καταστράφηκε με πρωτοβουλία Ελλήνων Χριστιανών η οποία υλοποιήθηκε με την αγαστή συνεργασία πλήθους κρατικών φορέων, συμπεριλαμβανομένων του ΑΠΘ, του Δήμου Θεσσαλονίκης, της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης και προφανώς του ίδιου του Ελληνικού Κράτους που φρόντισε να εγγράψει παράνομα στο Υποθηκοφυλακείο το σύνολο των ιδιωτικών γαιών του νεκροταφείου ως “εγκαταλειφθέν υπό των ιδιοκτητών του”. Προφανώς δεν ξεχνώ τους εκατοντάδες ιδιώτες Χριστιανούς που τις έκλεψαν ως κοινά οικοδομικά υλικά —από τον πλεον πλούσιο Αλέξανδρο Καρύπη, μέχρι τον πλέον φτωχό μεροκαματιάρη της Άνω Πόλης.
Το νεκροταφείο ανασκάφτηκε, οι σωροί των γονιών/παππούδων/προγόνων μας σκυλεύτηκαν για να μαζευτούν τα χρυσά δόντια και μετά πετάχτηκαν για τα σκυλιά ή χρησιμοποιήθηκαν για ιατρικά πειράματα από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Οι ταφόπλακες έντυσαν την πόλη, έστρωσαν την Λεωφόρο Στρατού, την Καμάρα, το Βασιλικό Θέατρο και ακόμα την ίδια την Παλιά Παραλία. Ο λόφος πάνω στον οποίο είναι χτισμένο το Κυβερνείο είναι γεμάτος από ταφόπλακες.

Αυτό δεν είναι άποψη, είναι ένα ιστορικό γεγονός μέρη του οποίου είχαν ήδη διηγηθεί διάφοροι θαρραλέοι ιστορικοί όπως ο Β. Ριτζαλέος, που είχε τεκμηριώσει τη συμμετοχή της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης στην λεηλασία της εβραϊκής πολιτισμικής κληρονομιάς, με την αφαίρεση εκατοντάδων ταφόπλακων και χιλιάδων τούβλων από εβραϊκούς τάφους για να καλλωπίσει δεκάδες εκκλησίες, μεταξύ των οποίων τον Άγιο Δημήτριο, την Αγία Σοφία και άλλες.

Είναι ένα ιστορικό γεγονός το οποίο 70 χρόνια μετά μπορεί ο καθένας να δει παντού στην πόλη αν έχει την διάθεση να ανοίξει τα μάτια στην ιστορία.

Τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, για λόγους επιβίωσης σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούσαν οι άνθρωποι που συνεργάστηκαν οικονομικά με τους Γερμανούς, η Ισραηλιτική Κοινότητα υιοθέτησε ένα λόγο υποταγής. Όπως έλεγε ο παππούς μου, εκτοπισμένος στο Άουσβιτς, “αν όλοι όσοι ισχυρίζονταν ότι έσωσαν Εβραίους ήταν ειλικρινείς, θα υπήρχαν περισσότεροι Εβραίοι μετά τον πόλεμο παρά πριν”. Και όμως, όχι απλά είχαμε υιοθετήσει αυτή την μυθιστορία, αλλά λέγαμε και ευχαριστώ. Έτσι και με το νεκροταφείο, δεχόμασταν τη χριστιανική αφήγηση ότι το κατέστρεψαν οι Γερμανοί, ακόμα και αν οι Γερμανοί δεν είχαν καταστρέψει ιδία πρωτοβουλία κανένα άλλο νεκροταφείο στην Ευρώπη —γεγονός που είχε ήδη επισημανθεί στην ιστοριογραφία.

Ακόμα και όταν στην έκθεση για την εβραϊκή παρουσία στη Θεσσαλονίκη στο Αρχαιολογικό Μουσείο το 2012, στελέχη της εβραϊκής κοινότητας θέλησαν να διορθώσουν τις εσφαλμένες λεζάντες, αντιμετώπισαν τη δριμεία άρνηση των υπευθύνων του Μουσείου, αποδεικνύοντας ότι η επιμονή για “Γερμανούς δράστες” είναι πολιτική επιλογή του Ελληνικού Κράτους και των Χριστιανών Ελλήνων της πόλης στην προσπάθεια αποσιώπησης των ελληνορθόδοξων ευθυνών.

Με άλλα λόγια το μνημείο δεν είναι “πρώτο βήμα” —είναι ένα στραβό βήμα στον ίδιο στραβό δρόμο των ψεμάτων, της έλλειψης θάρρους, της αποσιώπησης των εγκλημάτων κατά των Εβραίων. Είναι ένα βήμα που επαναλαμβάνει τα λάθη των προηγούμενων δεκαετιών.

Αν το ΑΠΘ ήταν ειλικρινές, θα έπρεπε δημόσια να αποδεχτεί τις ιστορικές ευθύνες του, να αναγνωρίσει δημόσια την Ιστορία και να αποδεχτεί την υποχρέωσή του προς την ιστορική σαλονικιώτικη εβραϊκή πολιτισμική κληρονομιά. Έτσι όπως το ίδιο άμεσα συνέβαλλε στην καταστροφή της, έτσι το ίδιο άμεσα πρέπει να συμβάλει στην επιβίωσή της. Και αυτό όχι σαν ένα έργο που το πληρώνουν οι Εβραίοι ή σαν μια ωφελιμιστική ευκαιρία να συμπράξει με ισραηλινά πανεπιστήμια, αλλά σαν μια ειλικρινή πράξη συγγνώμης για την μνήμη των Εβραίων που ακόμα βρίσκονται κάτω από τα κτίριά του.

Χωρίς να αφαιρώ τίποτα από την καλή προαίρεση ορισμένων Χριστιανών και της ηγεσίας της Ισραηλιτικής Κοινότητας, δε μπορώ παρά να τονίσω ότι το μνημείο λέει ψέματα. Και ένα μνημείο που λέει ψέματα δε μπορεί να λειτουργεί ως θεματοφύλακας της Μνήμης —λειτουργεί ως μια πολιτική πράξη για την οποία χαρίζουμε την ειλικρίνεια απέναντι στους νεκρούς μας ως αντάλλαγμα για το τίποτα. Όσο θετικά και να κρίνω το μνημείο, δε μπορώ παρά να σκεφτώ ότι 40 χρόνια από τώρα θα μας κρίνουν τα παιδιά μας ως ανθρώπους που δεν τίμησαν την Αλήθεια —αλλά, σε αντίθεση με τον καθ. Αζαριά, δε θα έχουμε ταγματάρχες και χούντες για να επικαλούμαστε ως δικαιολογία.

ΥΓ. Το παρόν δεν είναι ακαδημαϊκό άρθρο αλλά κάθε λέξη, κάθε ισχυρισμό είμαι ικανός να τον τεκμηριώσω με μαρτυρίες, φωτογραφίες και ταφόπλακες που ο ίδιος βγάζω από τον Θερμαϊκό.


Διαβάστε κι αυτό.

 

[bernardina]

Είναι αδύνατον να φανταστούν την ντροπή μας

"Αν λοιπόν για εμάς, τους Θεσσαλονικείς μη Εβραίους, είναι τελικά αδύνατο να φανταστούμε τον πόνο των δικών μας Εβραίων, ίσως έχει έρθει επιτέλους η στιγμή να ψελίσουμε ότι και για τους Εβραίους συμπολίτες μας είναι πλέον αδύνατο να φανταστούν την ντροπή μας. Η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της και να αρχίσει να μνημονεύει την πιο ζοφερή στιγμή της ιστορίας της. Σήμερα όμως μπορεί να λέει ότι ντρέπεται για αυτή την άδικη και ένοχη σιωπή. Ντρέπεται για όσους δοσίλογους Θεσσαλονικείς συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, για όσους γείτονες καταχράστηκαν περιουσίες, για όσους πρόδωσαν εκείνους που προσπάθησαν να διαφύγουν. Κυρίως, ντρέπεται για τις αρχές της πόλης: για το δήμαρχο και το Γενικό Διοικητή που συμφώνησαν αδιαμαρτύρητα να καταστρέψουν οι εργάτες του δήμου εν μία νυκτί 500 χρόνια μνήμης, και να μετατρέψουν το μεγαλύτερο εβραϊκό νεκροταφείο της Ευρώπης σε έναν κρανίου τόπο. Ντρέπεται για τον έφορο της αρχαιολογικής υπηρεσίας που «εξεπλάγη» όταν το 1946 η εβραϊκή κοινότητα διαμαρτυρήθηκε για τη χρήση των επιτύμβιων πλακών ως οικοδομικού υλικού για την ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Δημητρίου. Και ντρέπεται για εκείνους τους πρυτάνεις που μετά τον πόλεμο έχτισαν την πανεπιστημιούπολη δίπλα και πάνω στα κατεστραμμένα μνήματα χωρίς να στήσουν μια αναθηματική πλάκα. Δεν έχει νόημα να απολογούμαστε εμείς σήμερα για τις πράξεις τους –η ευθύνη ούτε συλλογική είναι ούτε και μεταβιβάζεται. Αναγνωρίζουμε ωστόσο ότι οι θεσμοί που εκπροσωπούμε (αλλά και αποδεχόμαστε να μας εκπροσωπούν), δεν γεννήθηκαν χτες. Έχουν από πίσω τους μια ιστορία, είναι φορείς μνήμης με συνέχεια στο χρόνο.

Αναγνωρίζουμε δηλαδή ότι η απώλεια των 56.000 Εβραίων Θεσσαλονικέων είναι απώλεια για όλους μας –Χριστιανούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους, άθεους και αγνωστικιστές. Είναι απώλεια για εκείνους που έζησαν αλλά και για όλους εκείνους που θα ζήσουν εδώ μετά από εμάς. Το Ολοκαύτωμα δεν σφράγισε μόνο το παρελθόν της πόλης μας, αλλά έκανε κάτι χειρότερο: της έκλεψε το μέλλον. Ποιος αμφιβάλλει ότι μια Θεσσαλονίκη μητέρα-πατρίδα μιας ανθούσας και κοσμοπολίτικης εβραϊκής κοινότητας θα ήταν μια άλλη πόλη; Επειδή λοιπόν η απώλεια είναι τελικά δική μας, η μνήμη του Ολοκαυτώματος δεν αφορά μόνο την εβραϊκή κοινότητα αλλά όλους εμάς. Μας αφορά ως Θεσσαλονικείς, ως Έλληνες και Ευρωπαίους. Αποκαθιστά τους δεσμούς μας με την πόλη και συμβάλλει στην ανθρωπιά μας».

(μέρος του λόγου του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη)

 

[Earion]

Το εξπρές του Ολοκαυτώματος βρέθηκε στη Δράμα

Το πρώτο τρένο που αναχώρησε φορτωμένο Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη για τα κρεματόρια του Άουσβιτς

Την ιστορική ατμομηχανή με τα στοιχεία Λβ964 και τέσσερα από τα βαγόνια, που αποτελούσαν το πρώτο τρένο που αναχώρησε «φορτωμένο» Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη για τα κρεματόρια του Άουσβιτς, εντόπισαν στη Δράμα και στην Ορεστιάδα τα μέλη της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.
Η μηχανή, που χρονολογείται από το 1884 (!), ήρθε ήδη και συντηρείται στον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης, όπου την Κυριακή θα γίνει μια μεγάλη εκδήλωση για την 72η επέτειο μνήμης των 50.000 Εβραίων που αφανίστηκαν κατά το Ολοκαύτωμα.

Περισσότερα εδώ.

 

[Zazula]

Ο αφανισμός των Θεσσαλονικέων Εβραίων της Γαλλίας 1942-1944: Ένα kadish για τους δικούς μας "Γάλλους"

 

[Zazula]

Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά. Πώς έγιναν… ελληνικές οι περιουσίες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης

 

[Zazula]

Στα τέλη της άνοιξης του 1944, τα «πλοία του θανάτου» των Ες-Ες έπλεαν στο Ιόνιο. Στοίβαξαν στα αμπάρια τους 2.000 Εβραίους από την Κέρκυρα, άλλους 400 από την Κεφαλονιά και έβαλαν πλώρη για τη Ζάκυνθο. Αποστολή των Γερμανών ήταν να συγκεντρώσουν όλα τα μέλη της εκεί εβραϊκής κοινότητας, στη συνέχεια να τους αποβιβάσουν στην Πάτρα και να τους φορτώσουν σε τρένα, με προορισμό το Άουσβιτς. Μια-δυο μέρες πριν φτάσουν στη Ζάκυνθο, ο φρούραρχος Πάουλ Μπέρεντς κάλεσε στο γραφείο του τον μητροπολίτη Χρυσόστομο και τον δήμαρχο Λουκά Καρρέρ. «Εχετε 24 ώρες να μου παραδώσετε μια λίστα με τα ονόματα όλων των Εβραίων που ζουν εδώ και με τα περιουσιακά τους στοιχεία» [...]

Χαΐμ Κωνσταντινίδης : «Τη Ζάκυνθο ξέρετε πώς τη λένε στο Ισραήλ; Το νησί των δικαίων...»
ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ, Καθημερινή

www.pappaspost.com/theo-papadoulakis-helm-international-co-production-holocaust-greece/