Το σωστό είναι επικάλυψη κτηρίων, το ξέρετε, έτσι;
Καλημέρα και καλώς όρισες κι από εμένα,
Ένα από τα πράγματα που
μαθαίνουμε παθαίνουμε όλοι σιγά σιγά στη Λεξιλογία είναι ότι χάνουμε την απόλυτη βεβαιότητα για πολλά επίμαχα γλωσσικά θέματα, μαθαίνουμε ότι η γλώσσα δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο, αλλά έχει και πολλές σεβαστές αποχρώσεις του γκρίζου, και κατανοούμε ότι πρέπει να πορευόμαστε με περισσότερες αμφιβολίες και λιγότερες βεβαιότητες, να κάνουμε τεκμηριωμένες προσωπικές επιλογές και να προβληματιζόμαστε, να τις συζητάμε ισότιμα όταν είναι βάσιμες, και τελικά να αποδεχόμαστε τις έγκυρες αν και διαφορετικές εναλλακτικές επιλογές των συμφορουμιτών μας.
Η επιλογή
κτήριο/κτίριο είναι μία από αυτές τις μικρές διαμάχες και θέλει κτγμ υπερβολική αυτοπεποίθηση να πεις το ένα σωστό και το άλλο λάθος, όταν πχ το Λεξικό Τριανταφυλλίδη (ΛΚΝ) το δίνει
εδώ με ιώτα:
κτίριο το [ktírio] Ο40 : μεγάλο συνήθ. κτίσμα, προορισμένο να καλύψει στεγαστικές ανάγκες (κατοικίας, δουλειάς, ψυχαγωγίας κτλ.): Tο ~ της Φιλοσοφικής Σχολής. Δημόσια κτίρια, στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες. Kτίρια γραφείων. Ένα νεοκλασικό ~.
[λόγ. < μσν. κτίριον < *οικτήριον < αρχ. οἰκητήριον `χώρος κατοικίας΄ παρετυμ. κτίζω]
Αλλά και το λεξικό Μπαμπινιώτη (ΛΝΕΓ06), το οποίο επιχειρηματολογεί και σε ειδικό πλαίσιο υπέρ της γραφής με -η- αποδέχεται τη γραφή με -ι- ως
«σχολική ορθογραφία»:
κτήριο (το) (σχολ. ορθ. κτίριο) {κτηρί-ου | -ων} κάθε οικοδόμημα, κτίσμα: συντήρηση κτηρίων.
[ΕΤΥΜ. Πιθ. < μτγν. ευ-κτήριον «οίκος προσευχών» (< αρχ. εύχομαι) ή, κατ' άλλη άποψη, < μτγν. οίκητήριον«κατοικία», με αποβολή τού μονοφθογγισμένου αρχικού φωνήεντος και ανομοιωτική συγκοπή τού -η-, < αρχ. οίκω. Ανεξάρτητα από την ορθότητα τής μίας ή τής άλλης άποψης, είναι προφανές ότι η γρ. κτήριο είναι η μόνη ορθή, ενώ η γρ. κτίριο (με -ι-) οφείλεται σε παρετυμολογική σύνδεση με το ρ. κτίζω (που όμως δεν θα ήταν δυνατόν ποτέ να δώσει παράγωγο σε -ριο(ν). Η αναγωγή σε τ. οίκητήριον υποστηρίζεται και από τη χρήση τής λ. στην Κ.E. (Β'Κορινθ. 5, 2: (...) τό οίκητήριον ημών το εξ ουρανού επιποθούντες), όπου η λ. συνδ. με τα ουσ. οικοδομή, οικία τού προηγούμενου εδαφίου].
Προσωπικά έγραφα κτίριο μία ζωή, έγραψα καμιά δεκαετία κτήριο όταν ο εκδότης μου αποφάσισε να αλλάξει προδιαγραφές και τώρα, που επέστρεψε στο κτίριο, το ξαναγράφω με ιώτα. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω υπεύθυνα ότι η αναστάτωση αυτή, πέρα από μια μικρή ενόχληση (που φρόντισα να την αναλάβει ο διορθωτής του Word) δεν προκάλεσε κανένα άλλο σημαντικό πρόβλημα στη ζωή μου. 
Και μια τεχνική απορία: Γιατί κάνεις έντονα τα κείμενά σου; Συνήθως χρησιμοποιούμε τα έντονα μόνο για να δώσουμε έμφαση σε κάτι. Το να κάνεις έντονο όλο σου το κείμενο είναι σαν να φωνάζεις σε όσους σε διαβάζουν (όχι τόσο όπως αν χρησιμοποιούσες κεφαλαία, αλλά καταλαβαίνεις νομίζω την εικόνα.) Επίσης (όποτε το θυμόμαστε) χρησιμοποιούμε χρώματα για να να υπογραμμίσουμε πράγματα (όπως το βαθύ μπλε για το τσιτάτο) ή να δείξουμε διαθέσεις, όπως π.χ. το πειραχτικό λαδί πιο πάνω ή αυτό εδώ το γκρίζο για πράγματα άσχετα με το περιεχόμενο του νήματος (δες π.χ. μερικές ιδέες εδώ).
(όσο κι αν είναι από την προδοκτορική εποχή...)
