Το νήμα του κινηματογράφου

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της Βρετανίας που προτιμώ να ξεχάσω και που επιδίωκα να μην αφήνω να μπαίνει πολύ στη ζωή μου όταν βρισκόμουν εκεί. Φτάνει κανείς σε μια ηλικία που θέλει να έχει όσο γίνεται λιγότερη σχέση με οτιδήποτε ugly τον περιβάλλει και δεν είναι διατεθειμένος να επενδύσει για να το καταλάβει καλύτερα.
 
nickel said:
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της Βρετανίας που προτιμώ να ξεχάσω και που επιδίωκα να μην αφήνω να μπαίνει πολύ στη ζωή μου όταν βρισκόμουν εκεί. Φτάνει κανείς σε μια ηλικία που θέλει να έχει όσο γίνεται λιγότερη σχέση με οτιδήποτε ugly τον περιβάλλει και δεν είναι διατεθειμένος να επενδύσει για να το καταλάβει καλύτερα.
Click to expand...
Τ' ακούω: απ' τη μια «τ' ακούω» (σκέτο), κι απ' την άλλη «τ' ακούω αρκετά υποκειμενικό αυτό που λες»...

Μιλάμε, πάντως, για την πρώτη ταινία του Τιμ Ροθ (αδυναμία μου από πιτσιρικάς), και θαρρώ πως πρόκειται για ντεμπούτο απ' τα λίγα... Σε φτάνει (όπως γράφει κάποιος και σ' ένα user review στο imdb) σ' ένα σημείο όπου ξεχνάς ότι παρακολουθείς ταινία και νομίζεις ότι όντως βλέπεις ένα «κοινωνικό απόβλητο» που κάποιος αποφάσισε να γυρίσει κάτι σαν ντοκιμαντέρ για την καθημερινότητά του... «Μέθεξη», «ταξίδι στον χρόνο (της ιστορίας)», όπως-θέλετε-πείτε-το... σε βαθμό που μόνο ο Ντέι Λούις έχει καταφέρει να με φτάσει την τελευταία εικοσαετία (πιο παλιά ήμουν πιο εύπειστος)...

Το σενάριο, επίσης, είναι γραμμένο από τον David Leland, και όπως διαβάζω στην αγγλική Βικηπαίδεια, [Made in Britain] was broadcast on BBC on 10 July 1982 as the fourth in an untitled series of works by Leland, based on the British educational system, which subsequently acquired the overall title of Tales Out of School... Για όποιον ενδιαφέρεται, προηγήθηκαν τα:

Birth of a Nation (σκηνοθεσία Mike Newell)

Flying Into the Wind (σκηνοθεσία Edward Bennett)

R.H.I.N.O. (σκηνοθεσία Jane Howell)
 
Last edited:
m_a_a_ said:
κι απ' την άλλη «τ' ακούω αρκετά υποκειμενικό αυτό που λες»...
Click to expand...
Πιο υποκειμενικό δεν γίνεται. Και ταυτόχρονα τονίζει το πλεονέκτημα που έχω να μη χρειάζεται να είμαι αντικειμενικός ή συμπεριληπτικός, όπως αν ήμουν κριτικός κινηματογράφου. Εδώ είδα πρόσφατα το πολύ καλό Anthropoid του 2016 και είπα ότι δεν θέλω να ξαναδώ πολεμική ταινία. (Την επόμενη μέρα είδα το Lee και ελπίζω να αργήσω να ξαναδώ ταινίες για πολέμους και Ναζί.)
 
Κι ένα ανάλαφρο διαφημιστικό δ/μα. Λένε ότι ο Timothée Chalamet τα έχει δώσει όλα ως Dylan και η αλήθεια στο τρέιλερ με εντυπωσίασε.

 
Last edited:
Έτσι κι αλλιώς νομίζω για τους φαν του Dylan δεν θα πουν και πολλά ούτε η μία ούτε η άλλη ταινία, απλώς και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ιερά τέρατα της υποκριτικής οπότε έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς προσεγγίζουν το φαινόμενο Dylan. Η Μπλάνσετ ήταν φανταστική (όπως πάντα), αλλά δεν θυμάμαι τίποτα παραπάνω για την ταινία.
 
Με τέσσερις μέρες καθυστέρηση το παίρνω χαμπάρι εγώ, ότι την Τετάρτη που μας πέρασε, 15 Ιανουαρίου 2025, μας άφησε ο Ντέιβιντ Λιντς.

Καλό του ταξίδι λοιπόν.


Το κομμάτι που παραθέτω παίζει στη μάλλον πιο ερωτική σκηνή της Χαμένης Λεωφόρου (Lost Highway), την ταινία με την οποία μυήθηκα στο σινεμά του Λιντς, σε τρυφερή ομολογουμένως ηλικία – με τον αστερίσκο, όμως, παρακαλώ, ότι δεν συμπεριλαμβάνεται στο original soundtrack του φιλμ, που το θυμάμαι να κυκλοφορεί, σε «γνήσιο» σιντί, σε πολλά σπίτια της γενιάς μου...

Δεύτερος αστερίσκος: Το κομμάτι είναι διασκευή. Όσοι ενδιαφέρεστε ν' ακούσετε το πρωτότυπο, μπορείτε να περάσετε μια βόλτα απ' τα μουσικά γιουτιουμπάκια, γιατί η πρωτότυπη εκτέλεση θα 'ταν οφ-τόπικ σε μια ανάρτηση που αφορά τον Ντέιβιντ Λιντς.
 
Last edited:
Είδα αυτά τα δύο ντοκιμαντέρ που με ενθουσίασαν και τα μοιράζομαι.
Το πρώτο είναι για αυτό τον κριτικό κινηματογράφου τον Gerard Ebert (τώρα κατάλαβα σε ποιον αναφερόταν ο Νickel όταν έγραφε ότι διαβάζει ακόμα την ιστοσελίδα του, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν)


κι αυτό, μια περιήγηση στις ταινίες που επηρέασαν τον Σκορζέσε με αφήγηση από τον ίδιο, που έρχεται για άλλη μια φορά να επισφραγίσει το πόσο καλός αφηγητής είναι ο Σκορζέσε, τη διεισδυτική του ματιά, τη βαθιά του γνώση για τον κινηματογράφο.

 
Και τα δύο είναι επόμενα must-see.
Τον Ίμπερτ τον ανακάλυψα από τις πρώτες ημέρες του Ίντερνετ: πάντα κοίταζα τα αστεράκια του προτού δω μια ταινία, πάντα διάβαζα την κριτική του μετά. Εννέα στις 10 φορές συμφωνούσαμε και δέκα στις δέκα είχε δει και πράγματα που δεν είχα δει: ήταν εντυπωσιακό τι θυμόταν από άλλες ταινίες, αλλά και πόσα ερεθίσματα από την εποχή μας ή από την ιστορία έβλεπε στο έργο του δημιουργού. Και πάντα είχε απέραντο σεβασμό στα γούστα και τους περιορισμούς του θεατή. Όταν έφυγε, ένιωσα σαν να έχασα έναν στενό φίλο και τακτικό συνομιλητή.
 
LinguaClash said:
Είδα αυτά τα δύο ντοκιμαντέρ που με ενθουσίασαν και τα μοιράζομαι.
Το πρώτο είναι για αυτό τον κριτικό κινηματογράφου τον Gerard Ebert (τώρα κατάλαβα σε ποιον αναφερόταν ο Νickel όταν έγραφε ότι διαβάζει ακόμα την ιστοσελίδα του, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν)


κι αυτό, μια περιήγηση στις ταινίες που επηρέασαν τον Σκορζέσε με αφήγηση από τον ίδιο, που έρχεται για άλλη μια φορά να επισφραγίσει το πόσο καλός αφηγητής είναι ο Σκορζέσε, τη διεισδυτική του ματιά, τη βαθιά του γνώση για τον κινηματογράφο.

Click to expand...
Gerard? Δεν λεγόταν Roger; (Τί ερωτηματικό βάζουμε εδώ;)
 
Μιας και τα φετινά όσκαρ με άφησαν με μια αίσθηση ανεκπλήρωτου (είχα και βασικές ελλείψεις), βάζω το επικό τέλος από το Tinker Tailor Soldier Spy που είδα πρόσφατα ή αλλιώς το La mer του Iglesias.
Μην το ανοίξετε αν δεν έχετε δει την ταινία, δείτε την ταινία.

 
Last edited:
Μιλώντας για αποικιοκρατία, ένα ντοκιμαντέρ που παντρεύει την πολιτική με την τζαζ, και έχει εξαιρετικές κριτικές από παντού.

 
Soundtrack to a Coup d'Etat. Τα στιγμιότυπα με τον Νικήτα στον ΟΗΕ είναι όλα τα λεφτά. Αλλά θα το βρω για τη μουσική.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top