Paradiper_Du
Member
Τι είναι αυτό; Πάτσισμα για την ισλαμική τελετή μέσα στην Αγια-Σοφιά;
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Προσωπικά σκασίλα μου για τις περιφορές, αλλά στην σελίδα της μητρόπολης Ξάνθης γράφει ότι στην περιφορά παρευρέθηκαν "Διοικητές, Αξιωματικοί και Οπλίτες από τις Στρατιωτικές Μονάδες της περιοχής, άνδρες του Αστυνομικού Τμήματος Εχίνου, προσωπικό του ΚΥ Εχίνου, στους οποίους προστέθηκαν και 55-60 άτομα, που προσήλθαν από την Ξάνθη". Δικαίωμα του καθενός είναι να ασκεί τις θρησκευτικές του πρακτικές, εφόσον αυτές δεν ενοχλούν με άμεσο τρόπο τους υπόλοιπους πολίτες (π.χ. κάνοντας φασαρία, κλείνοντας δρόμους, τελώντας παρανομίες, κτλ). Γιατί να ενοχλήσει τους μουσουλμάνους της περιοχής; Προσβάλλει η περιφορά του επιταφίου τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των μουσουλμάνων;
SBE
¥
Κι εγώ δε βλέπω τίποτα περίεργο, από τη στιγμή που υπάρχει στον Εχίνο εκκλησία ΧΟ, λογικό είναι να γίνονται εκεί όλες οι τελετές, λιτανείες, περιφορές κλπ. Άλλωστε όταν ήμουνα φοιτήτρια στην Ξάνθη πέθανε ο μεγαλο-ιμάμης της περιοχής και το επόμενο 24ωρο η κεντρική πλατεία της πόλης είχε γεμίσει μουσουλμάνους (μόνο άντρες), στραμμένους στη Μέκκα και ακίνητους. Δεν έχω ιδέα γιατί. Αλλά κανένας δεν τους ενόχλησε.
Καλημέρα.
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο (τρόπος του λέγειν — απλώς ξύπνησα με αυτή τη σκέψη) είναι ότι από όλα τα σενάρια που βλέπω να διακινούνται (διορθώστε με όμως αν μου ξέφυγε κάποιο — δεν τα βλέπω δα όλα!) κανένας δεν φαίνεται να διακινεί σενάριο με πολιτική λύση* παρόμοια με αυτήν που φαίνεται να επιδιώκει η κυβέρνησή μας. Ακούω κάποια υπεραισιόδοξα μέλη της κυβέρνησης να καταθέτουν τη βεβαιότητά τους ότι θα υπερισχύσει η πολιτική λύση. Μήπως όμως ούτε αυτοί δεν την πιστεύουν; (Πόσος βολονταρισμός πια να έχει κάψει τον εγκέφαλό τους;) Ειλικρινά δεν θέλω να σκεφτώ ότι μπορεί να επιδιώκουν το σενάριο που ακολουθεί την αποτυχία της πολιτικής λύσης.
* Πολιτική λύση είναι η λύση που στηρίζεται στη γεωπολιτική μας θέση (η Δύση δεν θέλει χώρα με τη στρατηγική μας σημασία να καταρρεύσει) και στις ευρύτερες επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας της Ελλάδας ή εξόδου της από το ευρώ. Οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης είναι προσχηματικές και γίνονται πιστευτές μόνο σε μέρος του εκλογικού της ακροατηρίου. Κανένας από τους τεχνοκράτες ή τα κοινοβούλια των δανειστών δεν θα θέλουν να πιστέψουν τους αριθμούς που συνοδεύουν τα μέτρα που υποσχόμαστε να λάβουμε. Έτσι, αυτό που θέλουμε να επιβάλουμε είναι να κάνουν ότι πιστεύουν το δικό μας σενάριο και να μας στηρίζουν οικονομικά μέχρι να λειτουργήσει το δικό μας μεταρρυθμιστικό σχέδιο, όποτε κι αν αυτό φέρει την ισορροπία στον προϋπολογισμό και την πολυπόθητη έξοδο στις αγορές.
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο (τρόπος του λέγειν — απλώς ξύπνησα με αυτή τη σκέψη) είναι ότι από όλα τα σενάρια που βλέπω να διακινούνται (διορθώστε με όμως αν μου ξέφυγε κάποιο — δεν τα βλέπω δα όλα!) κανένας δεν φαίνεται να διακινεί σενάριο με πολιτική λύση* παρόμοια με αυτήν που φαίνεται να επιδιώκει η κυβέρνησή μας. Ακούω κάποια υπεραισιόδοξα μέλη της κυβέρνησης να καταθέτουν τη βεβαιότητά τους ότι θα υπερισχύσει η πολιτική λύση. Μήπως όμως ούτε αυτοί δεν την πιστεύουν; (Πόσος βολονταρισμός πια να έχει κάψει τον εγκέφαλό τους;) Ειλικρινά δεν θέλω να σκεφτώ ότι μπορεί να επιδιώκουν το σενάριο που ακολουθεί την αποτυχία της πολιτικής λύσης.
* Πολιτική λύση είναι η λύση που στηρίζεται στη γεωπολιτική μας θέση (η Δύση δεν θέλει χώρα με τη στρατηγική μας σημασία να καταρρεύσει) και στις ευρύτερες επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας της Ελλάδας ή εξόδου της από το ευρώ. Οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης είναι προσχηματικές και γίνονται πιστευτές μόνο σε μέρος του εκλογικού της ακροατηρίου. Κανένας από τους τεχνοκράτες ή τα κοινοβούλια των δανειστών δεν θα θέλουν να πιστέψουν τους αριθμούς που συνοδεύουν τα μέτρα που υποσχόμαστε να λάβουμε. Έτσι, αυτό που θέλουμε να επιβάλουμε είναι να κάνουν ότι πιστεύουν το δικό μας σενάριο και να μας στηρίζουν οικονομικά μέχρι να λειτουργήσει το δικό μας μεταρρυθμιστικό σχέδιο, όποτε κι αν αυτό φέρει την ισορροπία στον προϋπολογισμό και την πολυπόθητη έξοδο στις αγορές.
Εναλλακτική πολιτική λύση:
Το υπουργείο Εσωτερικών συμφώνησε διακανονισμό για την αποπληρωμή χρεών σε 2.101 χρόνια.
Το υπουργείο Εσωτερικών συμφώνησε διακανονισμό για την αποπληρωμή χρεών σε 2.101 χρόνια.
pidyo
New member
Διαφωνούμε ριζικά επειδή διαφωνούμε στον ορισμό της πολιτικής λύσης. Πολιτική λύση δεν σημαίνει μόνο λύση που σέβεται τον γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας. Όποια λύση και αν βρεθεί (από τον συνήθη ευρωπαϊκό συμβιβασμό μέχρι την προσωρινή πτώχευση ή και το βελούδινο ή ακάνθινο διαζύγιο) θα είναι εξ ορισμού πολιτική. Δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα του τύπου τρεις το λάδι τρεις το ξίδι. Δεν θα σωθεί η οικονομία της χώρας ούτε θα εξασφαλιστεί η αποπληρωμή των δόσεων αν μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις. Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό και τεχνοκρατικό: το οικονομικό αντίκρισμα της «διάσωσης» της Ελλάδας είναι τελείως αμελητέο, ιδίως στη συγκεκριμένη συγκυρία. Για την ακρίβεια είναι ένα πολύ μικρό κλάσμα του ποσού που θα κοστίσει στην ευρωζώνη ένα ελληνικό ατύχημα (ένα κόστος που είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων). Μια αναπροσαρμογή των δόσεων αποπληρωμής, ή τα στραβά μάτια ώστε να δοθούν οι τελευταίες δόσεις και να αποπληρωθούν χωρίς πρόβλημα οι δικές μας δόσεις του 2015 αντιστοιχούν σε ψίχουλα, ειδικά τον καιρό της ποσοτικής χαλάρωσης.
Πολιτική λοιπόν (τουλάχιστον όσο πολιτική είναι και η επιλογή του στυλώματος των ποδιών μέχρις εσχάτων που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση) είναι η επιλογή και της πλευράς των εταίρων μας να επιλέγουν, έστω σε επίπεδο ρητορικής προς το παρόν, τη λογική της μη λύσης μέχρι να συμμορφωθούμε 100% στις προσυμφωνημένες επιλογές λιτότητας. Και είναι μια κατανοητή πολιτική επιλογή: διάφοροι κύκλοι στην ΕΕ προωθούν την πλήρη δημοσιονομική ένωση, οι Γερμανοί αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν να αντιστέκονται επί μακρόν στην οικονομικά και πολιτικά αναγκαία αυτή λύση και θα ζητήσουν ως αντάλλαγμα ακόμη αυστηρότερη δημοσιονομική αυστηρότητα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, καθίσταται τέτοιας υπαρξιακής σημασίας για τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς η πάση θυσία συμμόρφωση προς τας υποδείξεις, που είναι διατεθειμένοι να διακινδεύσουν να πυροβολήσουμε εμείς το στομάχι μας κι εκείνοι το πόδι τους.
Οπότε εγώ θα αντέστρεφα τους όρους. Θεωρώ ότι κύριο στρατηγικό σφάλμα της κυβέρνησης δεν ήταν ότι επιδίωξε μια «πολιτική λύση», όπως έχει φαγωθεί να λέει, αλλά ακριβώς ότι δεν είχε επαρκώς κατανοήσει πόσο πολιτική θα ήταν ούτως ή άλλως η όποια λύση, και έμεινε, σε πρώτο χρόνο, σε οικονομικά επιχειρήματα σε ένα εξαιρετικά πολιτικοποιημένο (παρά την τεχνοκρατική επίφαση) περιβάλλον.
Όλα τα άλλα, η λογική «τα ζώα μου αργά», οι ψωροπερηφάνειες με το πώς θα ονομαστεί η τρόικα, οι εκθέσεις ιδεών, η άρνηση να παράσχουμε δεδομένα και να κοστολογήσουμε με επάρκεια, είναι τεχνικές λεπτομέρειες, που είναι εύκολο και θεμιτό να στηλιτεύουμε επειδή τις βλέπουμε μπροστά μας, αλλά δεν καθορίζουν τις εξελίξεις. Τις εξελίξεις τις καθορίζει το ευρύτερο πολιτικό διακύβευμα και η ανυπαρξία σοβαρών στρατηγικών εναλλακτικών.
Εγώ καταλαβαίνω ότι τα τέσσερα κρίσιμα πολιτικά θέματα (οι «κόκκινες γραμμές») είναι πια:
Το «συνταξιοδοτικό»
Το «μισθοδοτικό»
Οι ομαδικές απολύσεις
και
Οι ιδιωτικοποιήσεις
Για την απελευθέρωση επαγγελμάτων δεν φαίνεται να υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις (άλλωστε, οι περισσότεροι τομείς εκεί δεν φαίνεται να αποτελούν προνομιακό κοινό της παρούσας πλειοψηφίας).
Χρησιμοποίησα εισαγωγικά στις δύο περιπτώσεις όπου άλλα φέρονται να μας ζητούν οι μεν (κατ' εκείνους) και άλλα κατά τους δικούς μας.
Εγώ καταλαβαίνω ότι επί πέντε χρόνια κανείς δεν μας έχει ζητήσει να πετσοκόψουμε τις συντάξεις των φτωχών (όπως γίνεται με κάθε οριζόντια μείωση) αλλά το συνολικό ποσό με το οποίο επιδοτεί το δημόσιο τις συντάξεις (με άλλα λόγια, αυτό που έλεγε ο Σπράος το 1998 και ήθελε να κάνει ο Γιαννίτσης από το 2000). Προφανώς αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους (πολύ μεγαλύτερες μειώσεις στις ψηλότερες συντάξεις, κατάργηση ή μειωμένη απόδοση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων κ.λπ.). Ούτε μας λέει κανείς να πετσοκόβουμε γιατρούς και δικαστές· μια έλλογη αναδιοργάνωση πολλών δημοσίων τομέων (π.χ. στα επίπεδα μιας πιο ολιγάνθρωπης δημόσιας διοίκησης σε συνδυασμό με κατάργηση πολλών γραφειοκρατικών διαδικασιών με χρήση της πληροφορικής) θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνολική μείωση προσωπικού πολλών μονάδων (και ναι, κατανοώ απόλυτα ότι αυτό μπορεί να σημαίνει απολύσεις -- αυτό που συμβαίνει κατά κόρο εδώ και πέντε χρόνια με τους μη προνομιούχους Έλληνες του ιδιωτικού τομέα -- και ότι για να γίνουν σωστά απολύσεις χρειάζεται αξιολόγηση με αντικειμενικό τρόπο, που κάποια στιγμή θα πρέπει να τον ανακαλύψουμε κι εμείς).
Για το θέμα των ομαδικών απολύσεων (στις ιδιωτικές επιχειρήσεις) ειλικρινά δεν γνωρίζω τα πραγματικά στοιχεία σε βάθος για να τοποθετηθώ με απόλυτη βεβαιότητα. Κατανοώ το θεωρητικό του θέματος (ενδεχόμενο κατάχρησης από την εργοδοσία) και τον θεωρητικό του αντίλογο (ευνοεί τη μεγαλύτερη κινητικότητα εργαζομένων και επιχειρηματικών κεφαλαίων). Έχω την αίσθηση πάντως ότι οι παρανομίες και παρατυπίες είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζονται ad hoc και αποτελεσματικά, παρά με προφυλακτικά ισοπεδωτικά μέτρα. Επίσης, αν κρίνω από την εξέλιξη π.χ. της Χαλυβουργικής και τα λοιπά εργασιακά (ημιαπασχόληση, ατομικά συμφωνητικά κλπ), δεν ξέρω πια πόσες επιχειρήσεις μπορεί να αφορά το μέτρο.
Τέλος, για τις ιδιωτικοποιήσεις, η αίσθησή μου είναι ότι αρκεί να διατυπώνονται διαφανείς προδιαγραφές από μια ειδική επιτροπή της Βουλής (ενισχυμένη και από ειδικούς επιστήμονες) και να γίνονται όλες οι διαδικασίες δημόσια ώστε να είναι αποδεκτά τα αποτελέσματα από την κοινωνία. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν απαγορεύει σε οποιονδήποτε διαγωνισμό τον ορισμό κατώτερου αποδεκτού τιμήματος και την απαγόρευση μη τήρησης συγκεκριμένων ελάχιστων προδιαγραφών.
Συνεπώς, αυτά που μας ζητούν προκειμένου να είμαστε πιο παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί δεν μου φαίνονται και τόσο υπερβολικά -- ιδίως όταν κλείνουμε συμφωνίες 500 εκατ. για ιπτάμενα σαράβαλα (που επειδή θα επισκευαστούν σε κάποια κρατική βιομηχανία που αλλιώς δεν θα είχε αντικείμενο εργασίας ως μη ανταγωνιστική διεθνώς θα κοστίσουν τελικά πολύ περισσότερο) και δίνουμε για την ανθρωπιστική κρίση 200 εκ., αφού προηγουμένως ξηλώσουμε το σύστημα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (αντί να το ενισχύσουμε και να βελτιώσουμε τα όποια αρνητικά του).
Το «συνταξιοδοτικό»
Το «μισθοδοτικό»
Οι ομαδικές απολύσεις
και
Οι ιδιωτικοποιήσεις
Για την απελευθέρωση επαγγελμάτων δεν φαίνεται να υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις (άλλωστε, οι περισσότεροι τομείς εκεί δεν φαίνεται να αποτελούν προνομιακό κοινό της παρούσας πλειοψηφίας).
Χρησιμοποίησα εισαγωγικά στις δύο περιπτώσεις όπου άλλα φέρονται να μας ζητούν οι μεν (κατ' εκείνους) και άλλα κατά τους δικούς μας.
Εγώ καταλαβαίνω ότι επί πέντε χρόνια κανείς δεν μας έχει ζητήσει να πετσοκόψουμε τις συντάξεις των φτωχών (όπως γίνεται με κάθε οριζόντια μείωση) αλλά το συνολικό ποσό με το οποίο επιδοτεί το δημόσιο τις συντάξεις (με άλλα λόγια, αυτό που έλεγε ο Σπράος το 1998 και ήθελε να κάνει ο Γιαννίτσης από το 2000). Προφανώς αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους (πολύ μεγαλύτερες μειώσεις στις ψηλότερες συντάξεις, κατάργηση ή μειωμένη απόδοση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων κ.λπ.). Ούτε μας λέει κανείς να πετσοκόβουμε γιατρούς και δικαστές· μια έλλογη αναδιοργάνωση πολλών δημοσίων τομέων (π.χ. στα επίπεδα μιας πιο ολιγάνθρωπης δημόσιας διοίκησης σε συνδυασμό με κατάργηση πολλών γραφειοκρατικών διαδικασιών με χρήση της πληροφορικής) θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνολική μείωση προσωπικού πολλών μονάδων (και ναι, κατανοώ απόλυτα ότι αυτό μπορεί να σημαίνει απολύσεις -- αυτό που συμβαίνει κατά κόρο εδώ και πέντε χρόνια με τους μη προνομιούχους Έλληνες του ιδιωτικού τομέα -- και ότι για να γίνουν σωστά απολύσεις χρειάζεται αξιολόγηση με αντικειμενικό τρόπο, που κάποια στιγμή θα πρέπει να τον ανακαλύψουμε κι εμείς).
Για το θέμα των ομαδικών απολύσεων (στις ιδιωτικές επιχειρήσεις) ειλικρινά δεν γνωρίζω τα πραγματικά στοιχεία σε βάθος για να τοποθετηθώ με απόλυτη βεβαιότητα. Κατανοώ το θεωρητικό του θέματος (ενδεχόμενο κατάχρησης από την εργοδοσία) και τον θεωρητικό του αντίλογο (ευνοεί τη μεγαλύτερη κινητικότητα εργαζομένων και επιχειρηματικών κεφαλαίων). Έχω την αίσθηση πάντως ότι οι παρανομίες και παρατυπίες είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζονται ad hoc και αποτελεσματικά, παρά με προφυλακτικά ισοπεδωτικά μέτρα. Επίσης, αν κρίνω από την εξέλιξη π.χ. της Χαλυβουργικής και τα λοιπά εργασιακά (ημιαπασχόληση, ατομικά συμφωνητικά κλπ), δεν ξέρω πια πόσες επιχειρήσεις μπορεί να αφορά το μέτρο.
Τέλος, για τις ιδιωτικοποιήσεις, η αίσθησή μου είναι ότι αρκεί να διατυπώνονται διαφανείς προδιαγραφές από μια ειδική επιτροπή της Βουλής (ενισχυμένη και από ειδικούς επιστήμονες) και να γίνονται όλες οι διαδικασίες δημόσια ώστε να είναι αποδεκτά τα αποτελέσματα από την κοινωνία. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν απαγορεύει σε οποιονδήποτε διαγωνισμό τον ορισμό κατώτερου αποδεκτού τιμήματος και την απαγόρευση μη τήρησης συγκεκριμένων ελάχιστων προδιαγραφών.
Συνεπώς, αυτά που μας ζητούν προκειμένου να είμαστε πιο παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί δεν μου φαίνονται και τόσο υπερβολικά -- ιδίως όταν κλείνουμε συμφωνίες 500 εκατ. για ιπτάμενα σαράβαλα (που επειδή θα επισκευαστούν σε κάποια κρατική βιομηχανία που αλλιώς δεν θα είχε αντικείμενο εργασίας ως μη ανταγωνιστική διεθνώς θα κοστίσουν τελικά πολύ περισσότερο) και δίνουμε για την ανθρωπιστική κρίση 200 εκ., αφού προηγουμένως ξηλώσουμε το σύστημα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (αντί να το ενισχύσουμε και να βελτιώσουμε τα όποια αρνητικά του).
pidyo
New member
Επισήμως δεν υπάρχει μισθοδοτικό, η τέταρτη κόκκινη γραμμή είναι το ΦΠΑ (στο οποίο όμως έχει προαναγγελθεί υπαναχώρηση, οπότε ας την πούμε ροζ γραμμή).
Α, ναι; Λάθος μου και ευχαριστώ Πιδύε.
Μάλιστα: ο μειωμένος ΦΠΑ στη Μύκονο και στη Φολέγανδρο παρέα. Αντί να μαζεύουμε το παραπάνω εκεί που υπάρχει δυνατότητα και να έχουμε έναν στιβαρό μηχανισμό ελάχιστου εισοδήματος για να στρέφουμε δημόσια έσοδα εκεί που χρειάζονται (και μπορεί να είναι και τίποτε χωριά στην Ήπειρο ή τη Θράκη ή φτωχογειτονιές στις μεγάλες πόλεις)...
Μάλιστα: ο μειωμένος ΦΠΑ στη Μύκονο και στη Φολέγανδρο παρέα. Αντί να μαζεύουμε το παραπάνω εκεί που υπάρχει δυνατότητα και να έχουμε έναν στιβαρό μηχανισμό ελάχιστου εισοδήματος για να στρέφουμε δημόσια έσοδα εκεί που χρειάζονται (και μπορεί να είναι και τίποτε χωριά στην Ήπειρο ή τη Θράκη ή φτωχογειτονιές στις μεγάλες πόλεις)...
@pidyo (#815):
Στη δημοσιογραφική γλώσσα των ημερών, πολιτική λύση ονομάζεται η λύση που θα αγνοήσει τα μαθηματικά των λογιστών-τεχνοκρατών και τα ψιλά γράμματα των διακρατικών συμφωνιών (μνημονίων) και θα αφουγκραστεί τις ανησυχίες διάφορων παραγόντων της διεθνούς σκηνής (όπως του λεγόμενου «Αμερικανικού παράγοντα») ή τη λογική ευρύτερων στρατηγικών, πολιτικών, κοινωνικών ή οικονομικών σκοπιμοτήτων σε βάρος των στενότερων.
Βεβαίως και η εμμονή στη δημοσιονομική ισορροπία και, στη δική μας περίπτωση, στη λιτότητα, είναι πολιτική επιλογή, ιδίως όταν η συζήτηση των τεχνοκρατικών λεπτομερειών αποτρέπει τη συζήτηση για τα πολύ πιο σημαντικά μεγέθη της Ευρώπης (δηλαδή, παίζουμε με τον ΦΠΑ στα νησιά μας όταν τα προβλήματα της Ευρώπης αφορούν πιο σοβαρές ανισορροπίες και έλλειψη ανταγωνιστικότητας και απειλές ελλειμμάτων σε μεγάλες χώρες).
Όμως το πρόβλημα το είδα πολύ στενά, γι’ αυτό δεν ήθελα να προβληματιστώ με την ορολογία. Προσπαθώ να κάνω πρόβλεψη για το πού θα καταλήξει αυτή η διελκυστίνδα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω ακούσει του κόσμου τα σενάρια και κάθε μέρα ακούω και κάποιο καινούργιο, αλλά το μόνο που δεν έχω ακούσει να επικρατεί είναι το σενάριο που θέλει η κυβέρνησή μας — είτε το πούμε «πολιτική λύση» είτε το πούμε «όνειρο απατηλό».
Στη δημοσιογραφική γλώσσα των ημερών, πολιτική λύση ονομάζεται η λύση που θα αγνοήσει τα μαθηματικά των λογιστών-τεχνοκρατών και τα ψιλά γράμματα των διακρατικών συμφωνιών (μνημονίων) και θα αφουγκραστεί τις ανησυχίες διάφορων παραγόντων της διεθνούς σκηνής (όπως του λεγόμενου «Αμερικανικού παράγοντα») ή τη λογική ευρύτερων στρατηγικών, πολιτικών, κοινωνικών ή οικονομικών σκοπιμοτήτων σε βάρος των στενότερων.
Βεβαίως και η εμμονή στη δημοσιονομική ισορροπία και, στη δική μας περίπτωση, στη λιτότητα, είναι πολιτική επιλογή, ιδίως όταν η συζήτηση των τεχνοκρατικών λεπτομερειών αποτρέπει τη συζήτηση για τα πολύ πιο σημαντικά μεγέθη της Ευρώπης (δηλαδή, παίζουμε με τον ΦΠΑ στα νησιά μας όταν τα προβλήματα της Ευρώπης αφορούν πιο σοβαρές ανισορροπίες και έλλειψη ανταγωνιστικότητας και απειλές ελλειμμάτων σε μεγάλες χώρες).
Όμως το πρόβλημα το είδα πολύ στενά, γι’ αυτό δεν ήθελα να προβληματιστώ με την ορολογία. Προσπαθώ να κάνω πρόβλεψη για το πού θα καταλήξει αυτή η διελκυστίνδα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω ακούσει του κόσμου τα σενάρια και κάθε μέρα ακούω και κάποιο καινούργιο, αλλά το μόνο που δεν έχω ακούσει να επικρατεί είναι το σενάριο που θέλει η κυβέρνησή μας — είτε το πούμε «πολιτική λύση» είτε το πούμε «όνειρο απατηλό».
pidyo
New member
Από παχιές δηλώσεις (εκατέρωθεν) γκώσαμε, για να είμαι στο χοληστερινούχο πνεύμα των ημερών, οπότε δεν δίνω τόση σημασία στην όξυνση των δηλώσεων. Χτες ο Σόιμπλε έλεγε περίπου «να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού» σήμερα άλλαξε σαφώς τροπάρι. Χτες ο Τσίπρας επανέλαβε τις τέσσερις κόκκινες γραμμές, αλλά αν τις δούμε λίγο πιο προσεκτικά αυτές τις ρημάδες τις γραμμές, οι περισσότερες χάνουν λίγο το χρώμα τους, επαναλαμβάνω. Η εξίσωση του ΦΠΑ στα νησιά έχει προαναγγελθεί. Στο ασφαλιστικό έχει ρητά εξαγγελθεί ότι θα κοπούν οι πρόωρες συντάξεις σε ΔΕΚΟ και τράπεζες (ούτως ή άλλως σκανδαλώδεις). Στις ιδιωτικοποιήσεις, πέρα από τα παχιά λόγια, έχει υπάρξει ρητή δέσμευση ότι όλες όσες έχουν ήδη δρομολογηθεί (συμπεριλαμβανομένων των αεροδρομίων -γερμανικό consortium θυμίζω- και του Ελληνικού που είναι και αυτές με το μεγαλύτερο οικονομικό αντίκρισμα) θα γίνουν κανονικά και στις άλλες θα επιδιωχθεί το μοντέλο των ΣΔΙΤ. Κι απομένουν τα εργασιακά, με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την αύξηση του κατώτατου μισθού να προαναγγέλλεται για ένα μέλλον που μπορεί κάλλιστα να περιγραφεί με δημιουργική ασάφεια.
Οπότε, πίσω από τις γραμμές, το πρόβλημα, η πραγματική κόκκινη γραμμή, παραμένει το γεγονός ότι οι δυο πλευρές έχουν διαμετρικά αντίθετες πολιτικές (με τη στενή και λίγο κοντόθωρη έννοια) ανάγκες. Οι εταίροι έχουν την ανάγκη να μη φανεί ότι υπάρχει δίοδος διαφυγής από τη συμφωνημένη λιτότητα, η κυβέρνηση έχει την ανάγκη να μη φανεί ότι υποχώρησε τελείως άτακτα. Η διάσταση των αναγκών εξηγεί, κατά τη γνώμη μου, τη δραματική καθυστέρηση της λύσης, όσο υπάρχει έστω και ψίχουλο ταμειακών διαθέσιμων. Ως συνήθως στα chicken games, στο τέλος θα υποχωρήσει περισσότερο η πλευρά που φοβάται περισσότερο. Ψυλλιάζομαι ότι αυτή είναι η δική μας.
Δ. Στρατούλης: Δεν θα κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν Ομπάμα και Μέρκελ
Για «ομοβροντία πιέσεων και εκβιασμών από τους δανειστές» έκανε λόγο ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δημήτρης Στρατούλης μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ξεκαθαρίζοντας πάντως πως η κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θέλουν οι δανειστές, αλλά σε αυτές που θέλει ο ελληνικός λαός.
«Δεν θα κάνουμε εμείς τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν ο Ομπάμα και η Μέρκελ, θα κάνουμε αυτές που θέλει ο ελληνικός λαός» δήλωσε, προσθέτοντας: «Αποτελούν Σινικά Τείχη απροσπέλαστα οι τέσσερις κόκκινες γραμμές που έχουμε θέσει».
Ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων τόνισε ότι η ελληνική πλευρά έχει τα δικά της διαπραγματευτικά εργαλεία και ότι «ένα από αυτά είναι η γεωπολιτική μας θέση».
Τάχθηκε επίσης κατά νέων εκλογών ή δημοψηφίσματος, ενώ επιβεβαίωσε ότι μελετάται το ενδεχόμενο να μπουν τέλη για την ενίσχυση του ασφαλιστικού. Αυτά - όπως εξήγησε - δεν θα είναι σε τραπεζικές συναλλαγές.
Ο ίδιος χαρακτήρισε «βλακείες» δημοσιεύματα για πληρωμή μισθών και συντάξεων με ομόλογα (IOU), καθώς -όπως διαβεβαίωσε- οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά «και ο λαός δεν θα μείνει ξεκρέμαστος».
Πηγή: ΑΜΠΕ
Για το ποιες είναι οι τέσσερις κόκκινες γραμμές βλ. στα αμέσως προηγούμενα (816, 817).
Για «ομοβροντία πιέσεων και εκβιασμών από τους δανειστές» έκανε λόγο ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δημήτρης Στρατούλης μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ξεκαθαρίζοντας πάντως πως η κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θέλουν οι δανειστές, αλλά σε αυτές που θέλει ο ελληνικός λαός.
«Δεν θα κάνουμε εμείς τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν ο Ομπάμα και η Μέρκελ, θα κάνουμε αυτές που θέλει ο ελληνικός λαός» δήλωσε, προσθέτοντας: «Αποτελούν Σινικά Τείχη απροσπέλαστα οι τέσσερις κόκκινες γραμμές που έχουμε θέσει».
Ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων τόνισε ότι η ελληνική πλευρά έχει τα δικά της διαπραγματευτικά εργαλεία και ότι «ένα από αυτά είναι η γεωπολιτική μας θέση».
Τάχθηκε επίσης κατά νέων εκλογών ή δημοψηφίσματος, ενώ επιβεβαίωσε ότι μελετάται το ενδεχόμενο να μπουν τέλη για την ενίσχυση του ασφαλιστικού. Αυτά - όπως εξήγησε - δεν θα είναι σε τραπεζικές συναλλαγές.
Ο ίδιος χαρακτήρισε «βλακείες» δημοσιεύματα για πληρωμή μισθών και συντάξεων με ομόλογα (IOU), καθώς -όπως διαβεβαίωσε- οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά «και ο λαός δεν θα μείνει ξεκρέμαστος».
Πηγή: ΑΜΠΕ
Για το ποιες είναι οι τέσσερις κόκκινες γραμμές βλ. στα αμέσως προηγούμενα (816, 817).
Λαός δεν είναι μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι κι οι συνταξιούχοι, κύριε Στρατούλη, λαός είναι και οι επαγγελματίες, επιτηδευματίες κι επιχειρηματίες· κι αυτοί είναι που, όταν μένουν ξεκρέμαστοι, πάει φούντο όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα.
Μα ναι. Γιατί αυτές τις ημέρες ακούμε «μισθούς [ενν. του δημοσίου] και συντάξεις», «μισθούς και συντάξεις» ad nauseam. Το ότι εξαφανίστηκαν ας πούμε τα αποθεματικά του Λογαριασμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γενεών και εμείς, ο μη λαός, κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς συντάξεις αν και όταν τις πάρουμε στα 67 μας, κι ας πληρώνουμε κανονικά τις εισφορές μας για να πληρώνονται «μισθοί και συντάξεις», δεν είναι ας πούμε και πρώτη είδηση. Καλά να είμαστε και έχει ο θεός.
pidyo
New member
Εγώ δεν θυμάμαι πάντως τέτοιον πανικό με τα αποθεματικά των ταμείων όταν με το PSI τα αποθεματικά αυτά μειώθηκαν κατά 75%.
Μήπως γι' αυτό υπάρχει πανικός τώρα; Επειδή τα αποθεματικά βρίσκονται κοντά στο μηδέν; Λέω τώρα. Ας θυμηθούμε επίσης ότι με λύσσα ζητούσε η αντιπολίτευση το "κούρεμα", αγνοώντας προφανώς ότι μ' αυτόν τον τρόπο κουρεύονται και τα αποθεματικά των ταμείων, όχι μόνο το χρέος προς ξένους επενδυτές.
Ας μην το συζητήσουμε αυτό εδώ ή τώρα, είναι και πολύ τεχνικό άλλωστε (ευχαρίστως να το κάνουμε αλλού αν θέλετε) αλλά υπάρχει και ο αντίλογος ότι ταμεία (όπως κυρίως το ΙΚΑ) που αγόρασαν (με βάση κυβερνητικές υποδείξεις) από τα νέα, φτηνά ομόλογα κάλυψαν στο μεταξύ από την υπεραξία τους τη ζημιά από το κούρεμα του PSI.
Επιπλέον, το κούρεμα είχε συνοδευτεί τότε και από δανειοδότηση και από αυξημένη ρευστότητα, πράγματα που δεν συμβαίνουν τώρα (τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει συμφωνία για κάποιο «πρόγραμμα»).
Πρώτον, η σημασία των αποθεματικών έχει μυθικές διαστάσεις. Τα αποθεματικά είναι ένα τίποτα σε περίπτωση που χρειαστεί να αξιοποιηθούν. Σημασία έχει να είναι βιώσιμο το σύστημα.
Η αντιπολίτευση ζητούσε κούρεμα, αλλά όχι το κούρεμα που συμφώνησε η κυβέρνηση και απέβη υπερζημιογόνο αντί να βοηθήσει. Ο αποκλεισμός της ΕΚΤ από το κούρεμα, ας πούμε, καθιστά το κούρεμα του PSI παρωδία.
Αν ο πήχης είναι η προηγούμενη κυβέρνηση, τότε γιατί κάναμε εκλογές; Και ακόμα παραπάνω: αφού η σημερινή κυβέρνηση απαντά πάντα στην κριτική με ένα «ναι αλλά οι άλλοι», τότε γιατί δεν άφησε στην εξουσία τους άλλους και να έμεναν και τα 50 εκατομμύρια που κόστισαν οι εκλογές για την ανθρωπιστική κρίση;
Εσύ που είσαι μαξιμαλιστής και κιμπάρης, να επιστρέψεις τα κουρεμένα.