Αναπόφευκτα ανοίγει πάλι η συζήτηση για τη θανατική ποινή

[bernardina]

Μπέρνι, είχα την αίσθηση ότι έγραψα τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που μου καταλογίζεις. Προφανώς, τότε, είμαι απολύτως ντεφορμέ, οπότε θα ακολουθήσω την προηγούμενη συμβουλή σου και θα σταματήσω κάπου εδώ.

Νερό κι αλάτι, καλέ μου. Αλλά δεν σε συμβούλεψα να σταματήσεις -στον εαυτό μου το είπα. Επειδή από ένα σημείο και έπειτα, αν εμμένει κανείς, καταντάει να φαίνεται φανατικός ακόμη κι αν δεν είναι.

Ευτυχώς, πάντως, που δεν πρόκειται ποτέ να μας αναθέσουν να δικάσουμε κανέναν. Ξέρω πως το βάρος της ευθύνης θα με τσάκιζε. Έτσι, ως εξομολόγηση, επειδή δεν μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου.

 

[nickel]

Δεν ήξερα και τόσο πολλά για τη Νορβηγία, αλλά μετά τη γνωριμία με το νομικό της σύστημα είμαι βέβαιος ότι θα ήμουν περήφανος να ζω σε μια κοινωνία με τέτοιο ποινικό σύστημα. Και φυσικά, μια κοινωνία με το νορβηγικό σχολικό σύστημα, ιατρικό σύστημα, συνταξιοδοτικό σύστημα κ.λπ. συστήματα. (Για να μην ξεχνιόμαστε και για να μη νομίζουμε ότι τα συστήματα μιας κοινωνίας είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.)

Κι εγώ θα ήμουν περήφανος. Και φυσικά προτιμώ να είμαι νέος, όμορφος, πλούσιος και υγιής, με αυτή τη σειρά ή διαφορετική. Υπάρχει κάποια υπόθεση με κότα και αβγό εδώ, αλλά υποθέτω ότι ο νομικός πολιτισμός της Νορβηγίας έχει άμεση σχέση με ιστορικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Όταν έχουμε ελαφρυντικά για τους εγκληματίες, ας κοιτάξουμε και τα ελαφρυντικά των συστημάτων που εξακολουθούν να έχουν τη θανατική ποινή. Να σας βάλω, με διαφορετικό τρόπο, και το πρόβλημα που αναφέρθηκε ήδη: έστω ότι έρχονται έτσι τα πράγματα (φτου και ξαναφτού) και ζούμε ένα εφιαλτικό σενάριο, όπου εξαθλιωμένοι άνθρωποι, ξένοι και ντόπιοι, αρχίζουν να σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα τηλέφωνο, για τη σύνταξη της γιαγιάς. Δεν θα αρχίσουμε να ακούμε όλο και περισσότερους να ζητούν επαναφορά της θανατικής ποινής; Θα το απόφευγαν οι Νορβηγοί αν ο ένας Μπρέιβικ γεννούσε δέκα;

Τι θέλω να πω; Μακάρι να φτιάξουμε την κοινωνία όπου τα τέρατα θα είναι η μύγα μες στο γάλα. Που θα προκύπτουν με τρόπο ανεξήγητο. Και αλίμονο αν μας προκύψει κοινωνία όπου θα έχουμε πολλά τέρατα και πολλές εξηγήσεις για την ύπαρξή τους. Ο Θεός να φυλάξει να μη χρειαστεί να ξανακάνουμε τέτοια συζήτηση σε τέτοιες συνθήκες. Και, βέβαια, το θέμα δεν είναι της αρμοδιότητας κανενός θεού, είναι δικό μας.

 

[SBE]

H τελευταία παράγραφός σου Νίκελ υπονοεί μήπως ότι ζούμε σε κοινωνίες που τα "τέρατα" δεν είναι εξαιρέσεις; Δε νομίζω.
Από την άλλη ξέρουμε ότι όλοι μπορούμε να φερθούμε άσχημα και να βλάψουμε τον διπλανό μας συνειδητά και με πλήρη επίγνωση (και δεν εννοώ με το να πετάμε σκουπίδια εκεί που δεν πρέπει, εννοώ με σοβαρά ποινικά αδικήματα).

Η Νορβηγία, μια που λες για τις ιστορικές εξελίξεις, είναι χώρα που πέρασε μια περίοδο ακμής πριν από χίλια χρόνια, μετά έπεσε σε παρακμή, πέρασε 400 χρόνια σκληρής κατοχής από τη Δανία, κατά τη διάρκεια των οποίων ο πληθυσμός μειώθηκε από μετανάστευση και λιμούς, η Δανία μετά τους παραχώρησε στη Σουηδία, ακολούθησε πόλεμος με τη Σουηδία και άλλη αναγκαστική ένωση. Ο 19ος αιώνας πέρασε με διάφορα αυτονομιστικά κινήματα, η ανεξαρτησία ήρθε τελικά στις αρχές του 20ου αιώνα. Στον Β΄ ΠΠ είχαν γερμανική κατοχή. Μεταπολεμικά ήταν μια φτωχή χώρα ψαράδων που μετανάστευαν και ζούσαν με το φόβο των γειτόνων τους, μέχρι που ανακαλύφτηκε πετρέλαιο. Η ιστορία έχει χάπι έντ με το πετρέλαιο, αλλά οι σημερινοί εξηντάρηδες Νορβηγοί που φτιάξανε αυτή τη χώρα δεν ήταν πλουσιόπαιδα- ιδεαλιστές σαν τους γείτονές τους, ούτε είχαν τις ίδιες ευκαιρίες να μορφωθούν και να γίνουν "ανώτεροι άνθρωποι".

 

[nickel]

@SBE: Ανατρέπεις όλο το σκεπτικό μου. Υποθέτω ότι εννοείς ότι υπάρχουν λαοί με τον νομικό πολιτισμό στο DNA τους. Οπότε ίσως είναι ακόμα πιο δύσκολο να ελπίσουμε ότι θα τον αποκτήσουμε κι εμείς.

Για τα «τέρατα» να μην το ξαναγράφω. Ό,τι καταλάβει ο καθένας.

 

[drsiebenmal]

Όταν έχουμε ελαφρυντικά για τους εγκληματίες, ας κοιτάξουμε και τα ελαφρυντικά των συστημάτων που εξακολουθούν να έχουν τη θανατική ποινή.

Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για τα συστήματα που εξακολουθούν να έχουν τη θανατική ποινή. Κανένα ελαφρυντικό, απολύτως. Ούτε για μεγάλα κράτη, ούτε για μικρά. Ας διαβάσουμε απλώς τα οικεία κεφάλαια των εκθέσεων της Διεθνούς Αμνηστίας.

Να σας βάλω, με διαφορετικό τρόπο, και το πρόβλημα που αναφέρθηκε ήδη: έστω ότι έρχονται έτσι τα πράγματα (φτου και ξαναφτού) και ζούμε ένα εφιαλτικό σενάριο, όπου εξαθλιωμένοι άνθρωποι, ξένοι και ντόπιοι, αρχίζουν να σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα τηλέφωνο, για τη σύνταξη της γιαγιάς. Δεν θα αρχίσουμε να ακούμε όλο και περισσότερους να ζητούν επαναφορά της θανατικής ποινής; Θα το απόφευγαν οι Νορβηγοί αν ο ένας Μπρέιβικ γεννούσε δέκα;

Μα ήδη, δυστυχώς, γίνεται αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα, και ο καθένας που το σκέφτεται έχει και κάτι άλλο στο μυαλό του —απλώς ξαναδιαβάστε παρακαλώ τις τοποθετήσεις σας (αυτό το διαφορετικό αξιόμετρο του καθενός εννοούσα). Αλλά αυτή η συζήτηση απλώς δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή· είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πώς να το πει κανείς πιο απλά; Γιατί δεν ψηφίσαμε για να μπαίνει το θρήσκευμα στις ταυτότητες; Γιατί δεν κάνουμε δημοψήφισμα αν θέλουμε ξερωγώ να απαγορευτεί το Ισλάμ στην Ελλάδα; Γιατί δεν κάνουμε δημοψήφισμα αν θέλουμε να παίρνουν ομολογίες οι αστυνομικοί με βασανιστήρια;

Και όχι, Νίκελ. Αν περιγράφεις μια κατάσταση τόσο σοβαρή, ανάλογη ενός εμφύλιου ή αστικού πολέμου, όπου η Βουλή αναστέλλει συνταγματικές ελευθερίες και επιτρέπει στις δυνάμεις καταστολής να ρίχνουν στο ψαχνό, είναι κάτι διαφορετικό. Αλλά το έννομο κράτος, σε μη πολεμικές συνθήκες, δεν μπορεί να επιβάλλει θανατικές ποινές. Και τότε ακόμη, μόνο για λόγους που έχουν σχέση με τις μάχες. Τόσο απλά.

Οτιδήποτε άλλο είναι ένας πολύ άσχημος, κατηφορικός δρόμος.

 

[nickel]

Καλή είναι η απόλυτη υποστήριξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά εσύ κάνεις κήρυγμα (και καλά κάνεις) ενώ εγώ προσπαθώ να εξηγήσω πράγματα (και ίσως δεν κάνω καλά ή δεν το κάνω καλά). Όταν η Μπέρνι λέει αυτά που λέει για τους εμπρηστές, έχει ειδικό πρόβλημα με τους εμπρησμούς. Αν κάποιος πειράξει τα παιδιά μου, θα λέω τα ίδια για όσους πειράζουν παιδιά. (Για την ακρίβεια, τα λέω και τώρα.) Κάπου πρέπει να δούμε τις σχετικότητες της ιστορίας, την εξέλιξη, το ότι ακόμα και η φώτιση που υπάρχει σήμερα στην καταγραφή και εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν είναι θεία φώτιση, είναι ιστορική εξέλιξη. Δεν σχετικοποιώ τα ανθρώπινα δικαιώματα, σχετικοποιώ τη σχέση μας με αυτά. Για να προειδοποιήσω κι εγώ για άσχημους, κατηφορικούς δρόμους.

 

[bernardina]

Νίκελ, δεν έχω ειδικό πρόβλημα με τους εμπρηστές.
Έχω ειδικό πρόβλημα
με όσους στρέφονται κατά του συνανθρώπου τους και της κοινωνίας
1) με επίγνωση ότι κάνουν κακό, άρα χωρίς το ακαταλόγιστο -άρα περίπτωση Μπρέιβικ σύμφωνα με την απόφανση των ειδικών
2) αδιαφορώντας για το ότι κάνουν κακό -ό,τι και πιο πάνω
3) με σχέδιο και προμελέτη (μην τα ξαναλέμε)
4) αμετανόητα
5) επανειλημμένα
6) αντλώντας σαδιστική ευχαρίστηση
7) και κυρίως όταν στρέφονται κατά πιο αδύναμων ή/και ανυπεράσπιστων.

Όταν ισχύουν όλα αυτά μαζί, (περίπτωση Μπρέιβικ) ε, τότε θα προτιμούσα η δικαιοσύνη να εξαντλεί την αυστηρότητά της. Και δεν θεωρώ ότι την εξάντλησε. Γνώμη μου.

ΥΓ. Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, μιλάω εδώ μόνο για τον εγκληματία-άτομο. Σας παρακαλώ, ας μην πετάξει κανείς τη μπάλα στην εξέδρα αρχίζοντας να μιλάει για αυταρχικά καθεστώτα, πολέμους κλπ. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ευχαρίστως να το συζητήσουμε σε άλλο νήμα με όποιον το επιθυμεί.

 

[panadeli]

Ως συνήθως παίρνω χαμπάρι το νήμα με ικανή καθυστέρηση.
Θα είχα πολλά να γράψω, αλλά με έχει καλύψει σχεδόν πλήρως ο Δόκτορας.

Θέλω μόνο να επισημάνω ένα προφανές σημείο που μου φαίνεται ότι δεν έχει θιχτεί επαρκώς: το γεγονός ότι η θανατική ποινή έχει μη αναστρέψιμο χαρακτήρα. Και πρόσφατα στις ΗΠΑ, όταν άρχισαν να επανεξετάζουν με μοριακές μεθόδους τα αποδεικτικά στοιχεία παλιών υποθέσεων φόνου, διαπίστωσαν σε αρκετές περιπτώσεις ότι είχαν καταδικαστεί αθώοι άνθρωποι. Ορισμένοι από αυτούς απελευθερώθηκαν, έστω και μετά από πολλά χρόνια άδικης φυλάκισης. Άλλοι όμως είχαν ήδη εκτελεστεί.

Κατά τα άλλα, ομολογουμένως δεν θα στεναχωριόμουν αν μάθαινα ότι ο Μπρέιβικ καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Σίγουρα, όμως, αν ζούσα στη Νορβηγία, θα ένιωθα υπερήφανος για το δικαστικό της σύστημα (και όχι μόνο), όπως λέει παραπάνω ο Δόκτορας.

Αντίστοιχα, θα στεναχωριόμουν αρκετά αν μάθαινα ότι αφέθηκε ελεύθερος ο δολοφόνος του Τζον Λένον, που ανέφερε στην αρχή η Αλεξάνδρα, όσα ελαφρυντικά κι αν του αναγνωρίσει κανείς. Και παρεμπιπτόντως, οι ποινές των δύο είναι παρόμοιες: ο Τσάπμαν δεν καταδικάστηκε σε ισόβια, αλλά σε 20 χρόνια έως ισόβια, όπως ακριβώς και ο Μπρέιβικ, η ποινή του οποίου ουσιαστικά είναι 21 χρόνια έως ισόβια. Από το 2000 ο Τσάπμαν περνάει κάθε δύο χρόνια από συμβούλιο αποφυλάκισης που κρίνει αν θα επιμηκυνθεί η ποινή του ή αν θα αποφυλακιστεί. Μέχρι σήμερα έχει υποβάλει επτά αιτήσεις αποφυλάκισης και έχουν απορριφθεί όλες. Κάτι αντίστοιχο θα γίνει και με τον Μπρέιβικ, που πολύ αμφιβάλλω αν θα αποφυλακιστεί ποτέ.

 

[oliver_twisted]

Πάντως, Νίκελ, νομίζω ότι τα μπλέκεις λιγάκι. Αν είναι στη συζήτηση περί θανατικής ποινής να βάλουμε τους εξαθλιωμένους και γενικά όλη τη βία και εγκληματικότητα που γεννά η φτώχια και το περιθώριο, έχουμε ήδη ξεφύγει. Νομίζω ότι όσοι μίλησαν εδώ μέσα υπέρ της θανατικής ποινής -χωρίς να συμμερίζομαι την άποψή τους, απλά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα- εννοούσαν, όπως λέει και η Μπέρνι από πάνω, άτομα που διαπράττουν κατά συρροή και αμετανόητα άρρωστες, σαδιστικές πράξεις, ή για να γενικεύσω την τοποθέτηση του Κώστα, εγκλήματα κατά του ανθρώπου και του περιβάλλοντος με γνώμονα το κέρδος. Δεν νομίζω ότι εντάσσονται στην κατηγορία αυτή όσοι σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί, ή για τη σύνταξη της γιαγιάς. Εκτός αν δεν κατάλαβα καλά και ζητάμε τη θανατική ποινή για όλους όσους διαπράττουν φόνο. Και όταν μια κοινωνία βλέπει φαινόμενα σαν αυτά να πολλαπλασιάζονται, η λύση δεν είναι να μοιράζει τον θάνατο, αλλά να εξαλείψει τις αιτίες τους. Και αυτοί ειδικά είναι που -αν λειτουργούσαν σωστά τα συστήματα- θα μπορούσαν να σωφρονιστούν και να επανενταχθούν.

Όσο για τα "τέρατα", πολλές φορές ΔΕΝ τα γεννά καμία κρίση και καμία φτώχια, ούτε είναι απόρροια των κακών του καπιταλισμού -ή άλλου ισμού, αλλά μπορεί να ζουν στο διπλανό σπίτι με τη μουτσούνα του ευυπόληπτου οικογενειάρχη και να βιάζουν παιδάκια, ίσως και τα δικά τους. Η αρρώστια που πηγάζει απ' την ανθρώπινη ψυχή οδηγεί και αυτή στο έγκλημα.

Τέλος, για να μην λέω τα ίδια και τα ίδια, με έχει καλύψει απολύτως ο Δόκτορας, καθώς και το σημείο περί μη αναστρεψιμότητας του Panadeli.

 

[nickel]

Δεν μπορώ να απαντήσω αναλυτικά τώρα, Όλι, αλλά για να μη μείνει παρεξήγηση: εγώ δεν ζήτησα θανατική καταδίκη για κανέναν. Έχω την πολυτέλεια, σχεδόν σαν Νορβηγός, να μη θέλω τέτοια πράγματα.

 

[SBE]

@SBE: Ανατρέπεις όλο το σκεπτικό μου. Υποθέτω ότι εννοείς ότι υπάρχουν λαοί με τον νομικό πολιτισμό στο DNA τους. Οπότε ίσως είναι ακόμα πιο δύσκολο να ελπίσουμε ότι θα τον αποκτήσουμε κι εμείς.

Εννοώ ότι υπάρχουν λαοί που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα παιδικά τους τραύματα και να φτιάξουν κάτι ανώτερο. Οι Νορβηγοί έγιναν τελικά καλύτεροι από τους γείτονες (και κατακτητές τους), παρόλο που οι γείτονες είχαν υπαρξιακά προβλήματα και νευρώσεις όταν οι Νορβηγοί δεν είχαν να φάνε.

 

[nickel]

Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν οι Νορβηγοί, αλλά επιμένω ότι πρέπει να αναζητούμε τις εξηγήσεις, ιδίως αν θέλουμε να μαθαίνουμε από την εμπειρία των άλλων και να γίνουμε καλύτεροι. Αν είναι στο DNA των Νορβηγών να έχουν νομικό πολιτισμό, αν φταίει το πετρέλαιο, η γειτνίαση με την πολική αρκούδα ή το πολικό σέλας, αποκλείεται να τους μιμηθούμε. Αν όμως ο νομικός πολιτισμός (και όχι μόνο) πρέπει να αναζητηθεί στην παιδεία και στο ρόλο των ΜΜΕ, πρέπει συνέχεια να απαιτούμε από αυτούς τους φορείς να παίζουν σωστά το ρόλο τους. (Εδώ κυρίως θα επισημάνω το φαινόμενο της απήχησης της ΧΑ σε νεαρά παιδιά.)

Ταυτόχρονα, το εφιαλτικό σενάριο που ανέφερα: αν η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση και αυξάνονται συνεχώς οι μακροχρόνιοι άνεργοι χωρίς επαρκή στήριξή τους, θα αυξάνεται η εγκληματικότητα. Σε τέτοιες συνθήκες, μπορεί οι φωτισμένες ηγεσίες να μην υποχωρήσουν σε αυξανόμενα αιτήματα για επαναφορά της θανατικής ποινής, αλλά είναι αυτό τόσο σημαντικό; Δεν θα είναι πιο σημαντικός ο εκφασισμός της κοινωνίας που θα έχει προκληθεί από την αλλαγή στις κοινωνικές συνθήκες;

Με λίγα λόγια: Δεν με ενδιαφέρει να θαυμάσω τον νομικό πολιτισμό των Νορβηγών. (Θα τον θαύμαζα αν δοκιμάζονταν συνεχώς σαν κοινωνία από φαινόμενα σαν του Μπρέιβικ και παραταύτα δεν άλλαζαν την πολιτική τους.) Με ενδιαφέρει να προλάβουμε να μην μπει σε μεγαλύτερη δοκιμασία ο δικός μας νομικός πολιτισμός.

 

[AoratiMelani]

Η Όλι με κάλυψε σε σημαντικό βαθμό σε αυτό εδώ το σχόλιο (τα τονισμένα δική μου):

Αρνούμαι τη θανατική ποινή, όχι το σύστημα της δικαιοσύνης, ούτε τις ποινές. [...]
α) θανατική ποινή: [...] Δίνουμε, επομένως, εξουσία στη δικαιοσύνη να τους σκοτώσει. Ανοίξαμε την πόρτα. Κι η πόρτα έχει ανοίξει για κάθε είδους πλάνες, σφάλματα, καταχρήσεις, παραποιήσεις [...] δεν μπορούμε να έχουμε δύο συστήματα, ένα για τα τέρατα και ένα για τους άλλους.
β) συνθήκες κράτησης: Προτιμώ όλοι οι κρατούμενοι να κρατούνται στις φυλακές της Νορβηγίας, κι ας είναι μέσα και το τέρας αυτό [...]
Τέλος, δεν έχω αυταπάτες περί σωφρονισμού ορισμένων ανθρώπων που είναι πολύ άρρωστοι για να αλλάξουν.
Πολύ απλά όμως δεν πιστεύω στην εκδίκηση, ούτε σε επίπεδο αυτοδικίας ούτε, πολύ περισσότερο, από την πολιτεία.

όλο και περισσότερο μου φαίνεται έωλη αυτή η στάση, που στη βάση της έχει μια υποκριτική νοοτροπία περί μη-εκδικητικότητας του "πολιτισμένου" κόσμου. Η οποία λέει ότι δεν είναι δυνατόν, εμείς οι έντιμοι, δίκαιοι κλπ να τιμωρούμε κατά το δόγμα οφθαλμόν αντί οφθαλμού έναν άνθρωπο που εγκλημάτησε. Γιατί όχι, αλήθεια; Στρώσαμε όλα τ' άλλα στραβά του κόσμου και έγινε πρώτιστο μέλημά μας η "ανθρώπινη" τιμωρία που του δίνει την ευκαιρία, τάχαμου, να μεταμεληθεί;

Γιατί αλήθεια θεωρείς ότι νοοτροπία αυτή είναι αναγκαστικά υποκριτική; Εγώ είμαι κατά της θανατικής ποινής, και δεν θεωρώ ότι είμαι υποκρίτρια. Φυσικά μπορείς να θεωρείς ότι είμαι ασυνείδητα υποκρίτρια (εγώ ή/και οποιοσδήποτε άλλος έχει αυτήν την πεποίθηση), αλλά είναι λίγο παρακινδυνευμένο, νομίζω, να υποθέτουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους τι γίνεται μέσα στο μυαλό τους.

Για μένα η ποινή πρέπει:
1. Να σωφρονίζει, όταν αυτό είναι εφικτό, και
2. Να προστατεύει την κοινωνία
Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνει διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις αξίες αυτής της κοινωνίας.
Οπότε έχουμε να συζητήσουμε ουσιαστικά ποιες αξίες θέλουμε να έχει η κοινωνία μας. Γιατί αυτές είναι το μέτρο του πολιτισμού της.
Για μένα, η καλή μεταχείριση των ανθρώπων είναι αξία. Και οι εγκληματίες είναι άνθρωποι. Και η κοινωνία, αν θέλει να λέγεται τέτοια, θα τους αντιμετωπίσει ως ανθρώπους και όχι ως "τέρατα".

Αν είναι πραγματικά πολύ επικίνδυνος και πραγματικά αδύνατον να σωφρονιστεί, ισόβια φυλάκιση σε συνθήκες όσο το δυνατόν καλύτερες.
Επίσης κάποιος είπε ότι μπορούμε να του δώσουμε την επιλογή να αυτοκτονήσει, αν θέλει. Συμφωνώ και με αυτό.

Ειπώθηκε μερικές φορές από μερικούς, δεν βρίσκω τώρα ακριβώς πού και ποιους, ότι "Πρέπει να τιμωρεί" η ποινή. Πείτε μου παρακαλώ, εσείς που το πιστεύετε αυτό:

Γιατί;

 

[nickel]

Ειπώθηκε μερικές φορές από μερικούς, δεν βρίσκω τώρα ακριβώς πού και ποιους, ότι "Πρέπει να τιμωρεί" η ποινή. Πείτε μου παρακαλώ, εσείς που το πιστεύετε αυτό: Γιατί;

Μα, τιμωρεί η ποινή. Αυτή είναι η σημασία της λέξης ποινή. Αυτό που ίσως λέγεται είναι ότι η κοινωνία θα έχει την αίσθηση ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη όταν η ποινή έχει κάποια αντιστοιχία προς το μέγεθος του εγκλήματος.

 

[panadeli]

[...] αν η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση και αυξάνονται συνεχώς οι μακροχρόνιοι άνεργοι χωρίς επαρκή στήριξή τους, θα αυξάνεται η εγκληματικότητα. Σε τέτοιες συνθήκες, μπορεί οι φωτισμένες ηγεσίες να μην υποχωρήσουν σε αυξανόμενα αιτήματα για επαναφορά της θανατικής ποινής, αλλά είναι αυτό τόσο σημαντικό; Δεν θα είναι πιο σημαντικός ο εκφασισμός της κοινωνίας που θα έχει προκληθεί από την αλλαγή στις κοινωνικές συνθήκες;

Μπορεί όντως ο εκφασισμός της κοινωνίας να είναι πιο σημαντικός, αλλά αδυνατό να φανταστώ έστω ένα θετικό πράγμα που θα μπορούσε να προκύψει από την επαναφορά της θανατικής ποινής. Και έτσι όπως θέτεις το θέμα είναι σαν να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο, σαν να πρόκειται για πράγματα που έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, κάτι που δεν νομίζω ότι συμβαίνει. Κατά τη γνώμη μου, η επαναφορά και η αποδοχή της θανατικής ποινής αποτελεί ένα από τα πολλά βήματα εκφασισμού μιας κοινωνίας.

Κατά τα άλλα, η οποιαδήποτε ποινή που η κοινωνία επιβάλλει σε έναν παραπτωματία/εγκληματία έχει πάντοτε (και) τιμωρητικό χαρακτήρα. Από την ώρα που του επιβάλλεις κάτι που εκείνος δεν θέλει, εξορισμού τον τιμωρείς.
Από την άλλη, η αναγνώριση της ανθρώπινης ζωής ως ένα αγαθό που η κοινωνία δεν έχει δικαιώμα να αφαιρεί αποτελεί μια πολύ σημαντική κατάκτηση, στο πεδίο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, του δυτικού κόσμου. Με τρομάζει το ενδεχόμενο να την εγκαταλείψουμε.

 

[nickel]

...αλλά αδυνατώ να φανταστώ έστω ένα θετικό πράγμα που θα μπορούσε να προκύψει από την επαναφορά της θανατικής ποινής. Και έτσι όπως θέτεις το θέμα είναι σαν να πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο...

Και εσύ και η Όλι δίνετε την εντύπωση ότι δεν καταλαβαίνετε τι γράφω, σαν να ζητάω εγώ τη θανατική ποινή. Και επειδή ακριβώς μερικές φορές η πολιτική ορθότητα αμβλύνει τον τρόπο που διαβάζουμε τα γραπτά των άλλων, σας παρακαλώ πάρα πολύ να προσέχετε πώς ερμηνεύετε τα δικά μου γιατί στεναχωριέμαι υπέρμετρα.
:)

Ας το πω κι αλλιώς: Το αν υπάρχει θανατική ποινή είναι επιφαινόμενο. Δεν αλλάζει την κοινωνία. Αν υπάρχουν δουλειές, ασφάλεια, καλή παιδεία, ελεύθερη σκέψη, δεν θα υπάρχει βία και εγκληματικότητα. Η βία και η εγκληματικότητα μάς ενδιαφέρουν, όχι η θανατική ποινή.

 

[SBE]

Σκέψεις εκτός θέματος: στην τρίτη λυκείου έγραψα σε έκθεση ότι η φτώχεια οδηγεί στην εγκληματικότητα, δεν ξέρω που το είχα ξεσηκώσει αυτό αλλά στα 16 ακόμα ξεσηκώνεις ιδέες, και η καθηγήτρια το υπογράμμισε με κόκκινο και έγραψε δίπλα "συγκαλυμμένες πολιτικές απόψεις", οπότε μου έμεινε ο φόβος. Ύστερα από τόσα χρόνια και έχοντας πέσει από τα σύννεφα βλέποντας την βρετανική κοινωνία, δηλώνω ότι δεν πιστεύω πλέον ότι η φτώχεια μόνο οδηγεί στην εγκληματικότητα, είναι πολύ πιο πολύπλοκο το ζήτημα και η φτώχεια ή η ανεργία είναι παράγοντες αλλά όχι οι μόνοι, και με το να απομονώνουμε τη φτώχεια ή την ανεργία περιθωριοποιούμε τους φτωχούς και τους άνεργους ως δυνάμει εγκληματίες.

 

[nickel]

Είπα και για ασφάλεια και για παιδεία. Είναι πράγματα για τα οποία μπορούμε να κάνουμε κάτι. Τις βεντέτες στην Κρήτη πώς θα τις εξαλείψουμε αν όχι με παιδεία; Για τα θέματα της παθολογικής ζήλιας δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε, αλλά ας ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητες, ας κάνουμε κάτι για τα θέματα που ανέφερα και μετά ψιλοκοσκινίζουμε.

 

[drsiebenmal]

Να ξαναδούμε λίγο το νήμα; Η συζήτηση άρχισε από ένα αποτρόπαιο έγκλημα που εκτέλεσε μέσα στην ιδεολογική του θολούρα ένας κάτοικος μιας κοινωνίας με δουλειές, ασφάλεια, καλή παιδεία και ελεύθερη σκέψη.

Η συγκεκριμένη κοινωνία αρνήθηκε να αλλάξει το νομικό της σύστημα και τον τιμώρησε όπως κρίνει ότι είναι η μέγιστη τιμωρία.

Στη συνέχεια, εμείς εδώ, κάτοικοι μιας κοινωνίας χωρίς δουλειές, χωρίς ασφάλεια, χωρίς καλή παιδεία και με πολιορκούμενη την ελεύθερη σκέψη αρχίσαμε να συζητάμε θεωρώντας ότι «αναπόφευκτα ανοίγει πάλι η συζήτηση για τη θανατική ποινή».

Ε, λοιπόν, δεν είναι «αναπόφευκτο» αλλά είναι οπωσδήποτε ένδειξη της σημερινής κατάστασης της κοινωνίας μας. Αρνητική ένδειξη στην κακή κατάσταση. Και γι' αυτό, στις συζητήσεις για να προλάβουμε την κατάρρευση του δικού μας, πανταχόθεν πολιορκούμενου νομικού συστήματος, η συγκεκριμένη συζήτηση πρέπει να αποτελεί ταμπού, κόκκινη γραμμή, απαγορευμένη σκέψη, μη-δυνατότητα. Για τίποτε, για κανέναν. Όπως είναι ταμπού, ξερωγώ, να πουλήσουμε τα παιδιά μας για σκλάβους.

 

[drsiebenmal]

Και επειδή ακόμη δεν βάλαμε βιντεάκι εδώ μέσα:

(Νομίζω ότι και τα σχόλια έχουν το ενδιαφέρον τους).