Ψωροκώσταινα = Psorokostaina, impoverished Greece

nickel

Administrator
Staff member
Στα ελληνικά μια καλή παρουσίαση της ιστορίας της Ψωροκώσταινας βρήκα στις σελίδες της Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης Ιστορίας & Πολιτισμού. Την αντιγράφω γιατί αξίζει να τη φιλοξενήσουμε:


Το όνομα «Ψωροκώσταινα» το χρησιμοποιούμε σήμερα όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου, ή με άλλα λόγια τον «τελευταίο τροχό της αμάξης». Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν πρόκειται να στηλιτευθεί μια κακομοιριά, υποχωρητικότητα, ανοργανωσιά, αδυναμία και φτώχια που κάποιοι θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα της νεότερης ιστορίας.

Όμως, η Ψαροκώσταινα ή Ψωροκώσταινα, ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας και μάλιστα μια ηρωική και αξιέπαινη γυναίκα στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην υπηρεσία της πατρίδος.

Όταν το 1821 καταστράφηκε η πόλη των Κυδωνιών, της Μικράς Ασίας, μετά από την αποτυχημένη επαναστατική κίνηση που επιχειρήθηκε, ο πληθυσμός της σφάχτηκε και το σύνολό του εγκατέλειψε την όμορφη πόλη με ντόπια ή ψαριανά καράβια. Στην χαλασιά αυτή κατάφερε να σωθεί η Πανωραία Χατζηκώστα, μια όμορφη αρχόντισσα με μεγάλη περιουσία. Κατά αγαθή συγκυρία ένας ναύτης τη βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασαν σ’ ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Τόσο τον άντρα της, τον Κώστα Αϊβαλιώτη, που ήταν πάμπλουτος έμπορος, όσο και τα παιδιά της, τους έσφαξαν μπρος τα μάτια της οι Τούρκοι. Στα Ψαρά λοιπόν, όπου βρέθηκε (γι’ αυτό ονομάστηκε Ψαροκώσταινα) πάμφτωχη και ολομόναχη, οι συντοπίτες της και κυρίως ο Βενιαμίν ο Λέσβιος (δάσκαλος της Ακαδημίας των Κυδωνιών) την βοήθησαν και την προστάτεψαν.

Η Πανωραία σύντομα άφησε τα Ψαρά και φθάνει στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Εκεί την ακολούθησε κι εγκαταστάθηκε και ο Βενιαμίν ο Λέσβιος. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, αφού ζούσε από τις υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε στον δάσκαλο και φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο,* ο οποίος παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει. Τον Αύγουστο του 1824 όμως, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος πέθανε από τύφο. Από τότε για την Πανώρια άρχισε ένας δυσβάστακτος αγώνας επιβίωσης. Μόνη και άγνωστη, βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας την αχθοφόρο, πότε την πλύστρα και πότε χάρη στην ελεημοσύνη όσων την συμπονούσαν.

Την περίοδο εκείνη η Επανάσταση δοκιμαζόταν από την επέλαση του Ιμπραήμ, ο οποίος εκτός από τις άλλες καταστροφές άφηνε στο πέρασμά του και εκατοντάδες ορφανά που συγκεντρώνονταν στο Ναύπλιο. Παρά τα προβλήματά της, η Πανώρια ζήτησε και πήρε υπό την προστασία της παιδιά ορφανά. Για να τα θρέψει περνούσε από σπίτι σε σπίτι και ζητιάνευε. Είχε παραμελήσει σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό της, που τα αλητάκια της παραλίας την πείραζαν και την φώναζαν Ψωροκώσταινα.

Το 1826 έγινε έρανος** στο Ναύπλιο για να βοηθήσουν το μαχόμενο Μεσολόγγι. Έτσι μια Κυριακή, στήθηκε στη κεντρική πλατεία ένα τραπέζι και οι υπεύθυνοι του εράνου ζητούσαν από τους καταστραμμένους, πεινασμένους και χαροκαμένους Έλληνες να βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν τους μαχητές και τους αποκλεισμένους του Μεσολογγίου. Αλλά λόγω της φτώχιας και της εξαθλίωσης κανείς δεν πλησίαζε το τραπέζι. Όλων τα σπίτια δύσκολα τα έφερναν πέρα. Τότε η φτωχότερη όλων, η χήρα Χατζηκώσταινα, η Πανωραία, έβγαλε το ασημένιο δαχτυλίδι που φορούσε στο δάχτυλό της και ένα γρόσι που είχε στην τσέπη της και τα ακούμπησε στο τραπέζι της ερανικής επιτροπής, λέγοντας «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι».

Ύστερα απ’ αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της» κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Άρχισαν να αποθέτουν στο τραπέζι του εράνου λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η εξέλιξη της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή απαθανατίστηκε «επίσημα» πλέον, με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα».

Η πλύστρα Πανωραία όμως, δεν έδινε μόνο μαθήματα πατριωτισμού, αλλά και ανθρωπιάς, καθώς το ελάχιστο εισόδημά της το μοιραζόταν με ορφανά παιδιά αγωνιστών. Όταν μάλιστα ο Καποδίστριας ίδρυσε ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε – γριά πια και με σαλεμένο τον νου από τον πόνο και τις στερήσεις – να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά αμοιβή.

Και εκεί που άρχισε να χαίρεται για τα «παιδιά της» που είχαν βρει ρούχα και φαγητό, λίγους μόλις μήνες μετά τη λειτουργία του ιδρύματος η Πανώρια πέθανε. Οι επίσημοι δεν την τίμησαν. Την τίμησαν όμως με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά του ορφανοτροφείου, τα οποία μέσα σε λυγμούς την συνόδευσαν ως την τελευταία της κατοικία.

Για το πώς η Ψωροκώσταινα έγινε «σύμβολο» υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, η οποία μάλλον οφείλεται στην αγάπη που έτρεφε ο απλός κόσμος για την Πανώρια. Σύμφωνα με αυτήν, η Ψωροκώσταινα, όπως την έλεγαν λόγω της φτώχειας της, ήταν σύζυγος αγωνιστή. Δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά και ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου. Κάποια στιγμή την είδε ο Καποδίστριας και της έδωσε κάτι. Τότε εκείνη, κατανοώντας το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, έδωσε στον κυβερνήτη όσα χρήματα είχε συγκεντρώσει. Ο Καποδίστριας συγκινήθηκε από τη χειρονομία και έδωσε εντολή να συνταξιοδοτηθεί.

Γιατί όμως έγινε πανελλήνια γνωστό το παρατσούκλι της Πανωραίας; Στην εποχή του Καποδίστρια σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος παρομοίασε το Ελληνικό Δημόσιο με την Ψωροκώσταινα. Ο συσχετισμός «άρεσε» και κάθε φορά που αναφερόντουσαν στο θέμα του Δημοσίου το ονόμαζαν «Ψωροκώσταινα». Λίγο αργότερα όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Βαυαροί και διέλυσαν τα άτακτα στρατιωτικά τμήματα των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, η φράση «τι να περιμένει κανείς από την Ψωροκώσταινα;» πέρασε στην ιστορία. Οι αγωνιστές αποκαλούσαν την αντιβασιλεία ειρωνικά «Ψωροκώσταινα» και οι Βαυαροί από την πλευρά τους όταν ήθελαν να απαντήσουν σε όσους ζητούσαν τη βοήθεια του κράτους για να συντηρηθούν έλεγαν περιφρονητικά: «Όλοι από την Ψωροκώσταινα ζητούν να ζήσουν». Το παρατσούκλι το οποίο απέδιδε την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, από τότε και έως τις ημέρες μας αναφέρεται συχνά.

Μάλιστα το 1942 (sic - 1842; ), κατά τη συνεδρίαση της πρώτης Βουλής κάποιος βουλευτής χαρακτήρισε και πάλι την Ελλάδα Ψωροκώσταινα. Όλοι είχαν αποδεχθεί πλέον τον χαρακτηρισμό. Έναν περιφρονητικό χαρακτηρισμό ο οποίος έγινε αποδεκτός και στη σημερινή πολιτική ορολογία. Χαρακτηρισμός, που για όσους γνωρίζουν την ιστορία, δεν είναι απαξιωτικός, διότι η Πανωραία Χατζηκώστα η επονομασθείσα Ψαροκώσταινα και Ψωροκώσταινα υπήρξε μια αξιομίμητη πατριώτισσα με λεβεντιά και φιλότιμο.



Στα αγγλικά βρήκα μια καλή περίληψη σε σελίδα της National Herald για το... φιλότιμο, για την ακρίβεια το philotimo.

Consider an interesting story from the homeland, fitting for the coming celebration of Greek Independence. The particulars of the story vary from speaker to speaker, but the message is clear. Sometime during the Greek War of Independence - most likely 1826 - when the revolution was in great need of finances, Georgios Gennadios, a teacher of Greece, gave an extremely powerful and moving speech in the city of Nafplio. The speech affected the locals so much that even the poorest woman, known as "Psorokostaina," gave up her lone possessions - a silver ring and a coin - for the cause of the revolution. The villagers, moved by her enormous philotimo, all started contributing as well.

The word "Psorokostaina" (literally meaning the "mangy wife of Kostas") went on to become a synonym for the poor, small, fledgling nation that was Greece. Although the term came to have a derogatory meaning, its origins were altruistic. The real "Psorokostaina" - Panoria Aivalioti - despite her poverty, used to take in orphans, and later volunteer her services caring for them when an orphanage was built in her area.

Another version of her story goes that when Greece's first Governor Ioannis Kapodistrias saw her begging in the streets, he went to offer he some money. As soon as she realized who he was, she instead offered all the money that she had collected to him to aid Greece's troubled finances. (Yes, modern Greece has been in debt since its founding, sigh)




Πηγές για το ελληνικό κείμενο:
  • Τάκης Νατσούλης, «Λεξικό Λαϊκής Σοφίας», Εκδ. Σμυρνιωτάκη, σελ. 581. (Δεν ξέρω ποια πηγή χρησιμοποίησε ο Νατσούλης.)
  • Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα», τεύχος 13.
  • «Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών», Υπό Αναστασίου Ν. Γούδα, . Τόμος Β’: Παιδεία. Εν Αθήναις: Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, 1870.
 
Δεν αποκλείω καθόλου να είναι έτσι τα πράγματα. Πάντως εκείνο το 1942 να διορθωθεί.
 
Ποιες είναι οι πηγές των πηγών; Δηλαδή (αν καταλαβαίνω καλά) του Γούδα; Και τι γράφει άραγε ο Γούδας στο βιβλίο του ακριβώς; Αυτός ο Κώστας Αϊβαλιώτης, πάμπλουτος έμπορος της εποχής, είναι τεκμηριωμένος ιστοριογραφικά; Δεν είναι περίεργο ένας κάτοικος Αϊβαλιού να ονομάζεται...Αϊβαλιώτης;
 
Πώς φτάνεις στο 1842; Υπήρχε Βουλή πριν το 1843;

Όχι, αλλά αυτό ήθελε να γράψει η πρωτογενής πηγή. Να έχουμε τουλάχιστον το αυθεντικό λάθος.
 
Ποιες είναι οι πηγές των πηγών; Δηλαδή (αν καταλαβαίνω καλά) του Γούδα; Και τι γράφει άραγε ο Γούδας στο βιβλίο του ακριβώς; Αυτός ο Κώστας Αϊβαλιώτης, πάμπλουτος έμπορος της εποχής, είναι τεκμηριωμένος ιστοριογραφικά; Δεν είναι περίεργο ένας κάτοικος Αϊβαλιού να ονομάζεται...Αϊβαλιώτης;

Και ο Γούδας να το γράφει, πρωτογενής πηγή δεν είναι -αλλά δεν αποκλείω να υπήρξε η Ψ.
 

Earion

Moderator
Staff member
Ο Γούδας (Βίοι παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών, τ. 2, σ. 324-326) αντιγράφει περιληπτικά τον Σάθα (Νεοελληνική φιλολογία: βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων, σ. 722-725). Διηγούνται την ύψιστη πατριωτική χειρονομία του Γεννάδιου στο Ναύπλιο το 1826, να παροτρύνει τους Έλληνες να συνεισφέρουν σε έρανο για το πολιορκημένο Μεσολόγγι και για τη δημιουργία ιππικού, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα, προσφέροντας από το υστέρημά του. Ιστορία γνωστή από τα παλιά αναγνωστικά μας. Ούτε καν υποψία νύξης περί Χατζηκώσταινας και Αϊβαλιώτη δεν υπάρχει στη διήγησή τους.

(Εκτός αν κάποιος μεταγενέστερος αναγνώστης στη βιασύνη του παρερμήνευσε την παρακάτω περικοπή του Σάθα, όπου επαινείται η συνεισφορά του Γεννάδιου (σ. 723):

κατελογίσθη βεβαίως η προσφορά αύτη παρά της χήρας τον οβολόν, εν ταις αϊδίοις δέλτοις, εν αις εγγράφεται πάσα ευγενής πράξις εις μυριοπλάσιον ανταπόδοσιν


Η αναφορά προφανώς γίνεται στον οβολό της χήρας που επαίνεσε ο Χριστός, όχι σε καμιά Χατζηκώσταινα. Το "παρά" στον οβολό της χήρας δεν δηλώνει το ποιητικό αίτιο, εννοεί "παραπάνω από" τον οβολό της χήρας).
 
Last edited:
Και ο Γούδας να το γράφει, πρωτογενής πηγή δεν είναι -αλλά δεν αποκλείω να υπήρξε η Ψ.
Γι' αυτό κι εγώ ρώτησα "ποιες είναι οι πηγές των πηγών...δηλαδή του Γούδα;"


κατηλογίσθη βεβαίως η προσφορά αύτη παρά της χήρας τον οβολόν, εν τοις αοιδίοις δέλτοις, εν αις εγγράφεται πάσα ευγενής πράξις εις μυριοπλάσιον ανταπόδοσιν


Η αναφορά προφανώς γίνεται στον οβολό της χήρας που επαίνεσε ο Χριστός, όχι σε καμιά Χατζηκώσταινα. Το "παρά" στον οβολό της χήρας δεν δηλώνει το ποιητικό αίτιο, εννοεί "παραπάνω από" τον οβολό της χήρας).
Προς mod: διορθώστε το typo "τοις αοιδίοις" σε "ταις αϊδίοις", νομίζω. Αλλά κι αυτό το κατηλογίσθη αντί για κατελογίσθη, παράξενο μου φαίνεται. [mods: ΟΚ, διορθώθηκαν και τα δύο, καθώς και ο αριθμός της σελίδας]

Το "παρά" μάλλον σημαίνει "πλάι σε". Μου φαίνεται άκομψο να έβαλε σε πλειοδοτικό διαγωνισμό ο Σάθας την προσφορά του Γενναδίου κι εκείνην της χήρας του Ευαγγελίου, που την επαίνεσε ολόκληρος Χριστός, και να τη βρήκε μάλιστα σπουδαιότερη.
 

nickel

Administrator
Staff member
Σας ευχαριστούμε, και τον ένα που είχε την περιέργεια και τον άλλο που έψαξε.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι μπορεί να στήθηκε ολόκληρο «έπος» πάνω σε μια γελοία παρεξήγηση (σαν τον «οβολό της χήρας»), αλλά και μόνο που πέρασε από το νου μας δείχνει πόσο καχύποπτοι έχουμε γίνει μ' αυτά που έχουν δει τα μάτια μας.
 

SBE

¥
Το έπος είχε πολλές λεπτομέρειες, έτσι όπως παρατέθηκε στο αρχικό, και γι'αυτό ίσως δεν ακούγεται πιστευτό.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Το θέμα είναι αν υπάρχουν κάπου βιογραφικά ιστορήματα γι' αυτόν τον Βενιαμίν τον Λέσβιο. Αυτός μοιάζει να είναι σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία.
 
Το θέμα είναι αν υπάρχουν κάπου βιογραφικά ιστορήματα γι' αυτόν τον Βενιαμίν τον Λέσβιο. Αυτός μοιάζει να είναι σημαντικό πρόσωπο στην ιστορία.

Π.χ. αυτό: Κώστας Λάππας, Προφορικές παραδόσεις για τον Βενιαμίν Λέσβιο και η χρήση τους στις βιογραφίες του, Μνήμων, τομ.24(2002), σελ.85-105
(από εδώ)
 
Νομίζω πως οι ιστορικές σπουδές έχουν προχωρήσει τόσο ώστε ένας πάμπλουτος (εντάξει, μπορεί να είναι υπερβολή) Έλληνας έμπορος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ονόματι Κώστας Αϊβαλιώτης που ζει στο...Αϊβαλί το 1821 και σφαγιάζεται από τους Τούρκους στα αντίποινα (αν υπήρξαν στο Αϊβαλί, δεν το ξέρω) για την κήρυξη της επανάστασης, θα πρέπει να έχει αφήσει κι αυτός τεκμήρια.
 

nickel

Administrator
Staff member
Προς mod: διορθώστε το typo "τοις αοιδίοις" σε "ταις αϊδίοις", νομίζω.
Κάπου πρέπει να σχολιάσουμε και την φροϊδική παραδρομή του Εαρίωνα. :)
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Π.χ. αυτό: Κώστας Λάππας, Προφορικές παραδόσεις για τον Βενιαμίν Λέσβιο και η χρήση τους στις βιογραφίες του, Μνήμων, τομ.24(2002), σελ.85-105
(από εδώ)

Και εδώ υπάρχουν αναφορές σε Αιολικά Χρονικά του Βαλέτα (1971, 1974).
 
Και εδώ υπάρχουν αναφορές σε Αιολικά Χρονικά του Βαλέτα (1971, 1974).
Από αυτό το λινκ θα διάλεγα το βιβλίο της Ρωξάνης Αργυροπούλου, που έχει ασχοληθεί πολύ με τον Βενιαμίν. Αλλά το άρθρο του Λάππα είναι ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε, μου φαίνεται. Θα το έψαχνα αν η σχετική βιβλιοθήκη δεν απείχε δέκα λεπτά με το αμάξι (και εγώ είμαι τεμπέλης).
 

Earion

Moderator
Staff member
Από το βιβλίο της Ρωξάνης Αργυροπούλου, Ο Βενιαμίν Λέσβιος και η ευρωπαϊκή σκέψη του δέκατου όγδοου αιώνα (Αθήνα: Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, 2003, σ. 119).

Κείμενο:
Ο Βενιαμίν «είς των μεγάλων ευεργετών της πατρίδος» πέθανε στο Ναύπλιο στις 27 Αυγούστου/12 Σεπτεμβρίου 1824, σε ηλικία 65 ετών στη διάρκεια μεγάλης επιδημίας τύφου. Στο Ναύπλιο και μέχρι το θάνατό του ο Βενιαμίν συνοδευόταν από την Πανώρεια Χατζη-Κώστα Αϊβαλιώτη από τις Κυδωνίες, που ο Βενιαμίν είχε γνωρίσει στα Ψαρά.*


Σημείωση:
*(256) «Ενταύθα αναγνωρισθείσα υπό του ομοιοπαθούς διδασκάλου των Κυδωνιών Βενιαμίν του Λεσβίου, ηκολούθησεν αυτόν εις Πελοπόννησον και βραδύτερον εις Ναύπλιον, άμα ως τούτο ηλώθη υπό των Ελλήνων. Η Πανώρεια πάσαν τη στοργήν της συνεκέντρωσεν ήδη εις τον γηραιόν διδάσκαλον Βενιαμίν, τον οποίον όμως ταχέως επέπρωτο να θρηνήση αποθανόντα εκ του μαστίζοντος τότε την πόλιν του Ναυπλίου φοβερού λοιμώδους τύφου, ού τα σπέρματα κατέλιπον εις την αλωθείσαν πόλιν οι αναχωρήσαντες οθωμανοί κάτοικοι αυτής». Ημερολόγιον Σκόκου 1905. «Πρόσωπα και πράγματα εκ της Ελληνικής Επαναστάσεως».

Ο Σπ. Λάμπρος δημοσίευσε το ακόλουθο σημείωμα στον Ν[έο] Ε[λληνομνήμονα] 13 (1916), σ. 368: «Ψωροκώσταινα. Περί της επωνυμίας ταύτης, δι’ ής αυτοκακίζεται το ημέτερον έθνος, εγράφησαν τα εξής εν τη εφημερίδι Έθνει τη 2 Σεπτεμβρίου 1915. Η περίφημος η κλασσική, η πασίγνωστος προσωνυμία της ημετέρας πατρίδος λοιπόν, το σκληρόν και χαρακτηριστικόν εκείνο παρατσούκλι «ψωροκώσταινα» έχει την ιστορίαν του. Η «ψωροκώσταινα» κατήγετο από τας Κυδωνίας, ήτο σύζυγος του εμπόρου Κώστα Αϊβαλιώτη και ωνομάζετο Πανώρεια. Τω 1821 οι Τούρκοι έσφαξαν τον σύζυγον και τα τέσσερα τέκνα της Πανώρειας, και αύτη μετεφέρθη από έναν ψαριανόν εις τα Ψαρά, όπου εύρε τον συμπατριώτην της διδάσκαλον Βενιαμίν τον Λέσβιον και τον ηκολούθησεν εις το Ναύπλιον. Εκεί έζησεν αρκετόν καιρόν, αλλά κατά την ερήμωσιν της Πελοποννήσου υπό του Ιμβραήμ περιέπεσεν εις μεγάλην πενίαν, αναλαβούσα να διατρέφη δωδεκάδα ορφανών. Ο προστάτης της διδάσκαλος είχεν αποθάνει από τύφον, και το παρατσούκλι της αυτό … την Ελλάδα … ετίμησε κατόπιν ολόκληρον». Βλ. και Τρ. Ευαγγελίδης, Η παιδεία, τ. 1ος, σ. 297-298.


The plot thickens, που θα 'λεγε και ο Δύτης. Η έρευνα συνεχίζεται.
Περί Πανώριας στον Λάππα ούτε λέξη.


Υ.Γ. Νίκελ, το γλίστρημα στο "αΐδοιος" έχει πιο πεζή αιτία· έγινε από συμφυρμό με το "αοίδιμος".
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Ημερολόγιον Σκόκου 1905. «Πρόσωπα και πράγματα εκ της Ελληνικής Επαναστάσεως».
Η Ψωροκώσταινα (συγγραφέας: Μ. Γ. Λαμπρυνίδης). Εδώ δεν υπάρχει "Ψαροκώσταινα", μόνο Ψωροκώσταινα (και υπάρχει και αναφορά στο πώς έγιναν τα βαφτίσια).

Στο ίδιο ημερολόγιο, υπάρχει και αφιέρωμα Φυσιογνωμίαι εκ του Εθνικού Αγώνος: Κομνάς Θ. Τράκας. Πώς λέμε οδός Κομνά Τράκα;
 
Top