nom de plume, aka pen name, is the name of the game.

[bernardina]

Ομολογώ ότι οι σκέψεις μου είναι κάπως σκόρπιες και βασίζομαι σ' εσάς για να με βοηθήσετε να τις βάλω σε μια τάξη.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που με προβλημάτισε το ζήτημα. Ήταν απλώς η πιο πρόσφατη. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Έχεις ένα όνομα, μερικά αρχικά, ένα επίθετο. Και τα μεταγράφεις. Or something. Αν είσαι τυχερός, έχουν προλάβει άλλοι και το έχουν κάνει με επιτυχία πριν από σένα. Or not.
Τα παρασκήνια των ψευδωνύμων συχνά έχουν αρκετό ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα:

Pen names speckle literary history and our modern bookshelves. If you own anything by George Orwell, Anthony Burgess, or George Eliot, you own a piece of the epic chronicle of pseudonyms. Authors change their names for many reasons, but historically, one of the strongest reasons to use a pen name was to hide your gender. Back in the day, women writers were forced to use male pseudonyms. Despite much more equality between the sexes in present day, the tradition remains in the use of initials instead of first names, which immediately alert the male reader to "cooties"—something boys avoid at all costs. But gender isn't the only guiding force when picking your pen name. We've collected ten strange stories behind famous writers' nom de plumes for your consideration.

After he threw a raging party, breaking Dartmouth and federal law during Prohibition, Dr. Seuss, born Theodor Geisel, was fired from his job as editor-in-chief of the college’s Jack-O-Lantern magazine. However, Theodor, that rapscallion, kept writing for the humor mag by signing his work under his middle name—Seuss. Years later, when his first book was published, Seuss added the “Dr.” as a joke at the expense of his father, who always wanted him to pursue a medical career.

Stephen King, the epitome of prolific (sorry, James Franco), created the nom de plume “Richard Bachmann” to publish more frequently than a single name would allow. After the connection was made public, in 1985, way before being self-aware was hip, King declared Bachmann dead of “cancer of the pseudonym, a rare form of schizonomia.”

Συνεχίστε την ανάγνωση για να μάθετε τι σημαίνει το K στο όνομα της Ρόουλινγκ, γιατί ο Τζόναθαν Σουίφτ χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Isaac Bickerstaff, Esq. και άλλα.

Ωστόσο, επειδή εδώ συχνάζουν μεταφραστές, το ερώτημά μου (και με αφορμή το νήμα του Ελληγενή) είναι: τι κάνεις στα ελληνικά όταν καλείσαι να αναμετρηθείς με ελαφρώς περίεργα ψευδώνυμα αλλά και ονόματα όπως, για παράδειγμα, το e.e.cummings που ο ιδιοκτήτης του το ήθελε γραμμένο έτσι ακριβώς; Αυθαιρετείς; Και είναι σωστό να το βάζεις με κεφαλαία; (Κι επιπλέον να μαρτυράς και τι σημαίνουν εκείνα τα δύο e; Πότε νομιμοποιείσαι να το κάνεις; )
Κι αν μας προβλημάτισε τόσο ο Μπίντερ, πόσο θα 'θελα ν' ακούσω έναν μη Έλληνα να προφέρει το M. Karagatsis...;)

ΥΓ. Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου: ο διάολός μου είναι να βλέπω ονόματα και τοπωνύμια αφημένα μέσα στο ελληνικό κείμενο όπως τα γέννησε η μάνα τους και ο πατέρας τους. Και τον αναγνώστη παρατημένο στη μοίρα του, να αυτοσχεδιάζει και να προφέρει νοερά το όνομα όπως τον ευλογήσει η γνώση και η φαντασία του.
Αντιλαμβάνομαι, κατανοώ και συμμερίζομαι 100% τη δυσκολία του εγχειρήματος. Αλλά εκεί μάς θέλω βρε αδέρφια· στα δύσκολα. ;)

 

[Hellegennes]

Εγώ συμφωνώ ότι σε ακραίες περιπτώσεις πρέπει το ψευδώνυμο να μένει ως έχει, δηλαδή όταν ο συγγραφέας ή γενικότερα ο εμπνευστής του ψευδωνύμου το θέλει γραμμένο με μια πολύ συγκεκριμένη μορφή. Για τον Μπίντερ δεν έχω καταλήξει πάντως· κατευθύνομαι στο Εκέο Μπίντερ.

 

[nickel]

Δεν θέλω να καταθέσω άποψη τώρα στα βιαστικά, μόνο να πω:

(α) Τόσα χρόνια δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι το Μπέρτζες δεν ήταν επώνυμο αλλά βαφτιστικό, όπως το Ρέμπραντ του ζωγράφου.

(β) Για τον Μίτια πρόσφατα διαδόθηκε η πληροφορία. Ακόμα και το διαδίκτυο και οι εκδότες του Καραγάτση είχαν μια μαύρη άγνοια για το θέμα πριν από δέκα χρόνια.

(γ) Για τον Κάμινγκς (άλλη μπερδεμένη υπόθεση), αντιγράφω τα της Wikipedia:

Cummings's publishers and others have sometimes echoed the unconventional orthography in his poetry by writing his name in lowercase and without periods (full stops), but normal orthography (uppercase and full stops) is supported by scholarship, and preferred by publishers today. Cummings himself used both the lowercase and capitalized versions, though he most often signed his name with capitals.

The use of lowercase for his initials was popularized in part by the title of some books, particularly in the 1960s, printing his name in lower case on the cover and spine. In the preface to E. E. Cummings: the growth of a writer by Norman Friedman, critic Harry T. Moore notes "He [Cummings] had his name put legally into lower case, and in his later books the titles and his name were always in lower case." According to Cummings's widow, however, this is incorrect. She wrote to Friedman: "you should not have allowed H. Moore to make such a stupid & childish statement about Cummings & his signature." On February 27, 1951, Cummings wrote to his French translator D. Jon Grossman that he preferred the use of upper case for the particular edition they were working on. One Cummings scholar believes that on the rare occasions Cummings signed his name in all lowercase, he may have intended it as a gesture of humility, not as an indication that it was the preferred orthography for others to use.

Critic Edmund Wilson commented "Mr. Cummings’s eccentric punctuation is, also, I believe, a symptom of his immaturity as an artist. It is not merely a question of an unconventional usage: unconventional punctuation may very well gain its effect... the really serious case against Mr. Cummings’s punctuation is that the results which it yields are ugly. His poems on the page are hideous."