Αλήθεια, μπορούμε να μετρήσουμε τον πλούτο μιας γλώσσας από τον αριθμό των λέξεων; Κι αν έχεις μόνο 80.000 λέξεις με 50 σημασίες η κάθε μια, η οποίες αποκρυσταλλώνονται ανάλογα με το context (κάτι σ`αν τα κβάντα ένα πράγμα, κύμα ή σωματίδιο; ), αυτή η γλώσσα είναι πλούσια ή όχι; Επίσης, μια γλώσσα μπορεί να είναι πλούσια σε ένα πεδίο και φτωχή σε άλλο, όπως τα λατινικά π.χ. που μας έδωσαν νομικό λεξιλόγιο, τα αγγλικά τεχνολογικό και τα ελληνικά, φιλοσοφικό;
Νομίζω ότι ο αριθμός των λέξεων είναι μια μορφή γλωσσικού πλούτου, όπως και να το κάνουμε. Αν αυτό καθιστά μια γλώσσα πιο πλούσια από μια άλλη... αυτό είναι σχετικό. Εγώ αυτό που έμαθα στην εισαγωγή στην γλωσσολογία ήταν ότι για την συγκεκριμένη επιστήμη δεν υφίσταται βαθμός μέτρησης στις γλώσσες, δεν υπάρχουν δηλαδή έννοιες όπως "καλύτερη" ή "πλουσιότερη" γλώσσα και οποιαδήποτε γλώσσα, εξελισσόμενη σταδιακά, μπορεί να φτάσει σε επίπεδα τέτοια που να εξυπηρετεί τις όποιες επικοινωνιακές ανάγκες της εκάστοτε χωροχρονικά κοινωνίας που την χρησιμοποιεί, δηλαδή το ότι η π.χ. γλώσσα των Ζουλού δεν διαθέτει φιλοσοφικές ή τεχνικές έννοιες δεν οφείλεται στο ότι η εν λόγω γλώσσα είναι ανίκανη να τις παράξει ή "κατώτερη" από την ελληνική και αγγλική αντίστοιχα, αλλά στο ότι η εν λόγω κοινωνία δεν βρέθηκε σε ανάγκη αντίστοιχων όρων.
Κι αν έχεις μόνο 80.000 λέξεις με 50 σημασίες η κάθε μια, η οποίες αποκρυσταλλώνονται ανάλογα με το context (κάτι σ`αν τα κβάντα ένα πράγμα, κύμα ή σωματίδιο; ), αυτή η γλώσσα είναι πλούσια ή όχι;
Σχεδόν καταχρηστικά σε σχέση με αυτό που μόλις πιο πριν, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα. Γνωρίζω ότι κάποιες ασιατικές γλώσσες, όπως η ινδονησιακή είναι τονικές (tone?) γλώσσες, δηλαδή ανάλογα με το πόσο τονίζεται μια συλλαβή, αποκτά διαφορετική έννοια. Με αυτόν τον τρόπο είναι πιθανό μια φράση με 5 συλλαβές να έχει πολλές εντελώς άσχετες μεταξύ τους σημασίες.
Μιλάμε βέβαια για προφορικό και όχι γραπτό λόγο. Και πάλι όμως, αυτό μπορεί αντίστοιχα να θεωρηθεί π.χ. 50.000 λέξεις επί 50 σημασίες έκαστη;
Το ότι αυτή την κοτσάνα την λένε ένα σωρό άλλοι λαοί δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι κοτσάνα, έτσι δεν είναι; Ακόμα χειρότερα όταν γράφεται σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας.
Όσο μεγαλύτερη η κυκλοφορία, τόσο μεγαλύτερη η διάδοση των ψεμάτων.
Είναι αναμφίβολα γελοίο να μπαίνεις στον κόπο να υπερασπίζεσαι μια γλώσσα στην οποία έχει γραφτεί τόσο υπέροχη ποίηση και λογοτεχνία, τη γλώσσα του Σαίξπηρ και του Σέλεϊ και του Τένισον [....] τα αγγλικά είναι μια φτωχή και άσχημη (ή τουλάχιστον αδιάφορη) γλώσσα. Δεν θυμάμαι καλό λόγο για τα αγγλικά από κανέναν.
Αντίστοιχη εμπειρία έχω να καταθέσω κι εγώ, μάλιστα εγώ έχω ακούσει και το κλασικό πλέον επιχείρημα ότι οι Άγγλοι είναι γκαίουλες και ως τέτοιοι, ανίκανοι για οποιαδήποτε σοβαρή πνευματική παραγωγή, αλλά πάντα σε αυτό το σημείο όταν ανάφερα τον μεγάλο φιλέλληνα Λόρδο Βύρωνα που πέθανε στην Ελλάδα κατά την επανάσταση του '21, άλλαζαν κουβέντα...
Κατά τα άλλα--->
English is a poet's language. It is idealy suited for description or for the expression of emotion. It is flexible, it is varied, it has an enormous vocabulary; able to convey every subtle diverse shade, to make vivid before the mental eye any picture it wishes to conjure up. Moreover, its very richness helps it to evoke those indefinite moods, those visionary flights of fancy of which so much of the material of poetry is composed. There is no better language in the world for touching the heart and setting the imagination aflame.
(David Cecil, καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας, Οξφόρδη 1942.)
Τι ξέρουν όμως οι κουτόφραγκοι, ε; Τι να μας πει τώρα ο Σαίξπηρ μπροστά στον γίγαντα Λιακόπουλο...
Θεωρώ σκόπιμο (αλλά και επίκαιρο, έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαπενταετίας σχεδόν) να αντιγράψω εδώ την κριτική του Χριστόφορου Χαραλαμπάκη για το βιβλίο της Τζιροπούλου
Πώς η Ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο. Δεν υπάρχει πια ο τόπος
www.philology.gr, όπου αρχικά αναρτήθηκε, και σε λίγες εβδομάδες θα κλείσουν και όλες οι σελίδες του geocities, από όπου το αντέγραψα εγώ. Μέσα από αυτή την βιβλιοκριτική-χαστούκι, δίνεται, θα έλεγε κανείς, μια συνολική απάντηση σε όλα τα ανυπόστατα που διαβάζουμε σε κείμενα, έντυπα και ψηφιακά, που βάζουν την εθνικιστική αποχαύνωση πάνω από την επιστήμη και τη σοβαρή έρευνα.
Να'σαι καλά. Σχετικά με το Geocities, μια λύση είναι η χρονομηχανή του webarchive,
εδώ, έστω κι αν δυστυχώς δεν σώζει εικόνες, μόνο κείμενο.
Φιλικά.