Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

Κομπίνες υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν, αλλά οι κομπιναδόροι δεν είναι τόσοι πολλοί αν κοιτάξουμε τα νούμερα. Υπάρχουν παραθυράκια, ελαστικότητες κλπ, που επιτρέπουν να γίνουν νόμιμα πολλά που στον απλό και ανενημέρωτο παρατηρητή φαίνονται παράνομα.

Πρόσφατα έγινε στο ΗΒ ένας ακόμα γύρος δημόσιας συζήτησης στα ΜΜΕ για τους υποτιθέμενους απατεώνες που εισπράττουν με απάτη περισσότερα απ' όσα δικαιούνται, και κάποιος καλός άνθρωπος στο BBC κοίταξε τα νούμερα και βρήκε ότι το 0.8% του ποσού που προορίζεται για επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας κλπ πιθανόν να δίνεται με απάτη, αλλά το 0.8% (περισσότερα δηλαδή) δεν δίνεται σε δικαιούχους λόγω λάθους (οι δικαιούχοι παίρνουν λιγότερα απ' όσα δικαιούνται), ενώ το 10% μένει αζήτητο λόγω έλλειψης ενημέρωσης των δικαιούχων.
Δε νομίζω να είναι πολύ διαφορετική η κατάσταση στην Ελλάδα. Απλά δεν πρόκειται ποτέ να πουλήσει η επικεφαλίδα "Έλληνες, πάρτε ό,τι δικαιούστε". :cool:
 
Slovakia’s Ungrateful Insight

Bratislava had good reasons for refusing to bail out Greece, but the decision also gets to the heart of what transition means.

I once worked for a company that had its Central and Eastern European headquarters in Athens. The Greeks thought Eastern Europeans stupid. In their turn, the Easterners believed their countries to be more advanced than Greece – technologically, economically, and culturally – and thought they deserved a London or Paris headquarters, rather than third-world Athens.

(Η συνέχεια στο TOL, Transitions Online)
 
Σχετικά με την πρόσφατη απόφαση της ΕΕ, ο Paul de Grauwe γράφει στο Center for European Policy Studies:

Thus, one should expect that the introduction of a sovereign debt default mechanism will make debt crises in the eurozone more frequent and more lethal. Whether the eurozone can survive such a structural increase in the frequency and intensity of debt crises remains to be seen. I suspect that, if applied, the sovereign debt default mechanism will destabilise the eurozone and ensure its demise.

Under pressure from the German government, which is only concerned about its own reputation, the other eurozone governments seem to have accepted to do what sovereign governments should never do, i.e. to announce that they may debase their own debt. The sovereign debt default mechanism, if implemented, will lead the eurozone governments to downgrade their own sovereign debt. There is no surer path to self-destruction.

It is paradoxical that so many today consider a sovereign debt default mechanism as the formula to avoid future debt crises in the eurozone. Its attractiveness is in my view due to the fact that it promises a solution to the debt problem without having to call upon a solidarity mechanism in the eurozone. Financial solidarity is deemed politically unacceptable in a number of countries. The truth, however, is that a monetary union can only survive if there is a willingness to provide mutual financial assistance in times of crisis. No monetary union can survive without such solidarity mechanism.

The solution therefore is not to implement the sovereign debt default mechanism, which will lead to the demise of the eurozone, but to give a permanent character to the European Financial Stability Facility, or better to transform it into a European Monetary Fund along the lines suggested by Gros & Mayer (2010), including strong enough conditionality so as to reduce the risk of moral hazard.
 
Τι να τον κάνεις τον Παρθενώνα δίχως προμόσιον;

Από τον σημερινό Μπουκάλα.

Απορία: μα πού μαθαίνουμε για τους σταυρούς;
 
London calling

Πορείες και ταραχές στο Λονδίνο μετά την ανακοίνωση για τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές σε Γαλλία και Αγγλία φαίνεται πως έχουν βαλθεί να αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό.

Ο Κάμερον δηλώνει ευθαρσώς: We won't go back. Look, even if we wanted to, we shouldn't go back to the idea that university is free.
Μονόδρομοι κι εκεί. Υπάρχει όμως σημαντική διαφορά από τη δική μας «αριστερή» κυβέρνηση: ο δικός μας πρωθυπουργός ποτέ δεν θα έκανε τέτοια δήλωση χωρίς τουλάχιστον μια αναφορά στη «διαβούλευση».

Εμάς, βέβαια, δεν μας αγγίζουν αυτά. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον τύπο με το κουστούμι και το σκουλαρίκι και στον τύπο με το κουστούμι -τελεία. Ανάμεσα σ' αυτόν που πριν φιλήσει το χέρι του Άνθιμου τον βρίζει και σ' αυτόν που απλώς φιλάει το χέρι του Άνθιμου -τελεία. Πρέπει επειγόντως να αποφασίσουμε ποιος είναι ικανότερος να μαζεύει τα σκουπίδια. Το ότι μες στα σκουπίδια εσχάτως βρίσκονται και άνθρωποι φημολογείται πως δεν θα μας απασχολήσει για φέτος.
 
Οι βαθμοί των επιθέτων

picture.php


Έχεις προβλήματα κι εσύ με τα σκουλαρίκια...
 
@ drsiebenmal: δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα σκουλαρίκια :)

Τις διαβαθμίσεις επίσης τις αναγνωρίζω, και φυσικά έχουν σημασία: σύγχρονη δεξιά, παραδοσιακή δεξιά, ναζιστική δεξιά. Αν και η τελευταία προσθήκη είναι λίγο tricky: απ' όσο ξέρω δεν υπάρχει κανένας νεοναζιστής υποψήφιος δήμαρχος, ή υπάρχει;
 
anef said:
Εμάς, βέβαια, δεν μας αγγίζουν αυτά. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον τύπο με το κουστούμι και το σκουλαρίκι και στον τύπο με το κουστούμι -τελεία. Ανάμεσα σ' αυτόν που πριν φιλήσει το χέρι του Άνθιμου τον βρίζει και σ' αυτόν που απλώς φιλάει το χέρι του Άνθιμου -τελεία. Πρέπει επειγόντως να αποφασίσουμε ποιος είναι ικανότερος να μαζεύει τα σκουπίδια. Το ότι μες στα σκουπίδια εσχάτως βρίσκονται και άνθρωποι φημολογείται πως δεν θα μας απασχολήσει για φέτος.
Click to expand...
36_1_55.gif


Και μια άλλη όψη του London calling, πάντα μέσα στο θέμα μας...
 
Εγώ πάντως αύριο θα ψηφίσω αυτόν που θα μαζέψει καλύτερα τα σκουπίδια. Γιατί όταν ο κυβερνήτης δεν μπορεί ούτε τα σκουπίδια να μαζέψει, πώς μπορώ να περιμένω κάτι περισσότερο απ' αυτόν;
 
Το όπλο της ανυπακοής. Όχι, δεν το περιορίζει ο Μίκης Θεοδωράκης στους θεριακλήδες. Είπε κάποτε το περίφημο «Καραμανλή ή τανκς», τώρα δεν μπορεί να δει το «Τρόικα ή χρεοκοπία». Σε τι ακριβώς συνίσταται η ανυπακοή όταν σου κόβουν δύο μισθούς; Αρνείσαι να φύγεις από το ταμείο αν δεν σου τους καταβάλουν; Γιατί, κατά τ' άλλα, ένα από τα γνωστά προβλήματα είναι ακριβώς αυτή η ανυπακοή όλα αυτά τα χρόνια, που εκφράζεται π.χ. με την άρνηση να πληρώσουμε τους φόρους μας και την άρνηση να μείνουμε σ' αυτά που μας πληρώνει το κράτος αλλά να θέλουμε και το φακελάκι μας. Τους λάθος ανθρώπους βολεύει η ανυπακοή. (Αλλιώς, μπορεί και να μη φιλοξενούσε το Βήμα το κείμενό του.)
 
εκπέσαμε, απώλεσε. Αυτά για τα γλωσσικά. Κατά τα άλλα, γεμίζει μια σελίδα λέγοντας δυο και τρεις φορές τα ίδια πράγματα, συχνά με την ίδια ακριβώς διατύπωση. Έγινε τώρα και συνταγματολόγος, που από το αδιατύπωτο αλλά εμμέσως προβαλλόμενο αίτημα της απλής αναλογικής (εκείνης με την οποία τα ακροδεξιά κόμματα του 1% κυβερνούν το Ισραήλ, ας πούμε) περνά κατευθείαν στην ανυπακοή, την οποία μάλιστα θυμήθηκε τώρα να συνδέσει με το 114 περί πατριωτισμού --που ακριβώς απαιτούσε από την εξουσία να σέβεται τους νόμους–-, αγκαλιάζοντας το ΚΚΕ, στα πλαίσια της δίκην εκκρεμούς πολιτικής του διαδρομής, από το Μητσοτάκη και το Χριστόδουλο στην ανυπακοή and back. Με ολίγη αντιμνημονιακή σάλτσα προς επίρρωσιν. Πιο καλά τα λέει ο Τσίμας, νομίζω (Τα Νέα, 6/11):

η Ιρλανδία βρίσκεται σε κύκλο λιτότητας από το 2008, προηγήθηκε της Ελλάδας κατά 14 μήνες και έχει ήδη πίσω της τρεις φάσεις αιματηρών περικοπών. Η οικονομία της βρίσκεται σε ύφεση βαθύτερη από ό,τι η ελληνική -συρρικνώθηκε κατά 3% του ΑΕΠ το 2008, κατά 8% το 2009 κι άλλο 1,5% μέσα στο 2010. Και -το σημαντικότερο- η χώρα αυτή δεν έχει υπογράψει κανένα μνημόνιο με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ενωση ή άλλον σατανικό οργανισμό...

Αν όλα αυτά μεταφραστούν από την κελτική στην ελληνική γλώσσα, σημαίνουν, πολύ απλά, ότι όλη η περί Μνημονίου συζήτηση, που κυριάρχησε στην προεκλογική περίοδο και σφράγισε τον χαρακτήρα των εκλογών είναι, μάλλον, μια συζήτηση σε λάθος βάση. Αν χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνιο, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία, υποχρεώνονται να κάνουν ό,τι κάνει και η Ελλάδα, και μερικές φορές σε πιο άγρια και επώδυνη εκδοχή, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι το πρόβλημά μας -δυστυχώς- δεν είναι το Μνημόνιο.

Το πρόβλημά μας είναι, πρώτον, το έλλειμμα και το χρέος που σωρεύσαμε, εν μέρει με δική μας ευθύνη (επειδή χρεωθήκαμε δανειζόμενοι, γελασμένοι από τις σειρήνες των φθηνών επιτοκίων, και φάγαμε τα δανεικά σε κατανάλωση, δημόσια και ιδιωτική), εν μέρει ως συνέπεια των συνθηκών άνισου και άδικου ανταγωνισμού μέσα στην ευρωζώνη, όπου δέκα χρόνια τώρα τα ελλείμματα του Νότου γίνονται πλεονάσματα του Βορρά. Και το πρόβλημά μας είναι, δεύτερον, ότι η Ευρώπη, με γερμανική κυρίως επιμονή, έχει αιχμαλωτιστεί σε μια πολιτική λιτότητας, που δίνει προτεραιότητα στη μείωση των ελλειμμάτων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε ύφεση, ανεργία και κοινωνική δυστυχία.

Αυτή η πολιτική είναι λάθος πολιτική. Σωρεύει βέβαιο κοινωνικό πόνο με αβέβαια οικονομικά αποτελέσματα, εκτοξεύει την ανεργία την ώρα που μια μικρή ανάκαμψη καταγράφεται στα χαρτιά, απειλεί να αναχαιτίσει την ανάκαμψη αυτή πρόωρα (όπως συνέβη τη δεκαετία του ΄30) και να οδηγήσει τη διεθνή οικονομία σε μια δεύτερη βουτιά ύφεσης.

Ο δρόμος είναι λάθος. Αλλά το λάθος δεν είναι «ελληνικό». Είναι πανευρωπαϊκό. Η χρεωμένη Ελλάδα, μαζί με τους άλλους δυστυχείς χρεωμένους της ευρωζώνης, βρεθήκαμε αιχμάλωτοι μιας πολιτικής που, πιθανότατα, μας οδηγεί στον γκρεμό, αλλά που, βεβαιότατα, δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε -μόνοι στον κόσμο. Αν μια αλλαγή είναι αναγκαία (και είναι), αν μια αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι αναγκαία επίσης, αν ένα άλλο «μείγμα πολιτικής» με έμφαση στην ανάπτυξη είναι επείγον να εφαρμοστεί (όπως λέει, σωστά, και ο κ. Σαμαράς), αυτό το μείγμα ή θα είναι ευρωπαϊκό ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Και η μάχη κατά του δόγματος της λιτότητας, η περιβόητη «αντιμνημονιακή μάχη» -και αυτή ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα δοθεί ποτέ- θα παραμείνει προεκλογική καραμέλα.

Στο μεταξύ, έχουμε ένα μεγάλο έλλειμμα να μειώσουμε κι ένα υπέρογκο χρέος να αντιμετωπίσουμε. Και το πρόβλημα είναι ότι, πρώτον, ενώ η κυβέρνηση έκανε με ευκολία τα «εύκολα», επέβαλε τις ισοπεδωτικές (και άδικες) οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων και τις αυξήσεις φόρων, τώρα, μπροστά στα δύσκολα, μπροστά στην υποχρέωσή της να θίξει τις αληθινές γενεσιουργές αιτίες του ελλείμματος, τη δομή και τη λειτουργία του κομματικού-πελατειακού κράτους, η κυβέρνηση διστάζει, χασομερά, ταλαντεύεται, κλωθογυρίζει, αναβάλλει και εφευρίσκει πολιτικά διλήμματα -ίσως επειδή η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων θα έφερνε το κυβερνών κόμμα αντιμέτωπο με τον εαυτό του, με τα ισχυρότερά του ερείσματα. Και το πρόβλημα, δεύτερον, είναι ότι η αντιπολίτευση αντί να ασκεί σκληρή κριτική σε αυτήν την ολιγωρία, σιωπά. Και καλύπτει τη σιωπή της με άσφαιρα «αντιμνημονιακά» πυρά.

Τέλος, να τα πει αυτά που λέει ο Θεοδωράκης κάνας άνεργος από τις εκατοντάδες χιλιάδες που έχει τώρα η χώρα, να κηρύξει φωτιά και τσεκούρι μπροστά στην απελπισία της να επιβιώσει, το καταλαβαίνω. Αλλά να μιλάει από εξεγερσιακού άμβωνος κι ένας από τους εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια πιο υπερκομματικά καθεστωτικούς καλλιτέχνες της Ελλάδας, έλεος! Στην Κούβα περιμένουν υπομονετικά το θάνατο του Φιδέλ...
 
Τσίμα-τσίμα, που λέει και η φράση.

Ενδιαφέρον οικονομικό στοιχείο από το καλό σαββατιάτικο του Τσίμα:
Την απάντηση δίνει µια µελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, η οποία διαπιστώνει ότι, από το 1994 ώς το 2008, στα χρόνια των υψηλών ρυθµών ανάπτυξης, κάθε χρόνο, ενώ περίπου 80.000 νέοι άφηναν τον κόσµο της εκπαίδευσης διεκδικώντας µια θέση στον κόσµο της εργασίας, η ελληνική οικονοµία δηµιουργούσε περίπου 40.000 νέες θέσεις εργασίας µόνον. Ακόµη και στα ολυµπιακά χρόνια, οι νέες θέσεις εργασίας δεν ξεπέρασαν τις 46.000 τον χρόνο. Απόδειξη πως η περίφηµη ανάπτυξη των τελευταίων πολλών χρόνων ήταν jobless growth, µεγέθυνση οικονοµική χωρίς σηµαντική αύξηση απασχόλησης, µια µεγέθυνση στηριγµένη τουλάχιστον κατά 70% στην αύξηση της κατανάλωσης χάρις στα φθηνά δανεικά, που ξέβραζε διαρκώς, νέους ανέργους να χτυπούν την πόρτα του Δηµοσίου, ή του γραφείου του τοπικού πολιτευτή, ασκώντας πραγµατική κοινωνική πίεση.
​
 
Ε ναι, έχει ειπωθεί ήδη, ίσως και σ' ετούτο εδώ το νήμα, ότι αν το Δημόσιο προσλάμβανε τόσο πολύ, ήταν και επειδή ο ιδιωτικός τομέας δεν αναπτυσσόταν. Παραμένει βέβαια το ερώτημα, γιατί δεν αναπτυσσόταν, τι/ποιος φταίει γι' αυτό, αν είναι μόνο ντόπιοι οι λόγοι ή όχι, και τέλος αν μπορεί να γίνει κάτι, και τι. Δηλ. όλη η μακροοικονομική θεωρία... :(
 
Και τα δύο άρθρα του Τσίμα τα βρίσκω ενδιαφέροντα από πολλές απόψεις.
Θα σχολιάσω λίγο το πρώτο προς το παρόν:

Αν όλα αυτά μεταφραστούν από την κελτική στην ελληνική γλώσσα, σημαίνουν, πολύ απλά, ότι όλη η περί Μνημονίου συζήτηση, που κυριάρχησε στην προεκλογική περίοδο και σφράγισε τον χαρακτήρα των εκλογών είναι, μάλλον, μια συζήτηση σε λάθος βάση. Αν χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνιο, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία, υποχρεώνονται να κάνουν ό,τι κάνει και η Ελλάδα, και μερικές φορές σε πιο άγρια και επώδυνη εκδοχή, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι το πρόβλημά μας -δυστυχώς- δεν είναι το Μνημόνιο.
Click to expand...

Ο κ. Τσίμας αγνοεί, ή ακόμα χειρότερα, κάνει πως αγνοεί, ότι η κριτική κατά του μνημονίου έχει άλλο περιεχόμενο όταν ασκείται από δεξιά και άλλο όταν ασκείται από αριστερά. Καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει ότι η αριστερά δεν βλέπει το μνημόνιο ως «το πρόβλημά μας». Καμώνεται επίσης πως δεν καταλαβαίνει ότι η αντιμνημονιακή ρητορική της Ν.Δ. είναι σκέτες παπαρδέλες, αφού η ίδια στην πράξη έχει ακολουθήσει παρόμοιες πολιτικές και αυτό που ουσιαστικά λέει πως θέλει είναι ένα «άλλο μίγμα πολιτικής». Άλλο τρόπο μαγειρέματος θέλουν οι άνθρωποι, άλλη συσκευασία, με περισσότερα χρωματάκια και λουλουδάκια. Κι ο Σαμαράς θέλει να γίνει Μάστερσεφ στη θέση του Μάστερσεφ, τίποτ' άλλο. Οπότε, καλό -και βολικό προπάντων- το τσουβάλιασμα, αλλά προσωπικά δεν θα πάρω.

Το πρόβλημά μας είναι, πρώτον, το έλλειμμα και το χρέος που σωρεύσαμε, εν μέρει με δική μας ευθύνη (επειδή χρεωθήκαμε δανειζόμενοι, γελασμένοι από τις σειρήνες των φθηνών επιτοκίων, και φάγαμε τα δανεικά σε κατανάλωση, δημόσια και ιδιωτική), εν μέρει ως συνέπεια των συνθηκών άνισου και άδικου ανταγωνισμού μέσα στην ευρωζώνη, όπου δέκα χρόνια τώρα τα ελλείμματα του Νότου γίνονται πλεονάσματα του Βορρά. Και το πρόβλημά μας είναι, δεύτερον, ότι η Ευρώπη, με γερμανική κυρίως επιμονή, έχει αιχμαλωτιστεί σε μια πολιτική λιτότητας, που δίνει προτεραιότητα στη μείωση των ελλειμμάτων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε ύφεση, ανεργία και κοινωνική δυστυχία.

Αυτή η πολιτική είναι λάθος πολιτική. Σωρεύει βέβαιο κοινωνικό πόνο με αβέβαια οικονομικά αποτελέσματα, εκτοξεύει την ανεργία την ώρα που μια μικρή ανάκαμψη καταγράφεται στα χαρτιά, απειλεί να αναχαιτίσει την ανάκαμψη αυτή πρόωρα (όπως συνέβη τη δεκαετία του ΄30) και να οδηγήσει τη διεθνή οικονομία σε μια δεύτερη βουτιά ύφεσης.
Click to expand...

Ναι, αυτό είναι το πρόβλημά μας, το έλλειμμα και κυρίως το χρέος. Όμως τις πολιτικές αυτές που οδήγησαν στα ελλείμματα και το χρέος ποιοι τις ακολούθησαν και ποιοι τις υποστήριξαν; Ποιοι ψήφιζαν με χέρια και με πόδια το Μάαστριχτ και μάλιστα εξακολουθούν να υποστηρίζουν τις ίδιες και χειρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές ακόμα και σήμερα; Η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και μέρος της αριστεράς στην οποία ανήκει και ο κ. Τσίμας. Λίγη αυτοκριτική, λοιπόν; Κι επειδή ο καλός δημοσιογράφος, όπως φαίνεται από το άλλο άρθρο του, θεωρεί πως για το έλλειμμα φταίνε οι μεγάλοι μισθοί: Ήταν λοιπόν παράλογο οι εργαζόμενοι να παίρνουν μεγαλύτερους μισθούς την ίδια εποχή που το κεφάλαιο αποδεδειγμένα πολλαπλασίαζε τα κέρδη του; Μήπως, αντίθετα, το παράλογο δεν ήταν οι καλύτεροι μισθοί, αλλά η δραστική μείωση της φορολογίας όσων κέρδιζαν από εκατό μεριές, η παντελής ασυδοσία του κεφαλαίου; Μήπως;

Επίσης, ο άνισος και άδικος ανταγωνισμός είναι χαρακτηριστικό μόνο της ευρωζώνης, ή είναι βασική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Πριν την ευρωζώνη είχε σημειωθεί κάποια σύγκλιση μεταξύ Βορρά και Νότου; Υπήρχε δίκαιη κατανομή του πλούτου; Τα κονδύλια που μας δίνανε, και σε μας και στα άλλα γουρουνάκια, μας τα δίνανε γιατί ήταν καλοί άνθρωποι και πονόψυχοι ή αντίθετα γιατί ήξεραν ότι τα παίρνουν πίσω με άλλους τρόπους διπλά και τριπλά;

Ο δρόμος είναι λάθος. Αλλά το λάθος δεν είναι «ελληνικό». Είναι πανευρωπαϊκό. Η χρεωμένη Ελλάδα, μαζί με τους άλλους δυστυχείς χρεωμένους της ευρωζώνης, βρεθήκαμε αιχμάλωτοι μιας πολιτικής που, πιθανότατα, μας οδηγεί στον γκρεμό, αλλά που, βεβαιότατα, δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε -μόνοι στον κόσμο. Αν μια αλλαγή είναι αναγκαία (και είναι), αν μια αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι αναγκαία επίσης, αν ένα άλλο «μείγμα πολιτικής» με έμφαση στην ανάπτυξη είναι επείγον να εφαρμοστεί (όπως λέει, σωστά, και ο κ. Σαμαράς), αυτό το μείγμα ή θα είναι ευρωπαϊκό ή δεν θα υπάρξει ποτέ. Και η μάχη κατά του δόγματος της λιτότητας, η περιβόητη «αντιμνημονιακή μάχη» -και αυτή ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα δοθεί ποτέ- θα παραμείνει προεκλογική καραμέλα.
Click to expand...

Εγώ μέχρι χτες ήξερα ότι η κρίση ήταν παγκόσμια, όχι πανευρωπαϊκή. Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι το πρόβλημα θα λυθεί μέσα από παγκόσμια διαβούλευση, προφανώς. Έχει πολλή πλάκα που μέρος της αριστεράς κατηγορείται για ανεδαφικά σενάρια και για λύσεις που θα έρθουν με τη δευτέρα παρουσία της δίκαιης κοινωνίας, οι πραγματιστές και ρεαλιστές όμως που διατυπώνουν τις κατηγορίες προτείνουν πανευρωπαϊκές πολιτικές που θα μας σώσουν όταν, προφανώς, η κα. Μέρκελ ακούσει τα ακαταμάχητα επιχειρήματά μας και πεισθεί για τα λάθη της. Ταξική ανάλυση; Τιντούτο;

Και προπαντός η ανάπτυξη. Να 'τη η ανάπτυξη: οι έλληνες εργαζόμενοι της Cosco που παίρνουν μισθούς Κίνας. Άλλη «ρεαλιστική» πρόταση δεν είδαμε, κι ούτε προβλέπεται να δούμε. Αυτή η ανάπτυξη, βέβαια, εφαρμόστηκε από καιρό στο καλό παιδί της Ευρώπης, την Ιρλανδία, και μάλιστα πριν την κρίση, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Κι όμως, η ίδια αυτή λύση προκρίνεται ως η μόνη δυνατή και «ρεαλιστική».

Κι όταν τίποτε άλλο δεν πιάνει, φτάνουμε στο τελικό: Ναι, αλλά και η αριστερά τι προτείνει; Τίποτα. Εγώ θα έλεγα ότι, άσχετα αν συνολικά όντως μοιάζει να είναι χαμένη η αριστερά, πολλοί εκπρόσωποί της προτείνουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα που τα είδαμε σε κάποια άρθρα σ' αυτό το νήμα. Άλλο είναι να διαφωνείς μ' αυτά, κι άλλο να λες ότι δεν προτείνεται τίποτα. Αλλά ας τ' αφήσουμε κι αυτό. Γιατί είναι ανάγκη να περιμένουμε την αριστερά; Αφού, λοιπόν, η αριστερά δεν προτείνει τίποτα, κι αφού έμμεσα όσοι χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα παραδέχονται ότι χρειάζονται άλλες λύσεις, πιο δίκαιες π.χ. για τους συνταξιούχους ή τους χαμηλόμισθους που δεν αφήνουν και τον καημένο τον Λοβέρδο να κοιμηθεί τα βράδια, κι αφού «αναγκάζονται» να ακολουθήσουν αυτή την πολιτική, ενώ κανονικά οι ίδιοι δεν θα την ακολουθούσαν γιατί είναι και σοσιαλιστές, ε, ας βάλουν τον κ**ο τους κάτω και ας τις βρούνε αυτές τις λύσεις μόνοι τους. Ας κάνουν τουλάχιστον έναν κόπο να μας πείσουν ότι ψάχνουν. (Αυτά δεν πήγαιναν στον Τσίμα, βέβαια, που στο τέλος του άρθρου μας μπερδεύει τελείως: Μοιάζει, δηλαδή, να τη θέλει την «αντιμνημονιακή μάχη» αλλά τη θέλει ευρωπαϊκού επιπέδου. Αλλιώς είναι μπασκλάς και χωριατιά, φαίνεται.)
 
Τουτέστι μεθερμηνευόμενον: Καλύτερα ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος! :o
 
George Ervin, eu-observer

Eurosceptics claim it’s all the fault of the euro: if only Ireland had kept the punt and could devalue, they argue, all would be well. The argument is faulty for two reasons. First, there are numerous examples of countries with their own currencies which have been pushed into IMF receivership: Mexico in 1995, Asia in 1997, Russia, and so on. Secondly, Ireland is devaluing ‘indirectly’ through pushing down wages: that’s what the phrase ‘internal devaluation’ means.

No, it’s not the euro that’s at fault; the problem is that Europeans don’t want to accept that currency union means genuine economic and political union. In the USA, the individual states may have considerable autonomy (just as Canadian provinces or German Laender do), but their economic survival is ultimately the responsibility of the federal government which issues bonds and can borrow on international markets. Think of what would have happened to Louisiana after Katrina had it been dependent on selling its own dollar bonds to the international market to raise money!

Others will argue, not without reason, that Europe has no polis, no shared political identity and culture. They tend to forget that until the mid-19th century, Americans identified far more with their home state or region than with Washington—and some still do. A shared political identity needs to be forged; it is the product of a vision which transcends local boundaries. At the moment, economic crisis is eroding any sense of European community we might have. That’s what ultimately could kill the euro.
 
Αμίμητο! (Ελευθεροτυπία)

Πολιτικό αλλά και ενδοσυνδικαλιστικό θόρυβο έχει προκαλέσει η απόφαση του διοικητικού συμβουλίου της ΔΕΗ να χορηγήσει «κρυφό» δάνειο 500.000 ευρώ στη ΓΕΝΟΠ για να καλύψει τα έξοδά της.

ο νόμος 1264/1982 για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ορίζει ότι «απαγορεύεται να δέχονται εισφορές και ενισχύσεις από εργοδότες».

Σύμφωνα με τον ίδιο, η ανάγκη για τη χορήγηση του δανείου (σ.σ. έχει επιτόκιο 3,6%) ήταν επιβεβλημένη ώστε η ΓΕΝΟΠ να καλύψει τα λειτουργικά της έξοδα (κινητοποιήσεις, συνέδρια, κ.ά.), καθώς φέτος λόγω των περικοπών στις αμοιβές του προσωπικού δεν έγινε -όπως κάθε χρόνο- η παρακράτηση του 4 τοις χιλίοις επί των αυξήσεων της συλλογικής σύμβασης, μέσω της οποίας χρηματοδοτείται το κύριο μέρος των δραστηριοτήτων της ΓΕΝΟΠ.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top