@drsiebenmal: Το ότι ο πλοιοκτήτης έπεσε μια φορά σε απεργία και από κει και πέρα πηγαίνει το πλοίο στην Τουρκία δεν το πιστεύω με τίποτα. Προφανέστατα τα μεροκάματα στην Τουρκία τον συμφέρουν περισσότερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες εργάτες πρέπει να παίρνουν μεροκάματα Τουρκίας ή Κίνας ή ότι δεν πρέπει να απεργούν.
Δεν θα διαφωνήσω με το ότι κάποιος που έχει την επιλογή, από τη μία ψηλότερα μεροκάματα και απεργίες και από την άλλη χαμηλότερα μεροκάματα και πεφωτισμένη χούντα, θα προτιμήσει πιθανότατα την κουρτίνα δύο.
Θα ήθελα όμως να ξέρω το μυστικό με το οποίο κρατάνε (όσα κρατάνε και αυτοί...) τα ναυπηγεία τους, τα εργοστάσιά τους, τις επιχειρήσεις τους στις χώρες τους Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Σουηδοί. Δεν πείθομαι ότι τα μεροκάματα των δικών τους εργατών είναι χειρότερα από των δικών μας. Ούτε πείθομαι ότι εκείνοι οι βιομήχανοι και κεφαλαιοκράτες είναι πιο «πατριώτες» από τους δικούς μας, ούτε ότι αυτοσυγκρατούνται και αρκούνται σε λιγότερα κέρδη. Αυτό το μυστικό θέλω να ξέρω, αυτό να κατακτήσουμε σε πρώτο χρόνο.
Αν φταίνε διεφθαρμένοι γραφειοκράτες που κωλυσιεργούν, δόλιοι πολιτικοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν «οχλούσες χρήσεις», άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες που δεν μπορούν να δώσουν άδειες, κάθε λογής τρωκτικά που γυρνάνε με το χέρι απλωμένο αναζητώντας φακελάκια, αυτά θέλω να τα εξαφανίσουμε πρώτα, χτες αν είναι δυνατόν.
Στο μεταξύ πάντως, για πολλούς εργάτες η προοπτική δεν είναι η επιλογή μεταξύ ελληνικού ή τουρκικού μεροκάματου αλλά το καθόλου μεροκάματο. Κι εμένα με προβληματίζει ποια όπλα έχουν οι εργαζόμενοι να αμυνθούν ή και να επιτεθούν. Στο σκάκι λέμε πως «η απειλή είναι ισχυρότερη από την πραγματοποίησή της». Η απεργία είναι δυνατό όπλο, εφόσον κοστίζει σημαντικά και στον αντίπαλό σου. Αν δεν του κοστίζει (επειδή μπορεί να μεταφέρει αλλού τα κεφάλαιά του με το πάτημα ενός κουμπιού και τα καράβια του με ένα τηλεφώνημα) υπάρχει ο κίνδυνος να σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κεφάλαιο διαθέτει σήμερα όπλα που κάνουν αυτή την αναμέτρηση πιο άνιση από κάθε άλλη φορά. Αντιμετωπίζει πχ η Lufthansa πριν τρεις μήνες προβλήματα με το ισχυρό συνδικάτο των πιλότων της; Αγοράζει την αυστριακή εταιρεία και δημιουργεί απεργοσπαστικό μηχανισμό με τα αεροπλάνα εκείνα. Ποια είναι η απάντηση; Μα δεν την ξέρω --και νομίζω ότι πουθενά στον πρώτο κόσμο δεν την γνωρίζουν τα συνδικάτα, και γι' αυτό η αμηχανία τους είναι εκκωφαντική. Το πρόβλημα είναι ότι στις κοινωνίες των δύο τρίτων είναι πολλοί πια που δεν έχουν να χάσουν απλώς τις αλυσίδες τους, αλλά και το υποθηκευμένο σπίτι και το αυτοκίνητό τους κι ένα σωρό άλλα καταναλωτικά και κοινωνικά αγαθά.
Όσο για μένα, έστω κι αν δεν έχω καν σπίτι για να το χάσω, πριν μπορέσω να ξανασταθώ κάτω από πανό, θα πρέπει να έχω και απαντήσεις. «Τα μέτρα δεν θα περάσουν, την κρίση να πληρώσει ο τάδε» δεν μου λύνουν την απορία: Αλλιώς, τι;
