Εγώ πάντως θα σε εκπλήξω, διότι είμαι κατά της δημοσιοποίησης της λίστας - η οποία πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί από τις ελληνικές αρχές με τον τρόπο που αξιοποιήθηκε από τις γαλλικές. Τα είπε κάπου ο Δόκτωρ καλύτερα από μένα, νομίζω.
Τα είχα πει για την αξιοποίηση, αλλά ως προς τη δημοσιοποίηση, τα (θαμμένα κάπου βαθιά) δημοσιογραφικά ένστικτα και αντανακλαστικά μου ανεβαίνουν σαν το Κράκεν στην επιφάνεια της θάλασσας και ουρλιάζουν: Τυπωθήτω! Τυπωθήτω!
Όσο για τα άλλα μέτρα, και πάλι κάπου έχω ξαναπεί ότι για μένα το μοντέλο ζωής μας με το οποίο συμβαδίζει η οικονομία μας είναι λάθος, και είναι και κακό για τον πλανήτη. Αντί δηλαδή να δούμε πώς θα φέρουμε πίσω τις δουλειές που φεύγουν για την Κίνα, ίσως θα ήταν καλό να δούμε αν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να υπερκαταναλώνουμε.
Οι δουλειές που φεύγουν στην Κίνα θα ξανάρθουν εδώ μόνο αν γίνουμε (κοινωνικά, οικονομικά κ.λπ.) πολύ χειρότεροι από την Κίνα (ή η Κίνα πολύ καλύτερη από εμάς). Για να ανταγωνιστείς ένα οικονομικό μοντέλο πρέπει να ξεπεράσεις κατά πολύ τα βασικά χαρακτηριστικά του πριν αρχίσεις να του παίρνεις δουλειές και το κινέζικο οικονομικό μοντέλο χάνει δουλειές σήμερα μόνο από ακόμη πιο φτωχές και αυταρχικές περιοχές της υφηλίου (π.χ Βιετνάμ, Σρι Λάνκα, αφρικανικές χώρες που έχουν γίνει οιονεί κινεζικές αποικίες κττ).
Πριν από μερικές μέρες, ο Ρόμνεϊ είπε ότι «θα φέρει πίσω στην Αμερική τις δουλειές που χάθηκαν από τα iPad που κατασκευάζονται στην Κίνα» και σε αυτό του απάντησαν, φυσικά, ότι ούτε μία κατασκευστική δουλειά σχετική με το iPad δεν δημιουργήθηκε στην Αμερική για να φύγει μετά στην Κίνα. Ίσα ίσα, αν δεν υπήρχε το κινεζικό οικονομικό, βιομηχανικό, εργασιακό κλπ. περιβάλλον, ίσως να μην είχε γίνει καν εφικτό εξαρχής το iPad (και όλα τα iPad της γης).
Η αλφαβήτα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας λέει ότι δεν δημοσιεύεις ποτέ κατηγορία κατά προσώπου αν πριν: [...] Δεν έχεις ακούσει και την άποψη αυτού που κατηγορείς και την οποία είσαι υ π ο χ ρ ε ω μ έ ν ο ς να δημοσιεύσεις.
Εγώ αλλιώς τα θυμάμαι τα δημοσιογραφικά που είχα μάθει (πριν βέβαια από τις δημοσιογραφικές σχολές του κιλού όπου καταφεύγουν όσοι δεν μπορούν να βρουν αλλού αναβολή στράτευσης). Βασικά, συνοψίζονταν σε μία λέξη μόνο: Γουότεργκεϊτ.
Και με το συμπάθιο, και με την τεράστια εκτίμηση που έχω στον Ρεσβάνη, που τον θεωρώ πραγματικό δάσκαλο, εδώ αντιμετωπίζει το θέμα πολύ γραφειοκρατικά για τα γούστα μου. Για παράδειγμα, κτγμ, ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να είναι δικαστής για να κρίνει ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος. Ο δημοσιογράφος πρέπει να παρουσιάζει την είδηση. Ολόκληρη και αφτιασίδωτη, με αμερόληπτο τρόπο και χωρίς άμεση προσωπική εμπλοκή.