Το 'χω ξαναγράψει πως του 'χω αδυναμία, τον παρακολουθώ απ' το 2000 (όταν πρωτοζήτησα σ' ελληνικό δισκάδικο σιντι-σινγκλάκια του, τότε, με κοίταγαν σαν εξωγήινο), και μόλις έβγαλε ένα δυνατό:
Τους Doors τους θυμήθηκα κι εγώ την περασμένη εβδομάδα και τους έκανα το προσωπικό μου τρίμπιουτ. Τους είχα ακούσει τόσο πολύ που ήθελα αποτοξίνωση. Αλλά ακούγονται σερί οι έξι δίσκοι, με μια διαχρονική φρεσκάδα, τύφλα να 'χει ο Μότσαρτ.
Βρε Κώστα, φτάνεις στη μικρή περιοχή και δε σουτάρεις; Σαν τον Αρδίζογλου ένα πράμα. ;) Τέτοια πάσα δεν την αφήνω, να τα ξανακούνε και οι νέοι παίχτες.
Been down so long - The Doors
Και για τον Νικέλ, να βάλω και το επόμενο του δίσκου. Ευχαριστώ για την αφορμή να το ξανακούσω! :) Γεννημένος ήμουνα τότε, αλλά - μικρό παιδί - δεν είχα πάει ακόμα στηνοδό Ταμπάκου.
Μανούλα αυτός που βρήκε το παρακάτω τραγούδι του Ιταλού συνθέτη μουσικής για τον κινηματογράφο Riz Ortolani σε ταινία του 1971 και το έβαλε σε μια δραματική σεκάνς του εντυπωσιακού Drive.