Επειδή μεγάλη κουβέντα ανοίξατε, κι επειδή ως γνωστόν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, ναι, καλή και άγια η πολιτική ορθότης (αν και για μένα η πιστή μετάφραση του όρου είναι παραπλανητική, αλλά αυτό αποτελεί άλλη συζήτηση) κατανοώ την ανάγκη της γέννησής της και συμφωνώ, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου η εξέλιξή της.
Με τον ίδιο τρόπο που, για παράδειγμα η λέξη ορθοδοξία (δεν εννοώ η χριστιανική -ή όχι μόνο, τέλος πάντων) κατέληξε να σημαίνει το δογματικό, το αρτηριοσκληρωτικό, το τσιμεντωμένο και απαράλλακτο, έτσι και η πολιτική ορθότητα τείνει ολοένα και περισσότερο να γεννά έναν ολοκληρωτισμό των εννοιών, που από τον ευνουχισμό των λέξεων περνά σιγά σιγά και στη λογοκρισία της σκέψης. Ξέρω ανθρώπους που φοβούνται να προφέρουν όχι μόνο λέξεις όπως κουφός, κουλός, στραβός, ανάπηρος, νέγρος (αλήθεια, τι αστείο εκείνο το "έγχρωμος"), πούστης, γύφτος κλπ, αλλά ακόμα και χοντρός, για να μη θίξουν τους υπέρβαρους.
Για μένα είναι από τα πιο καταπιεστικά και εκνευριστικά πράγματα, όχι προφανώς το να σκέφτομαι πριν μιλήσω -κάτι τέτοιο θα ήταν καθαρή ηλιθιότητα, αφού όλοι αυτολογοκρινόμαστε ως ένα βαθμό, για ευνόητους λόγους- αλλά το να τρέμω μια λέξη, από φόβο μήπως προσβληθεί κάποιος. Μα αν ο στόχος μου ΔΕΝ είναι να τον προσβάλω, τι σημασία έχει αν θα τον πω ανάπηρο ή ΑΜΕΑ; Και είναι λέξη το ΑΜΕΑ, για όνομα;!
Τέλος πάντων, για να μη ράψω πάλι κανένα σεντόνι, πιστεύω ότι εκείνο που μετράει πραγματικά είναι το ήθος του λόγου και σε δεύτερο βαθμό το ύφος του. Γιατί ακόμη κι αν πω οι έγχρωμοι είναι μειωμένης νοημοσύνης στην ουσία λέει το ίδιο πράγμα με το οι νέγροι είναι βλάκες. Καλή η ευγένεια, αλλά όχι όταν καταντάει υποκρισία. Και κυρίως όχι όταν γίνεται στενός κορσές.