Εάν διάβαζα το κείμενο του Κασιμάτη δέκα χρόνια πριν θα το αντιμετώπιζα απλώς μ' ένα μειδίαμα. Στην παρούσα συγκυρία το βρίσκω βαθύτατα απογοητευτικό. Όχι μόνο για τον self-hating Greek τόνο του, αλλά και για πολλά ακόμη που μάλλον ενισχύουν την άποψη ότι μεταξύ των κυρίων υπευθύνων της όποιας κατάντιας μας καταλέγονται και οι "κορυφές" της δημοσιογραφίας μας.
1. Τα αυθαίρετα της Ιταλίας είναι μια υπόθεση αρκετά γνωστή σε κάποιους από μας. Μεταφραστικά, οι case abusive κι ο
abusivismo edilizio μας έχουν βγάλει από τη δύσκολη θέση και μας έχουν δώσει ιδέες για το πώς μπορούν να αποδοθούν τα δικά μας αυθαίρετα. Ο δημοσιογράφος θα μπορούσε να διαβάσει μερικά πράγματα που θα τον βοηθούσαν να κατανοήσει καλύτερα το φαινόμενο, αντί να αρκείται σε παρατηρήσεις καφενειακής κουβέντας. Όχι μόνο στη Βίκι, αλλά και σε οποιονδήποτε αξιοπρεπή τουριστικό οδηγό. Θα μπορούσε ας πούμε να διαβάσει για τον ρόλο των εγκληματικών οργανώσεων στην υπόθεση των ιταλικών αυθαιρέτων. Αλλά φαντάζομαι ότι και για τη Μαφία, την Καμόρρα και τη Ντρανγκέτα θα φταίει ο ελληνικός δάκτυλος των ΑΗΠ που αποίκισαν αυτά τα μέρη [ουπς, για μισό λεπτό... οι Αρχαίοι δεν ήταν οι καλοί Ελ κι εμείς οι μπάσταρδοι Νεοέλληνες οι κακοί;]. Θα μπορούσε να πάει και μια βόλτα στα δυτικά για να δει το κομμάτι στη διαδρομή Παλέρμο-Τράπανι (εκεί δεν είχε πολλούς ΑΗΠ, αλλά βασικά Καρχηδόνιους - έχεις δει όμως τα αυθαίρετα γύρω από την Τύνιδα;], όπου τα αυθαίρετα δίνουν τα ρέστα τους (πολύ περισσότερο από τη διαδρομή Μεσσίνα-Κατάνη). θα μπορούσε να διαβάσει και για το τι συνέβη (π.χ. στην Απουλία) μετά τον νόμο του 1985 που έδινε τη δυνατότητα νομιμοποίησης των αυθαιρέτων. Μερικά θέματα είναι πολύ σοβαρά για να τα ξεπετάξεις στο πόδι ή για να τα χρησιμοποιήσεις ως απλή αφορμή για χολερικά σχόλια.
2. Λυπούμαι αλλά ιδρυτές της σικελικής
Νάξου δεν ήταν οι Νάξιοι, αλλά οι συνήθεις ύποπτοι για τη Σικελία Χαλκιδείς και μάλιστα με Αθηναίο οικιστή. Είναι πιθανό μαζί τους να βρίσκονταν και κάποιοι Νάξιοι (εξ ου και το όνομα, ίσως), αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τον Κασιμάτη από το σφάλμα.
3. Το ύφος του κειμένου δεν κρύβει τον κοινωνικό ρατσισμό του. Αυθαίρετα και φτώχεια πάνε μαζί, δεν είναι απλή υπόθεση κακογουστιάς ούτε απειθαρχίας προς τις αρχές. Κι εδώ είναι που εκπλήσσομαι. Αφού έφτασε μέχρι το Τζαρντίνι-Νάξος, δεν ανέβηκε ο αρθρογράφος και μέχρι την Ταορμίνα για να ικανοποιηθεί το καλό του γούστο; Ούτε εκεί του άρεσε;
Ένας άνθρωπος που πήγε στη Σικελία και το θεώρησε ατυχία του. Έ, εντάξει, δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση της ζωής για την ξινίλα του άρθρου του. ;)
