Ὁ πολυμήχανος οὗτος ῥᾳδιοῦργος, ἀφοῦ ὑπεσκέλισε τοὺς τέως παρὰ τῷ βασιλεῖ εἰσακουομένους, ἀνέλαβε τὴν διοίκησιν τοῦ κράτους, καὶ ἀνέδειξε τὴν βασιλείαν ἀληθὲς λῃσταρχεῖον. Οἱ πολῖται ὑπὸ διαφόρους προφάσεις ἐσύροντο εἰς τὰ δικαστήρια καὶ ἀπεγυμνοῦντο τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς· τὰ δημόσια ἀξιώματα ἐπωλοῦντο εἰς τὸν πλειοδοτοῦντα, καὶ αὐτὰ δὲ τὰ ἱερὰ τῶν ναῶν σκεύη ἀνιέρως ἐκλέπτοντο ὅπως ἐπαυξήσωσι τοὺς θησαυροὺς τοῦ ἀπλήστου βασιλέως καὶ τοῦ ἀπληστοτέρου αὐτοῦ ὑπουργοῦ. Εἰς ἐπισφράγισιν δὲ τοῦ κακοῦ ὁ Μιχαὴλ, ἐπωφελούμενος τῆς τότ ̓ ἐπικρατούσης σιτοδείας, κατὰ προτροπὴν τοῦ Νικηφορίτση ἀνέλαβε τὸ μονοπώλιον τοῦ σίτου, συστήσας ἰδίως ἐν Ραιδεστῷ βασιλικὴν ἀποθήκην, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπεχρεοῦντο οἱ ἀγρόται ἵνα συσσωρεύωσι τὸν σῖτον, τὸν ὁποῖον ἀντὶ τιμῆς τέως ἀγνώστου ὁ ἀσυνείδητος βασιλεὺς ἐπώλει εἰς τοὺς λιμοκτονοῦντας αὐτοῦ ὑπηκόους· συνεπεία δὲ τοῦ αἰσχροῦ τούτου μονοπωλίου ἀπεδόθη αὐτῷ καὶ τὸ διακριτικὸν ἐπώνυμον Παραπινάκιος, ὡς πωλοῦντι ἀντὶ ἑνὸς νομίσματος τὸν μόδιον ἔλαττον ἑνὸς πινακίου, ἐνῷ προηγουμένως ἐν τῇ αὐτῇ τιμῇ ἡγοράζοντο δέκα καὶ ὀκτὼ μόδιοι
(Κ. Σάθας, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, Δ΄, 1874)