Να μεταναστεύσουμε; Και πού να πάμε;
- Thread starter NOmad
- Start date
-
- Tags
- best cities
pontios
Well-known member
Ο pontios τα λέει αυτά επειδή φοβάται μην του κουβαληθούμε όλοι στη Μελβούρνη.
Καλημέρα.
Μην με παρεξηγείτε, η Αυστραλία είναι μια υπέροχη χώρα -
για όσους έχουν ήδη εγκατασταθεί εδώ.
Αλλά το θέμα είναι - πόσο κατάλληλη είναι σήμερα ως μεταναστευτικός προορισμός.
Το μεγάλο (και ίσως μόνο) αρνητικό, κτγμ, είναι η στέγαση (αγορά και ενοικίαση).
Και τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι ...
Στις δεκαετίες του 70-80, η τιμή ενός μέσου σπιτιού στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ ισοδυναμούσε με περίπου 3 φορές το μέσο όρο του ετήσιου ακαθάριστου μισθού - π.χ., ο κατά μέσο όρο εργαζόμενος με εισόδημα ύψους $6.000- $7.000 ανά έτος το 1970 θα μπορούσε να αγοράσει ένα μέσο σπίτι για 20 χιλιάδες δολάρια ή λιγότερα.
Τώρα, το μέσο σπίτι στο Σίδνεϊ είναι πάνω από $800.000 και στη Μελβούρνη περίπου $700.000 - δηλαδή, ισοδυναμεί με 10 φορές το μέσο όρο του ετήσιου ακαθάριστου μισθού των $70.000 - $80.000.
Η βασική αιτία: η μεγάλη εισροή μεταναστών ασκεί ανοδικές πιέσεις στις τιμές (με την παράλληλη αύξηση και στα ενοίκια).
Η Μελβούρνη αυξάνεται με απίστευτα γρήγορο ρυθμό - ο πληθυσμός της αναμένεται να φτάσει τα 8 εκατομμύρια σε 40 χρόνια (είναι τώρα 4 εκατομμύρια).
Η μετανάστευση σας εδώ θα με ωφελούσε, και είσαστε πάντα ευπρόσδεκτοι, αλλά ήμουν υποχρεωμένος να σας προειδοποιήσω.;)
pontios
Well-known member
Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό το άρθρο τα λέει πολύ καλλίτερα από έμενα. I wish I had spotted it earlier.
pontios
Well-known member
I have a rule that you're indeed missing, cougr - if a word is on the spell checker, I use it. ;)
By the way, 3-5 short years ago I couldn't even write a few words in Greek, so the spellcheck has at least helped me (even if it sometimes gets me into trouble). I'm trying, anyway. :)
cougr
¥
Same applies here, therefore I genuinely thought that perhaps you knew something I didn't. All's well then...I wasn't being presumptuous.
Καλημέρα, παιδιά. Από την εφημερίδα που μας έφερε ο Πόντιος Βλέπω ότι «εκεί κάτω» στη Μελβούρνη έχετε και γλωσσικά ενδιαφέροντα: Ο γλωσσικός ελληνισμός της αγγλικής.
Ο συγκεκριμένος τύπος υπερθετικού του καλός, καλλίτερος, χρησιμοποιείται ακόμη και εδώ από μεγαλύτερους κυρίως, που έμαθαν τα αρχαία καλός, καλλίων, κάλλιστος και το συνδέουν ορθογραφικά. Στην πράξη, έχει εξαφανιστεί από τις νέες γραμματικές και τα σύγχρονα λεξικά για χάρη του γλωσσικά ορθού καλύτερος.
Σε χτεσινή συζήτηση που ξεκίνησε από το πόσο ανορθόγραφοι είναι σήμερα οι νέοι, είπα ότι δεν τολμώ να κάνω καμιά σύγκριση ανάμεσα στους σημερινούς νέους και τους νέους παλιότερων εποχών ή της δικής μου. Σύγκριση για τίποτα: ούτε για την ορθογραφία, ούτε για το πόσο διαβαστεροί είναι, πόσο ώριμοι, πόσο ενήμεροι για τον κόσμο, πόσο το ένα ή το άλλο. Και δεν την τολμώ τη σύγκριση επειδή δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός για χίλιους δυο λόγους (κάποιους τους ανέφερα) και γιατί εντέλει συγκρίνουμε ανόμοια.
Για παρόμοιους λόγους δεν θα μπορούσα να συγκρίνω τη ζωή σε δύο πόλεις. Για το ένα άτομο υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να κάνουν ειδυλλιακό ένα απαράδεκτο μέρος — και το αντίστροφο. Γι' αυτό δεν συμφωνούμε πάντα με τους δείκτες μιας μελέτης όση προσπάθεια κι αν έχει καταβληθεί να είναι «αντικειμενική».
Μπορούμε ωστόσο να περιπτωσιολογούμε ακατάπαυστα. Μπορώ, ας πούμε, να πω ότι τέσσερα χρόνια στην Αγγλία δεν θυμάμαι να περίμενα ούτε μία φορά σε ουρά για τις σχέσεις μου με το κράτος. Όλα μας τα πάρε-δώσε τα κάναμε με αλληλογραφία, μια και τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο. Από την άλλη, στην Ελλάδα κάθε Έλληνας ξέρει ότι οι σχέσεις του με το κράτος τον έχουν φτάσει πολλάκις στο σημείο να αναφωνήσει: «Θε μου, να ζούσα σ' άλλη χώρα!»
Για παρόμοιους λόγους δεν θα μπορούσα να συγκρίνω τη ζωή σε δύο πόλεις. Για το ένα άτομο υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να κάνουν ειδυλλιακό ένα απαράδεκτο μέρος — και το αντίστροφο. Γι' αυτό δεν συμφωνούμε πάντα με τους δείκτες μιας μελέτης όση προσπάθεια κι αν έχει καταβληθεί να είναι «αντικειμενική».
Μπορούμε ωστόσο να περιπτωσιολογούμε ακατάπαυστα. Μπορώ, ας πούμε, να πω ότι τέσσερα χρόνια στην Αγγλία δεν θυμάμαι να περίμενα ούτε μία φορά σε ουρά για τις σχέσεις μου με το κράτος. Όλα μας τα πάρε-δώσε τα κάναμε με αλληλογραφία, μια και τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο. Από την άλλη, στην Ελλάδα κάθε Έλληνας ξέρει ότι οι σχέσεις του με το κράτος τον έχουν φτάσει πολλάκις στο σημείο να αναφωνήσει: «Θε μου, να ζούσα σ' άλλη χώρα!»
Για να γυρίσω στο προηγούμενο θέμα, η φούσκα των ακινήτων στην Αυστραλία είναι κάτι για το οποίο διαβάζω εδώ και κάποια χρόνια, μαζί με φόβους ότι θα σκάσει και θα υπάρξει επανάληψη του αμερικάνικου προβλήματος. Ή και του ελληνικού, θα προσέθετα... Με βασικό μισθό 700 ευρώ μέχρι πρότινος (και νυν 580, αν δεν απατώμαι), τα φτηνότερα σπίτια στην Αθήνα (παλιά και σε υποβαθμισμένες περιοχές) προ κρίσης ξεκινούσαν από 1.000 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο.
Όσο για τις δημόσιες υπηρεσίες, τι να πω. Ουγκάντα.
Όσο για τις δημόσιες υπηρεσίες, τι να πω. Ουγκάντα.
Παρ' όλ' αυτά η Καθημερινή επιμένει:
Σελάνα Βροντή (τι όνομα κι αυτό! δεν μπορεί, ψευδώνυμο θα είναι) Το «θαύμα» της Μελβούρνης
Όπου, εκτός από τα εισαγωγικά στον τίτλο που ακυρώνουν το θαύμα, έχουμε κι ένα παράξενο μέτρημα:
Οι τρεις μεγαλύτερες παροικίες της πόλης: Έλληνες, Ιταλοί, Βιετναμέζοι και Κινέζοι.
Σελάνα Βροντή (τι όνομα κι αυτό! δεν μπορεί, ψευδώνυμο θα είναι) Το «θαύμα» της Μελβούρνης
Όπου, εκτός από τα εισαγωγικά στον τίτλο που ακυρώνουν το θαύμα, έχουμε κι ένα παράξενο μέτρημα:
Οι τρεις μεγαλύτερες παροικίες της πόλης: Έλληνες, Ιταλοί, Βιετναμέζοι και Κινέζοι.
SBE
¥
Τους Βιετναμέζους και τους Κινέζους τους μετράει σαν μία κατηγορία, μάλλον. Δείχνοντας έτσι πόσο έχει ενστερνιστεί τα ιδεώδη της Αυστραλίας. 
ΥΓ Ξέρω ότι θα παρεξηγηθούν οι Αυστραλοί λεξιλόγοι, αλλά η προσωπική μου εμπειρία από τους λευκούς Αυστραλούς που έχω συναντήσει στο ΗΒ είναι ότι είναι αρχιρατσισταράδες και έχουν και το αγγλικό κουσούρι του ταξικού ρατσισμού.
ΥΓ Ξέρω ότι θα παρεξηγηθούν οι Αυστραλοί λεξιλόγοι, αλλά η προσωπική μου εμπειρία από τους λευκούς Αυστραλούς που έχω συναντήσει στο ΗΒ είναι ότι είναι αρχιρατσισταράδες και έχουν και το αγγλικό κουσούρι του ταξικού ρατσισμού.
Δυο φορές μετανάστης ...
Αυτή την εποχή η εφημερίδα Τα Νέα διοργανώνει μαθητικούς διαγωνισμούς έκθεσης ιδεών. Ο τελευταίος είχε το εξής ερώτημα:
Τα χρόνια της κρίσης, χιλιάδες μορφωμένοι νέοι Έλληνες μετανάστευσαν αναζητώντας καλύτερη τύχη —και ιδίως εργασία— στο εξωτερικό. Όταν βρεθείτε στη θέση τους, θέλετε περισσότερο να φύγετε ή να μείνετε στην Ελλάδα και γιατί;
Στο διαγωνισμό πρώτευσαν η μαθήτρια της Γ΄ τάξης του Βαρβακείου Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου Εβελίνα Μαρκοπούλου και ο 17χρονος μαθητής της Β΄ τάξης στο 1ο Λύκειο Γλυφάδας Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ. Η διάκριση συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.500 ευρώ για τον καθένα, κοινωνική προσφορά της Attica Bank.
Οι δύο νικητές
ΓΥΜΝΑΣΙΟ. Η Εβελίνα Μαρκοπούλου είναι μαθήτρια της Γ' τάξης του Βαρβακείου Γυμνασίου Αθηνών και αγαπημένα της μαθήματα είναι η Βιολογία και τα Μαθηματικά. Καταπιάνεται όμως και με τη δημιουργική γραφή από πολύ μικρή ηλικία. Ονειρό της είναι να ασχοληθεί με την ιατρική επιστήμη, παράλληλα όμως γράφει και σενάρια. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά, αλλά μεγάλη της αγάπη είναι τα ισπανικά καθώς λατρεύει, όπως λέει, τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα και τους χορούς. Η Εβελίνα μοιράστηκε τη χαρά με τους γονείς και τα τρίδυμα αδελφάκια της.
ΛΥΚΕΙΟ. Ο Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ είναι ο πρώτος αλλοδαπός μαθητής που βραβεύεται στον διαγωνισμό των «ΝΕΩΝ». Ο Τόμας κατάγεται από την Πολωνία, αλλά ζει στην Ελλάδα από δύο ετών μαζί με τους γονείς του και τη θεωρεί επίσης πατρίδα του, χωρίς να έχει πάντως καθόλου αποξενωθεί από τη γενέτειρά του. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχει στον διαγωνισμό των «ΝΕΩΝ». Αξιοσημείωτο είναι ότι ο νέος αυτός, χωρίς να πηγαίνει σε φροντιστήριο, συγκεντρώνει βαθμολογία σχεδόν 19,9 στην τάξη του στο 1ο Λύκειο Γλυφάδας, ενώ έχει μια αίσθηση της ελληνικής γλώσσας που αρκετοί συνομήλικοί του θα ζήλευαν.
Η έκθεση του μαθητή του Γενικού Λυκείου Γλυφάδας Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ
Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ (Tomasz Konrad Juszczyk)
Ως κοινωνικό φαινόμενο η μετανάστευση εκδηλώνεται εδώ και χιλιετηρίδες χωρίς εξαίρεση μεταξύ των λαών της Γης. Μαζικές ή μεμονωμένες, οι μετακινήσεις με σκοπό την εγκατάσταση σε ξένο τόπο έχουν κοινό παρανομαστή την επιθυμία ενός καλύτερου μέλλοντος, είτε επειδή ο προορισμός μοιάζει να το ευνοεί είτε επειδή η αφετηρία φαίνεται να το καταδικάζει. Στη χώρα μας η επιθυμία αυτή, πάντα πιο φλογερή στην ψυχή των νέων, έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, τόσο επειδή η ελληνική πραγματικότητα αποκαλύπτει συνεχώς απογοητευτικούς οιωνούς όσο και επειδή το «εξωτερικό» έχει ταυτιστεί στη συλλογική συνείδηση με τη Γη Χαναάν, όπου παρέχονται ευκαιρίες εξέλιξης και σταδιοδρομίας σε κάθε πρόθυμο να εργαστεί.
Ως μαθητής της Β΄ Λυκείου, θα κληθώ κι εγώ σύντομα να διαγράψω τη δική μου ακαδημαϊκή και κατόπιν επαγγελματική πορεία. Έρχομαι λοιπόν αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα: να ακολουθήσω το παράδειγμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της γενιάς μου και να αναζητήσω καλύτερη τύχη με ευμενέστερες συνθήκες στο εξωτερικό ή να παραμείνω στο δυναμικό της χώρας, που αν και αφιλόξενη για τα όνειρα και τις προοπτικές μου, δεν παύει να είναι πατρίδα μου;
Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι ως παιδί μεταναστών με υποτυπώδη πολωνική παιδεία, αλλά ελληνική κουλτούρα και συνείδηση, είμαι σε θέση να κρίνω την εμπειρία της μετανάστευσης όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και μέσα από οικογενειακά βιώματα. Αναγνωρίζω έτσι τα κίνητρα των γονιών μου, οι οποίοι προτίμησαν ως καταφύγιο την Ελλάδα σε περιόδους ακμής, και τους ευγνωμονώ για την αξιοπρεπέστατη ζωή που μου εξασφάλισαν μεταναστεύοντας. Εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες για ανώτερη μόρφωση που εκείνοι δεν είχαν, μου φαίνεται αρκετά γοητευτική η ιδέα να εγκατασταθώ σε μια ξένη χώρα που θα καταξιώνει τα προσόντα μου, θα μου παρέχει ένα καλό βιοτικό επίπεδο και μια θέση στην αγορά εργασίας χωρίς υπερπροσπάθεια και θα ευνοεί την εξέλιξή μου μέσα από ένα οργανωμένο κράτος δικαίου και πρόνοιας. Ανεπτυγμένες πολιτείες και εύρωστες οικονομίες όπως η γερμανική, η αγγλική ή η αμερικανική δεν παραγκωνίζουν, αλλά δίνουν ώθηση στους προικισμένους νέους και έτσι προσφέρουν κίνητρα για δημιουργική και παραγωγική εργασία με υψηλές απολαβές. Αλλά και οι αντίστοιχες κοινωνίες που αποτελούν το υπόστρωμα μιας ευημερούσας πολιτείας είναι ελκυστικές, αφού χαρακτηρίζονται συχνά ως «προοδευτικές», απαλλαγμένες από στερεότυπα και συντηρητισμούς που φαίνεται να ισχύουν ακόμα στην Ελλάδα και προσκρούουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες της νέας γενιάς· κοινωνίες με κοσμοπολίτικη νοοτροπία, που δεν εχθρεύονται αλλά εκτιμούν την διαφορετικότητα ως προϋπόθεση της γόνιμης αλληλεπίδρασης και δίνουν περιθώρια ελεύθερης έκφρασης και οικοδόμησης ταυτότητας στους περισσότερους.
Όμως η καρδιά ενός μετανάστη, όσο και να ευφραίνεται με τις ιδανικές συνθήκες στη χώρα υποδοχής, δεν θα μπορέσει ποτέ, κατά τη γνώμη μου, να εναρμονιστεί απόλυτα στον ρυθμό της ξενιτιάς. Θα είναι σαν ένα μόσχευμα φυτεμένο σε ξένο οργανισμό που, μολονότι λειτουργικό, θα χτυπά με χρονοκαθυστέρηση, παραλυμένο σε στιγμές από τη νοσταλγία της πατρίδας. Παραλυμένο από τη μελαγχολία που διαποτίζει κάθε ξενιτεμένο όταν ησυχάζει η σκέψη από τη νέα καθημερινότητα και μερικές φορές αγγίζει και εμένα, έστω και αν οι αναμνήσεις μου από την Πολωνία περιορίζονται σε λιγοστά καλοκαίρια. Ξέρω λοιπόν πως, αν αυτή τη φορά εγώ ο ίδιος επέλεγα να φύγω από τη δεύτερη πατρίδα μου, θα υπέφερα πολλαπλάσια από εκείνο το συναίσθημα που είναι ήδη φωλιασμένο μέσα μου. Για μένα, ο τόπος και οι άνθρωποι που χάραξαν στην παιδική και εφηβική μου ψυχή στοιχεία προσωπικότητας που καμία συγκυρία δεν θα μπορέσει να αλλάξει είναι αναντικατάστατοι και η εγκατάλειψή τους σε κρίσιμες στιγμές δεν θα άφηνε τη συνείδησή μου να προχωρήσει.
Μάλιστα θεωρώ ότι οι δοκιμασίες της κρίσης δεν θα πρέπει να φοβίζουν, αλλά να πείθουν εμένα και τους συνομηλίκους μου για την παραμονή εδώ. Εάν μεριμνούμε ουσιαστικά για το μέλλον της χώρας στην οποία χρωστούμε το είναι μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε και να θυσιάσουμε την άνεσή μας για εκείνη, αξιοποιώντας τη γνώση και τη μόρφωσή μας ώστε να ευνοηθεί το σύνολο των Ελλήνων, και όχι για να ορθοποδήσουμε ως μονάδες σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Και αυτό θα γίνει, εφόσον συνειδητοποιήσουμε την αξία μας ως το πολυτιμότερο κεφάλαιο που κατέχει προς το παρόν η κατακρεουργημένη Ελλάδα και, αντί να διαπρέπουμε ως μετανάστες με ελληνικές βάσεις, ας μεσουρανήσουμε ως Έλληνες και κάτοικοι της Ελλάδας. Εξάλλου, η επένδυση της ελληνικής μας παιδείας στην οικονομία μιας ξένης χώρας είναι, πέρα από ένδειξη δειλίας, εγγύηση για την εξασθένηση της ελληνικής κοινωνίας, της μόνης που μπορεί, ως σημείο αναφοράς, να παρέχει το αίσθημα του «ανήκειν» παρά τις εγγενείς αδυναμίες της. Χωρίς να θέλω να καταδικάσω την ελευθερία της παραμονής του καθενός στον προτιμότερο για εκείνον τόπο, και κυρίως θέλοντας να αποφύγω οποιαδήποτε υπόνοια εθνικισμού, θεωρώ ηθικό χρέος των νεαρών Ελλήνων να συνδυάσουν τις ατομικές τους επιδιώξεις με το μόχθο για την ανάκαμψη της κοινωνίας που τους ανέθρεψε και τους εφοδίασε με προσωπικότητα και συνείδηση. Έτσι λοιπόν, όταν βρεθώ στη θέση ενός εν δυνάμει οικονομικού μετανάστη, θα προτιμήσω να παραμείνω στην Ελλάδα και να εργαστώ σκληρά, ώστε να ευοδωθούν τα όνειρά μου για το μέλλον, αλλά και να ωφεληθεί ο τόπος με τον οποίο έχω ταυτίσει τον εαυτό μου. Ακόμη και αν οι περιστάσεις με οδηγήσουν σε σπουδές ή και προσωρινή εργασία στο εξωτερικό, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα επιστρέψω δριμύτερος με σκοπό να εκπληρώσω το καθήκον μου απέναντι στην κοινωνία των Ελλήνων, που μου έχει διδάξει μοναδικές αξίες όπως το φιλότιμο, η λεβεντιά και το μεράκι. Γιατί μόνο από αυτή την ηλιόλουστη γη και την κοσμογονία των ανθρώπων της θα μπορέσει η ψυχή μου να αντλήσει την ενέργεια που χρειάζεται για την δημιουργική εργασία, την πρόοδο και τελικά, την ευτυχία μου.
Πηγή: Τα Νέα (2 Μαΐου 2015)
Αυτή την εποχή η εφημερίδα Τα Νέα διοργανώνει μαθητικούς διαγωνισμούς έκθεσης ιδεών. Ο τελευταίος είχε το εξής ερώτημα:
Τα χρόνια της κρίσης, χιλιάδες μορφωμένοι νέοι Έλληνες μετανάστευσαν αναζητώντας καλύτερη τύχη —και ιδίως εργασία— στο εξωτερικό. Όταν βρεθείτε στη θέση τους, θέλετε περισσότερο να φύγετε ή να μείνετε στην Ελλάδα και γιατί;
Στο διαγωνισμό πρώτευσαν η μαθήτρια της Γ΄ τάξης του Βαρβακείου Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου Εβελίνα Μαρκοπούλου και ο 17χρονος μαθητής της Β΄ τάξης στο 1ο Λύκειο Γλυφάδας Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ. Η διάκριση συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 2.500 ευρώ για τον καθένα, κοινωνική προσφορά της Attica Bank.
Οι δύο νικητές
ΓΥΜΝΑΣΙΟ. Η Εβελίνα Μαρκοπούλου είναι μαθήτρια της Γ' τάξης του Βαρβακείου Γυμνασίου Αθηνών και αγαπημένα της μαθήματα είναι η Βιολογία και τα Μαθηματικά. Καταπιάνεται όμως και με τη δημιουργική γραφή από πολύ μικρή ηλικία. Ονειρό της είναι να ασχοληθεί με την ιατρική επιστήμη, παράλληλα όμως γράφει και σενάρια. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά, αλλά μεγάλη της αγάπη είναι τα ισπανικά καθώς λατρεύει, όπως λέει, τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα και τους χορούς. Η Εβελίνα μοιράστηκε τη χαρά με τους γονείς και τα τρίδυμα αδελφάκια της.
ΛΥΚΕΙΟ. Ο Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ είναι ο πρώτος αλλοδαπός μαθητής που βραβεύεται στον διαγωνισμό των «ΝΕΩΝ». Ο Τόμας κατάγεται από την Πολωνία, αλλά ζει στην Ελλάδα από δύο ετών μαζί με τους γονείς του και τη θεωρεί επίσης πατρίδα του, χωρίς να έχει πάντως καθόλου αποξενωθεί από τη γενέτειρά του. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχει στον διαγωνισμό των «ΝΕΩΝ». Αξιοσημείωτο είναι ότι ο νέος αυτός, χωρίς να πηγαίνει σε φροντιστήριο, συγκεντρώνει βαθμολογία σχεδόν 19,9 στην τάξη του στο 1ο Λύκειο Γλυφάδας, ενώ έχει μια αίσθηση της ελληνικής γλώσσας που αρκετοί συνομήλικοί του θα ζήλευαν.
Η έκθεση του μαθητή του Γενικού Λυκείου Γλυφάδας Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ
Τόμας Κόνραντ Γιούστσικ (Tomasz Konrad Juszczyk)
Ως κοινωνικό φαινόμενο η μετανάστευση εκδηλώνεται εδώ και χιλιετηρίδες χωρίς εξαίρεση μεταξύ των λαών της Γης. Μαζικές ή μεμονωμένες, οι μετακινήσεις με σκοπό την εγκατάσταση σε ξένο τόπο έχουν κοινό παρανομαστή την επιθυμία ενός καλύτερου μέλλοντος, είτε επειδή ο προορισμός μοιάζει να το ευνοεί είτε επειδή η αφετηρία φαίνεται να το καταδικάζει. Στη χώρα μας η επιθυμία αυτή, πάντα πιο φλογερή στην ψυχή των νέων, έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, τόσο επειδή η ελληνική πραγματικότητα αποκαλύπτει συνεχώς απογοητευτικούς οιωνούς όσο και επειδή το «εξωτερικό» έχει ταυτιστεί στη συλλογική συνείδηση με τη Γη Χαναάν, όπου παρέχονται ευκαιρίες εξέλιξης και σταδιοδρομίας σε κάθε πρόθυμο να εργαστεί.
Ως μαθητής της Β΄ Λυκείου, θα κληθώ κι εγώ σύντομα να διαγράψω τη δική μου ακαδημαϊκή και κατόπιν επαγγελματική πορεία. Έρχομαι λοιπόν αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα: να ακολουθήσω το παράδειγμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της γενιάς μου και να αναζητήσω καλύτερη τύχη με ευμενέστερες συνθήκες στο εξωτερικό ή να παραμείνω στο δυναμικό της χώρας, που αν και αφιλόξενη για τα όνειρα και τις προοπτικές μου, δεν παύει να είναι πατρίδα μου;
Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι ως παιδί μεταναστών με υποτυπώδη πολωνική παιδεία, αλλά ελληνική κουλτούρα και συνείδηση, είμαι σε θέση να κρίνω την εμπειρία της μετανάστευσης όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και μέσα από οικογενειακά βιώματα. Αναγνωρίζω έτσι τα κίνητρα των γονιών μου, οι οποίοι προτίμησαν ως καταφύγιο την Ελλάδα σε περιόδους ακμής, και τους ευγνωμονώ για την αξιοπρεπέστατη ζωή που μου εξασφάλισαν μεταναστεύοντας. Εκμεταλλευόμενος ευκαιρίες για ανώτερη μόρφωση που εκείνοι δεν είχαν, μου φαίνεται αρκετά γοητευτική η ιδέα να εγκατασταθώ σε μια ξένη χώρα που θα καταξιώνει τα προσόντα μου, θα μου παρέχει ένα καλό βιοτικό επίπεδο και μια θέση στην αγορά εργασίας χωρίς υπερπροσπάθεια και θα ευνοεί την εξέλιξή μου μέσα από ένα οργανωμένο κράτος δικαίου και πρόνοιας. Ανεπτυγμένες πολιτείες και εύρωστες οικονομίες όπως η γερμανική, η αγγλική ή η αμερικανική δεν παραγκωνίζουν, αλλά δίνουν ώθηση στους προικισμένους νέους και έτσι προσφέρουν κίνητρα για δημιουργική και παραγωγική εργασία με υψηλές απολαβές. Αλλά και οι αντίστοιχες κοινωνίες που αποτελούν το υπόστρωμα μιας ευημερούσας πολιτείας είναι ελκυστικές, αφού χαρακτηρίζονται συχνά ως «προοδευτικές», απαλλαγμένες από στερεότυπα και συντηρητισμούς που φαίνεται να ισχύουν ακόμα στην Ελλάδα και προσκρούουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες της νέας γενιάς· κοινωνίες με κοσμοπολίτικη νοοτροπία, που δεν εχθρεύονται αλλά εκτιμούν την διαφορετικότητα ως προϋπόθεση της γόνιμης αλληλεπίδρασης και δίνουν περιθώρια ελεύθερης έκφρασης και οικοδόμησης ταυτότητας στους περισσότερους.
Όμως η καρδιά ενός μετανάστη, όσο και να ευφραίνεται με τις ιδανικές συνθήκες στη χώρα υποδοχής, δεν θα μπορέσει ποτέ, κατά τη γνώμη μου, να εναρμονιστεί απόλυτα στον ρυθμό της ξενιτιάς. Θα είναι σαν ένα μόσχευμα φυτεμένο σε ξένο οργανισμό που, μολονότι λειτουργικό, θα χτυπά με χρονοκαθυστέρηση, παραλυμένο σε στιγμές από τη νοσταλγία της πατρίδας. Παραλυμένο από τη μελαγχολία που διαποτίζει κάθε ξενιτεμένο όταν ησυχάζει η σκέψη από τη νέα καθημερινότητα και μερικές φορές αγγίζει και εμένα, έστω και αν οι αναμνήσεις μου από την Πολωνία περιορίζονται σε λιγοστά καλοκαίρια. Ξέρω λοιπόν πως, αν αυτή τη φορά εγώ ο ίδιος επέλεγα να φύγω από τη δεύτερη πατρίδα μου, θα υπέφερα πολλαπλάσια από εκείνο το συναίσθημα που είναι ήδη φωλιασμένο μέσα μου. Για μένα, ο τόπος και οι άνθρωποι που χάραξαν στην παιδική και εφηβική μου ψυχή στοιχεία προσωπικότητας που καμία συγκυρία δεν θα μπορέσει να αλλάξει είναι αναντικατάστατοι και η εγκατάλειψή τους σε κρίσιμες στιγμές δεν θα άφηνε τη συνείδησή μου να προχωρήσει.
Μάλιστα θεωρώ ότι οι δοκιμασίες της κρίσης δεν θα πρέπει να φοβίζουν, αλλά να πείθουν εμένα και τους συνομηλίκους μου για την παραμονή εδώ. Εάν μεριμνούμε ουσιαστικά για το μέλλον της χώρας στην οποία χρωστούμε το είναι μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε και να θυσιάσουμε την άνεσή μας για εκείνη, αξιοποιώντας τη γνώση και τη μόρφωσή μας ώστε να ευνοηθεί το σύνολο των Ελλήνων, και όχι για να ορθοποδήσουμε ως μονάδες σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Και αυτό θα γίνει, εφόσον συνειδητοποιήσουμε την αξία μας ως το πολυτιμότερο κεφάλαιο που κατέχει προς το παρόν η κατακρεουργημένη Ελλάδα και, αντί να διαπρέπουμε ως μετανάστες με ελληνικές βάσεις, ας μεσουρανήσουμε ως Έλληνες και κάτοικοι της Ελλάδας. Εξάλλου, η επένδυση της ελληνικής μας παιδείας στην οικονομία μιας ξένης χώρας είναι, πέρα από ένδειξη δειλίας, εγγύηση για την εξασθένηση της ελληνικής κοινωνίας, της μόνης που μπορεί, ως σημείο αναφοράς, να παρέχει το αίσθημα του «ανήκειν» παρά τις εγγενείς αδυναμίες της. Χωρίς να θέλω να καταδικάσω την ελευθερία της παραμονής του καθενός στον προτιμότερο για εκείνον τόπο, και κυρίως θέλοντας να αποφύγω οποιαδήποτε υπόνοια εθνικισμού, θεωρώ ηθικό χρέος των νεαρών Ελλήνων να συνδυάσουν τις ατομικές τους επιδιώξεις με το μόχθο για την ανάκαμψη της κοινωνίας που τους ανέθρεψε και τους εφοδίασε με προσωπικότητα και συνείδηση. Έτσι λοιπόν, όταν βρεθώ στη θέση ενός εν δυνάμει οικονομικού μετανάστη, θα προτιμήσω να παραμείνω στην Ελλάδα και να εργαστώ σκληρά, ώστε να ευοδωθούν τα όνειρά μου για το μέλλον, αλλά και να ωφεληθεί ο τόπος με τον οποίο έχω ταυτίσει τον εαυτό μου. Ακόμη και αν οι περιστάσεις με οδηγήσουν σε σπουδές ή και προσωρινή εργασία στο εξωτερικό, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα επιστρέψω δριμύτερος με σκοπό να εκπληρώσω το καθήκον μου απέναντι στην κοινωνία των Ελλήνων, που μου έχει διδάξει μοναδικές αξίες όπως το φιλότιμο, η λεβεντιά και το μεράκι. Γιατί μόνο από αυτή την ηλιόλουστη γη και την κοσμογονία των ανθρώπων της θα μπορέσει η ψυχή μου να αντλήσει την ενέργεια που χρειάζεται για την δημιουργική εργασία, την πρόοδο και τελικά, την ευτυχία μου.
Πηγή: Τα Νέα (2 Μαΐου 2015)
SBE
¥
Συνεχίζω εδώ τη γκρίνια που ξεκίνησα αλλού.
Είχα φεισμπουκική συζήτηση σχετικά με το επάγγελμα του δικηγόρου στο ΗΒ. Ήταν λοιπόν κάποια από Ελλάδα που μάλλον άνοιξε την Εσπρέσσο, είδε την Αμάλ Αλαμουντίν που είναι δικηγόρος και σκέφτηκε α, ωραία, τελείωσα κι εγώ τη νομική θα πάω Λονδίνο να κάνω την άσκησή μου, να γίνω κι εγώ Αμάλ, να βγάζω πολλά λεφτά, να φοράω σινιέ και να βρω κι έναν σταρ του Χόλιγουντ για σύζυγο.
ΔΕΝ σκέφτηκε που πάω η ηλίθια με πτυχίο νομικής από άλλο νομικό σύστημα, με βαθμό πτυχίου πέντε και με αγγλικά επιπέδου λόουερ;
Κι έτσι βρέθηκε Λονδίνο, όπου έφαγε πόρτα από όλες τις μεγάλες δικηγορικές εταιρίες, απ' όλες τις μεσαίες δικηγορικές εταιρίες και από όλες τις μικρές δικηγορικές εταιρείες και κοιτάζει τώρα να βρει καμιά δουλειά σαν paralegal αλλά κι εκεί θέλουν εξετάσεις και από μισθό, αν καταφέρει να βρει κάτι, θα είναι γύρω στο εικοσάρικο το χρόνο, το βασικό για ασκούμενο δηλαδή, που δεν ζεις στο Λονδίνο με αυτά. Και θα πρέπει φυσικά να δώσει κι ένα σωρό εξετάσεις για να καλύψει τη διαφορά του πτυχίου.
Και κλαιγόταν λοιπόν ότι όλα ήταν ψέμματα και την ξεγέλασαν οι κακοί Άγγλοι και ότι για να βγάλει τα λεφτά που είχε ακούσει θα έπρεπε να έχει μέσο, λεφτά του μπαμπά και άλλα πολλά που δεν έχει.
Εγώ είμαι από τους πρώτους που θα πουν ότι η κοινωνία εδώ είναι ταξική και η επαγγελματική σου επιτυχία εξαρτάται και από την κοινωνικοοικονομική σου κατάσταση, αλλά άμα είσαι ξένος δεν ξέρει ο άλλος πού να σε τοποθετήσει, οπότε έχεις ένα πλεονέκτημα, και υπάρχει κάτι που σου ανοίγει πόρτες: ο βαθμός του πτυχίου. Διότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, εδώ η αριστεία επιβραβεύεται. Ένα πτυχίο με άριστα, ειδικά αν είναι από καλό πανεπιστήμιο, βοηθάει πάρα πολύ. Οπότε η λύση είναι να στρωθείς να διαβάσεις, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει.
Υπόψιν, οι μεγάλες εταιρίες πληρώνουν τους ασκούμενους αδρά, ξεκινάνε με τα διπλά του βασικού για ασκούμενους και μερικές δίνουν και τα τριπλά (ο βασικός είναι τα 20Κ που είπα). Αλλά αυτές οι εταιρίες προσλαμβάνουν την αφρόκρεμα των αγγλικών πανεπιστημίων και θέλουν να δουν άριστα σε σχολείο, πτυχίο και μεταπτυχιακό (γιατί συνήθως ζητάνε και μεταπτυχιακά). Και να μιλάς αγγλικά άπταιστα, φυσικά, και να περάσεις και τα διάφορα τεστ που σου κάνουν.
Είχα φεισμπουκική συζήτηση σχετικά με το επάγγελμα του δικηγόρου στο ΗΒ. Ήταν λοιπόν κάποια από Ελλάδα που μάλλον άνοιξε την Εσπρέσσο, είδε την Αμάλ Αλαμουντίν που είναι δικηγόρος και σκέφτηκε α, ωραία, τελείωσα κι εγώ τη νομική θα πάω Λονδίνο να κάνω την άσκησή μου, να γίνω κι εγώ Αμάλ, να βγάζω πολλά λεφτά, να φοράω σινιέ και να βρω κι έναν σταρ του Χόλιγουντ για σύζυγο.
ΔΕΝ σκέφτηκε που πάω η ηλίθια με πτυχίο νομικής από άλλο νομικό σύστημα, με βαθμό πτυχίου πέντε και με αγγλικά επιπέδου λόουερ;
Κι έτσι βρέθηκε Λονδίνο, όπου έφαγε πόρτα από όλες τις μεγάλες δικηγορικές εταιρίες, απ' όλες τις μεσαίες δικηγορικές εταιρίες και από όλες τις μικρές δικηγορικές εταιρείες και κοιτάζει τώρα να βρει καμιά δουλειά σαν paralegal αλλά κι εκεί θέλουν εξετάσεις και από μισθό, αν καταφέρει να βρει κάτι, θα είναι γύρω στο εικοσάρικο το χρόνο, το βασικό για ασκούμενο δηλαδή, που δεν ζεις στο Λονδίνο με αυτά. Και θα πρέπει φυσικά να δώσει κι ένα σωρό εξετάσεις για να καλύψει τη διαφορά του πτυχίου.
Και κλαιγόταν λοιπόν ότι όλα ήταν ψέμματα και την ξεγέλασαν οι κακοί Άγγλοι και ότι για να βγάλει τα λεφτά που είχε ακούσει θα έπρεπε να έχει μέσο, λεφτά του μπαμπά και άλλα πολλά που δεν έχει.
Εγώ είμαι από τους πρώτους που θα πουν ότι η κοινωνία εδώ είναι ταξική και η επαγγελματική σου επιτυχία εξαρτάται και από την κοινωνικοοικονομική σου κατάσταση, αλλά άμα είσαι ξένος δεν ξέρει ο άλλος πού να σε τοποθετήσει, οπότε έχεις ένα πλεονέκτημα, και υπάρχει κάτι που σου ανοίγει πόρτες: ο βαθμός του πτυχίου. Διότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, εδώ η αριστεία επιβραβεύεται. Ένα πτυχίο με άριστα, ειδικά αν είναι από καλό πανεπιστήμιο, βοηθάει πάρα πολύ. Οπότε η λύση είναι να στρωθείς να διαβάσεις, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει.
Υπόψιν, οι μεγάλες εταιρίες πληρώνουν τους ασκούμενους αδρά, ξεκινάνε με τα διπλά του βασικού για ασκούμενους και μερικές δίνουν και τα τριπλά (ο βασικός είναι τα 20Κ που είπα). Αλλά αυτές οι εταιρίες προσλαμβάνουν την αφρόκρεμα των αγγλικών πανεπιστημίων και θέλουν να δουν άριστα σε σχολείο, πτυχίο και μεταπτυχιακό (γιατί συνήθως ζητάνε και μεταπτυχιακά). Και να μιλάς αγγλικά άπταιστα, φυσικά, και να περάσεις και τα διάφορα τεστ που σου κάνουν.
Ουφ, τώρα μου θυμίζεις συνεχείς συζητήσεις του τύπου «Πώς το λέμε αυτό [=το πραγματολογικό στοιχείο του ελληνικού νομικού συστήματος] στα αγγλικά;» «Δεν το λέμε γιατί δεν υπάρχει, πες μου τι θέλεις να πεις και θα σου πω» «Α, δεν ξέρεις, ε; Πού μπορώ να βρω κανένα καλό λεξικό να το έχει;»