Με το συσ- και με το συ-.

[Zazula]

(Κάτι απορίες που 'χω κι εγώ μεγαλοβδομαδιάτικα...)

Το συν- μπροστά από αρχικό σ- στο β' συνθετικό γίνεται συ(σ)-. Για την ακρίβεια, δηλαδή, συσ- παρατηρώ ότι γίνεται τελικά μόνο στον σίτο, το σώμα και τον σωρό*. Σε όλες τις άλλες λέξεις από σ- είναι συ-, είτε αυτές είναι αρχαίες είτε όχι. Γιατί;

*Πρόχειρος μνημονικός κανόνας: Μ' ένα σωρό σίτο, πάει το σώμα περίπατο!

 

[sarant]

(Κάτι απορίες που 'χω κι εγώ μεγαλοβδομαδιάτικα...)

Το συν- μπροστά από αρχικό σ- στο β' συνθετικό γίνεται συ(σ)-. Για την ακρίβεια, δηλαδή, συσ- παρατηρώ ότι γίνεται τελικά μόνο στον σίτο, το σώμα και τον σωρό*. Σε όλες τις άλλες λέξεις από σ- είναι συ-, είτε αυτές είναι αρχαίες είτε όχι. Γιατί;

*Πρόχειρος μνημονικός κανόνας: Μ' ένα σωρό σίτο, πάει το σώμα περίπατο!

Υπάρχει πιο απλός κανόνας, όταν το σ ακολουθείται από σύμφωνο δεν διπλασιάζεται το σ στη σύνθεση με το συν, όταν ακολουθείται από φωνήεν διπλασιάζεται. Από φωνήεν είναι μόνο αυτά τα τρία που είπες. Αντε και το σήμα - σύσσημον - σουσούμι. Και ο Συσσοβίτης. Και η συσσάχθεια.

 

[nickel]

Η πρόθεση σύν εν συνθέσει [...] πριν από τα λ, ρ, σ, ν αφομοιώνει το -ν σε αυτά τα σύμφωνα (πρβλ. συλ-λαμβάνω, συρ-ράπτω, συσ-σωρεύω), ενώ πριν από το σ ακολουθούμενο από σύμφωνο και πριν από το ζ η πρόθεση αποβάλλει το -ν (πρβλ. συ-σκοτίζω, σύ-ζυγος).

Στα παρ.: συζητώ, συζυγής, σύζυγος, συζώ, συσκέπτομαι, συσκευάζω, συσπειρώνω, συσπώ, σύσσωμος, συσσωρεύω.

Από ΠαπΛεξ

 

[Zazula]

Σας ευχαριστώ θερμά! Τώρα τουλάχιστο ξέρω τον κανόνα! :)

Και η συσσάχθεια.

Αυτό δεν είναι σεισάχθεια;

 

[sarant]

Ε, ναι, ξέχασα να βάλω φατσούλα :)

 

[Zazula]

Ναι 'σαι καλά, το μυαλό μου εμένα πήγε στη βαρυστομαχία απ' την υπερβολική κατανάλωση χοιρινού (συς + άχθος), οπότε μ' έπιασαν συστερικά γέλια για τον δυσερμήνευτο αναδιπλασιασμό τού σ κατά τη σύνθεση.

 

[tsioutsiou]

Και πριν απο το μ αφομοιώνει (σύμμαχος)

Μετά πάμε στα πριν από π, β, κ, χ που μετατρέπεται...