Μέχρι πού μπορώ να φτάσω φτιάχνοντας σύνθετες λέξεις;

[Kalliana]

Έχω ένα καθαρά φιλοσοφικό ερώτημα και θα ήθελα τη γνώμη σας αγαπητοί συνάδελφοι. Μέχρι πού μπορεί κανείς να φτάσει φτιάχνοντας σύνθετες λέξεις και πόσο αυτές θα ήταν ανεκτές από τους αναγνώστες/ συνάδελφούς του;
Για παράδειγμα, εάν εγώ στα τεχνικά κείμενά μου χρησιμοποιήσω τις λέξεις "επανασυμπεριλάβω" αντί "συμπεριλάβω εκ νέου" ή "επανέναρξη" ή "επανεκτέλεση" και άλλες ανάλογες θα μαστιγωθώ δημόσια; Δεν αναφέρομαι σε λογοτεχνικά κείμενα, μόνο σε τεχνικά. Είναι αποδεκτό ένας μεταφραστής να δημιουργεί λέξεις κατ' αυτόν τον τρόπο ή θεωρητικά πρέπει να περιοριζόμαστε στα περιεχόμενα ενός κοινά αποδεκτού λεξικού;
Θα έβαζα γκάλοπ, αλλά δεν είμαι σίγουρη πώς :)

 

[tsioutsiou]

Θα έβαζα γκάλοπ, αλλά δεν είμαι σίγουρη πώς :)

Θα το εγκαλλώπιζα, αλλά αμηχανώ :)

 

[Ambrose]

Φαντάζομαι ότι αυτό είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής. Μια και μιλάμε για τεχνικά κείμενα, υπάρχει τάση από πολλούς μεταφραστές και μη (μηχανικούς, κομπιουτεράδες κλπ.) να φτιάχνουν τέτοιου είδους λέξεις. Εγώ θα έλεγα, ναι, αρκεί να ξέρεις τι κάνεις. Να μην δυσχεραίνει τη ροή ή την κατανόηση του κειμένου. Αν εξυπηρετεί και διευκολύνει την επικοινωνία, γιατί όχι; Για παράδειγμα, επανέναρξη και επανεκτέλεση δεν έχουν πρόβλημα και νομίζω χρησιμοποιούνται ήδη εκτενώς.

 

[nickel]

Όταν έχουμε «πολυσύνθετες» λέξεις όπως αντεπαναστατικός, γιατί να μην πούμε και επανασυμπαρατάχθηκε; Η λέξη δεν υπάρχει. Δεν θα τη λέγατε;