Και 'γώ ή και 'γω ή και γω
- Thread starter Giannis84
- Start date
erenta
¥
Καλημέρα, καλό μήνα!
Το πρώτο είναι το σωστό. Εφόσον, η συλλαβή που απομένει μετά την απαλοιφή τονίζεται, τότε κι εμείς θα βάλουμε κανονικά τόνο.
Βλ.
users.sch.gr
β. Όταν μια λέξη τελειώνει σε φωνήεν και η επόμενη αρχίζει από φωνήεν, τότε χάνεται είτε το τελικό φωνήεν της πρώτης λέξης είτε το αρχικό φωνήεν της δεύτερης λέξης, ανάλογα με το ποιο από τα δύο είναι πιο ασθενές.... στη θέση του φωνήεντος που χάθηκε σημειώνουμε την απόστροφο (').
Και εδώ: http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2009/Grammatiki_E-ST-Dimotikou_html-apli/index_B4c.html
Επίσης, παίρνουν κανονικά τόνο οι λέξεις που εμφανίζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από απαλοιφή κάποιου φωνήεντός τους.
Π.χ. είν' ανάγκη, δείξ' το
Το πρώτο είναι το σωστό. Εφόσον, η συλλαβή που απομένει μετά την απαλοιφή τονίζεται, τότε κι εμείς θα βάλουμε κανονικά τόνο.
Βλ.
Πάθη φωνηέντων και συμφώνων στα Νέα Ελληνικά
β. Όταν μια λέξη τελειώνει σε φωνήεν και η επόμενη αρχίζει από φωνήεν, τότε χάνεται είτε το τελικό φωνήεν της πρώτης λέξης είτε το αρχικό φωνήεν της δεύτερης λέξης, ανάλογα με το ποιο από τα δύο είναι πιο ασθενές.... στη θέση του φωνήεντος που χάθηκε σημειώνουμε την απόστροφο (').
Και εδώ: http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2009/Grammatiki_E-ST-Dimotikou_html-apli/index_B4c.html
Επίσης, παίρνουν κανονικά τόνο οι λέξεις που εμφανίζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από απαλοιφή κάποιου φωνήεντός τους.
Π.χ. είν' ανάγκη, δείξ' το
Ευχαριστώ πολύ! Συμφωνώ μαζί σας!Καλημέρα, καλό μήνα!
Το πρώτο είναι το σωστό. Εφόσον, η συλλαβή που απομένει μετά την απαλοιφή τονίζεται, τότε κι εμείς θα βάλουμε κανονικά τόνο.
Βλ.Πάθη φωνηέντων και συμφώνων στα Νέα Ελληνικά
β. Όταν μια λέξη τελειώνει σε φωνήεν και η επόμενη αρχίζει από φωνήεν, τότε χάνεται είτε το τελικό φωνήεν της πρώτης λέξης είτε το αρχικό φωνήεν της δεύτερης λέξης, ανάλογα με το ποιο από τα δύο είναι πιο ασθενές.... στη θέση του φωνήεντος που χάθηκε σημειώνουμε την απόστροφο (').
Και εδώ: http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2009/Grammatiki_E-ST-Dimotikou_html-apli/index_B4c.html
Επίσης, παίρνουν κανονικά τόνο οι λέξεις που εμφανίζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από απαλοιφή κάποιου φωνήεντός τους.
Π.χ. είν' ανάγκη, δείξ' το
Όταν είναι όμοια τα φωνήεντα και δεν υπάρχει ισχυρότερο για να εκκρούσει το άλλο, νομίζω ότι στέκει τόσο η έκθλιψη όσο κι η αφαίρεση.
Π.χ. _θέν' εγώ να πάω
_θένε 'γώ να πάω
Είναι και τα δύο σωστά.
Στην περίπτωση, όμως, της φράσης:Καλημέρα, καλό μήνα!
Το πρώτο είναι το σωστό. Εφόσον, η συλλαβή που απομένει μετά την απαλοιφή τονίζεται, τότε κι εμείς θα βάλουμε κανονικά τόνο.
Βλ.Πάθη φωνηέντων και συμφώνων στα Νέα Ελληνικά
β. Όταν μια λέξη τελειώνει σε φωνήεν και η επόμενη αρχίζει από φωνήεν, τότε χάνεται είτε το τελικό φωνήεν της πρώτης λέξης είτε το αρχικό φωνήεν της δεύτερης λέξης, ανάλογα με το ποιο από τα δύο είναι πιο ασθενές.... στη θέση του φωνήεντος που χάθηκε σημειώνουμε την απόστροφο (').
Και εδώ: http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2009/Grammatiki_E-ST-Dimotikou_html-apli/index_B4c.html
Επίσης, παίρνουν κανονικά τόνο οι λέξεις που εμφανίζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από απαλοιφή κάποιου φωνήεντός τους.
Π.χ. είν' ανάγκη, δείξ' το
"Και συ" τι γίνεται;
Επειδή η λέξη "συ" στέκει μόνη της στον λόγο, αφού έχει αποβάλει το ε.
_και 'σύ
_και συ
Δεν είναι και τα δύο σωστά;
Για την ακρίβεια, ο αρχικός τύπος ήταν «συ» («Συ είπας») και ο τύπος ε-σύ είναι μεταγενέστερος και προήλθε αναλογικά προς το ε- τού εγώ.
Θα έλεγα ότι καλύτερα να χρησιμοποιούμε τα «κι εσύ» ή «και συ». Δεν χρειάζεται ο συνδυασμός με την απόστροφο.
Ωραία όλα αυτά, αλλά θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε, να προσθέσω, ή μάλλον να υπενθυμίσω, ότι επί της ουσίας αναζητούμε τη βέλτιστη γραπτή αναπαράσταση ενός κατά βάση προφορικού φαινομένου. Αυτό που θέλω να πω -όσο κι αν φαντάζει προφανές- είναι ότι αν η γλώσσα -τα ελληνικά εν προκειμένω- δεν μιλιόταν, αν ήταν αποκλειστικά γραπτή, δεν θα είχαμε λόγο να γράψουμε οτιδήποτε άλλο από και εγώ, και εσύ. Το ζήτημα ανακύπτει γιατί ο κόσμος δεν λέει κε εγό, κε εσί. Λέει κεγό, κεσί.
Έλα όμως, που μες στον κόσμο είμαι κι εγώ, γιατί κι εγώ ελληνικά μιλάω, και σε τέτοιες περιπτώσεις μ' αρέσει, μια στο τόσο, να αποστασιοποιούμαι από τη στεγνή επιστημολογία ξερωγώ της γλωσσολογίας, και να αναλογίζομαι -νηφάλια όσο μπορώ- και τη βιωματική διάσταση της γλώσσας. Κι αν, ας πούμε, ο προφορικός λόγος μπορεί να περιγραφεί, χοντρικά, ως «εκφράζω έννοιες αρθρώνοντας λέξεις», τότε εγώ τουλάχιστον, βιωματικά-γνωσιακά ξερωγώ, έχω ζήσει πολύ περισσότερο το «εκφράζω έννοιες» απ' ό,τι το «αρθρώνω λέξεις» (Και πείτε με τώρα εσείς αδόκιμο αυθαιρετιστή ή κανά άλλο ψαγμένο.)
Μια ιδιαιτερότητα της σύμφρασης και εγώ, την οποία ίσως να παραβλέπουμε, είναι ότι δύο λέξεις με τον ίδιο αριθμό γραμμάτων είναι, ως προς το εννοιολογικό τους βάρος, εντελώς άνισες μεταξύ τους. Να το πω και μπακαλίστικα: η έννοια και εγώ αποτελείται κατά 1% από την έννοια και, και κατά 99% από την έννοια εγώ. Τη νιώθω, θεωρώ, αυτή την αναλογία κι όταν μιλάω. Όταν λέω κεγό, κεσί, δεν «κόβω» τίποτα από τις έννοιες εγώ, εσύ. Βάζω ίσα-ίσα ένα «q» από μπροστά. Γι' αυτό και γράφω ό,τι πλησιέστερο έχει να προσφέρει η ελληνική γραμματική: κι εγώ, κι εσύ.
Στο κάτω-κάτω, υπάρχει άλλη περίπτωση όπου το σκεφτόμαστε αν το σωστό είναι κι ε***** ή και ' ***** ;
Έλα όμως, που μες στον κόσμο είμαι κι εγώ, γιατί κι εγώ ελληνικά μιλάω, και σε τέτοιες περιπτώσεις μ' αρέσει, μια στο τόσο, να αποστασιοποιούμαι από τη στεγνή επιστημολογία ξερωγώ της γλωσσολογίας, και να αναλογίζομαι -νηφάλια όσο μπορώ- και τη βιωματική διάσταση της γλώσσας. Κι αν, ας πούμε, ο προφορικός λόγος μπορεί να περιγραφεί, χοντρικά, ως «εκφράζω έννοιες αρθρώνοντας λέξεις», τότε εγώ τουλάχιστον, βιωματικά-γνωσιακά ξερωγώ, έχω ζήσει πολύ περισσότερο το «εκφράζω έννοιες» απ' ό,τι το «αρθρώνω λέξεις» (Και πείτε με τώρα εσείς αδόκιμο αυθαιρετιστή ή κανά άλλο ψαγμένο.)
Μια ιδιαιτερότητα της σύμφρασης και εγώ, την οποία ίσως να παραβλέπουμε, είναι ότι δύο λέξεις με τον ίδιο αριθμό γραμμάτων είναι, ως προς το εννοιολογικό τους βάρος, εντελώς άνισες μεταξύ τους. Να το πω και μπακαλίστικα: η έννοια και εγώ αποτελείται κατά 1% από την έννοια και, και κατά 99% από την έννοια εγώ. Τη νιώθω, θεωρώ, αυτή την αναλογία κι όταν μιλάω. Όταν λέω κεγό, κεσί, δεν «κόβω» τίποτα από τις έννοιες εγώ, εσύ. Βάζω ίσα-ίσα ένα «q» από μπροστά. Γι' αυτό και γράφω ό,τι πλησιέστερο έχει να προσφέρει η ελληνική γραμματική: κι εγώ, κι εσύ.
Στο κάτω-κάτω, υπάρχει άλλη περίπτωση όπου το σκεφτόμαστε αν το σωστό είναι κι ε***** ή και ' ***** ;
κι εμένα vs και 'μένα