...
Δεν καλοφαίνεται στο βίντεο, αλλά ζωντανά δεν είδα στη ζωή μου χορό πιο σπαρακτικό από τον χορό του Μηχανικού
που πέτυχα μικρός στην Κάλυμνο.
Από την ίδια σελίδα:
Ο άλλοτε αρτιμελής και λεβέντης σφουγγαράς είναι τώρα παράλυτος και σακάτης, κρατάει μπαστούνι και σέρνει τα πόδια του. Ο άλλοτε δεινός χορευτής και γλεντζές έχασε ένα από τα μέσα έκφρασης στο χορό: τα πολύτιμα πόδια του. Η ψυχή όμως με καμία νόσο και σωματική παράλυση δεν λυγίζει. Ακούει τη μουσική, έρχεται στο κέφι, ξεχνά τον πόνο και τον καημό, θέλει να χορέψει μα δεν μπορεί. Πιάνεται στον κύκλο και προσπαθεί να κάνει βήματα, μα δεν μπορεί, πέφτει, σηκώνεται με το μπαστούνι, συνεχίζει την προσπάθεια, η μουσική τρέχει, εκείνος θέλει μα δεν μπορεί... Αυτήν ακριβώς την προσπάθεια για συμμετοχή στο χορό του «πιασμένου» δύτη που στις αρχές του αιώνα ήταν τραγική, σε νεώτερους χρόνους ο λαογραφικά δημιουργικός Καλυμνιακός λαός μετέτρεψε σε δικό του χορό με όνομα και μορφή ιδαίτερη σε σχέση με τους άλλους χορευτικούς τύπους του νησιού.
Ο Χορός του μηχανικού χορεύεται σε διάφορες εκδηλώσεις είτε έχουν σφουγγαράδικο περιεχόμενο είτε όχι (γάμους, γλέντια, πανηγύρια) και είναι πολύ αγαπητός. Είναι απομίμηση του πιασμένου μηχανικού, δηλαδή του δύτη που βουτούσε με σκάφανδρο κι έχει πιαστεί, δηλαδή έχει πάθει τη νόσο των δυτών (ημιπαράλυση).
Αυτός ο χορός ξεκίνησε σχεδόν πριν από 50 χρόνια. Όμως τις ρίζες του πραγματικού χορού με ήρωα αληθινά πιασμένο μηχανικό, θα τις αναζητήσουμε στα τέλη του περασμένου αιώνα. Τότε είχαμε τους πρώτους μηχανικούς και τους πρώτους «πιασμένους». Η παντελής άγνοια κανόνων κατάδυσης (βάθος, χρόνος, γενική συμπεριφορά) ήταν η αιτία που υπήρχαν πολλά θύματα «σκασμένοι και πιασμένοι»...
Τα γλέντια γινόντουσαν στις ταβέρνες με χορούς και βιολιά και λαούτα. Παρακολουθούσαν και αυτοί που η πίκρα τους ήταν πιο ελαφριά και μπορούσαν να σύρουν τα πόδια τους με το μπαστούνι. Μετά από ένα-δύο ποτηράκια δεν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να χορέψουν και ότι έπρεπε να αρνηθούν της χαρές της ζωής. Ο πιο ζωηρός ακουμπώντας πάνω στους άλλους προσπαθούσε να κάνει λίγα τρεμουλιαστά βήματα χορού και σιγά σιγά όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει, οι φίλοι του τον κρατούσαν με πόνο ψυχής, αναλογιζόμενοι ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να πάθουν τα ίδια. Και μετά αδύναμος καθώς ήταν καθόταν στην καρέκλα και του γέμιζαν το ποτήρι με κρασί για να σβήσει τον καημό του.
Μετά από τον πόλεμο (1952), ένας Καλύμνιος απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής, ο Θεόφιλος Κλωνάρης, γιος μηχανικού σφουγγαράδικου προσελήφθη στο συγκρότημα της Δώρας Στράτου. Έτσι αποφάσισε να μιμηθεί ο ίδιος το χορό του μηχανικού, ο Θ. Κλωνάρης δίδαξε τον χορό στο Λύκειο Ελληνίδων και αρκετοί νέοι μας έμαθαν να τον χορεύουν, ενθουσιάζοντας Έλληνες και ξένους. Ο χορός του μηχανικού είναι γνήσια Καλύμνικος χορός και καθαρά αντρικός.
...