Γιατί ενοχλούνται τώρα οι χρυσαυγίτες όταν τους λένε νεοναζί;

[bernardina]

Τροφή για σκέψη. Αηδιαστική, εμετική τροφή μεν, αλλά... Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα μία (αριθμητικώς 1) φορά ν' ακούσω και μια έντιμη, ειλικρινή αυτοκριτική αριστερού για τις δικές του (δεν εννοώ τις προσωπικές) ευθύνες. Αλλά είμαι βέβαιη πως θα περιμένω πολύ. Η ευθύνη είναι πάντα των άλλων και κυρίως της επάρατης αστικής τάξης. Η αγαπημένη αριστερά τα κάνει πάντα όλα σωστά...

 

[Costas]

Ας μη χαρίζουμε την αριστερά συλλήβδην στον κόκκινο φασισμό. Ο οποίος είναι σαφώς καλύτερος από τον μαύρο μόνον όπου είναι κοινωνική αντιπολίτευση. Ο μονοκομματισμός είναι εξ ορισμού φασιστικός, άσχετα αν πολεμά το ιδιωτικό κεφάλαιο. Μάλιστα η Κίνα μάς δείχνει πώς συνεργάζονται αγαστά αυτά τα δύο.
Η αφήγηση της "προοδευτικής" ιστορικής εξέλιξης, μήπως έχει μείνει από κάρβουνο; Η υποστασιοποίηση του προλεταριάτου ως Νέου Αδάμ πείθει ακόμα; Ο Λένιν είχε δίκιο κόντρα στους αυθορμητιστές: το προλεταριάτο νοιάζεται πρωτίστως για δουλειά και καλύτερο μισθό, και δεν μπορεί να πάει παραπέρα χωρίς ενέσεις συνείδησης από την πρωτοπορία του. Από τότε λοιπόν που αποδείχτηκε ότι η ίδια του η πρωτοπορία έκατσε στο σβέρκο όχι μόνο του προλεταριάτου αλλά και όλης της κοινωνίας, κατέρρευσε και αυτή η "λύση" στο παράδοξο του θεοποιημένου προλεταριάτου και ξεμείναμε από εσχατολογικούς μύθους: ούτε το προλεταριάτο, ούτε η "πρωτοπορία" του. Άρα το να υπονοούμε ότι υπάρχει μια "προοδευτική" λύση που μας περιμένει κάπου εκεί μπροστά με πείθει το ίδιο όσο και οι διαβεβαιώσεις των χιλιαστών, που ωστόσο αναβάλλουν συνεχώς τη Δευτέρα Παρουσία.
Πρακτικά: η Χρυσή Αυγή πρέπει να τσακιστεί ως προς τις έκνομες δραστηριότητές της, και δεν βλέπω άλλον τρόπο από μια πολιτική αλλαγή που θα δώσει μια κυβέρνηση αποφασισμένη να συλλαμβάνει τους εγκληματίες όταν εγκληματούν αλλά και πριν εγκληματήσουν (και που θα πρέπει βέβαια να χτίσει μια μη φασίζουσα αστυνομία). Ως προς το πολιτικό σκέλος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Η υποχώρηση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα φαίνεται πως ήταν αποτέλεσμα μιας ιστορικής συγκυρίας που έχει πια παρέλθει, όπως και σε όλη την Ευρώπη. Σίγουρα πάντως, με το να βάζουν ερωτηματικό στο "εργαζόμενοι" δεν νομίζω ότι λύνουν κανένα πρόβλημα. [Άλλωστε, μήπως τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ είναι "εργαζόμενοι";] Θα τους βγάλουν και τους 129 μπράβους των αφεντικών;

 

[anef]

Ο «κόκκινος φασισμός»

«Το ιστορικό υπόβαθρο αυτής της θεωρίας [των δύο άκρων] βρίσκεται στις απόψεις που κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες και οι οποίες εξομοιώνουν τον ναζισμό και τον κομμουνισμό», λέει ο ιστορικός Πολυμέρης Βόγλης. «Αρχικά, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η εξομοίωση επιχειρήθηκε στο πλαίσιο του ερμηνευτικού σχήματος του "ολοκληρωτισμού", και μετά το 1989, στην κατασκευή μιας κοινής ευρωπαϊκής αφήγησης για τον 20ό αιώνα, η οποία να συμπεριλαμβάνει και τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, μια αφήγηση καταδίκης τόσο του ναζισμού όσο και του κομμουνισμού, οι οποίοι προκάλεσαν στην Ευρώπη δεινά και καταστροφές. Η σύνδεση του Χίτλερ με τον Στάλιν ως των δύο "δεινών" της Ευρώπης του 20ού αιώνα είχε ως συνέπεια να απαξιωθούν όχι τόσο το σοβιετικό καθεστώς όσο οι ιδέες της επανάστασης και της κοινωνικής ισότητας».

Το βασικό χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι όταν και όπου εφαρμόστηκε κατέληξε να γίνει όχημα εφαρμογής των πιο αντιδραστικών θέσεων, υπονόμευσης των κοινωνικών κινητοποιήσεων και συκοφάντησης της Αριστεράς.

Λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή, σε μια από τις πρώτες δημοσιογραφικές αναλύσεις αυτού του είδους, η «Ελευθερία» στο κύριο άρθρο της θα υποστηρίξει ότι πρόβλημα δεν είναι ο φασισμός, αλλά ο κομμουνισμός («Η Αριστερά και ο φασισμός», 22.11.1944). Η ιστορική κεντρώα εφημερίδα που έκανε ακόμα τότε τα πρώτα της βήματα αναλύει για ποιους λόγους δεν πρέπει να υιοθετηθεί το σύνθημα της Αριστεράς κατά του φασισμού: «Οχι γιατί ο φασισμός, καταρχήν, δεν αποτελεί κίνδυνον. Ούτε γιατί πρόκειται να αμφισβητήσει κανείς το καθήκον που έχουν όλοι οι ελεύθεροι πολίται να προστατεύσουν την ελευθερίαν των, οποθενδήποτε ήθελεν απειληθή. Αλλά γιατί μεταξύ των δύο αυτών παρατάξεων, δηλαδή της Ακρας Αριστεράς και της Ακρας Δεξιάς υπάρχει μια στενωτάτη αλληλουχία, από της απόψεως των μεθόδων που χρησιμοποιούν και αι δύο μέσα εις το πολιτικόν πλαίσιον».

Αυτά γράφονταν μόλις δέκα μέρες πριν από την αιματηρή επίθεση στην άοπλη διαδήλωση στο Σύνταγμα που οδήγησε στα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο. Είναι σαφές ότι στην ανάλυση αυτή υπάρχει ένα μόνο άκρο, το αριστερό, εφόσον το δεξιό, το φασιστικό, υποτίθεται ότι είχε εξαφανιστεί με την απελευθέρωση.

Πολύ γρήγορα η ανάλυση αυτή πήρε και όνομα. Ο κομμουνισμός μετονομάστηκε σε «ερυθρό φασισμό» και η ανάλυση των δύο άκρων άρχισε να φέρει το όνομα «μαύρος και ερυθρός φασισμός». Βέβαια, και πάλι μόνο για τον «ερυθρό» γινόταν λόγος στα επίσημα προπαγανδιστικά κείμενα των μεταπολεμικών και εμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων: «Δεν επικρατεί φασισμός εις την Ελλάδα. Επικρατεί απλώς ένα παροδικόν αντιδραστικόν καθεστώς με έντονον τον χαρακτήρα της βίας, που έχει απλωθεί μέχρις εμφυλίου πολέμου. Αλλά και φασισμός αν επικρατή, δι’ αυτόν ευθύνεται αποκλειστικώς η Μεγάλη Βρετανία και το Εργατικόν Κόμμα. Επικρατεί εκείνο που ήθελεν η Αγγλία. Μήπως ήθελε και τον "φασισμόν" διά να εξουθενώση ηθικώς την Ελλάδα;» (κύριο άρθρο, «Ελευθερία», 20.2.1947).

Σιγά σιγά ξεχάστηκε ο άλλος και έμεινε μόνο ο «κόκκινος» φασισμός. Μάλιστα το Γ΄ Σώμα Στρατού διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 1948 και έκθεση με τίτλο «Δύο χρόνια πολέμου της Ελλάδος εναντίον του κόκκινου φασισμού», στην οποία κλήθηκαν οι πολίτες για να διαπιστώσουν «διά μίαν ακόμη φοράν την αντεθνικήν δράσιν των λεγομένων δημοκρατών» («Εμπρός», 30.1.1948).

Η εμφυλιοπολεμική Ελλάδα ήταν και τότε εργαστήρι εφαρμογής των πιο αντιδραστικών θεωριών της εποχής. Η προπαγάνδα που εξίσωνε τον «μαύρο και τον κόκκινο» φασισμό πουθενά δεν υπήρξε τόσο έντονη όσο στη χώρα μας. Αντίθετα, η επίσημη θέση των δυτικών κυβερνήσεων εξακολουθούσε να εμφανίζει τον φασισμό ως κύριο στόχο. Μπορεί το 1947 να ήταν το γενέθλιο έτος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ο μονομέτωπος αγώνας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης δεν αποφασίστηκε παρά μόνο το 1949. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ακόμα εκείνη την περίοδο πουθενά στα διεθνή φόρα ο κομμουνισμός δεν εξισώνεται ανοιχτά με τον φασισμό. Την άνοιξη του 1948 πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη η Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την Ελευθερία της Πληροφόρησης. Στην τελική απόφαση αναφέρεται: «[Η συνδιάσκεψη] εκφράζει τη βαθιά της πεποίθηση ότι μόνο εκείνα τα όργανα πληροφόρησης σε όλες τις χώρες του κόσμου, τα οποία είναι ελεύθερα να αναζητούν και να διαδίδουν την αλήθεια, μπορούν να συμβάλουν στην αναχαίτιση της ναζιστικής, φασιστικής ή όποιας άλλης επιθετικής προπαγάνδας ή φυλετικής, εθνικής και θρησκευτικής διάκρισης και στην πρόληψη της αναγέννησης της ναζιστικής, φασιστικής ή όποιας άλλης απειλής» (United Nations, Conference on Freedom of information, Final Act, Γενεύη – Νέα Υόρκη, 1948, Απόφαση ν. 2).

Εξαλλος ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης για τον «συμβιβασμό» αυτό θα καταγγείλει: «Ο σλαυικός συνασπισμός ηγωνίσθη μετά λύσσης να εντάξη τα συνήθη κομμουνιστικά συνθήματα, "Ο αγών διά την Δημοκρατίαν", "Η πάλη διά την εξόντωσιν του φασισμού και της φασιστικής ιδεολογίας", "Η εξυπηρέτησις του λαού και το άσπονδον μίσος κατά των εχθρών του λαού", "Η αποκάλυψις και εξουδετέρωσις εκείνων που ερεθίζουν τους λαούς εις επιθέσεις και πολέμους", κτ.λ.» («Εμπρός», 16.4.1948). Ο Δασκαλάκης, ο οποίος επί χούντας εξέδωσε την επίσημη ιστορία του Αρχηγείου Χωροφυλακής, θεωρεί «ερυθρά» όλα αυτά τα συνθήματα.

Ο αντικομμουνισμός με τη μορφή της «απειλής του ερυθρού φασισμού» αποτέλεσε έκτοτε τμήμα της επίσημης κρατικής ιδεολογίας στην Ελλάδα.

 

[Costas]

Ο όρος είναι μαρξιστικός:
Otto Rühle, Brauner und Roter Faschismus (1939)

 

[anef]

Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιήθηκε από τον συμβουλιακό Ρύλε, όμως πόρρω απέχει απ' το να θεωρείται μαρξιστικός όρος, μην τρελαθούμε. Βασικά αντικομμουνιστές τον χρησιμοποιούσαν, αντικομμουνιστές τον χρησιμοποιούν: φασίστες, ακροδεξιοί και κάποιοι ελευθεριακοί/αναρχικοί (εκεί και η σύνδεση με Ρύλε). Τον χρησιμοποιεί κι ο Τράγκας απ' ό,τι βλέπω.

 

[Costas]

Σωστά: "φασίστες, ακροδεξιοί και κάποιοι ελευθεριακοί/αναρχικοί", συν ο Τράγκας: όλοι ίδιοι. Και τον όρο "ισλαμοφασισμός" ποιος τον χρησιμοποιεί; Ο Μπους και κάποιοι φιλελεύθεροι: όλοι ίδιοι. Χρησιμοποίησα έναν όρο, τον ταύτισες με τους αντικομουνιστές δεξιούς, σου έδειξα ότι ο όρος χρησιμοποιήθηκε από αντιλενινιστές πριν από τον Ψυχρό Πόλεμο, πριν ακόμα από το 1939, και ανταπαντάς με τον Τράγκα. Είναι γνωστό ότι οι κομουνιστές θέλουν να εξισώνουν όλη την κριτική που τους ασκήθηκε εξ αριστερών με την αντίδραση. Όποιος επιμένει να μιλά για τα αίσχη τους είναι δεξιός έως ακροδεξιός, όποιος αντιστεκόταν στις χώρες του "υπαρκτού" ήταν φασίστας. Γνωστή η τακτική. Κάποτε έπιανε, τώρα πια είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση (Ιός, Red Notebook κοκ.), Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει, βλέπουμε την ακίδα στο μάτι του άλλου και το δοκάρι στο δικό μας δεν το βλέπουμε. Ποιος αποφασίζει τι θεωρείται μαρξιστικός όρος; Προφανώς η κομουνιστική Ορθοδοξία, αυτή που έστειλε τους μαχαιροβγάλτες της να σκοτώσουν τον παλιό σύντροφο Λέοντα στην άλλη άκρη της γης, αυτή που εκτέλεσε τη μισή ιστορική της ηγεσία, που αναγόρευσε τη δουλική εργασία σε εργαλείο εκβιομηχάνισης και μετέτρεψε το επαναστατικό εργατικό κίνημα σε ενεργούμενο της Realpolitik της, αυτή που κατέστειλε με τη βία τρεις διαφορετικές εκδοχές αμφισβήτησής της, το '53, το '56 και το '68, αυτή που οργάνωνε επί 70 χρόνια εκλογές με μοναδική λίστα και με αποτελέσματα στο 98%. Κόκκινος φασισμός; Α πα πα! εμείς ήμασταν διαφορετικοί... Ποιος θα τρελάνει ποιον;

 

[anef]

Δεν εξίσωσα τίποτα, αγαπητέ Κώστα, και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η αντίδραση από την απλή παράθεση γεγονότων. Ανέφερα απλά από ποιους χρησιμοποιείται ο όρος (κάτι που είναι εύκολα διαπιστώσιμο και από μια βόλτα στο γκουγκλ για το παρόν και από το άρθρο που παρέθεσα για το παρελθόν, το οποίο άρθρο εμφανίστηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, το RedNotebook αναδημοσίευσε). Και πάντως, το από ποιους χρησιμοποιείται ο όρος είναι αντικειμενικό γεγονός, δεν είναι θέμα ερμηνείας. Ανέφερα επίσης τι κοινό έχουν κτγμ μεταξύ τους αυτοί που χρησιμοποιούν τον όρο: τον αντικομμουνισμό. Δεν σημαίνει αυτό ότι ταυτίζονται φασίστες και συγκεκριμένοι αναρχικοί και σε όλα τα άλλα, εξάλλου δεν είναι αντικομμουνιστές όλοι οι αναρχικοί. Είπα επίσης ότι ο όρος δεν χρησιμοποιείται από μαρξιστές, όπως είναι και απολύτως λογικό, αφού ο μαρξισμός θεωρεί τον φασισμό φαινόμενο συνδεδεμένο με τον ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει στην ανάλυση του φασισμού από μαρξιστική σκοπιά ο όρος «κόκκινος φασισμός», τι να κάνουμε; Εξάλλου και ο Ρύλε, αν καταλαβαίνω σωστά από τα λίγα που διάβασα, δεν κάνει κάποια συστηματική ανάλυση του φασισμού, χρησιμοποιεί τον όρο με όρους πολεμικής κατά του Λένιν και των μπολσεβίκων πάνω-κάτω με την έννοια του «ολοκληρωτισμού». Οι κομμουνιστές, όχι, δεν εξισώνουν όλη την κριτική που τους ασκήθηκε εξ αριστερών με την αντίδραση. Και η Ρόζα Λούξεμπουργκ άσκησε κριτική στον Λένιν, με καμιά αντίδραση όμως δεν εξισώθηκε. Τα άλλα, με συγχωρείς, τα θεωρώ ολίγον παραληρηματικό αντικομμουνισμό με εμφυλιοπολεμικούς τόνους, στην Ελλάδα του 2013 και με τον φασισμό -τον μαύρο, τον κατάμαυρο- σε άνοδο (και μάλιστα σε μια συζήτηση που σε κάποιο μέρος της αφορούσε επιθέσεις φασιστών σε κομμουνιστές).

 

[Costas]

Το "αντικειμενικό γεγονός" που επικαλείσαι, αγαπητή anef, είναι προϊόν της εξάλειψης της αριστερής αντιπολίτευσης στην κομματική τυραννία στα χρόνια μετά την εδραίωση του σοσιαλφασισμού στην ΕΣΣΔ. Κάθε "αντικειμενικό γεγονός" είναι προϊόν μιας σύγκρουσης συμφερόντων και δυνάμεων. --"Αντικειμενικό γεγονός" είναι και το ότι η Γ' Διεθνής αποκαλούσε σοσιαλφασίστες τους σοσιαλδημοκράτες.
Για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ισχύει το του Μίσσιου: "καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς..." [ανεκδοτολογικό: δεν θα ξεχάσω μάλιστα έναν αριστεριστή γνωστό μου, τη δεκαετία του '70, που έλεγε ότι "ο Λένιν άσκησε κριτική στη Λούξεμπουργκ γιατί εκείνη δεν αποδεχόταν πλέρια το μαρξισμό"]

Αποτελεί πάντως σταθερά όλων των υπερασπιστών του λενινο-σταλινισμού το να απαντούν στις κατηγορίες για τα εγκλήματά του με το ξόρκι του "παραληρηματικού αντικομουνισμού", με ολίγη από συγκειμενοποίηση ("στην Ελλάδα του 2013 και με τον φασισμό -τον μαύρο, τον κατάμαυρο- σε άνοδο"). Δηλαδή οι κομουνιστές είχαν λιγότερη αλλεργία στην κριτική την προηγούμενη ιστορική περίοδο; Το δε επίθετο "παραληρηματικός" χαρίζεται απλόχερα, πάει θαρρείς πακέτο με τη λέξη αντικομουνισμός, χωρίς επιχειρήματα, προς δόξαν της ξύλινης γλώσσας. Όποιος αναφέρει συγκεκριμένα παραδείγματα της κομουνιστικής τυραννίας του 20ού αιώνα αυτομάτως "παραληρεί".

Η ανοχή της ελληνικής μη κομουνιστικής αριστεράς στα ιδεολογήματα της κομουνιστικής τυραννίας (οι "προοδευτικές δυνάμεις"), προϊόν της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας, έκανε τη δεξιά να μονοπωλήσει τον αντικομουνισμό στην Ελλάδα, πράγμα που αποτελεί τρανό δείγμα της πολιτιστικής καθυστέρησης της χώρας. Φωνές όπως του Κώστα Παπαϊωάννου ή της ομάδας Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα έμειναν στη σιωπή. Τριτοκοσμικές καταστάσεις. Φτάσαμε έτσι στο αξιοθρήνητο αποτέλεσμα, κάποια ενοχλητικά γεγονότα για την κομουνιστική αριστερά να τα ακούει κανείς μόνο από το στόμα των ναζιστών, και ο ΣΥΡΙΖΑ να γλείφει το ΚΚΕ.

 

[drsiebenmal]

Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιήθηκε από τον συμβουλιακό Ρύλε, όμως πόρρω απέχει απ' το να θεωρείται μαρξιστικός όρος, μην τρελαθούμε. Βασικά αντικομμουνιστές τον χρησιμοποιούσαν, αντικομμουνιστές τον χρησιμοποιούν: φασίστες, ακροδεξιοί και κάποιοι ελευθεριακοί/αναρχικοί (εκεί και η σύνδεση με Ρύλε). Τον χρησιμοποιεί κι ο Τράγκας απ' ό,τι βλέπω.

Εξάλλου και ο Ρύλε, αν καταλαβαίνω σωστά από τα λίγα που διάβασα, δεν κάνει κάποια συστηματική ανάλυση του φασισμού, χρησιμοποιεί τον όρο με όρους πολεμικής κατά του Λένιν και των μπολσεβίκων πάνω-κάτω με την έννοια του «ολοκληρωτισμού».

Για όσους δεν έφαγαν τα νιάτα τους στα μεταχουντικά αμφιθέατρα και ίσως δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση (πηγή: Βικιπαίδεια):

Otto Rühle (23 October 1874 in Großschirma – 24 June 1943 in Mexico) was a German Marxist active in opposition to both the First and Second World Wars, and a founder along with Karl Liebknecht, Rosa Luxemburg, Franz Mehring and others of the group and magazine Internationale, which posed a revolutionary internationalism against a world of warring states, and also the Spartacist League (Spartakusbund in German) in 1916.

The Spartacist League took an oppositional stance to Leninism, and was attacked by the Bolsheviks for inconsistency. Though Karl Liebknecht and Rosa Luxemburg were murdered in 1919 for their involvement in the German Revolution, Rühle lived on to participate in the left opposition of the German labour movement, developing both an early communist critique of Bolshevism, and an early opposition to fascism. Rühle saw the Soviet Union as a form of state capitalism with much in common with the state-centred capitalism of the West, as well as Fascism:
"It has served as the model for other capitalistic dictatorships. Ideological divergences do not really differentiate socioeconomic systems."

He also saw the Leninist Party as an appropriate form for the overthrow of Tsarism, but ultimately an inappropriate form for a proletarian revolution. As such, no matter what the actual intentions of the Bolsheviks, what they actually succeeded in bringing about was much more like the bourgeois revolutions of Europe than a proletarian revolution: [...]

 

[Costas]

Χρήσιμο το παράθεμα, αλλά αμφιβάλλω αν στα μεταχουντικά αμφιθέατρα πολυαναφέρονταν ονόματα σαν του Ρύλε. Κυριαρχούσαν οι σταλινικοί και οι "σταλινοκινέζοι" (το γνωστό λάβαρο με τους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν-Μάο), με ολίγη από Γκράμσι και Πουλαντζά.

 

[anef]

Παραληρήματος συνέχεια. Γιατί δεν ανοίγεις ένα ειδικό αντισταλινικό, αντικοκκινοφασιστικό ή αντιλενινιστικοσταλινικό νήμα να ξεδίνεις;

Έβαλα ένα ολόκληρο άρθρο για τον όρο που εσύ χρησιμοποίησες («κόκκινος φασισμός») με συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία για τη χρήση του και η απάντησή σου ήταν ότι είναι άρθρο για «εσωτερική κατανάλωση». Αυτά ήταν τα δικά σου επιχειρήματα για κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εγώ, όμως, πρέπει κατά τη γνώμη σου να απαντήσω εφ' όλης της ύλης για τον Στάλιν, τον Τρότσκι, την κομμουνιστική τυραννία, τους αιμοσταγείς κομμουνιστές και ό,τι άλλο θελήσεις να πετάξεις εν είδει βόμβας στην κουβέντα, σ' ένα νήμα για το φασισμό; Ευχαριστώ, δε θα πάρω.

Ο όρος «σοσιαλφασισμός» δε, που επίσης εν είδει βόμβας πέταξες αλλάζοντας θέμα για άλλη μια φορά, δεν εξισώνει συνολικά τη σοσιαλδημοκρατία με το φασισμό, αναφέρεται σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους όπου οι σοσιαλδημοκράτες συνεργάστηκαν με τους φασίστες, όπως π.χ. στη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ ή στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ή στην καταστολή των εργατικών εξεγέρσεων στο Βερολίνο την ίδια πάνω-κάτω περίοδο.

Για το θέμα της επίθεσης των φασιστών στους κομμουνιστές έχεις να πεις κάτι; Δεν τα βρίσκουνε στο χρώμα του φασισμού, αυτό είναι το προβληματάκι τους;

Το θέμα της «ξύλινης» γλώσσας αξίζει περισσότερη συζήτηση -είδα πως υπάρχει νήμα, αλλά δεν αφορά τόσο πολύ την ιδεολογική χρήση του όρου στην Ελλάδα.

 

[Paradiper_Du]

Οι κομμουνιστές, όχι, δεν εξισώνουν όλη την κριτική που τους ασκήθηκε εξ αριστερών με την αντίδραση. Και η Ρόζα Λούξεμπουργκ άσκησε κριτική στον Λένιν, με καμιά αντίδραση όμως δεν εξισώθηκε. Τα άλλα, με συγχωρείς, τα θεωρώ ολίγον παραληρηματικό αντικομμουνισμό με εμφυλιοπολεμικούς τόνους, στην Ελλάδα του 2013.

Καλημέρα σε όλους.

Εγώ έρχομαι από το πουθενά (έπεσα από τον ουρανό) και έχω μιαν αφελή απορία: γιατί είναι εξ ορισμού κακό πράγμα ο αντικομουνισμός;

 

[nickel]

γιατί είναι εξ ορισμού κακό πράγμα ο αντικομουνισμός;

Καλημέρα. Μια φλύαρη απάντηση από τη σκοπιά του ΚΚΕ θα βρεις εδώ:
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5235200&publDate=

Μια γρήγορη απάντηση εκεί μέσα:

Δεν κατατάσσουμε στον αντικομουνισμό τον πόλεμο στην ιδεολογία και την πολιτική μας, όταν αυτός διεξάγεται με πολιτικά επιχειρήματα, όταν δε συνοδεύεται από ειδικά μέτρα σε βάρος της πολιτικής δράσης του ΚΚΕ.

[...]

Ομως, ποτέ δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί το ΚΚΕ μόνο με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα. Ο αντικομμουνισμός είναι κάτι παραπάνω από ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος, η διάδοσή του στηρίζεται αναπόφευκτα με το ψέμα, τη συκοφαντία, την αλλοίωση και διαστρέβλωση.

Άρα ο «αντικομουνισμός» (ή «αντικομμουνισμός») δεν είναι απλώς το «αντί» αλλά, σύμφωνα με τον ορισμό της μιας πλευράς, και το ψέμα, η συκοφαντία κτλ.

 

[Costas]

@anef
Κι εσύ γιατί δεν ανοίγεις ένα ειδικό νήμα υπέρ του ΚΚΕ και συναφών ταξικών δυνάμεων, "να ξεδίνεις";

Για το νήμα και το περιεχόμενό του: εσύ πιστεύεις ότι όλες οι αστικές δυνάμεις είναι στην ουσία ναζιστικές, και ότι η μόνη γνήσια αντιναζιστική δύναμη είναι εκείνη ακριβώς που εγώ θεωρώ και αποκαλώ κοκκινοφασιστική. Γιατί είμαι εκτός θέματος;

Το άρθρο που έβαλες είναι άκυρο. Εσένα σε εκφράζει, εμένα μου γεννά τις σκέψεις που είπα: δεν ασχολούμαστε με τα όσα καταμαρτυρούνται στον μπολσεβοκομουνισμό, ασχολούμαστε αποκλειστικά με το ποιος τα διατυπώνει σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, αποσιωπώντας όσους κατηγόρους δεν εντάσσονται στο ερμηνευτικό μας σχήμα.

Για την επίθεση στο Πέραμα τοποθετήθηκα στο #842. Εσύ δηλαδή τι παραπάνω κατέθεσες ως προς αυτήν;

Η δολοφονία της Λούξεμπουργκ χωρίς δίκη ήταν σοσιαλφασιστική. Η δολοφονία σύσσωμης της τσαρικής οικογένειας χωρίς δίκη, ακόμα και μικρών παιδιών, τι ήταν;

@Paradiper_Du
Έχεις δικαίωμα να είσαι αντικαπιταλιστής, αντιαστός, αντιφασίστας, αντιναζιστής, αλλά όχι αντικομουνιστής και, πιο συγκεκριμένα, αντιμπολσεβίκος. Διότι τότε παραληρείς, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις σωφρονείς.

 

[Paradiper_Du]

Α, ώστε αν επικαλεστεί κανείς απλά ιστορικά γεγονότα,

Προφανώς η κομουνιστική Ορθοδοξία, αυτή που ... κατέστειλε με τη βία τρεις διαφορετικές εκδοχές αμφισβήτησής της, το '53, το '56 και το '68, αυτή που οργάνωνε επί 70 χρόνια εκλογές με μοναδική λίστα και με αποτελέσματα στο 98% ...

(για να περιοριστώ ΜΟΝΟ σε αυτά από μυριάδες άλλα), τότε «δικαιούται» να είναι αντικομουνιστής.

 

[Costas]

Καλημέρα. Μια φλύαρη απάντηση από τη σκοπιά του ΚΚΕ θα βρεις εδώ:
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5235200&publDate=

Μια γρήγορη απάντηση εκεί μέσα:

Δεν κατατάσσουμε στον αντικομουνισμό τον πόλεμο στην ιδεολογία και την πολιτική μας, όταν αυτός διεξάγεται με πολιτικά επιχειρήματα, όταν δε συνοδεύεται από ειδικά μέτρα σε βάρος της πολιτικής δράσης του ΚΚΕ.

[...]

Ομως, ποτέ δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί το ΚΚΕ μόνο με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα. Ο αντικομμουνισμός είναι κάτι παραπάνω από ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος, η διάδοσή του στηρίζεται αναπόφευκτα με το ψέμα, τη συκοφαντία, την αλλοίωση και διαστρέβλωση.

Άρα ο «αντικομουνισμός» (ή «αντικομμουνισμός») δεν είναι απλώς το «αντί» αλλά, σύμφωνα με τον ορισμό της μιας πλευράς, και το ψέμα, η συκοφαντία κτλ.

Προβληματικός ο "ορισμός της μιας πλευράς". Ο αντικαπιταλισμός, π.χ., προϋποθέτει άραγε ψέματα και συκοφαντίες, αλλοίωση και διαστρέβλωση; Αν όχι, τότε γιατί ο αντικομουνισμός τα προϋποθέτει "αναπόφευκτα"; Και όμως, λέει το ΚΚΕ: αντικομουνισμός χωρίς ψέματα και συκοφαντίες, αλλοίωση και διαστρέβλωση είναι αδύνατος, είναι παραλήρημα. Ως γνωστόν, το παραλήρημα είναι ψυχιατρική διαταραχή. Οπότε, αν ήσουν αντικομουνιστής στην ΕΣΣΔ πήγαινες στο ψυχιατρείο, γιατί how is it possible, how is it even conceivable (για να θυμηθώ το αγαπητό μου "All about Eve") να είσαι ενάντιος σ' ένα τόσο ωραίο και δίκαιο σύστημα;
Είναι λοιπόν ορατό σε αυτή τη διατύπωση ή όχι το αβγό του φιδιού;

 

[nickel]

Πριν από καιρό ήθελα να φτιάξω ένα γλωσσικό νήμα για την τοτεμική εμμονή του ΚΚΕ στα δύο –μ– του κομμουνισμού και των παραγώγων του. Οι υπόλοιποι θα ζούμε τη σχιζοφρένεια να γράφουμε «τα κομουνιστικά κόμματα της Ευρώπης» αλλά «το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» (όχι, πάντως, «Ελλάδος»). Κάτι σαν να λέμε «ο Μίκυ Μάους» (γιατί έτσι το ήθελαν οι εδώ αντιπρόσωποι της Ντίσνεϊ) και «τα μικιμάους» ή, κατά Μπαμπινιώτη, ο Μακιαβέλλι και ο μακιαβελισμός.

Σε ένα τέτοιο νήμα θα μπορούσε να αναφερθεί και η λεξικογραφική αμηχανία σε σχέση με τον αντικομ(μ)ουνισμό. Το ΛΝΕΓ δεν έχει λήμμα — ούτε καν μνεία στο κατωσέλιδο. Το ΛΚΝ μένει στα κλασικά: «σύνολο ιδεών και ενεργειών που χαρακτηρίζονται από εχθρότητα προς τον κομμουνισμό». Το ίδιο και η Wikipedia: Anti-communism is opposition to communism. (Επισημαίνω απλώς τη διαφορά ανάμεσα σε εχθρότητα και opposition / αντίθεση, εναντίωση.) Ακολουθεί στη Wikipedia πλούσιο κείμενο, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν σκέφτηκαν να συμπεριλάβουν τον ορισμό του αντικομουνισμού που δίνουν οι κομουνιστές.

Όποιος παρακολουθεί απέξω τις σχετικές συζητήσεις πρέπει να γνωρίζει ότι οι κομουνιστές έχουν ίσως καταφέρει να επιβάλουν στην ελληνική γλώσσα την αρνητικά φορτισμένη σημασία του αντικομουνισμού (και τη θετική, ας πούμε του αντικαπιταλισμού), πράγμα που δεν αντικατοπτρίζεται στο λήμμα του λεξικού. Δεν το έχω διαπιστώσει αυτό στα αγγλικά, ίσως επειδή στις δημόσιες συζητήσεις στην αγγλική γλώσσα δεν υπάρχει ίδια αναλογία κομουνιστών.

 

[Costas]

Ναι, πράγματι, νομίζω ότι θα πρέπει να γράφουμε μακιαβελλισμός.

 

[nickel]

Καλημέρα. Η ζωή μου αυτών των ημερών επιβάλλει να πενθήσω ολιγόλογα. Ίσως όμως εσείς θα θέλατε να προσθέσετε συνδέσμους σε κάποια ξεχωριστά κείμενα. Εγώ θα βγω από τα σύνορα και θα βάλω εδώ την ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας.
Το ελληνικό κείμενο, εδώ: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231265665

The Greek authorities must do everything in their power to prevent further politically motivated violence after a far-right supporter killed a musician and anti-fascist activist in the capital Athens this morning, Amnesty International said.

[…]

“Politically motivated violence of this kind is unacceptable anywhere, and history has shown the grim consequences if it goes unchecked. The Greek authorities must send a clear message that attacks like this will not be tolerated, and the individual or individuals responsible must be brought to justice,” said Jezerca Tigani, Deputy Europe and Central Asia Programme Director at Amnesty International.

“Amnesty International has repeatedly expressed concerns over how intolerance and violence have been on the rise in recent years – manifesting themselves in public acts of xenophobia and racism, which have been met with a weak response by the authorities.

“The Greek authorities must stem this dangerous tide before it leads to further human rights abuses, which pose a serious threat to individuals’ safety and ability to exercise their right to freedom of expression. People must be able to express their political beliefs without fear of physical violence.”

[…]

“This surge in xenophobia, intolerance and politically motivated attacks in Greece is truly chilling – the authorities must act now to prevent such violence from spreading before it gets out of hand,” said Jezerca Tigani.
http://www.amnesty.org/en/for-media...st-violence-after-activist-stabbed-death-2013

Είμαι περίεργος αν θα μπορέσουν να ομονοήσουν τώρα οι δυνάμεις που πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό. Κάποιες χτεσινές ανακοινώσεις μού φάνηκαν φτηνά πολιτικάντικες.

 

[bernardina]

Αν και αυτό το νήμα άνοιξε με αφορμή ένα δικό μου σχόλιο, προτιμώ για την ώρα να μη μιλήσω. Ας ταφεί πρώτα ο αδικοσκοτωμένος άνθρωπος, γιατί εδώ ξεφεύγουμε πλέον από τις ακαδημαϊκές, θεωρητικές συζητήσεις. Παρόλο που δεν είναι το πρώτο αίμα, ίσως είναι αυτό που ανοίξει τα μάτια ορισμένων. Ελπίζω.
Περισσότερα αργότερα.