Καμμιά φορά βρίσκει κανείς συνηγορία εκεί που δεν την περιμένει. Έγραφα παραπάνω:
Τι μας κουβαληθήκατε όλοι εδώ; Σας προσκαλέσαμε και δεν το θυμόμαστε; Γυρίστε όλοι στα (καταπράσινα) χωριά σας και το κλάσμα αυτομάτως διορθώνεται. :)
Και έρχεται η καθηγήτρια Ελένη Πορτάλιου, πρωτεργάτις των αγώνων κατά των έργων του Ελαιώνα, να πει: "
Ταυτόχρονα, η εγκατάσταση του νέου αεροδρομίου στα Σπάτα δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου επέκταση της πόλης στα Μεσόγεια και την εξω-αστικοποίηση πολλαπλάσιων εκτάσεων από αυτές που εκκενώθηκαν στο Ελληνικό. Το "ισοζύγιο" αδόμητων προς δομημένες περιοχές ανατρέπεται καθημερινά στην Αττική υπέρ των δεύτερων." Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να διαπιστώσουμε την αλήθεια των λεγομένων της, υπάρχουν δείγματα εδωνά στη Λεξιλογία: η φίλη μας η Alexandra δηλώνει
Είμαι συνιδιοκτήτρια σε ένα σπίτι στην Κάντζα
Εκείνο που δεν καταλαβαίνει η συμπαθής καθηγήτρια είναι ότι "δομημένες περιοχές" σημαίνει σπίτια και στα σπίτια ζουν άνθρωποι, άνθρωποι που έχουν ανάγκες - θέλουν να ζουν σε ένα περιβάλλον πιο ήμερο και, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, επιλέγουν να φύγουν από το Παγκράτι ή την Κυψέλη, π.χ., και να πάνε στην Κάντζα, π.χ.. Όχι πως περίμενα ποτέ από μία αριστερή καθηγήτρια

να σέβεται την έννοια της ελεύθερης επιλογής, αλλά έτσι, κουβέντα να γίνεται ρε αδερφέ. Και πώς θα πάει η Alexandra από την Κάντζα στη Νέα Σμύρνη (π.χ.) που δουλεύει; Με την Περιφερειακή του Υμηττού. Μα η καθηγήτρια ήταν εναντίον της κατασκευής της Περιφερειακής του Υμηττού.
Και της Αττικής Oδού ολόκληρης! Διότι "ανατρέπει το ισοζύγιο", μάλλον. Και οι ανάγκες
5 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρία καθηγήτρια; Πρέπει σώνει και καλά να μένουν στο Παγκράτι και να πηγαίνουν στη Νέα Σμύρνη με λεωφορείο,
επειδή το κρίνεις σκόπιμο εσύ;;;; Λογικό αδιέξοδο, ε; Πώς να συμβιβάσουμε την αριστερή οικολογία με τον υπερπληθυσμό; Mα είναι απλό. Εφ' όσον αποφασίζουμε εμείς για τους άλλους, ας τους υποχρεώσουμε να γυρίσουν στα χωριά τους. Όπως προείπα. Αυτομάτως μειώνεται ο αστικός πληθυσμός, ανεβαίνει το κλάσμα πρασίνου ανά κάτοικο, μειώνονται τα αυτοκίνητα, αδειάζουν οι δρόμοι, και έτσι θα μπορέσουμε να κατεδαφίσουμε την Αττική Οδό, τα Mall, τις πολυκατοικίες και βαθμηδόν να φτάσουμε σε μια Αθήνα όπως του 1930: με γαζίες, λατερνατζήδες και τα παλληκάρια να παρατάνε τα ζάρια και να κάνουν εφτά καντάδες στου δρόμου τη γωνιά για να διαλέγουν οι κοπέλλες το σκοπό. Αν μάλιστα εξελίξουμε και την τηλεμεταφορά α λα Star Trek, θα λέμε όλοι χαρούμενοι: "
Beam me up, Professor Portaliou!". Έτσι θα πηγαίνουμε εύκολα και γρήγορα στου Παραδείσου τα μπουζούκια.