Βαδίζοντας προσεκτικά στο Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας
- Thread starter Palavra
- Start date
Μια και αυτό τον καιρό δεν προλαβαίνουμε να καταγράψουμε τις σκέψεις μας, ας αντιγράφουμε τις σκέψεις άλλων όταν λένε περίπου αυτά που σκεφτόμαστε (και που μάλιστα συχνά έχουμε συζητήσει σε εξωφορουμικούς κύκλους):
Μια πράσινη παλλόμενη καρδιά
Του Στέφανου Κασιμάτη
Να ονειρευτούμε λοιπόν - γιατί όχι; Κακό δεν κάνει να ξεφεύγουμε πότε πότε από την κρίση και τις έγνοιες της, αφού, άλλωστε, έχουμε δέκα χρόνια μπροστά μας να την υφιστάμεθα και να τη μελετάμε. Και δεν χρειάζεται καν να μας πάρει ο ύπνος για να βρούμε το τέλειο όνειρο του αθηναϊκού μέλλοντός μας· αρκεί να βυθιστούμε στις στήλες που αφιέρωσαν οι χθεσινές εφημερίδες στην παρουσίαση του σχεδίου για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας, σχεδίου που κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό, τον οποίον οργάνωσε και χρηματοδότησε το Ίδρυμα Ωνάση. Διαβάζουμε, λοιπόν, για ένα «πράσινο δίκτυο με δένδρα και νερά» που θα απλωθεί επάνω στην καρδιά της πόλης, από το Σύνταγμα μέχρι την πλατεία Αιγύπτου, για μια «πράσινη ραχοκοκαλιά» κατά μήκος της Πανεπιστημίου, για ένα «πράσινο δωμάτιο» στην πλατεία Δικαιοσύνης, για μια «πράσινη παλλόμενη καρδιά» που θα αναζωογονήσει την Αθήνα και άλλα τέτοια σαγηνευτικά. Such stuff as dreams are made on, για να θυμηθούμε τον Πρόσπερο...
Αλλά μιας και θυμηθήκαμε τα λόγια του Πρόσπερο, όταν επαναφέρει στην πραγματικότητα τους χαρακτήρες της σαιξπηρικής «Καταιγίδας» και, μαζί τους, τους θεατές της παράστασης, ας ξυπνήσουμε κι εμείς. Δεν λέω να ξεχάσουμε τελείως το όνειρο - κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά, ακριβώς επειδή ήταν ωραίο και θα ήταν κρίμα να το αφήσουμε να χαθεί, λέω να δούμε πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα ή, για να το πω διαφορετικά, τι πρέπει να αλλάξουμε στην πραγματικότητα ώστε να τη φέρουμε στα μέτρα του ονείρου· και τότε η ελπίδα της πραγματοποίησής του μπορεί να είναι βάσιμη.
Πάμε όμως στην πραγματικότητα, με την οποία πρέπει να συνυπάρξει το όνειρο. Έχουμε και λέμε: παζάρια ολόκληρα με προϊόντα παραεμπορίου απλωμένα στα σεντόνια κατά κανόνα μαύρων μικροπωλητών· επαιτεία, συχνά επιθετική, είτε από ναρκομανείς είτε από επαγγελματίες του είδους· μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, που καταστρέφουν και ρυπαίνουν συστηματικά, κινούμενοι από μια «ιδεολογία» βασισμένη στον φθόνο και τα συμπλέγματά τους. Προσθέστε από πάνω ότι έχουμε αστυνομικούς κακοπληρωμένους, έχουμε επίσης μια παράδοση πλέον στη δήθεν δημοκρατική κουλτούρα που δεν ανέχεται την αστυνόμευση και, τέλος, έχουμε και την προοπτική ακόμη δέκα ετών ώσπου να βγούμε από την κρίση. (Αν βγούμε και δεν καταλήξουμε Αργεντινή...)
Τι θα απομακρύνει τους άστεγους που σήμερα κοιμούνται δίπλα από την είσοδο του «GB» της Μεγάλης Βρεταννίας ή απέναντι στη Βουκουρεστίου, τον ακριβότερο πεζόδρομο της Αθήνας, αν αντί για αυτοκίνητα περνάει μόνο το τραμ και υπάρχει παντού πράσινο; Τι θα κάνει τους μεν αστυνομικούς να επιβλέπουν και, κυρίως, να επιβάλλουν την τάξη, τους δε πολίτες να αποδέχονται την αστυνόμευση, επειδή καταλαβαίνουν ότι χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία; Τι θα κρατήσει τους επαίτες, τις πορείες, τους μπαχαλάκηδες και τους λαθρομετανάστες (που θα επανέλθουν μόλις χαλαρώσει η αστυνομία) μακριά από «την πράσινη παλλόμενη καρδιά» της πόλης; Να θυμίσω, επίσης, ότι εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο ο Δήμος Αθηναίων (υπό τον Γιώργο Καμίνη, ο οποίος δεν είναι τέλος πάντων και δεξιός) ανέλαβε πρωτοβουλία για τη νομοθετική ρύθμιση του προβλήματος των διαδηλώσεων, χωρίς να υπάρξει καμία ανταπόκριση; Οι πολιτικοί που παρέστησαν στην παρουσίαση του σχεδίου (για να τιμήσουν από ευγένεια, υποθέτω, τη γενναιοδωρία του ιδρύματος) δεν νομίζω ότι αναφέρθηκαν σε τίποτε από αυτά. Είπαν, απλώς, πόσο τους άρεσε το σχέδιο και πόσο χαίρονται.
Υπάρχει, βέβαια, ο αντίλογος του παραδείγματος του μετρό. Όμως, το μετρό ήταν κάτι εντελώς καινούργιο και λειτούργησε εξ αρχής με νέους κανόνες. Από την άλλη πλευρά, όσο και αν εξωραΐσθηκαν οι σταθμοί του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου η συμπεριφορά του κοινού -του κοινού, σημειωτέον, που χρησιμοποιεί και το μετρό- παραμένει η ίδια. Επίσης, δεν είδα ούτε ένα κτίριο της Αθήνας να το σεβάστηκαν οι βάνδαλοι επειδή ανακαινίστηκε. Βλέπω παντού το ακριβώς αντίθετο: μόλις ανακαινίζεται, αμέσως σπεύδουν κάποιοι Νεάντερταλ με καλλιτεχνικές ανησυχίες να το γεμίσουν με μουντζούρες (γκραφίτι, στη γλώσσα των Νεάντερταλ).
Φοβάμαι ότι χωρίς πρόνοια για τα παραπάνω τα σχέδια ανάπλασης της Αθήνας είναι μία ακόμη άσκοπη άσκηση αλλαγής της πραγματικότητας (πείτε το μεταρρύθμιση, αν θέλετε) εκ των άνω. Ένα ακόμη όνειρο των ακραιφνών πιστών του Διαφωτισμού. Θυμηθείτε όμως τους Ολυμπιακούς του 2004 - όχι το οικονομικό κόστος, αλλά τις ελπίδες που επενδύσαμε στην επιτυχία της διοργάνωσης. Πέτυχαν· αλλά τι έμεινε; Κάτω από την ωραία παράσταση υπήρχε κάτι ισχυρότερο, που επικράτησε όταν το μεγαλειώδες σόου τελείωσε. (Όπως με τις νύφες την ημέρα του γάμου τους: χάρη στο μακιγιάζ, τους κορσέδες και τα τακούνια, όλες καταφέρνουν να δείχνουν όμορφες...)
Ωραία είναι τα όνειρα - δεν λέω. Είναι δε και κάτι περισσότερο: είναι απαραίτητα για να πηγαίνουμε μπροστά. Το ζήτημα όμως είναι πόσο αντέχουν στην επαφή με την πραγματικότητα και πώς τη διαμορφώνουμε εμείς ώστε να ταιριάξει μαζί τους. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο της ιστορίας που έγραψε ο Τ. Ε. Λόρενς (ο της Αραβίας) για την εξέγερση των Αράβων μπορεί να εξαίρει, με λυρισμό και έμπνευση που πάντα συγκινούν, τον ρόλο στη ζωή εκείνων που «ονειρεύονται τη μέρα», όπως λέει, εκείνων που «μπορεί να δράσουν σύμφωνα με το όνειρό τους με τα μάτια ανοιχτά και να το κάνουν πραγματικό». Καλό είναι, όμως, να μη μας διαφεύγει ότι αφιερώνει όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια του ογκώδους βιβλίου στον αγώνα και την προσπάθεια που χρειάστηκε η πραγματοποίηση του ονείρου του για την ανεξαρτησία των Αράβων.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/03/2013_485209
Μια πράσινη παλλόμενη καρδιά
Του Στέφανου Κασιμάτη
Να ονειρευτούμε λοιπόν - γιατί όχι; Κακό δεν κάνει να ξεφεύγουμε πότε πότε από την κρίση και τις έγνοιες της, αφού, άλλωστε, έχουμε δέκα χρόνια μπροστά μας να την υφιστάμεθα και να τη μελετάμε. Και δεν χρειάζεται καν να μας πάρει ο ύπνος για να βρούμε το τέλειο όνειρο του αθηναϊκού μέλλοντός μας· αρκεί να βυθιστούμε στις στήλες που αφιέρωσαν οι χθεσινές εφημερίδες στην παρουσίαση του σχεδίου για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας, σχεδίου που κέρδισε τον σχετικό διαγωνισμό, τον οποίον οργάνωσε και χρηματοδότησε το Ίδρυμα Ωνάση. Διαβάζουμε, λοιπόν, για ένα «πράσινο δίκτυο με δένδρα και νερά» που θα απλωθεί επάνω στην καρδιά της πόλης, από το Σύνταγμα μέχρι την πλατεία Αιγύπτου, για μια «πράσινη ραχοκοκαλιά» κατά μήκος της Πανεπιστημίου, για ένα «πράσινο δωμάτιο» στην πλατεία Δικαιοσύνης, για μια «πράσινη παλλόμενη καρδιά» που θα αναζωογονήσει την Αθήνα και άλλα τέτοια σαγηνευτικά. Such stuff as dreams are made on, για να θυμηθούμε τον Πρόσπερο...
Αλλά μιας και θυμηθήκαμε τα λόγια του Πρόσπερο, όταν επαναφέρει στην πραγματικότητα τους χαρακτήρες της σαιξπηρικής «Καταιγίδας» και, μαζί τους, τους θεατές της παράστασης, ας ξυπνήσουμε κι εμείς. Δεν λέω να ξεχάσουμε τελείως το όνειρο - κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά, ακριβώς επειδή ήταν ωραίο και θα ήταν κρίμα να το αφήσουμε να χαθεί, λέω να δούμε πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα ή, για να το πω διαφορετικά, τι πρέπει να αλλάξουμε στην πραγματικότητα ώστε να τη φέρουμε στα μέτρα του ονείρου· και τότε η ελπίδα της πραγματοποίησής του μπορεί να είναι βάσιμη.
Πάμε όμως στην πραγματικότητα, με την οποία πρέπει να συνυπάρξει το όνειρο. Έχουμε και λέμε: παζάρια ολόκληρα με προϊόντα παραεμπορίου απλωμένα στα σεντόνια κατά κανόνα μαύρων μικροπωλητών· επαιτεία, συχνά επιθετική, είτε από ναρκομανείς είτε από επαγγελματίες του είδους· μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, που καταστρέφουν και ρυπαίνουν συστηματικά, κινούμενοι από μια «ιδεολογία» βασισμένη στον φθόνο και τα συμπλέγματά τους. Προσθέστε από πάνω ότι έχουμε αστυνομικούς κακοπληρωμένους, έχουμε επίσης μια παράδοση πλέον στη δήθεν δημοκρατική κουλτούρα που δεν ανέχεται την αστυνόμευση και, τέλος, έχουμε και την προοπτική ακόμη δέκα ετών ώσπου να βγούμε από την κρίση. (Αν βγούμε και δεν καταλήξουμε Αργεντινή...)
Τι θα απομακρύνει τους άστεγους που σήμερα κοιμούνται δίπλα από την είσοδο του «GB» της Μεγάλης Βρεταννίας ή απέναντι στη Βουκουρεστίου, τον ακριβότερο πεζόδρομο της Αθήνας, αν αντί για αυτοκίνητα περνάει μόνο το τραμ και υπάρχει παντού πράσινο; Τι θα κάνει τους μεν αστυνομικούς να επιβλέπουν και, κυρίως, να επιβάλλουν την τάξη, τους δε πολίτες να αποδέχονται την αστυνόμευση, επειδή καταλαβαίνουν ότι χωρίς ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία; Τι θα κρατήσει τους επαίτες, τις πορείες, τους μπαχαλάκηδες και τους λαθρομετανάστες (που θα επανέλθουν μόλις χαλαρώσει η αστυνομία) μακριά από «την πράσινη παλλόμενη καρδιά» της πόλης; Να θυμίσω, επίσης, ότι εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο ο Δήμος Αθηναίων (υπό τον Γιώργο Καμίνη, ο οποίος δεν είναι τέλος πάντων και δεξιός) ανέλαβε πρωτοβουλία για τη νομοθετική ρύθμιση του προβλήματος των διαδηλώσεων, χωρίς να υπάρξει καμία ανταπόκριση; Οι πολιτικοί που παρέστησαν στην παρουσίαση του σχεδίου (για να τιμήσουν από ευγένεια, υποθέτω, τη γενναιοδωρία του ιδρύματος) δεν νομίζω ότι αναφέρθηκαν σε τίποτε από αυτά. Είπαν, απλώς, πόσο τους άρεσε το σχέδιο και πόσο χαίρονται.
Υπάρχει, βέβαια, ο αντίλογος του παραδείγματος του μετρό. Όμως, το μετρό ήταν κάτι εντελώς καινούργιο και λειτούργησε εξ αρχής με νέους κανόνες. Από την άλλη πλευρά, όσο και αν εξωραΐσθηκαν οι σταθμοί του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου η συμπεριφορά του κοινού -του κοινού, σημειωτέον, που χρησιμοποιεί και το μετρό- παραμένει η ίδια. Επίσης, δεν είδα ούτε ένα κτίριο της Αθήνας να το σεβάστηκαν οι βάνδαλοι επειδή ανακαινίστηκε. Βλέπω παντού το ακριβώς αντίθετο: μόλις ανακαινίζεται, αμέσως σπεύδουν κάποιοι Νεάντερταλ με καλλιτεχνικές ανησυχίες να το γεμίσουν με μουντζούρες (γκραφίτι, στη γλώσσα των Νεάντερταλ).
Φοβάμαι ότι χωρίς πρόνοια για τα παραπάνω τα σχέδια ανάπλασης της Αθήνας είναι μία ακόμη άσκοπη άσκηση αλλαγής της πραγματικότητας (πείτε το μεταρρύθμιση, αν θέλετε) εκ των άνω. Ένα ακόμη όνειρο των ακραιφνών πιστών του Διαφωτισμού. Θυμηθείτε όμως τους Ολυμπιακούς του 2004 - όχι το οικονομικό κόστος, αλλά τις ελπίδες που επενδύσαμε στην επιτυχία της διοργάνωσης. Πέτυχαν· αλλά τι έμεινε; Κάτω από την ωραία παράσταση υπήρχε κάτι ισχυρότερο, που επικράτησε όταν το μεγαλειώδες σόου τελείωσε. (Όπως με τις νύφες την ημέρα του γάμου τους: χάρη στο μακιγιάζ, τους κορσέδες και τα τακούνια, όλες καταφέρνουν να δείχνουν όμορφες...)
Ωραία είναι τα όνειρα - δεν λέω. Είναι δε και κάτι περισσότερο: είναι απαραίτητα για να πηγαίνουμε μπροστά. Το ζήτημα όμως είναι πόσο αντέχουν στην επαφή με την πραγματικότητα και πώς τη διαμορφώνουμε εμείς ώστε να ταιριάξει μαζί τους. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο της ιστορίας που έγραψε ο Τ. Ε. Λόρενς (ο της Αραβίας) για την εξέγερση των Αράβων μπορεί να εξαίρει, με λυρισμό και έμπνευση που πάντα συγκινούν, τον ρόλο στη ζωή εκείνων που «ονειρεύονται τη μέρα», όπως λέει, εκείνων που «μπορεί να δράσουν σύμφωνα με το όνειρό τους με τα μάτια ανοιχτά και να το κάνουν πραγματικό». Καλό είναι, όμως, να μη μας διαφεύγει ότι αφιερώνει όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια του ογκώδους βιβλίου στον αγώνα και την προσπάθεια που χρειάστηκε η πραγματοποίηση του ονείρου του για την ανεξαρτησία των Αράβων.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/03/2013_485209
bernardina
Moderator
Τώρα, να πω την αμαρτία μου, ωραία τα όνειρα και τα σχέδια, ωραίες και οι χορηγίες, αλλά...
Πέρα από το μαριαντουανετικό υφάκι του Κασιμάτη, πέρα από το ότι τσουβαλιάζει φύρδην μίγδην πράγματα που ή δεν καταλαβαίνει (γκραφίτι δεν είναι πάντα χουλιγκανισμός και οι γκραφιτάδες δεν είναι πάντα Νεάντερταλ) ή του χαλάνε τη μόστρα (ακούς εκεί θράσος, να κοιμούνται οι άστεγοι στα σκαλοπάτια του ΤζιΜπί! Άκου θράσος να διαδηλώνουν οι απολυμένοι!) μάλλον παραβλέπει ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, να κάτσουμε δεν έχουμε -ακουμπιστήρια θέλουμε. Ή, τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.
Θέλω να πω πως λάθος εποχή διάλεξε το Ίδρυμα Ωνάση να χρηματοδοτήσει το, όντως, ονειρικό σχέδιο. Πρώτα να ντύσουμε τους γυμνούς και να ταΐσουμε τους πεινασμένους (ενδεχομένως να καθαρίσουμε και τους κακομούτσουνους) κι έπειτα να βάλουμε και γκαζόν στον κήπο. Επειδή, εκτός όλων των άλλων, κάθε ωραίο έργο χρειάζεται κυρίως και ανυπερθέτως συντήρηση (παναπεί λεφτά) για να μην καταντήσει μιζέρια και κακομοιριά. Και από αυτή πάσχει γενικώς το ελληνικό κράτος. Ακόμα και στις καλύτερες μέρες.
Πέρα από το μαριαντουανετικό υφάκι του Κασιμάτη, πέρα από το ότι τσουβαλιάζει φύρδην μίγδην πράγματα που ή δεν καταλαβαίνει (γκραφίτι δεν είναι πάντα χουλιγκανισμός και οι γκραφιτάδες δεν είναι πάντα Νεάντερταλ) ή του χαλάνε τη μόστρα (ακούς εκεί θράσος, να κοιμούνται οι άστεγοι στα σκαλοπάτια του ΤζιΜπί! Άκου θράσος να διαδηλώνουν οι απολυμένοι!) μάλλον παραβλέπει ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, να κάτσουμε δεν έχουμε -ακουμπιστήρια θέλουμε. Ή, τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.
Θέλω να πω πως λάθος εποχή διάλεξε το Ίδρυμα Ωνάση να χρηματοδοτήσει το, όντως, ονειρικό σχέδιο. Πρώτα να ντύσουμε τους γυμνούς και να ταΐσουμε τους πεινασμένους (ενδεχομένως να καθαρίσουμε και τους κακομούτσουνους) κι έπειτα να βάλουμε και γκαζόν στον κήπο. Επειδή, εκτός όλων των άλλων, κάθε ωραίο έργο χρειάζεται κυρίως και ανυπερθέτως συντήρηση (παναπεί λεφτά) για να μην καταντήσει μιζέρια και κακομοιριά. Και από αυτή πάσχει γενικώς το ελληνικό κράτος. Ακόμα και στις καλύτερες μέρες.
Διαφωνώ και με τον τρόπο σκέψης της δεύτερης παραγράφου, αλλά έχω χρόνο να απαντήσω μόνο στην πρώτη: ο Κασιμάτης δεν αναφέρεται σε κάθε γκράφιτι (αν διαβάζω καλά). Αλλά για όσους πάνε και «διακοσμούν» όμορφα ή ανακαινισμένα κτίρια, η γνώμη μου είναι ίδια: χουλιγκάνοι, βάνδαλοι και νεάντερταλ είναι, τι είναι;
Διαφωνώ λίγο μ' αυτή τη λογική, γιατί έτσι δεν θα μπορέσουμε να έχουμε ποτέ τέχνη, μουσική, θέατρο, για παράδειγμα. Ακόμα και στις υπερδυνάμεις υπάρχουν γυμνοί και πεινασμένοι, πόσο μάλλον σε μια φτωχή Ελλάδα. Το Ίδρυμα Ωνάση δεν έχει στους καταστατικούς στόχους του να ντύνει γυμνούς και να ταΐζει πεινασμένους, μόνο με την επιστήμη, την τέχνη και την εκπαίδευση ασχολείται. Αν δεν κάνει αυτά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Εγώ νομίζω πως δεν είναι υποχρεωτικό να διαλέξουμε το ένα ή το άλλο. Ας γίνει η ανάπλαση· εξάλλου το κέντρο της Αθήνας είναι σε τέτοια χάλια που σε μιζεριάζει και μόνο που το βλέπεις. Δεν είναι απαραίτητο να μπουν όλα σε αναμονή μέχρι να βγούμε από την κρίση.
Όσο για τα γκραφίτι, έχεις δίκιο ότι δεν είναι πάντα μουτζούρες (αυτά που έγιναν στο Γκάζι, για παράδειγμα, είναι πολύ ωραία), ωστόσο τα περισσότερα είναι μουτζούρες, και ούτε καν μουτζούρες, απλώς το ταγκ του κάθε γκραφιτά που βλέπει καθαρό τοίχο και σου λέει «τι να λείπει; Μήνα κάτι όμορφο; Μήνα κάτι με μήνυμα, σαν του Μπάνκσι; Μήνα να προσπαθούσα να δημιουργήσω κάτι που αξίζει να σταθεί ο άλλος να το δει; Όοοοχι, του λείπει μια υπογραφή με το όνομά μου, και μάλιστα στραβοχυμένη».
Όσο για τα γκραφίτι, έχεις δίκιο ότι δεν είναι πάντα μουτζούρες (αυτά που έγιναν στο Γκάζι, για παράδειγμα, είναι πολύ ωραία), ωστόσο τα περισσότερα είναι μουτζούρες, και ούτε καν μουτζούρες, απλώς το ταγκ του κάθε γκραφιτά που βλέπει καθαρό τοίχο και σου λέει «τι να λείπει; Μήνα κάτι όμορφο; Μήνα κάτι με μήνυμα, σαν του Μπάνκσι; Μήνα να προσπαθούσα να δημιουργήσω κάτι που αξίζει να σταθεί ο άλλος να το δει; Όοοοχι, του λείπει μια υπογραφή με το όνομά μου, και μάλιστα στραβοχυμένη».
bernardina
Moderator
Eπειδή καταλαβαίνω το πνεύμα της διαφωνίας σας, δεν ισχυρίστηκα ποτέ (Άλεξ) ότι δεν θέλω να κουνιέται φύλλο καλλιτεχνικά μέχρι να μη μείνει κανείς που να τρέφεται από συσσίτια. Εννοούσα ότι το συγκεκριμένο έργο πάει γυρεύοντας να γίνει ένα τεράστιο υπνωτήριο (και όχι μόνο) δυστυχισμένων ανθρώπων που δεν έχουν πού να γείρουν το κεφάλι τους -να μην αναφέρω αναλυτικά κατηγορίες, έτσι;- εκτός αν θα αστυνομεύεται 24/7, δηλαδή μια πελώρια βιτρίνα έξω από την οποία η ζωή θα συνεχίζει να τραβά την άγρια ανηφόρα.
Επίσης γνωρίζω τους στόχους του Ιδρύματος Ωνάση και δεν έχω καμία πρόθεση να του ζητήσω να τους αλλάξει. Εγώ μίλησα 1) για τη συγκυρία και κατά πόσο είναι η καταλληλότερη στιγμή για την εκτέλεση ενός τέτοιου έργου και 2) για την πάγια τάση του ελληνικού κράτους να φτιάχνει κάτι και μετά να το παρατάει στη μοίρα του.
Επίσης γνωρίζω τους στόχους του Ιδρύματος Ωνάση και δεν έχω καμία πρόθεση να του ζητήσω να τους αλλάξει. Εγώ μίλησα 1) για τη συγκυρία και κατά πόσο είναι η καταλληλότερη στιγμή για την εκτέλεση ενός τέτοιου έργου και 2) για την πάγια τάση του ελληνικού κράτους να φτιάχνει κάτι και μετά να το παρατάει στη μοίρα του.
Και πού θα βρουν δουλειές 1,5 εκατ. άνεργοι αν δεν γίνουν τεράστια δημόσια έργα;
Αλλά με σχέδιο και διπλούς λαμογέλεγχους, παρακαλώ. Ας μάθουμε αυτό τουλάχιστον, πια.
Αλλά με σχέδιο και διπλούς λαμογέλεγχους, παρακαλώ. Ας μάθουμε αυτό τουλάχιστον, πια.
bernardina
Moderator
Νικ, priorities, priorities!
Δόκτωρ, είσαι σίγουρος ότι τα δημόσια έργα είναι η λύση; Πάλι;
Δόκτωρ, είσαι σίγουρος ότι τα δημόσια έργα είναι η λύση; Πάλι;
Μα το ίδρυμα Ωνάση είναι ιδιωτικός οργανισμός... 
Σου λέει, πάρε τόσα να φτιάξεις αυτό. Και τι να του πεις; Όχι, εγώ θα περιμένω μέχρι να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει, να πληρώνουν οι Έλληνες τους φόρους τους, και να εξορθολογιστεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Γιατί πρέπει ή το ένα ή το άλλο;
Σου λέει, πάρε τόσα να φτιάξεις αυτό. Και τι να του πεις; Όχι, εγώ θα περιμένω μέχρι να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει, να πληρώνουν οι Έλληνες τους φόρους τους, και να εξορθολογιστεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Γιατί πρέπει ή το ένα ή το άλλο;
Φυσικά. Η μοναδική ταχύρρυθμη. Ας αρχίσουμε χτίζοντας σοβαρές υποδομές και γκρεμίζοντας πρώτα ό,τι αηδία χτίσαμε τη χρυσή οκταετία, με αντιπαροχή ή χωρίς...
bernardina
Moderator
Α, ρε πατέρα, δε μ' έκανες εργολάβο... :curse:
Ακριβώς. Ας θυμηθούμε το κεϋνσιανό απόκρυφο «να προσλάβουμε συνεργεία απλώς και μόνο για να ανοίγουν τρύπες στο δρόμο και μετά να τις κλείνουν».
Ο πρόεδρος του Ωνασείου Αντώνης Παπαδημητρίου εξήγησε διά μακρών στα Νέα του Σαββάτου (Save Athens!, συνέντευξη στη Μαίρη Αδαμοπούλου, 2.3.2013) τις σκέψεις του ιδρύματος.
Εμείς ας έχουμε υπόψη μας το εξής: η ανάπλαση αφορά αποκλειστικά τον οδικό άξονα Αμαλίας--Σύνταγμα--Πανεπιστημίου--Ομόνοια--Πατησίων (για την ακρίβεια 28ης Οκτωβρίου)--Πλατεία Αιγύπτου. Αν πετύχει και υλοποιηθούν τα σχέδια (γιατί έχουμε δει πολλά οράματα να περικόπτονται αδυσώπητα), οι Αθηναίοι θα έχουν μια ωραία διαδρομή περιπάτου, καλύτερη από της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι τιμές των ακινήτων θα ανέβουν τεχνητά (κανείς όμως δεν θα μπορεί να τις αντέξει), και η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στις παρυφές του άξονα (Τρίτης Σεπτεμβρίου, Αριστοτέλους, Λεωφόρος Αλεξάνδρας) θα πολλαπλασιαστεί μέχρι ασφυξίας. Κι επειδή το έργο το είδαμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ξέρουμε από τώρα ότι ο πεζόδρομος θα γίνει εν ριπή οφθαλμού ένα τεράστιο πάρκιν, όπου θα συνωστίζονται αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Δεν είναι έργο βιτρίνας
«Το ακριβώς αντίθετο. Είναι ένα έργο αναπτυξιακό. Δεν είναι ένα έργο βιτρίνας. Το να μιλάμε λοιπόν για μια πεζοδρόμηση και μια δενδροφύτευση νομίζω ότι υποβιβάζει και το όραμα των ίδιων των Αθηναίων. Όταν υλοποιηθεί --κάτι που πιστεύω ότι θα συμβεί πολύ γρήγορα-- ο μέσος Αθηναίος θα έχει κάθε λόγο να πάει να δουλέψει, να κατοικήσει, να διασκεδάσει, ακόμη και απλώς να περπατήσει στην Πανεπιστημίου. Ο κόσμος θα κατεβαίνει στο κέντρο, κατά συνέπεια θα υπάρχει και αγοραστικό κοινό. Και η οικονομική ζωή ανεβάζει και την κοινωνική ζωή. Όπου έχει υλοποιηθεί τέτοιο έργο, στη Βασιλεία, στη Ζυρίχη, στη Βαρκελώνη, έχει ανέβει το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της πόλης και κατά συνέπεια της χώρας», υποστηρίζει ο Αντώνης Παπαδημητρίου.
Η ασφάλεια δεν εξαρτάται μόνο από την Αστυνομία
Ακόμη όμως κι αν επιστρέψει ο κόσμος στα γραφεία και στα καταστήματα του κέντρου το πρωί, ποιος διασφαλίζει ότι ένας δρόμος δενδροφυτευμένος και χωρίς αυτοκίνητα δεν θα αποδειχθεί επικίνδυνος για όσους τον διασχίζουν τη νύχτα;
«Η ασφάλεια όμως ενός δημόσιου χώρου δεν εξαρτάται μόνο από την Αστυνομία και τα μέτρα που θα λάβει η Πολιτεία. Εξαρτάται και από την παρουσία των πολιτών. Εάν οι πολίτες αγαπήσουν αυτό τον χώρο --και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα-- τότε θα πάνε και θα ζήσουν εκεί. Και μόνο η παρουσία τους θα εμποδίσει όλες τις παραβατικές συμπεριφορές».
Εντάξει, καταλάβαμε. Τουλάχιστον το ίδρυμα έχει ευρύτερο όραμα:
Αναδόμηση ανά οικοδομικό τετράγωνο
Αν υποθέσουμε πως το Re-think Athens επιτυγχάνει τους στόχους του, ποια θα ήταν η παρέμβαση που θα ήθελε να δει ο Αντώνης Παπαδημητρίου στην Αθήνα ώστε η πόλη να αποκτήσει την ιδανική εικόνα;
«Οι περιοχές όπως η Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Εξάρχεια, η Νεάπολη, τα Σφαγεία που είναι κάτω από την Ακρόπολη, είναι γεμάτες με πολυκατοικίες που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων και καταρρέουν. Θα ήθελα να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να γίνει αναδόμηση ανά οικοδομικό τετράγωνο. Να φύγουν δηλαδή οι παλιές πολυκατοικίες, αυτές που δεν εξυπηρετούν πια, και να χτιστεί σε κάποιο σημείο του τετραγώνου μια μεγάλη οικοδομή που να είναι αισθητικά άρτια, με τις ανέσεις που περιμένει ο μέσος πολίτης και υπόγειο γκαράζ. Αν σκεφτείτε ότι ένα οικοδομικό τετράγωνο έχει 8-10 πολυκατοικίες, με μια οικοδομή που θα καταλαμβάνει 25%-33% του τετραγώνου θα αποδίδεται όλο το υπόλοιπο για πράσινο. Δεν είναι ανέφικτο να εφαρμοστεί, αρκεί να γίνει μια υπέρβαση. Θα υπάρξουν οι γνωστές αντιδράσεις, κάτι που μπορεί να γίνει σε μια περιοχή που προσεγγίζουμε τώρα και έχει άμεση σχέση με την ανάπλαση».
«Ας καταπιούμε αυτή την μπουκιά και θα δούμε για τα υπόλοιπα. Ήδη έχουμε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ και το οποίο άρχισε να λειτουργεί. Μόλις στήσαμε τη Στέγη και έχει πάρει τον δρόμο της...
Ο πρόεδρος του Ωνασείου Αντώνης Παπαδημητρίου εξήγησε διά μακρών στα Νέα του Σαββάτου (Save Athens!, συνέντευξη στη Μαίρη Αδαμοπούλου, 2.3.2013) τις σκέψεις του ιδρύματος.
Εμείς ας έχουμε υπόψη μας το εξής: η ανάπλαση αφορά αποκλειστικά τον οδικό άξονα Αμαλίας--Σύνταγμα--Πανεπιστημίου--Ομόνοια--Πατησίων (για την ακρίβεια 28ης Οκτωβρίου)--Πλατεία Αιγύπτου. Αν πετύχει και υλοποιηθούν τα σχέδια (γιατί έχουμε δει πολλά οράματα να περικόπτονται αδυσώπητα), οι Αθηναίοι θα έχουν μια ωραία διαδρομή περιπάτου, καλύτερη από της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι τιμές των ακινήτων θα ανέβουν τεχνητά (κανείς όμως δεν θα μπορεί να τις αντέξει), και η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στις παρυφές του άξονα (Τρίτης Σεπτεμβρίου, Αριστοτέλους, Λεωφόρος Αλεξάνδρας) θα πολλαπλασιαστεί μέχρι ασφυξίας. Κι επειδή το έργο το είδαμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ξέρουμε από τώρα ότι ο πεζόδρομος θα γίνει εν ριπή οφθαλμού ένα τεράστιο πάρκιν, όπου θα συνωστίζονται αυτοκίνητα και μηχανάκια.
Δεν είναι έργο βιτρίνας
«Το ακριβώς αντίθετο. Είναι ένα έργο αναπτυξιακό. Δεν είναι ένα έργο βιτρίνας. Το να μιλάμε λοιπόν για μια πεζοδρόμηση και μια δενδροφύτευση νομίζω ότι υποβιβάζει και το όραμα των ίδιων των Αθηναίων. Όταν υλοποιηθεί --κάτι που πιστεύω ότι θα συμβεί πολύ γρήγορα-- ο μέσος Αθηναίος θα έχει κάθε λόγο να πάει να δουλέψει, να κατοικήσει, να διασκεδάσει, ακόμη και απλώς να περπατήσει στην Πανεπιστημίου. Ο κόσμος θα κατεβαίνει στο κέντρο, κατά συνέπεια θα υπάρχει και αγοραστικό κοινό. Και η οικονομική ζωή ανεβάζει και την κοινωνική ζωή. Όπου έχει υλοποιηθεί τέτοιο έργο, στη Βασιλεία, στη Ζυρίχη, στη Βαρκελώνη, έχει ανέβει το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της πόλης και κατά συνέπεια της χώρας», υποστηρίζει ο Αντώνης Παπαδημητρίου.
Η ασφάλεια δεν εξαρτάται μόνο από την Αστυνομία
Ακόμη όμως κι αν επιστρέψει ο κόσμος στα γραφεία και στα καταστήματα του κέντρου το πρωί, ποιος διασφαλίζει ότι ένας δρόμος δενδροφυτευμένος και χωρίς αυτοκίνητα δεν θα αποδειχθεί επικίνδυνος για όσους τον διασχίζουν τη νύχτα;
«Η ασφάλεια όμως ενός δημόσιου χώρου δεν εξαρτάται μόνο από την Αστυνομία και τα μέτρα που θα λάβει η Πολιτεία. Εξαρτάται και από την παρουσία των πολιτών. Εάν οι πολίτες αγαπήσουν αυτό τον χώρο --και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα-- τότε θα πάνε και θα ζήσουν εκεί. Και μόνο η παρουσία τους θα εμποδίσει όλες τις παραβατικές συμπεριφορές».
Εντάξει, καταλάβαμε. Τουλάχιστον το ίδρυμα έχει ευρύτερο όραμα:
Αναδόμηση ανά οικοδομικό τετράγωνο
Αν υποθέσουμε πως το Re-think Athens επιτυγχάνει τους στόχους του, ποια θα ήταν η παρέμβαση που θα ήθελε να δει ο Αντώνης Παπαδημητρίου στην Αθήνα ώστε η πόλη να αποκτήσει την ιδανική εικόνα;
«Οι περιοχές όπως η Κυψέλη, τα Πατήσια, τα Εξάρχεια, η Νεάπολη, τα Σφαγεία που είναι κάτω από την Ακρόπολη, είναι γεμάτες με πολυκατοικίες που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων και καταρρέουν. Θα ήθελα να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να γίνει αναδόμηση ανά οικοδομικό τετράγωνο. Να φύγουν δηλαδή οι παλιές πολυκατοικίες, αυτές που δεν εξυπηρετούν πια, και να χτιστεί σε κάποιο σημείο του τετραγώνου μια μεγάλη οικοδομή που να είναι αισθητικά άρτια, με τις ανέσεις που περιμένει ο μέσος πολίτης και υπόγειο γκαράζ. Αν σκεφτείτε ότι ένα οικοδομικό τετράγωνο έχει 8-10 πολυκατοικίες, με μια οικοδομή που θα καταλαμβάνει 25%-33% του τετραγώνου θα αποδίδεται όλο το υπόλοιπο για πράσινο. Δεν είναι ανέφικτο να εφαρμοστεί, αρκεί να γίνει μια υπέρβαση. Θα υπάρξουν οι γνωστές αντιδράσεις, κάτι που μπορεί να γίνει σε μια περιοχή που προσεγγίζουμε τώρα και έχει άμεση σχέση με την ανάπλαση».
«Ας καταπιούμε αυτή την μπουκιά και θα δούμε για τα υπόλοιπα. Ήδη έχουμε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ και το οποίο άρχισε να λειτουργεί. Μόλις στήσαμε τη Στέγη και έχει πάρει τον δρόμο της...
SBE
¥
Αυτό που λέει για τις πολυκατοικίες δεν είναι άστοχο, αλλά για να γίνει θα πρέπει πρώτα να πείσουν τους ιδιοκτήτες να πουλήσουν το διαμέρισμά τους σε μια φυσιολογική τιμή ή να το δώσουν αντιπαροχή για νέο διαμέρισμα στη νέα πολυκατοικία ΚΑΙ πώς θα δημιουργήσει τον ίδιο αριθμό κατοικιών με κάλυψη 70% μικρότερη από πριν; Προφανώς με ψηλότερα κτίρια.
Δεν είμαι κατά των ουρανοξυστών, αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται να γεμίσει η Αθήνα ουρανοξύστες.
Μάλιστα θα πρότεινα να ξηλώσουμε ό,τι φτιάχνει το Ίδρυμα Νιάρχου και να χτίσουμε εκεί ουρανοξύστες, να έχουν και τη θάλασσα δίπλα, και να αφήσουμε το κέντρο στο Ίδρυμα Ωνάση, να το γκρεμίσει όλο και να το δεντροφυτεύσει
Δεν είμαι κατά των ουρανοξυστών, αλλά δε νομίζω ότι χρειάζεται να γεμίσει η Αθήνα ουρανοξύστες.
Μάλιστα θα πρότεινα να ξηλώσουμε ό,τι φτιάχνει το Ίδρυμα Νιάρχου και να χτίσουμε εκεί ουρανοξύστες, να έχουν και τη θάλασσα δίπλα, και να αφήσουμε το κέντρο στο Ίδρυμα Ωνάση, να το γκρεμίσει όλο και να το δεντροφυτεύσει