Το ΚΚΕ επέλεξε να ιδρύσει την Τυποεκδοτική, μια επιχείρηση που λειτουργεί στα πλαίσια της αγοράς, για να κάνει το δικό του κουμάντο και να μην εξαρτάται η έκδοση της εφημερίδας του από άλλους (όπως ξέρετε τα μεγάλα κόμματα έχουν και τις μιζούλες τους για να πορεύονται - και φυσικά δεν έχουν ανάγκη από δικιά τους εφημερίδα, όλες δικές τους είναι, «ανεξάρτητες» όλες).
Ανεξαρτήτως της ιδεολογικής τοποθέτησης της εκάστοτε εφημερίδας, δεν ενδιαφέρει τους απολυμένους της Τυποεκδοτικής ο λόγος για τον οποίο ιδρύθηκε η εταιρεία - τι διαφορά έχει γι' αυτούς αν βγάζει περιοδικά λαϊφστάιλ ή το Ριζοσπάστη; Τους ενδιαφέρει γιατί τους απέλυσαν, όπως επίσης για ποιο λόγο μειώνονται οι μισθοί τους.
Για να μη βρεθεί σ' αυτή τη θέση το ΚΚΕ, να πρέπει να απολογείται στην υπερασπίστρια των εργατών κα. Μπακογιάννη ή σε άλλους που καίγονται για τα συμφέροντα των εργαζόμενων, θα έπρεπε ή να μην ιδρύσει καθόλου επιχείρηση (γιατί φυσικά δεν είναι μόνο η απόλυση, είναι και η εκμετάλλευση του εργαζόμενου) ή να βασίζεται η εργασία μόνο σε εθελοντική βάση (εκεί θα έπρεπε να έχει εθελοντές σε όλες τις ειδικότητες, κάτι δύσκολο).
Δηλαδή, το ΚΚΕ αναγκάζεται να κάνει απολύσεις επειδή έχει μείωση εσόδων. Δεκτόν - παραδεχόμαστε όμως έτσι πως, αν και κομμουνιστικό κόμμα που αναγνωρίζει και υπερασπίζεται πρωτίστως το δικαίωμα στην εργασία, ενεργεί με καπιταλιστικά κριτήρια. Γιατί όμως δεν αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της μείωσης της κερδοφορίας όταν κάνουν απολύσεις άλλες εταιρείες;
Συν τοις άλλοις, νομίζω ότι δεν έχει καμία σημασία που τις ερωτήσεις τις έκανε η Ντόρα, και δεν τις έκανε, ξερωγώ, ο Λαφαζάνης. Εκτός κι αν αλλάζει η απάντηση, δηλαδή η πραγματικότητα, ανάλογα με το ποιος ρωτάει.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου με τις απολύσεις αυτές δεν βρίσκεται στο ότι έγιναν (εφόσον υπήρξε κάθετη πτώση της δουλειάς) ούτε στο ότι το ΠΑΜΕ δεν ήταν απ' έξω να διαμαρτύρεται (ούτε και πάει έξω από κάθε μαγαζί που απολύει να διαμαρτυρηθεί), αλλά στο ότι δεν απάντησε ικανοποιητικά στις καταγγελίες κάποιων απολυμένων σχετικά με τη συμπεριφορά της εργοδοσίας απέναντί τους.
Δηλαδή το πρόβλημα του θιγόμενου εργαζόμενου της Τυποεκδοτικής δεν είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα συνδικαλιστικά κινήματα της Ελλάδας δεν καταδέχεται καν να τον βοηθήσει ενόψει της μείωσης του μισθού του ή της απώλειας της εργασίας του, και ότι αντίθετα εκπρόσωπος του εν λόγω συνδικαλιστικού κινήματος αρνείται απερίφραστα ότι έγιναν μειώσεις μισθών, αλλά ότι δεν του έχουν απαντήσει στις καταγγελίες του.
Χωρίς επίσης να θέλω συνολικά να υπερασπιστώ το ΠΑΜΕ (ως προς την τακτική του στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού κινήματος, κυρίως -χωρίς όμως να ξέρω και πάρα πολλά για το ζήτημα), αυτή τη στιγμή στηρίζει μια από τις μεγαλύτερες απεργίες που θυμάμαι εγώ ποτέ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, την απεργία της Χαλυβουργικής, σε έναν αγώνα που δίνουν εργάτες με μεγάλο κόστος για τους ίδιους και τις οικογένειές τους και που είναι πολύ σημαντικός για τους εργαζόμενους συνολικά. Αν, δηλαδή, δεν θέλουμε να φτάσουν οι μισθοί στα όρια της Κίνας ή να μας κάνουν οι εργοδότες και οι αγορές ό,τι θέλουν. Αν μας έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια.
Δηλαδή το ΠΑΜΕ έχει κάποια κριτήρια που εφαρμόζει ανάλογα με την εκάστοτε απεργία ή κατάληψη, τα οποία δεν εντοπίζονται στο ότι γίνονται απολύσεις, ή δυσβάσταχτες μειώσεις μισθών. Αυτό κατάλαβα κι εγώ με την είδηση. Δεν προφταίνει, αφού ασχολείται με την απεργία στη Χαλυβουργική. Είναι όμως ουσιώδες το ότι τα κριτήριά του, όλως περιέργως, αφήνουν έξω την υπεράσπιση των εργαζομένων της Τυποεκδοτικής, έστω και με μια υποτυπώδη ανακοίνωση, αλλά παράλληλα εφαρμόστηκαν κατά τη
στήριξη της απεργίας των εργαζομένων στα Νότος, την ένδειξη
αλληλεγγύης προς το λαό της Νιγηρίας, και στη διαμαρτυρία στην
πρεσβεία του Καζακστάν, και μάλιστα όλα αυτά τον τελευταίο ένα μήνα, παράλληλα δηλαδή με την απεργία στη Χαλυβουργική.
Εγώ βλέπω δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και υποψιάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη.
.
