Όψεις του μεσοπαθητικού παρατατικού

[Themis†]

Έχω την εντύπωση ότι στις παραπάνω παρατηρήσεις μπλέκονται αρκετά το περιγραφικό και το ρυθμιστικό μέρος. Αν μείνουμε αυστηρά και μόνο στο περιγραφικό, έχω να πω τα εξής:

-- Όντας γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, πλησιάζοντας ήδη επικινδύνως το 60όν έτος της ηλικίας μου και έχοντας ασχοληθεί με τη μετάφραση από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, δηλώνω εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως ότι ποτέ των ποτών δεν έχω ακούσει να λέγεται το "αρνούταν".

-- Υπενθυμίζω ότι το ρήμα αρνούμαι/αρνιέμαι ήταν ανέκαθεν πολύ κοινό, και ο καθένας το έχει ακούσει χιλιάδες φορές σε όλους τους χρόνους. Κανείς δεν θα το αρνιόταν αυτό.

-- Όσον αφορά διαλεκτικές παραλλαγές, γνωρίζω μόνο ότι στην Κρήτη (Χανιά) λεγόταν "αρνιότανε" αλλά ενίοτε και, απαράλλαχτα με το γ' πληθυντικό, "αρνιόντανε".

-- Αν σήμερα λέγεται το "αρνούταν", είναι φανερό ότι έχω χάσει επεισόδια, καθώς είμαι 23 χρόνια στο εξωτερικό (αν και πάντα έρχομαι στην Ελλάδα για διακοπές - αλλά τηλεόραση δεν βλέπω σχεδόν ποτέ). Θα ήθελα πάρα πολύ να πληροφορηθώ ποια είναι η χρήση του στον κοινό προφορικό λόγο.

-- Επιμένω στον "κοινό προφορικό λόγο", επειδή η ιδεολογικοποίηση / πολιτικοποίηση των γλωσσικών θεμάτων μάς έχει κάνει να βλέπουμε γραμμένες άπειρες τερατολογίες καμαρωτές. Καμία περιγραφική γραμματική δεν θα διανοούνταν (διανοούταν; ) να καταγράψει όλες τις κοτσάνες που επιτρέπουν στους καλλιεργητές τους να θεωρούν ότι ξεχωρίζουν από τον χύδην όχλο.

Από κει και πέρα, αν όντως ζει και αναπνέει το "αρνούταν" αντί του παλαιόθεν κοινότατου "αρνιόταν(ε)", θα το θεωρούσα ένδειξη ότι οι ρυθμιστικές διαθέσεις όλων (συμπεριλαμβανομένων ημών) απαιτούν υψηλό αίσθημα ευθύνης αλλά και αποφασιστικότητα . Συχνά πρόκειται για αντιρρυπαντική δράση αυτοάμυνας.

 

[sarant]

Κώστα, τα "ο δρόμος χάνονταν στον ορίζοντα" , και "ο πατέρας κάθονταν" υπάρχουν αλλά δεν ξέρω αν επικρατούν. Εμένα με ξενίζουν θα έλεγα.

 

[Costas]

Δεν είπα, sarant, ότι επικρατούν, αλλά ότι λέγονται. Και, εφόσον λέγονται, κάτι σημαίνουν, δηλ. αυτό που επισήμανες κι εσύ για τη μη καθολικότητα της τάσης για διάκριση του αριθμού στο γ' πρόσωπο. Όσο για το αν με ξενίζουν: την πρώτη φορά που άκουσα το "[αυτός/ή] κάθονταν", με ξένισε. Τη δεύτερη, σκέφτηκα: για δες που λέγεται κι έτσι· από κει και πέρα, το έβαλα κι αυτό στο κουτάκι του. Είναι όπως ο/η ζωολόγος/βοτανολόγος, που ανακαλύπτει ένα νέο, άγνωστο είδος. Ξαφνιάζεται, αλλά εντέλει χαίρεται και κυρίως καταγράφει χωρίς αντιρρήσεις. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, δηλαδή; Να πει πως δεν υπάρχει; Ή να πει "με βάση τα βιβλία μου, δε θα 'πρεπε να υπάρχεις";

Όσον αφορά αυτό που λέει ο Themis, όντως θα μ' ενδιέφερε κι εμένα η τεκμηρίωση του τύπου σε -ούταν στον προφορικό λόγο. Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ να το έχω ακούσει, αλλά έχω προσέξει ότι μικροδιαφορές σε τύπους δεν τις προσέχει πάντα κανείς, εκτός κι αν είναι στην τσίτα. Στο εξής θα στήνω αφτί. Συγκεκριμένα δε η διαφορά -ούνταν έναντι -ούταν είναι τόσο μικρή, ώστε σε μια γρήγορη εκφορά να κινδυνεύει και να μην είναι ακουστή, πράγμα που δεν ισχύει στο χαρτί. Αλλά μήπως και ο τύπος -ούνταν είναι κοινός; διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Συνήθως οι ομιλητές αποφεύγουν αυτή τη σύνταξη ή εσχάτως καταφεύγουν στο απλούστερο -είτο. Τέλος πάντων, στα ακουστικά σας!

 

[pidyo]

Όσον αφορά αυτό που λέει ο Themis, όντως θα μ' ενδιέφερε κι εμένα η τεκμηρίωση του τύπου σε -ούταν στον προφορικό λόγο. Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ να το έχω ακούσει, αλλά έχω προσέξει ότι μικροδιαφορές σε τύπους δεν τις προσέχει πάντα κανείς, εκτός κι αν είναι στην τσίτα. Στο εξής θα στήνω αφτί. Συγκεκριμένα δε η διαφορά -ούνταν έναντι -ούταν είναι τόσο μικρή, ώστε σε μια γρήγορη εκφορά να κινδυνεύει και να μην είναι ακουστή, πράγμα που δεν ισχύει στο χαρτί. Αλλά μήπως και ο τύπος -ούνταν είναι κοινός; διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Συνήθως οι ομιλητές αποφεύγουν αυτή τη σύνταξη ή εσχάτως καταφεύγουν στο απλούστερο -είτο. Τέλος πάντων, στα ακουστικά σας!

Προσωπική μου εντύπωση είναι πως ο τύπος -ούταν χρησιμοποιείται στον προφορικό λόγο, αλλά μάλλον αμήχανα και ως προϊόν σύγχυσης με τον τύπο -ούνταν. Είναι σαν να ξεκινάει ο ομιλητής να πει -ούνταν και να αλλάζει στη μέση της διαδρομής σε κάτι που να θυμίζει περισσότερο ενικό.

Η δική μου προτίμηση (για όσα ρήματα δεν παίρνουν κατάληξη -ιόταν, εννοείται) είναι οπωσδήποτε -είτο χωρίς αύξηση.

 

[drsiebenmal]

Και η παρέμβαση του (δυστυχώς, κατά κύριο λόγο πια) επιμελητή: Ο τύπος σε -ούταν υπάρχει, γράφεται, και τον συναντώ ολοένα και πιο συχνά σε μεταφράσεις που περνάνε απο τα χέρια μου. Μέχρι πρόσφατα τον διέγραφα με την άγρια σημείωση Δεν υπάρχει!, τώρα που είδα τα στατιστικά θα τον διαγράφω με ένα Προφορικός λόγος!.

Α, και η προσωπική μου επιλογή είναι το -(ι)όταν με εναλλακτικό το -είτο που περιγράφει ο π2 (ή μήπως το σωστό είναι π² )-- translators beware! :)

 

[Tsialas]

Και στο ίδιο το λεξικό του Μπαμπινιώτη, κάποιος από συντελεστές που γράφουν τα κουτάκια με τα σχόλια χρησιμοποιεί αυτόν τον τύπο.

 

[Costas]

Ο τύπος σε -ούταν υπάρχει, γράφεται, και τον συναντώ ολοένα και πιο συχνά σε μεταφράσεις που περνάνε απο τα χέρια μου. Μέχρι πρόσφατα τον διέγραφα με την άγρια σημείωση Δεν υπάρχει!, τώρα που είδα τα στατιστικά θα τον διαγράφω με ένα Προφορικός λόγος!.

Δόκτορ, προσοχή: αυτό που ζητά ο Themis (βλ.) είναι να τον βεβαιώσουμε ότι έχουμε ακούσει τον τύπο σε -ούταν, όχι ότι τον βλέπουμε γραμμένον. Εσύ μας λες τώρα ότι "υπάρχει, γράφεται", και κατόπιν ότι θα τον διαγράφεις με ένα "Προφορικός λόγος!", που όμως είναι ακριβώς το διαμφισβητούμενο. "Υπάρχει" = "τον έχω ακούσει σε κοινό προφορικό λόγο"; Ο/Η pidyo λέει πως ναι, αλλά μιλά για "προσωπική εντύπωση", σα να μην είναι και απολύτως σίγουρος/η.

 

[drsiebenmal]

Υποθέτω ότι κάποιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τον τύπο -ούταν στον προφορικό τους λόγο, τον χρησιμοποιούν και στο γραπτό (από όπου άλλωστε και τα ευρήματα). Με άλλα λόγια, η γραπτή παρουσία του τύπου είναι απόδειξη ότι κάποιοι τον χρησιμοποιούν και στον προφορικό τους λόγο. Από τη στιγμή όμως που ο τύπος σε -ούταν δεν αναφέρεται επίσημα (από όσο ξέρω) σε καμία γραμματική, στα μάτια μου --είτε γράφεται, είτε λέγεται-- είναι άτυπος, διαλεκτικός ίσως, αλλά προφορικός λόγος.

Διορθώνετέ με ελεύθερα για να μαθαίνω. Έχω ξαναπεί ότι η θεωρητική γλωσσική μου κατάρτιση είναι, για να το πω ευγενικά, ασθενική... :).

 

[Costas]

Κατάρτιση ούτε εγώ έχω. Αυτό που λες είναι λογικό, έτσι σκέφτομαι κι εγώ. Για να το γράφουν, θα το λένε κιόλας. Αυτό που λέει ο Themis, ότι μπορεί να είναι προϊόν κάποιας ιδεολογικής τοποθέτησης, δε μου φαίνεται πιθανό, γιατί ο τύπος -ούταν δεν προσφέρει διαφοροποίηση από τον "χύδην όχλο", αφού δεν είναι τύπος κύρους. Παρ' όλα αυτά, μόνο ένα προφορικό άκουσμά του αποτελεί άμεση απόδειξη ότι υπάρχει στον προφορικό λόγο, ενώ η δική σου συλλογιστική, αν και εύλογη, παραμένει ένας απλός συλλογισμός και όχι εμπειρική απόδειξη.

 

[Themis†]

Kώστα, ευχαριστώ για τη διευκρίνιση που έκανες. Δόκτορα, έχω την εντύπωση ότι το -ούσουν / -ούταν το έχω δει σε σχολική γραμματική (όχι την καινούργια), αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο να το τσεκάρω τώρα. Εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζω ότι είναι ανύπαρκτο σε κάποιες γραμματικές σαν ρυθμιστική πρόταση για τη συμπλήρωση ενός κενού.

Η τελευταία παρατήρηση του Κώστα είναι πολύ ουσιαστική. Επειδή όπως είπα δεν έχω τώρα χρόνο, θα ήθελα να διευκρινίσω με τη σειρά μου ότι:
-- Δεν γνωρίζω το θέμα από αρκετά κοντά και έχω μεγάλη αβεβαιότητα. Με εντυπωσιάζει πάντως ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι καινοφανείς καταλήξεις φαίνεται να έχουν επεκταθεί (ενδεχομένως σχεδόν μόνο στον γραπτό λόγο - θα δείξει) και εις βάρος εύχρηστων και απολύτως καθιερωμένων ρηματικών μορφών, όχι μόνο εκεί που πραγματικά υπήρχε δυσπραγία.
-- Υποπτεύομαι ότι το θέμα πρέπει να σχετίζεται με την απώθηση των "λαϊκών" τύπων σε -ιέμαι προς όφελος των αρχαιοπρεπών συνηρημένων. Αν υποθέσουμε ότι το "αρνιέμαι" μας πέφτει μπας κλας και κάνουμε ψωμοτύρι το "αρνούμαι", τότε δημιουργούμε σε δεύτερο χρόνο τη δυσπραγία του παρατατικού. Θα ήθελα μάλιστα να αναφέρω ότι (σύμφωνα με τα ακούσματά μου) ακόμα και τα ρήματα που παρέμεναν συνηρημένα, που δεν είχαν δηλαδή αποκτήσει ενεστώτα σε -ιέμαι, έτειναν να σχηματίζουν τον παρατατικό σαν να είχαν. Παράδειγμα: περιποιούμαι / περιποιόμουν(α)-περιποιόσουν(α)-περιποιόταν(ε). Και μιλάω για πολύ κοινές μορφές του προφορικού λόγου. Υποπτεύομαι λοιπόν ότι μια ζωντανή διαδικασία εξομάλυνσης στιγματίστηκε και ανακόπηκε, οπότε στο υπαρκτό πρόβλημα προστέθηκε άλλο ένα εκ του μη όντος.

Όλα αυτά είναι βέβαια πρόχειρες σκέψεις που τις λέω με κάθε επιφύλαξη. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να επανέλθουμε.

 

[nickel]

Ας καταθέσω και την προσωπική μου προτίμηση: Παρότι χρησιμοποιώ κι εγώ στον ενικό τον τύπο σε —ούνταν, δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να επικρατήσει ο τύπος σε —ούταν (στερούταν) ακόμα κι αν είμαι ο τελευταίος που θα τον πει ή θα τον γράψει, ιδιαίτερα επειδή είμαι από εκείνους που επιμένουν στη διαφορά χανόταν / χάνονταν κ.τ.ό.

Πάντως, δόκτορα, η καινούργια γραμματική παραμένει στο θεωρούνταν (ενικό και πληθυντικό), οπότε μπορείς να συνεχίσεις να το διορθώνεις.

 

[Dr Moshe]

Ευχαριστώ θερμά τους αγαπητούς φίλους για τα αυθόρμητα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους στο δύσκολο και ρευστό τοπίο τού μεσοπαθητικού παρατατικού. Σε λίγες εβδομάδες τυπώνονται τα Πρακτικά τού περυσινού συνεδρίου, όπου παρουσιάζεται η πολυσέλιδη μελέτη μας Όψεις τού μεσοπαθητικού παρατατικού και τα συμπεράσματα της έρευνάς μας στα σώματα κειμένων. Επειδή δεν είναι δεοντολογικά σωστό να παρατεθούν εδώ τμήματα του κειμένου, αναφέρω απλώς τους βασικούς υποτίτλους:

1. Οι θέσεις διαφόρων γραμματικών και εγχειριδίων τής Νέας Ελληνικής
2. Η ρίζα τού ζητήματος [εξετάζονται τα δεδομένα τής πρώιμης Νέας Ελληνικής και η αποτύπωσή τους στις πρώτες περιγραφές]
3. Οι νεότερες έρευνες: χωριστά αλλόμορφα [κρίνονται οι μορφολογικές παράμετροι που συνδέονται με καθένα από τα τέσσερα ληκτικά τέρματα: -ιόταν, -ούνταν, -ούταν, -είτο, καθώς και δύο σταθμισμένες έρευνες των προηγούμενων δεκαετιών]
4. Η σύγχρονη γλωσσική κατάσταση: τα δεδομένα τής έρευνας
5. Το ληκτικό τέρμα -είτο: συγκεκριμένες χρήσεις
6. Αποτίμηση και συμπεράσματα

Ελπίζουμε ότι η μελέτη μας αυτή θα βοηθήσει στην αντιπροσωπευτικότερη παρουσίαση του ζητήματος στις γραμματικές περιγραφές τής γλώσσας.

Ευχαριστώ και πάλι.

 

[pidyo]

π2 (ή μήπως το σωστό είναι π²

Όπου επιτρέπονται ελληνικά στο όνομα χρήστη υπογράφω π2, αλλά σε διαδικτυακό καβγά μέχρι και Πίπη με έχουν πει, οπότε απαντάω σε όλες τις παραλλαγές. :)

Ο/Η pidyo λέει πως ναι, αλλά μιλά για "προσωπική εντύπωση", σα να μην είναι και απολύτως σίγουρος/η.

Δεν ήταν ίσως σαφές αλλά το "προσωπική εντύπωση" πήγαινε στην ερμηνεία της χρήσης (οικειότητα της κατάληξης -ούνταν με ταυτόχρονη ανάγκη διαφοροποίησης του ενικού) και όχι στην ύπαρξή της. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι έχω ακούσει καταλήξεις -ούταν.

 

[buccaneer]

Δεν έχω ακούσει ή προσέξει το -ούταν, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Και να γιατί:

Στη μητρική μου γλώσσα (κάτι λέει ο sarant παραπάνω) δεν υπάρχει η διάκριση -οταν/όνταν, δηλ. είναι παντού -ονταν(ε), ενικός και πληθυντικός. Επιπλέον, λόγω εποχής, είχα την τύχη ή την ατυχία να μη διδαχτώ "γραμματική της δημοτικής". Με αυτά τα δεδομένα, δεν είχα προσέξει/καταλάβει καν ότι υπήρχαν άλλοι που λέγανε -οταν. Δηλ. έλεγε κάποιος "χανόταν" και το μυαλό μου άκουγε "χανόνταν". Είχα σημειώσει την παραξενιά να το λένε παροξύτονο (σε μας θα ήταν χάνονταν ή χανόντανε) αλλά όχι τη διαφορά τ/ντ. Τι τα θέτε, το αυτί δεν είναι αθώο. Ούτε και το μάτι, δηλ., γιατί και σε γραφτό άργησα να το προσέξω (εκεί το πρωτοκατάλαβα). Αλλά ακόμα και τότε, όταν συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μπροστά στα μάτια μου τυπωμένη λέξη "χανόταν" (κι ότι δεν είναι τυπογραφικό λάθος) και πάλι δε φαντάστηκα ότι υπάρχει διαφοροποίηση ενικού/πληθυντικού. Νόμιζα δηλ. ότι σε άλλη διάλεκτο λένε "το παιδί/τα παιδιά χανόταν" όπως εμείς λέμε "το παιδί/τα παιδιά χάνονταν".
Πραγματικά κουφάθηκα όταν μου είπαν τον "κανόνα".
Τώρα, η κατάστασή μου έχει ως εξής: επαγγελματικά γράφω -οταν/ονταν ("σωστά"), αλλά πρέπει να το σκέφτομαι σε κάθε φράση (όπως όταν γράφω π.χ. αγγλικά) κι εύκολα μπορώ να το κάνω λάθος. Προφορικά, λέω πάντα -ονταν, δηλ. το σκέτο τ μ' ενοχλεί στη γλώσσα. Και στην ενδιάμεση ζώνη (π.χ. ανεπίσημα γραφτά) κάνω ό,τι μούρθει, ανάλογα δηλ. αν τείνει προς το επίσημο ή προς το προφορικό.

Συγγνώμη για την υποκειμενική πολυλογία - εννοείται όμως ότι ανυπομονώ να διαβάσω το άρθρο που λέει ο Dr Moshe.

 

[buccaneer]

Πριν 10 ή 15 χρόνια είχα διαβάσει στα πεταχτά μια μελέτη, όπου ερευνούσαν τη σχολική χρήση του -οταν/ονταν, δηλ. σε γραφτά μαθητών. Υπήρχαν πίνακες, ανά περιοχή της Ελλάδας, και υπήρχε σημαντική διαφοροποίηση από τη μία περιοχή στην άλλη - αλλά και στην ίδια περιοχή υπήρχε διακύμανση.
Παρολ' αυτά, οι συγγραφείς δήλωναν ότι, γενικά, οι μαθητές αφομοιώνουν το "σωστό" κανόνα (αν θυμάμαι καλά, στη σούμα, υπήρχε μια ισχνή πλειοψηφία του σωστού).
Δυστυχώς δεν κράτησα το βιβλίο, ούτε θυμάμαι περισσότερα.
Ο Δρ Μοσέ θα το ξέρει, πιθανότατα.

 

[Alexandra]

Ανασταίνω αυτό το νήμα για να πω τον πόνο μου:
Δεύτερη φορά συνάδελφος, που χρίζεται διορθωτής από ξένη εταιρεία υποτιτλισμού (αυτός ο ρόλος μάλιστα είναι ο πρώτος που ανατίθεται στους νέους και άπειρους, ΠΡΙΝ τους ανατεθεί μετάφραση), μου διορθώνει το "προσποιόταν" ως γραμματικό λάθος και το μετατρέπει σε "προσποιούταν".

Δέχομαι, αφού με διαβεβαιώνουν τόσοι έγκριτοι συνάδελφοι, ότι και το "προσποιούταν" είναι σωστό, αν και, όπως λένε πιο πάνω ο Μπουκανιέρος και ο Themis, ούτε το είχα ακούσει ή διαβάσει ποτέ μέχρι πολύ πρόσφατα. Αλλά από αυτή την παραδοχή, μέχρι να μου σβήσουν το "προσποιόταν" ως λανθασμένο, υπάρχει μεγάλη απόσταση!

Αντιγράφω από το Λεξισκόπιο στο οποίο, όπως έχουμε πει και παραπάνω, είναι άγνωστος ο τύπος "προσποιούταν":

ΕΝΙΚΟΣ
Α. προσποιόμουν & προσποιόμουνα προφ.
Β. προσποιόσουν & προσποιόσουνα
Γ. προσποιούνταν & προσποιόταν & προσποιείτο λόγ. & προσποιότανε προφ.

ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ
Α. προσποιόμασταν & προσποιόμαστε προφ.
Β. προσποιόσασταν & προσποιόσαστε προφ.
Γ. προσποιούνταν & προσποιόνταν & προσποιούντο λόγ. & προσποιόντανε προφ. & προσποιόντουσαν προφ.
​

 

[Costas]

Έχεις δίκιο. Το μόνο που θέλω να πω σε σχέση με το Λεξισκόπιο (και τα άλλα), είναι ότι το προσποιείτο είναι πια κατά τη δική μου εμπειρία το νο 1 σε συχνότητα, τουλάχιστον στον κάθε είδους γραπτό λόγο από τα βιβλία ως την τηλεόραση, δεν είναι δηλαδή πια λόγιο ως χρήση. Αλλά τα' χουμε συζητήσει όλ' αυτά.

 

[Dr Moshe]

Σύνδεσμος προς άρθρο

Εφόσον ο νέος εξαιρετικός ιστότοπος του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη περιέχει πλέον σε ψηφιακή μορφή τα πρακτικά των τελευταίων ετήσιων συνεδρίων, δεν είναι ίσως άσκοπο να προσθέσω παραπομπή προς το άρθρο μας «Όψεις τού μεσοπαθητικού παρατατικού», για το οποίο έγινε λόγος παραπάνω. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει εδώ. Ευχαριστώ.

 

[pidyo]

Όπως ήταν αναμενόμενο, η πολυτυπία στον μεσοπαθητικό παρατατικό των ρημάτων της β΄ συζυγίας και η αποδοχή των λόγιων τύπων με ή χωρίς αύξηση στο γ΄ ενικό πρόσωπο (θεωρείτο) οδηγούν και σε καθαρευουσιάνικες υπερδιορθώσεις σε ρήματα της α΄ συζυγίας, των οποίων ο παρατατικός (θα έπρεπε να) είναι ομαλότατος.

Διαβάζω, για παράδειγμα, σε άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου (δεν ξέρω την αρχική πηγή):

[...] σημειώνοντο υψηλές αποδόσεις στις τουρκικές χρηματαγορές, το αξιόχρεο της χώρας αναβαθμιζόταν και ολοκληρώνετο η αποπληρωμή των οφειλών στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι τύποι σημειώνοντο, ολοκληρώνετο είναι παράλογοι, τελείως κατασκευασμένοι (όπως φαίνεται όχι μόνο από το αναβαθμιζόταν στην ίδια φράση αλλά και από κανονικούς τύπους όπως φαινόντουσαν αλλού στο κείμενο) και παντελώς αδικαιολόγητοι. Τα ρήματα της πρώτης συζυγίας δεν έχουν κανένα πρόβλημα στον μεσοπαθητικό παρατατικό. Σημειωνόταν / σημειώνονταν, ολοκληρωνόταν / ολοκληρώνονταν θα έπρεπε να είναι η καθολική επιλογή.

Πάμε πάλι: κατά τη γνώμη μου, ο λόγιος τύπος (με ή -όπως προτιμώ εγώ- χωρίς αύξηση) θα έπρεπε να είναι αποδεκτός μόνο στα ρήματα της β΄ συζυγίας, μόνο στο τρίτο ενικό και μόνο όταν δεν ακούγεται εύχρηστος ο «κανονικός» τύπος σε -ιόταν. Θεωρείτο γράφω πάντα, αλλά θεωρούνταν στον πληθυντικό, και θα προτιμήσω το αρνιόταν από το αρνείτο. Η διάχυση των λόγιων τύπων και σε άλλες, καθ' όλα μη προβληματικές, περιπτώσεις, μου φαίνεται λανθασμένη τακτική.

 

[drsiebenmal]

Θεωρείτο γράφω πάντα, αλλά θεωρούνταν στον πληθυντικό, και θα προτιμήσω το αρνιόταν από το αρνείτο.

Συμφωνώ, επαυξάνω και δηλώνω ισόβιος κεφαλοκυνηγός των *θεωρούταν, *αρνούταν κλπ κακό συναπάντημα στο γ' ενικό.