Μα δεν είναι κοινότητα, κοτζάμ Δήμος Τρικκαίων είναι... (το καρφί ήταν για το συντάκτη της εφημερίδας --δεν πονηρεύτηκε καθόλου ότι δεν ήταν κοινότητες);
Τα εφήμερα
- Thread starter nickel
- Start date
Μα δεν είναι κοινότητα, κοτζάμ Δήμος Τρικκαίων είναι... (το καρφί ήταν για το συντάκτη της εφημερίδας --δεν πονηρεύτηκε καθόλου ότι δεν ήταν κοινότητες);
Επειδή ήμουν πρωτοδεσμίτης (στην εποχή μου· τώρα δεν ξέρω με τι νουμεράκι ή ονοματάκι κυκλοφορεί η θετική κατεύθυνση στην Γ' λυκείου), μ' αρέσουν οι ποσοτικές προσεγγίσεις. ;) Μια μικρή επισήμανση μόνο: μπορεί οι
Για το θέμα του community=κοινότητα, εδώ φαντάζομαι ότι επιλέχτηκε να βαφτιστεί έτσι (όχι από τον συντάκτη της εφημερίδας· απ' ό,τι ξέρω, στα έγγραφα του σχεδίου έτσι αναφέρεται) για να δηλώνει ότι όλη αυτή η προσπάθεια για "έξυπνες" πόλεις (αυτός ο όρος μου κάθεται εμένα στον λαιμό, όπως τα "έξυπνα" σπίτια και τα υπόλοιπα "έξυπνα" άψυχα) απευθύνεται όχι μόνο στους δημότες, αλλά σε όλους τους κατοίκους της πόλης, άσχετα πού ψηφίζουν. Κάποιες από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις του σχεδίου παρέχονται μόνο στους δημότες, αλλά από τις περισσότερες επωφελούνται και οι ετεροδημότες κάτοικοι και οι επισκέπτες. Βέβαια, στον κεντρικό πεζόδρομο της Ασκληπιού, οι Τρικαλινοί προτιμούν, αντί για το διαδίκτυο, να απολαμβάνουν τον καφέ ή το ποτό τους μαζί με το παραδοσιακό οφθαλμόλουτρο της περατζάδας (πρώην και νυν γαμπρονυφοπάζαρο). Συμβάλλει και το γεγονός ότι η λέξη κοινότητα με τη διοικητική έννοια χρησιμοποιείται πια πολύ λιγότερο, γενικά, τόσα χρόνια μετά τον Καποδίστρια.
Εδώ π.χ., σε ολόκληρο νομό, μιλάμε για τρεις μόνο κοινότητες (ακολουθεί τουριστική διαφήμιση):
και οι τρεις στην πιο όμορφη περιοχή στον νομό, μια στενή, απόκρημνη, κατάφυτη κοιλάδα που διασχίζει ο Αχελώος από τις πηγές του στη Ρόνα (πάνω απ' το χωριό Χαλίκι) μέχρι το φράγμα της Μεσοχώρας, με πανέμορφα τοπία και απομονωμένα χωριά (τον χειμώνα, τα περισσότερα "κλείνουν", δεν κατοικούνται) με πετρόχτιστα σπίτια - τη διευρυμένη κοινότητα Ασπροποτάμου (από τα συνήθως αφρισμένα νερά του ποταμού στη στενή κοιλάδα, όταν έχει νερό, βέβαια), την κοινότητα Νεράιδας, και την κοινότητα Μεσοχώρας.
Λόγω δουλειάς και εντοπιότητας της συμβίας, έτυχε να εξερευνήσω καλά την περιοχή και, μόλις βρω χρόνο, θα φτιάξω ένα νήμα με πληροφορίες και φωτογραφίες, με σκοπό να λειτουργήσει σαν τουριστομαγνήτης ή δόλωμα (όχι τουριστοπαγίδα;)).
Για όσους ενδιαφέρονται, το γραφείο μας οργανώνει εκδρομές, περιηγήσεις, ξεναγήσεις, μεταφορά με τα πολυτελή μας μουλάρια και διαμονή σε καλύβια και στάνες 4 αστέρων*. Τιμές λογικές, άψογο σέρβις, άπαιχτα κεμπάπ, σπληνάντερα, χειμερινές φασολάδες με λουκάνικα, πίτες και ντόπιο τσίπουρο. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε... Μη χάνετε χρόνο, η καλύτερη εποχή είναι τώρα!
*Πέρα από την πλάκα, την τελευταία δεκαπενταετία περίπου, έχουν βελτιωθεί πολύ οι υποδομές στην περιοχή και παρά τη σημαντική εισροή επιδοτήσεων για τουριστικές επενδύσεις, ο τόπος δεν έχει "χαλάσει" αισθητά.
Από το σημερινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ, Ο δρόμος με τα κλειστά μαγαζιά.
«Δύο χρόνια το μαγαζί μένει ξενοίκιαστο»
ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια αναζητά μισθωτή για το κλειστό κατάστημά της, επί της Ιωάννου Μεταξά στη Γλυφάδα, η ιδιοκτήτριά του κ. Ιωάννα Καράτζαλη. Από τότε που ο τελευταίος ενοικιαστής, έμπορος γυναικείων ρούχων και αξεσουάρ, δεν μπόρεσε να το κρατήσει, το τηλέφωνό της χτυπά από άλλους ενδιαφερόμενους, ωστόσο η συμφωνία χαλάει στο ύψος του ενοικίου. «Το μειώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στα 3.000 ευρώ για 46 τετραγωνικά, ισόγειο και πατάρι. Μας ζητούν όμως ακόμα μεγαλύτερη μείωση. Πιθανότατα κι εμείς να το κατεβάσουμε κατά 100-200 ευρώ, εάν βρεθεί σοβαρή πρόταση», λέει στα «ΝΕΑ».
Εδώ και πάρα πολύ καιρό μού έχει κάνει εντύπωση πώς καταφέρνει ο Έλληνας ιδιοκτήτης διαμερίσματος ή καταστήματος να βγάζει ηλίθιους τους νόμους της οικονομίας. Η κυρία ζητάει 3.000 ευρώ. Τόσα θέλει, πώς να το κάνουμε; Τι σημασία έχει που της μένει ξενοίκιαστο δυο χρόνια; Φταίει η κρίση, όχι το γεγονός ότι δεν κατεβάζει την τιμή τόσο ώστε να βρει ενοικιαστή. Προσέξτε, το λέει κι η ίδια: "Το τηλέφωνο χτυπάει από άλλους ενδιαφερόμενους", δεν λέει ότι κανένας δεν της το ζητάει.
Διαβάζοντας τα αμερικανικά έντυπα, βλέπουμε τις τιμές των ακινήτων να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τη ζήτηση. Όχι στην Ελλάδα, όμως! Περνάς έξω από νεόδμητη πολυκατοικία και βλέπεις επί δυο ή τρία χρόνια να μένουν απούλητα κάποια διαμερίσματα, προφανώς επειδή ο κατασκευαστής αρνείται να κατεβάσει την τιμή. Στην Αγία Παρασκευή που μένω, υπάρχει ένα κατάστημα παπουτσιών στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην ίδια θέση πάνω από 15 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης ζητούσε κι έπαιρνε διαρκείς αυξήσεις από τον ενοικιαστή του. Φέτος, λόγω κρίσης και πτώσης τζίρου, ο ενοικιαστής αρνήθηκε να του δώσει πάλι αύξηση, και προτίμησε να περιοριστεί στα μισά τετραγωνικά· το μαγαζί χωρίστηκε στα δύο και εδώ και οχτώ μήνες το μισό παραμένει ξενοίκιαστο. Μια και μιλάμε για το πιο κεντρικό σημείο της Αγ. Ιωάννου, κοντά στην πλατεία, είναι προφανές ότι ο ιδιοκτήτης ζητάει κάποιο παράλογο ποσό, γι' αυτό δεν βρίσκει ενοικιαστή.
«Δύο χρόνια το μαγαζί μένει ξενοίκιαστο»
ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια αναζητά μισθωτή για το κλειστό κατάστημά της, επί της Ιωάννου Μεταξά στη Γλυφάδα, η ιδιοκτήτριά του κ. Ιωάννα Καράτζαλη. Από τότε που ο τελευταίος ενοικιαστής, έμπορος γυναικείων ρούχων και αξεσουάρ, δεν μπόρεσε να το κρατήσει, το τηλέφωνό της χτυπά από άλλους ενδιαφερόμενους, ωστόσο η συμφωνία χαλάει στο ύψος του ενοικίου. «Το μειώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στα 3.000 ευρώ για 46 τετραγωνικά, ισόγειο και πατάρι. Μας ζητούν όμως ακόμα μεγαλύτερη μείωση. Πιθανότατα κι εμείς να το κατεβάσουμε κατά 100-200 ευρώ, εάν βρεθεί σοβαρή πρόταση», λέει στα «ΝΕΑ».
Εδώ και πάρα πολύ καιρό μού έχει κάνει εντύπωση πώς καταφέρνει ο Έλληνας ιδιοκτήτης διαμερίσματος ή καταστήματος να βγάζει ηλίθιους τους νόμους της οικονομίας. Η κυρία ζητάει 3.000 ευρώ. Τόσα θέλει, πώς να το κάνουμε; Τι σημασία έχει που της μένει ξενοίκιαστο δυο χρόνια; Φταίει η κρίση, όχι το γεγονός ότι δεν κατεβάζει την τιμή τόσο ώστε να βρει ενοικιαστή. Προσέξτε, το λέει κι η ίδια: "Το τηλέφωνο χτυπάει από άλλους ενδιαφερόμενους", δεν λέει ότι κανένας δεν της το ζητάει.
Διαβάζοντας τα αμερικανικά έντυπα, βλέπουμε τις τιμές των ακινήτων να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τη ζήτηση. Όχι στην Ελλάδα, όμως! Περνάς έξω από νεόδμητη πολυκατοικία και βλέπεις επί δυο ή τρία χρόνια να μένουν απούλητα κάποια διαμερίσματα, προφανώς επειδή ο κατασκευαστής αρνείται να κατεβάσει την τιμή. Στην Αγία Παρασκευή που μένω, υπάρχει ένα κατάστημα παπουτσιών στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην ίδια θέση πάνω από 15 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης ζητούσε κι έπαιρνε διαρκείς αυξήσεις από τον ενοικιαστή του. Φέτος, λόγω κρίσης και πτώσης τζίρου, ο ενοικιαστής αρνήθηκε να του δώσει πάλι αύξηση, και προτίμησε να περιοριστεί στα μισά τετραγωνικά· το μαγαζί χωρίστηκε στα δύο και εδώ και οχτώ μήνες το μισό παραμένει ξενοίκιαστο. Μια και μιλάμε για το πιο κεντρικό σημείο της Αγ. Ιωάννου, κοντά στην πλατεία, είναι προφανές ότι ο ιδιοκτήτης ζητάει κάποιο παράλογο ποσό, γι' αυτό δεν βρίσκει ενοικιαστή.
Δεν είναι το μοναδικό εκπληκτικό αυτό που επισημαίνεις, Αλεξάνδρα, αν σκεφτούμε τι συνεπάγονται οι πληροφορίες που δίνει το άρθρο:
1) Η ιδιοκτήτρια προφανώς έπαιρνε αυτό ή κάποιο αντίστοιχο ποσό πιο πριν, άρα από αυτό το μαγαζί και μόνο έπαιρνε 36.000 το χρόνο. Επίσης προφανώς, είτε έχει αποταμιεύσει αρκετά όλα τα χρόνια, είτε έχει και άλλα έσοδα, με αποτέλεσμα να μπορεί άνετα να μην κατεβάζει το νοίκι στα 2.500 π.χ. το μήνα και να αδιαφορεί για 30.000 το χρόνο.
2) Από τη μεριά της βέβαια, η ιδιοκτήτρια φορολογείται τεκμαρτά βάσει θέσης, τετραγωνικών, αέρα κλπ (για ποσό που δεν γνωρίζουμε), οπότε αν ο ενοικιαστής της βγει μπαταχτσής και την αφήσει ξεκρέμαστη για 5-6 μήνες, εκείνη το φόρο θα πρέπει να τον πληρώνει --και μάλιστα, με προκαταβολή (νομίζω 50%) επί των τεκμαρτών ενοικίων του επόμενου έτους. Επίσης, αν μπλέξει με κακοπληρωτή, μπορεί να κάνει μήνες ή και χρόνια για να τον διώξει δικαστικά και μετά δεν μπορεί καν να νοικιάσει σε κατάστημα με το ίδιο αντικείμενο, επειδή ο κακοπληρωτής θα της κάνει αγωγή ζητώντας αποζημίωση για τον αέρα που δημιούργησε, και θα δικαιωθεί.
3) Από την πλευρά του, ο ενοικιαστής θα πρέπει κάθε μήνα να αποσβέσει αυτό το τεράστιο νοίκι, τους φόρους εισοδήματος, τους μισθούς και το ΙΚΑ του προσωπικού, τα κάθε λογής δημόσια και δημοτικά τέλη, να δεσμεύει ένα ποσό σε εμπόρευμα, και να βγάζει και κάποιο καθαρό ποσό για να ζήσει και να αξίζει τον κόπο όλη αυτή η τρέλα. Ας πούμε ότι αν το νοίκι είναι μόνο του 3.000 και έχει δύο άτομα με όχι πολύ χαμηλό μισθό (γιατί στην περιοχή χρειάζεται ειδικευμένο προσωπικο), θα έχει έξοδα προσωπικού (με ΙΚΑ) άλλα 3.000. Ας προσθέσουμε άλλα 2.000 (λίγα μου φαίνονται) για όλα τα υπόλοιπα και 2000 για τον εαυτό του (καθαρά του μένουν λιγότερα επειδή έχει το ΤΕΒΕ του) φτάσαμε στα 10.000. Αν το διαιρέσουμε δια 25 εργάσιμες, πρέπει να έχει καθαρά έσοδα 400 ευρώ την ημέρα, βρέξει-χιονίσει. Μπορεί; Τι θα πουλάει και με ποιο ποσοστό κέρδους, τελικά;
4) Από τη δική μας πλευρά, των καταναλωτών, που συντηρούμε αυτή την τεράστια φούσκα, πόσα αποθέματα έχουμε ακόμη;
5) Από την πλευρά της συνολικής οικονομίας, τέλος, όταν σκάσει αυτή η φούσκα (που θα σκάσει, νομοτελειακό είναι), ποιες θα είναι οι συνέπειες; Σε ποιών τα χέρια θα βρεθούν τα μαγαζιά; (Για το εμπόριο, η απάντηση είναι γνωστή και εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας: θα το πάρουν όλο, ακόμη και τα ψιλικά, μεγάλες αλυσίδες και φραντσάιζερ.)
1) Η ιδιοκτήτρια προφανώς έπαιρνε αυτό ή κάποιο αντίστοιχο ποσό πιο πριν, άρα από αυτό το μαγαζί και μόνο έπαιρνε 36.000 το χρόνο. Επίσης προφανώς, είτε έχει αποταμιεύσει αρκετά όλα τα χρόνια, είτε έχει και άλλα έσοδα, με αποτέλεσμα να μπορεί άνετα να μην κατεβάζει το νοίκι στα 2.500 π.χ. το μήνα και να αδιαφορεί για 30.000 το χρόνο.
2) Από τη μεριά της βέβαια, η ιδιοκτήτρια φορολογείται τεκμαρτά βάσει θέσης, τετραγωνικών, αέρα κλπ (για ποσό που δεν γνωρίζουμε), οπότε αν ο ενοικιαστής της βγει μπαταχτσής και την αφήσει ξεκρέμαστη για 5-6 μήνες, εκείνη το φόρο θα πρέπει να τον πληρώνει --και μάλιστα, με προκαταβολή (νομίζω 50%) επί των τεκμαρτών ενοικίων του επόμενου έτους. Επίσης, αν μπλέξει με κακοπληρωτή, μπορεί να κάνει μήνες ή και χρόνια για να τον διώξει δικαστικά και μετά δεν μπορεί καν να νοικιάσει σε κατάστημα με το ίδιο αντικείμενο, επειδή ο κακοπληρωτής θα της κάνει αγωγή ζητώντας αποζημίωση για τον αέρα που δημιούργησε, και θα δικαιωθεί.
3) Από την πλευρά του, ο ενοικιαστής θα πρέπει κάθε μήνα να αποσβέσει αυτό το τεράστιο νοίκι, τους φόρους εισοδήματος, τους μισθούς και το ΙΚΑ του προσωπικού, τα κάθε λογής δημόσια και δημοτικά τέλη, να δεσμεύει ένα ποσό σε εμπόρευμα, και να βγάζει και κάποιο καθαρό ποσό για να ζήσει και να αξίζει τον κόπο όλη αυτή η τρέλα. Ας πούμε ότι αν το νοίκι είναι μόνο του 3.000 και έχει δύο άτομα με όχι πολύ χαμηλό μισθό (γιατί στην περιοχή χρειάζεται ειδικευμένο προσωπικο), θα έχει έξοδα προσωπικού (με ΙΚΑ) άλλα 3.000. Ας προσθέσουμε άλλα 2.000 (λίγα μου φαίνονται) για όλα τα υπόλοιπα και 2000 για τον εαυτό του (καθαρά του μένουν λιγότερα επειδή έχει το ΤΕΒΕ του) φτάσαμε στα 10.000. Αν το διαιρέσουμε δια 25 εργάσιμες, πρέπει να έχει καθαρά έσοδα 400 ευρώ την ημέρα, βρέξει-χιονίσει. Μπορεί; Τι θα πουλάει και με ποιο ποσοστό κέρδους, τελικά;
4) Από τη δική μας πλευρά, των καταναλωτών, που συντηρούμε αυτή την τεράστια φούσκα, πόσα αποθέματα έχουμε ακόμη;
5) Από την πλευρά της συνολικής οικονομίας, τέλος, όταν σκάσει αυτή η φούσκα (που θα σκάσει, νομοτελειακό είναι), ποιες θα είναι οι συνέπειες; Σε ποιών τα χέρια θα βρεθούν τα μαγαζιά; (Για το εμπόριο, η απάντηση είναι γνωστή και εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας: θα το πάρουν όλο, ακόμη και τα ψιλικά, μεγάλες αλυσίδες και φραντσάιζερ.)
Ambrose
¥
Πείτε τα! Προσωπικά, έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να δανείζονται χρήματα για να πληρώνουν τα τρελά ποσά που ζητάει ο κάθε τρελός. Να δούμε που θα πάει αυτή η φούσκα. Πρόσφατα κάτι φίλοι μου είπαν να πάνε για ένα διήμερο σε κάποιο μέρος της ορεινής Κορινθίας. Όλα τα δίκλινα εκεί και στις γύρω περιοχές πήγαιναν στα 120 Ευρώ τη βραδιά μίνιμουμ. Και μη φανταστείτε τίποτα φοβερά δωμάτια. Φυσικά, και ήταν όλα γεμάτα.
Όσο για το μαγαζί με τα 3000 Ευρώ; Δυστυχώς, έτσι ανεβαίνουν οι τιμές (εντάξει οι άλλοι δεν θα ζητάνε 3000 ευρώ, αλλά μόνο 2.500).
Όσο για το μαγαζί με τα 3000 Ευρώ; Δυστυχώς, έτσι ανεβαίνουν οι τιμές (εντάξει οι άλλοι δεν θα ζητάνε 3000 ευρώ, αλλά μόνο 2.500).
Η γνωστή παράνοια της Ελλάδας. Τα ίδια και στο Πήλιο: κάθε χρόνο νοικιάζονται δωμάτια ο Αλλάχ να τα κάνει από 180 και άνω το δίκλινο. Και είναι φίσκα!
Την ίδια στιγμή που στην Αυστρία, Γερμανία κτλ βρίσκεις ωραιότατα καταλύμματα με τα μισά λεφτά και βγάλε. Και που μπορείς να πας Κωνσταντινούπολή και να μείνεις στο Χίλτον με λιγότερα.
Αλλά όοοοχι: να μην πούμε ότι πήγαμε στο Πήλιο τα Χριστούγεννα; Ε;
Ambrose
¥
Μα αυτό λέγανε. Και δεν πάμε Παρίσι ή Βερολίνο καλύτερα;
Στη Σαντορίνη τον Αύγουστο, το φτηνότερο δωμάτιο (άθλιο) κοντά στην Καλντέρα ήταν 220 ευρώ. Αυτά που ήταν της προκοπής έκαναν πάνω από 400.
Κανονικά, όλοι αυτοί που αισχροκερδούν θα έπρεπε να έχουν κλείσει λόγω έλλειψης πελατών ή να αναγκαστούν να κατεβάσουν τις τιμές. Αλλά αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πληρώνουν αυτά τα ποσά, δεν ονομάζεται πλέον αισχροκέρδεια.
Όταν βλέπω αυτές τις εξωφρενικές τιμές, π.χ. στον καφέ, μου έρχεται να χαρακτηρίσω τον Έλληνα ως το μεγαλύτερο κορόιδο της Ευρώπης. Αλλά μάλλον υπάρχει άλλη εξήγηση: είναι τόσο μεγάλο το βάθος της μαύρης οικονομίας, που αυτοί που δηλώνουν 12.000 ευρώ τον χρόνο είναι αυτοί που πληρώνουν 250 ευρώ για ξενοδοχείο στο Πήλιο και 7 ευρώ για καφέ σε καφετέρια της Αγ. Παρασκευής.
Κανονικά, όλοι αυτοί που αισχροκερδούν θα έπρεπε να έχουν κλείσει λόγω έλλειψης πελατών ή να αναγκαστούν να κατεβάσουν τις τιμές. Αλλά αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πληρώνουν αυτά τα ποσά, δεν ονομάζεται πλέον αισχροκέρδεια.
Όταν βλέπω αυτές τις εξωφρενικές τιμές, π.χ. στον καφέ, μου έρχεται να χαρακτηρίσω τον Έλληνα ως το μεγαλύτερο κορόιδο της Ευρώπης. Αλλά μάλλον υπάρχει άλλη εξήγηση: είναι τόσο μεγάλο το βάθος της μαύρης οικονομίας, που αυτοί που δηλώνουν 12.000 ευρώ τον χρόνο είναι αυτοί που πληρώνουν 250 ευρώ για ξενοδοχείο στο Πήλιο και 7 ευρώ για καφέ σε καφετέρια της Αγ. Παρασκευής.
SBE
¥
+1 στην Αλεξάνδρα για τη μαύρη οικονομία. Ορισμένα δεν εξηγούνται αλλιώς.
Όσο για το κτηματομεσιτικό δαιμόνιο του Έλληνα, μην πάμε μακριά! Έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα που έχει την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς από κάτω από τυπικό δαιμόνιο ιδιοκτήτη χωρίς μυαλό. Το αποπάνω διαμέρισμα ήταν ένα τεράστιο πεντάρι ρετιρέ με πολύ μεγάλες βεράντες και φοβερή θέα. Όταν το κληρονόμησε ο τωρινός ιδιοκτήτης, αποφάσισε να το χωρίσει σε δύο- τρία διαμερίσματα και απαίτησε να περάσει ο σωλήνας της αποχέτευσης του νέου μπάνιου έξω από τα παράθυρα της κουζίνας μας. Σύμφωνα με το καταστατικό αυτό είναι παράνομο ΚΑΙ ζήτημα δημόσιας υγείας, του έκαναν αγωγή από την πολυκατοικία και τον σταμάτησαν. Έβαλε μυαλό; Όχι. Το διαμέρισμα είχε ήδη χωριστεί στα δύο, οπότε απλά νοίκιασε το ένα μέρος και άφησε το άλλο (που δεν έχει μπάνιο) γιαπί. Και είναι έτσι εδώ και μια πενταετία και βάλε.
Τα πεντάρια δε νοικιάζονται εύκολα, αλλά άμα ζητήσεις λογικό ενοίκιο κάποιος θα βρεθεί. Είναι καλύτερα τώρα που έχει μόνο ένα ενοίκιο γκαρσονιέρας από αυτό το διαμέρισμα;
Όσο για το κτηματομεσιτικό δαιμόνιο του Έλληνα, μην πάμε μακριά! Έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα που έχει την ατυχία να βρίσκεται ακριβώς από κάτω από τυπικό δαιμόνιο ιδιοκτήτη χωρίς μυαλό. Το αποπάνω διαμέρισμα ήταν ένα τεράστιο πεντάρι ρετιρέ με πολύ μεγάλες βεράντες και φοβερή θέα. Όταν το κληρονόμησε ο τωρινός ιδιοκτήτης, αποφάσισε να το χωρίσει σε δύο- τρία διαμερίσματα και απαίτησε να περάσει ο σωλήνας της αποχέτευσης του νέου μπάνιου έξω από τα παράθυρα της κουζίνας μας. Σύμφωνα με το καταστατικό αυτό είναι παράνομο ΚΑΙ ζήτημα δημόσιας υγείας, του έκαναν αγωγή από την πολυκατοικία και τον σταμάτησαν. Έβαλε μυαλό; Όχι. Το διαμέρισμα είχε ήδη χωριστεί στα δύο, οπότε απλά νοίκιασε το ένα μέρος και άφησε το άλλο (που δεν έχει μπάνιο) γιαπί. Και είναι έτσι εδώ και μια πενταετία και βάλε.
Τα πεντάρια δε νοικιάζονται εύκολα, αλλά άμα ζητήσεις λογικό ενοίκιο κάποιος θα βρεθεί. Είναι καλύτερα τώρα που έχει μόνο ένα ενοίκιο γκαρσονιέρας από αυτό το διαμέρισμα;
Πραγματικά δαιμόνιος ιδιοκτήτης!
Τι να πρωτοπρολάβει ο χριστιανός με δυο κορίτσια να προικίσει...
Ambrose
¥
Αν δεν τον είχατε προλάβει (που τους περισσότερους δεν τους προλαβαίνεις), τώρα θα εισέπραττε 2-3 νοίκια. Εξαιτίας όμως αυτής της απαράδεκτης κατάστασης δεν μπορείς να βρεις ένα σπίτι της προκοπής στην Αθήνα. Για τα μικρά μιλάω και όσοι το έχουν ζήσει, ξέρουν για τα πάνδεινα που μπορεί κανείς να τραβήξει με τους ιδιοκτήτες και τις απίστευτες παρανομίες τους (που συνήθως δεν τις βλέπεις, όταν πας να νοικιάσεις το σπίτι).
SBE
¥
Για άδεια δεν ξέρω, ξέρω ότι η αδερφή του είναι αρχιτεκτόνισσα, και ξέρει (έτσι μας είπε). Το καλοκαίρι έσκαβαν με κομπρεσέρ και υποψιάζομαι ότι προσπαθεί να περάσει την αποχέτευση του νέου μπάνιου από το πάτωμα και να την ενώσει με το παλιό μπάνιο. Δηλαδή το ένα διαμέρισμα θα τραβάει το καζανάκι και τα νερά θα ταξιδεύουν στο διπλανό διαμέρισμα. Αντιλαμβάνεστε τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει αυτό όχι μόνο στο διπλανό διαμέρισμα αλλά και στα αποκάτω διαμερίσματα, που είναι σχεδιασμένη η αποχέτευση για Χ μπάνια κι όχι για Χ+1. Και φυσικά αν υπάρξει καμιά διαρροή δεν θα έχουμε μόνο νερά αλλά ολόκληρο βόθρο να μαζεύουμε από το ταβάνι μας.
Ήδη την περασμένη εβδομάδα με τη βροχή έμπασε νερά το δικό μας γιατί στο ακατοίκητο ημι-γιαπί από πάνω κάποιος είχε πετάξει μια κουρελού πάνω στο λούκι και το μπλόκαρε. Αν ήταν κατοικημένο δεν είναι δυνατό, κάποιος θα είχε μαζέψει την κουρελού. Ο νοικάρης του δεν είχε πρόσβαση γιατί έχουν βάλει διαχωριστικό στο μπαλκόνι (αυθαίρετη δόμηση ίσως;). Μου χάλασε το παρκέ, τα χαλιά και τα έπιπλα του σαλονιού. Εννοείται ότι θα του στείλω το λογαριασμό με το δικηγόρο μου (και με το λίγο που μιλήσαμε προχτές δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση) αλλά δε λύνεται το πρόβλημα.
Του είχα προτείνει όταν το κληρονόμησε να το αγοράσω, δεν ήταν καμιά φοβερή προσφορά, αλλά τόσα διέθετα. Τελικά με βλέπω να πουλάω εγώ όσο όσο και να φεύγω. Αυτός στο μεταξύ πρέπει να έχει ξοδέψει ήδη όσα του πρόσφερα τότε και το μόνο που κατάφερε είναι να κατεβάσει κι άλλο την αξία του. Α, ξέχασα, στην Ελλάδα δεν κατεβαίνει ποτέ καμιά αξία ακινήτου...
Ήδη την περασμένη εβδομάδα με τη βροχή έμπασε νερά το δικό μας γιατί στο ακατοίκητο ημι-γιαπί από πάνω κάποιος είχε πετάξει μια κουρελού πάνω στο λούκι και το μπλόκαρε. Αν ήταν κατοικημένο δεν είναι δυνατό, κάποιος θα είχε μαζέψει την κουρελού. Ο νοικάρης του δεν είχε πρόσβαση γιατί έχουν βάλει διαχωριστικό στο μπαλκόνι (αυθαίρετη δόμηση ίσως;). Μου χάλασε το παρκέ, τα χαλιά και τα έπιπλα του σαλονιού. Εννοείται ότι θα του στείλω το λογαριασμό με το δικηγόρο μου (και με το λίγο που μιλήσαμε προχτές δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση) αλλά δε λύνεται το πρόβλημα.
Του είχα προτείνει όταν το κληρονόμησε να το αγοράσω, δεν ήταν καμιά φοβερή προσφορά, αλλά τόσα διέθετα. Τελικά με βλέπω να πουλάω εγώ όσο όσο και να φεύγω. Αυτός στο μεταξύ πρέπει να έχει ξοδέψει ήδη όσα του πρόσφερα τότε και το μόνο που κατάφερε είναι να κατεβάσει κι άλλο την αξία του. Α, ξέχασα, στην Ελλάδα δεν κατεβαίνει ποτέ καμιά αξία ακινήτου...
SBE
¥
Δεν είναι μόνο ότι δεν τους προλαβαίνεις Αμβρόσιε, είμαστε και εμείς ηλίθιοι. Μια γνωστή μου αγόρασε γκαρσονιέρα στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να τη νοικιάζει και η γκαρσονιέρα ήταν πρώην τριάρι που το χώρισαν στα δύο. Με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα. Χμ, ο μόνος που δεν θα έχει ποτέ πρόβλημα είναι αυτός που έκανε τη μοιρασιά και βρήκε δυο κορόιδα να τους πουλήσει τις γκαρσονιέρες.
Ένας συμφοιτητής μου νοίκιαζε γκαρσονιέρα- πατάρι μαγαζιού. Οι λογαριασμοί έρχονταν στο μαγαζί και τους έδινε ένα μικρό ποσό. Το μπάνιο ήταν τουαλέτα μαγαζιού με έξτρα ταχυθερμοσiφωνάκι και βρυσούλα με τηλέφωνο για ντους. Η κουζίνα ήταν ένας νεροχύτης που μοιραζόταν το νερό από το θερμοσίφωνα. Το διαμέρισμα ήταν επιπλωμένο- είχε ένα παλιό σιδερένιο γραφείο και ένα χειρουργικό κρεββάτι (ο ιδιοκτήτης ήταν διευθυντής του ΙΚΑ). Πάω στοίχημα ότι και τώρα το νοικιάζει.
Ένας συμφοιτητής μου νοίκιαζε γκαρσονιέρα- πατάρι μαγαζιού. Οι λογαριασμοί έρχονταν στο μαγαζί και τους έδινε ένα μικρό ποσό. Το μπάνιο ήταν τουαλέτα μαγαζιού με έξτρα ταχυθερμοσiφωνάκι και βρυσούλα με τηλέφωνο για ντους. Η κουζίνα ήταν ένας νεροχύτης που μοιραζόταν το νερό από το θερμοσίφωνα. Το διαμέρισμα ήταν επιπλωμένο- είχε ένα παλιό σιδερένιο γραφείο και ένα χειρουργικό κρεββάτι (ο ιδιοκτήτης ήταν διευθυντής του ΙΚΑ). Πάω στοίχημα ότι και τώρα το νοικιάζει.
Ambrose
¥
SBE, έχω τραβήξει τα πάνδεινα με τα σπίτια και τους κατά καιρούς ιδιοκτήτες τους. Στο προηγούμενο που ήμουνα, όταν μου το έδειξε και το έκλεισα όλα φαινόντουσαν καλά. Είχε αποκάτω μια αυλή που υπέθεσα ότι ήταν του άλλου σπιτού (nothing out of the ordinary). Ήταν και καλοκαίρι. Έλα όμως που όταν ήρθε το φθινόπωρο αποκαλύφτηκε ότι η εν λόγω αυλή ήταν το προαύλιο ενός παράνομου νηπιαγωγείου! Ούτε και είχε ταμπέλες πουθενά. Δεν μπορείς να φανταστείς τι τράβηξα εξαιτίας της παρανομίας τους και της βουβής συναίνεσης του ιδιοκτήτη, ο οποίος άλλωστε ήταν κάτοικος εξωτερικού και τον έβλεπα by proxy. Έφυγα τρέχοντας μετά από ένα χρόνο.
Σε αυτό που είμαι τώρα, ο ιδιοκτήτης έκανε την πατέντα που περιγράφεις. Χώρισε ένα μεγάλο στα δύο. Φυσικά, εγώ δεν ήμουν σε θέση να το γνωρίζω. Ούτε και πήγα στην πολεοδομία να πάρω σχέδια και να μετρήσω το σπίτι με το μέτρο. Μου το αποκάλυψε αργότερα όταν άρχισαν να βγαίνουν ένα-ένα τα προβλήματα. Ο δικηγόρος μού λέει ότι μπορώ να του κάνω αγωγή για να διεκδικήσω διάφορα ως αποζημίωση για τα διάφορα που έχω τραβήξει. Φυσικά, δεν θέλω να το κάνω. Το νοίκι φυσικά το εισπράττει κανονικότατα. Ποιος ζημιώνεται; Εγώ.
Ο ενοικιαστής δεν είναι σε θέση να προβλέψει τα πάντα. Σε άλλα που έχω δει, τους έχω μυριστεί κάποιες φορές για τα στραβά (π.χ. η αγγελία λέει 60 τετραγωνικά και στην πραγματικότητα το σπίτι είναι 30 ή 40!) Σε άλλα όμως (στα περισσότερα) τα προβλήματα τα βλέπεις στην πορεία. Το συμπέρασμα; Εδώ θεωρείται μαγκιά να κοροϊδέψεις τον άλλο.
Marinos
¥
Κάπου (στο «Μαιτρ και Μαργαρίτα»; ) γράφει ο Μπουλγκάκοφ για κάποιον επιτήδειο που αντάλλαξε ένα δυάρι με δύο ξεχωριστές γκαρσονιέρες, κάθε γκαρσονιέρα με ένα δυάρι σε μακρινές συνοικίες, κ.ο.κ. μέχρι που ήταν έτοιμος να ανταλλάξει όλα μαζί με ένα πεντάρι στο κέντρο της Μόσχας αλλά τον τσίμπησε η Γκε-Πε-Ου. Αυτά, στα χρόνια της μεγάλης στεγαστικής κρίσης στη Μόσχα του '20.
SBE
¥
Ευτυχώς έιχα παντα την τυχη να μενω σε σχετικά καλά διαμερίσματα κυρίως γιατί δε μετακόμιζα αν δεν έβρισκα κατι πολύ καλό.
Μερικοί συμφοιτητές μου όμως ήταν θύματα της έλλειψης στέγης της τότε εποχής, τωρα έχει γεμισει ο τόπος γκαρσονιέρες στις πανεπιστημιουπόλεις, με αποτέλεσμα να μένουν ξενοίκιαστα πολλά, αλλά τοτε πρόσφεραν για ενοικίαση το πλυσταριό, την αποθήκη, το πατάρι κλπ. Το μεγάλο αγχος ήταν να βρείς διαμερισμα. Ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα που μέχρι και ξύλο έπεφτε
Πιστεύω ότι τα χειρότερα προς ενοικίαση τα έχω δει στο Λονδίνο. Όχι προσφατα αλλά μεχρι πριν μια δεκαετία. Έχω δει διαμερίσματα με εξωτερικό μπάνιο, με ντους στην αυλή, με ταπετσαρία ξεφλουδισμένη, με μοκέτα πάνω σε ακανόνιστο πατωμα (μέχρι και το σκαλοπάτι έιχαν ισιώσει οι αθεόφοβοι κι αν δεν πρόσεχες σκοτωνόσουνα) κλπκλπ. Κι από την άλλη κάτι διαμερισματα ντιζαινεράτα που τα βλέπεις και εντυπωσιαζεσαι και μετά διαπιστώνεις ότι έχουν μια μονόφυλλη ντουλάπα όλη κι όλη και δε χωράει ντουλάπα αλλού- για να μην πω για τα άλλα κατασκευαστικα προβλήματα και τα τρισάθλια έπιπλα, τις χαλασμένες μοκέτες, το βάψιμο να έχει γίνει τελευταία φορά τη δεκαετία του '50 κλπκλπ.
κι όμως νοικιάζονται. Μου το έλεγε μεσίτης- τα περιποιημένα νοικιάζοντια αμέσως, τα χαλια αργούν αλλα βρισκεται παντα κάποιος να τα νοικιάσει.
Μερικοί συμφοιτητές μου όμως ήταν θύματα της έλλειψης στέγης της τότε εποχής, τωρα έχει γεμισει ο τόπος γκαρσονιέρες στις πανεπιστημιουπόλεις, με αποτέλεσμα να μένουν ξενοίκιαστα πολλά, αλλά τοτε πρόσφεραν για ενοικίαση το πλυσταριό, την αποθήκη, το πατάρι κλπ. Το μεγάλο αγχος ήταν να βρείς διαμερισμα. Ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα που μέχρι και ξύλο έπεφτε
Πιστεύω ότι τα χειρότερα προς ενοικίαση τα έχω δει στο Λονδίνο. Όχι προσφατα αλλά μεχρι πριν μια δεκαετία. Έχω δει διαμερίσματα με εξωτερικό μπάνιο, με ντους στην αυλή, με ταπετσαρία ξεφλουδισμένη, με μοκέτα πάνω σε ακανόνιστο πατωμα (μέχρι και το σκαλοπάτι έιχαν ισιώσει οι αθεόφοβοι κι αν δεν πρόσεχες σκοτωνόσουνα) κλπκλπ. Κι από την άλλη κάτι διαμερισματα ντιζαινεράτα που τα βλέπεις και εντυπωσιαζεσαι και μετά διαπιστώνεις ότι έχουν μια μονόφυλλη ντουλάπα όλη κι όλη και δε χωράει ντουλάπα αλλού- για να μην πω για τα άλλα κατασκευαστικα προβλήματα και τα τρισάθλια έπιπλα, τις χαλασμένες μοκέτες, το βάψιμο να έχει γίνει τελευταία φορά τη δεκαετία του '50 κλπκλπ.
κι όμως νοικιάζονται. Μου το έλεγε μεσίτης- τα περιποιημένα νοικιάζοντια αμέσως, τα χαλια αργούν αλλα βρισκεται παντα κάποιος να τα νοικιάσει.