To Brexit or not to Brexit

nickel

Administrator
Staff member

Husband Brendan posted a picture of his murdered wife to Twitter after she was shot in the street. Credit: Brendan Cox/Twitter​

Brendan Cox, the husband of murdered Labour MP Jo Cox, has said that she would have wanted people to "unite" to "fight against the hatred that killed her".

In a statement released following her death he said:

Today is the beginning of a new chapter in our lives. More difficult, more painful, less joyful, less full of love. I and Jo's friends and family are going to work every moment of our lives to love and nurture our kids and to fight against the hate that killed Jo.

Jo believed in a better world and she fought for it every day of her life with an energy, and a zest for life that would exhaust most people.

She would have wanted two things above all else to happen now, one that our precious children are bathed in love and two, that we all unite to fight against the hatred that killed her. Hate doesn't have a creed, race or religion, it is poisonous.

Jo would have no regrets about her life, she lived every day of it to the full.

– Brendan Cox​

Mr Cox's emotional comments came after police confirmed that Ms Cox had died "as a result of her injuries" after she was attacked by a man in the street near where she held her regular advice surgeries in Birstall, West Yorkshire.



http://www.itv.com/news/2016-06-16/unite-against-hatred-that-killed-jo-cox-says-husband/






JoCox.jpg
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Μου φάνηκε γελοία η δήλωση του Τζέρεμι Κόρμπιν: «But for now all our thoughts are with Jo's husband Brendan and their two young children. They will grow up without their mum, but can be immensely proud of what she did, what she achieved and what she stood for.»

Άσε μας, ρε Τζέρεμι. Τα παιδάκια θα μεγαλώσουν χωρίς τη μαμά τους, τι το ήθελες το but τέτοια στιγμή; Δηλαδή, ουδέν κακό αμιγές καλού; Εκεί το πας;
 

SBE

¥
Η δήλωση του Κόρμπιν είναι στάνταρ σε τέτοιες περιπτώσεις, Άλεξ. Πιθανόν να είναι πολιτιστικό ζήτημα, αλλά στο ΗΒ πάντα προσπαθείς να βρεις κάτι θετικό όταν λες συλλυπητήρια.

Παρεμπιπτόντως, τραγικό συμβάν κλπ αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω δει να το συνδέει καμιά είδηση με την προδημοψηφισματική εκστρατεία (το ότι διέκοψαν την εκστρατεία για λίγο έχει περισσότερο να κάνει με το δημόσιο αίσθημα παρά με τα αίτια του εγκλήματος). Επομένως γιατί η είδηση είναι εδώ; Ξέρετε κάτι παραπάνω;
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
A Day of Infamy
Alex Massie
("The Spectator" Blogs)

Events have a multiplier effect. And when they come in bunches the effect can be overpowering. This was already a sad and demeaning day, even before we heard the ghastly news a Labour MP, Jo Cox, had been murdered outside her constituency surgery in Yorkshire.

Politics is, figuratively speaking, a contact sport. It is a hard business because it is an important business. It matters and it matters even more when the stakes are so very high. But just as class will out at the highest level in sport, when the stakes are the very greatest and everything seems to be on the line, so character reveals itself in politics too. Even, especially, when it really counts.

A referendum is one of those moments when it counts. There is no do-over, no consoling thought in defeat that, at least, there’s always next season. No, defeat is permanent and for keeps. That’s why a referendum is so much uglier than a general election. The ‘wrong’ people often win an election but their victory is only – and always – temporary. There will be another day, another time. An election is a negotiation; a referendum is a judgement with no court of appeal. So character reveals itself. The poster unveiled by Nigel Farage this morning marked a new low, even for him.

The mask – the pawky, gin o’clock, you know what I mean, mask – didn’t slip because there was no mask at all. BREAKING POINT, it screamed above a queue of dusky-hued refugees waiting to cross a border. The message was not very subtle: Vote Leave, Britain, or be over-run by brown people. Take control. Take back our country. You know what I mean, don’t you: If you want a Turk – or a Syrian – for a neighbour, vote Remain. Simple. Common sense. Innit?

And then this afternoon, a 42 year old member of parliament, who happens – and this may prove to have been more than a coincidence – to have been an MP who lobbied for Britain to do more to assist the desperate people fleeing Syria’s charnel house, was shot and stabbed and murdered.

Events have a multiplier effect.

It may be that eyewitness reports he shouted ‘put Britain First’ as he attacked Jo Cox will prove as unreliable as such reports often are. It could be there was no political motivation for this apparently senseless murder. He has been named locally as Tommy Mair: his younger brother, Scott, had this to say:-

“I am struggling to believe what has happened. My brother is not violent and is not all that political. I don’t even know who he votes for. He has a history of mental illness, but he has had help.

We wouldn’t have to ask quite so many awkward questions if this proves to be just – a relative term – another deranged act perpetrated by a suspect with a long history of mental illness.

But we know that even lone lunatics don’t live in a bubble. They are influenced by outside events. That’s why, when there is an act of Islamist terrorism, we quite rightly want to know if it was, implicitly or explicitly, encouraged by other actors. We do not believe – at least we should not – in collective guilt or punishment but we do want to know, with reason, whether an individual assassin was inspired by ideology or religion or hate-speech or any of a hundred other possible motivating factors. We do not hold all muslims accountable for the violence carried out in the name of their prophet but nor can we avoid the ugly, unpalatable, truth that, as far as the perpetrator is concerned, he (it is almost always he) is acting in the service of his view of his religion. He has a cause, no matter how warped it may be. And so we ask who influenced him? We ask, how did it come to this?

So, no, Nigel Farage isn’t responsible for Jo Cox’s murder. And nor is the Leave campaign. But they are responsible for the manner in which they have pressed their argument. They weren’t to know something like this was going to happen, of course, and they will be just as shocked and horrified by it as anyone else.

But, still. Look. When you encourage rage you cannot then feign surprise when people become enraged. You cannot turn around and say, ‘Mate, you weren’t supposed to take it so seriously. It’s just a game, just a ploy, a strategy for winning votes.’

When you shout BREAKING POINT over and over again, you don’t get to be surprised when someone breaks. When you present politics as a matter of life and death, as a question of national survival, don’t be surprised if someone takes you at your word. You didn’t make them do it, no, but you didn’t do much to stop it either.

Sometimes rhetoric has consequences. If you spend days, weeks, months, years telling people they are under threat, that their country has been stolen from them, that they have been betrayed and sold down the river, that their birthright has been pilfered, that their problem is they’re too slow to realise any of this is happening, that their problem is they’re not sufficiently mad as hell, then at some point, in some place, something or someone is going to snap. And then something terrible is going to happen.

We can’t control the weather but, in politics, we can control the climate in which the weather happens. That’s on us, all of us, whatever side of any given argument we happen to be. Today, it feels like we’ve done something terrible to that climate.

Sad doesn’t begin to cover it. This is worse, much worse, than just sad. This is a day of infamy, a day in which we should all feel angry and ashamed. Because if you don’t feel a little ashamed – if you don’t feel sick, right now, wherever you are reading this – then something’s gone wrong with you somewhere.

Jo Cox was, by all accounts, a fine parliamentarian and a fine woman. She has been taken from her family and her constituents but her death strips something from all of us as well. I cannot recall ever feeling worse about this country and its politics than is the case right now.

Events have a multiplier effect. So do feelings.
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Η δήλωση του Κόρμπιν είναι στάνταρ σε τέτοιες περιπτώσεις, Άλεξ. Πιθανόν να είναι πολιτιστικό ζήτημα, αλλά στο ΗΒ πάντα προσπαθείς να βρεις κάτι θετικό όταν λες συλλυπητήρια.
Ναι, ίσως αυτό μ' ενοχλεί. Δηλαδή, σκέφτομαι διάφορες πιθανές τραγωδίες και αυτό το "αλλά" με κάνει και ανατριχιάζω:
Είναι απίστευτη τραγωδία που χάσατε το παιδί σας, αλλά...
Παιδάκια, χάσατε τη μητέρα σας και τώρα είστε ορφανά, αλλά...
Στο δικό μου μυαλό, αυτό το "αλλά" ακυρώνει τα συλλυπητήρια. Σαν να λέει "Δεν υπάρχει χρόνος για πένθος τώρα, ξεπέρασέ το μέσα σε πέντε λεπτά, και για να σε βοηθήσω θα σου περιγράψω πώς θα είσαι όταν θα το έχεις ξεπεράσει".
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Χθες άκουγα ειδήσεις στο Βήμα ΦΜ. Κάποια στιγμή λοιπόν, συνδέονται με το κεντρικό δελτίο του Μέγκα για ανταπόκριση. Ανταποκρίτρια προς Τρέμη:
«Επικρατεί τρόμος παντού στη Βρετανία. Οι υπέρμαχοι της παραμονής της χώρας στην ΕΕ τρομοκρατούν όσους θέλουν την έξοδο και οι τελευταίοι με τη σειρά τους τρομοκρατούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά το περιστατικό [εννοεί τη δολοφονία] επικρατεί τρόμος, ακυρώθηκαν από φόβο όλες οι εκδηλώσεις που αφορούν το δημοψήφισμα».

Το τελευταίο έγινε από σεβασμό στη μνήμη της Κοξ. Τα υπόλοιπα δεν τα σχολιάζω. Κρίμα μόνο που δεν πρόλαβα το όνομά της.
 

SBE

¥
Δηλαδή τα θύματα του τρόμου είναι όσοι θέλουν την έξοδο. ΟΚ.

Παρεμπιπτόντως, τρόμος για ποιό πράγμα; Τρόμο ή μάλλον ανησυχία έχω δει στο Λονδίνο το 2005 με τις βόμβες, τότε που το να μπαίνεις στη δημόσια συγκοινωνία ήταν δύσκολη απόφαση. Αλλά τώρα δεν επικρατεί απολύτως τίποτα. Μάλιστα μέχρι πριν λίγες μέρες δεν αντιλαμβανόσουν καν ότι σε μια βδομάδα έχουμε σοβαρό δημοψήφισμα, αν δεν έπεφτες στην τηλεόραση πάνω σε καμιά εκπομπή για το δημοψήφισμα. Οι πολιτικές συζητήσεις θεωρούνται απαράδεκτες στο ΗΒ, και οι Άγγλοι δεν κάνουν ποτέ τέτοια συζήτηση.

Παρεμπιπτόντως, διαφωνώ με το μπλογκ του Σπεκτέιτορ που παραθέτει ο Δόχτορας και που το είδα να αναπαράγεται κάμποσο. Περιγράφει μια κατάσταση που πρώτον δεν είναι πρωτοφανής και δεύτερον δεν είναι τόσο έντονη. Μπορεί οι Άγγλοι τώρα να γκρινιάζουν ότι τα τελευταία χρόνια μόνο τους ενοχλεί η ΕΕ, αλλά εγώ θυμάμαι από την πρώτη μέρα που ήρθα ΗΒ να είναι ίδια ακριβώς η κατάσταση. Και μου λένε φίλοι που είναι εδώ από το '80 ότι από τότε ακόμα ήταν θέμα η κακιά ΕΕ κλπ κλπ. Όλες οι πλευρές λένε χονδροειδή ψέμματα ή μάλλον, μόνο μία πλευρά υπήρχε μέχρι πριν τρεις μήνες, κι έλεγε χονδροειδή ψέμματα. Από τις υστερίες για τις μπανάνες και τα αγγούρια μέχρι τα ξεκάθαρα ψέμματα ότι η χώρα δεν επωφελείται καθόλου από την ΕΕ (ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών που μέχρι πριν λίγο καιρό γκρίνιαζε ότι το ΗΒ πληρώνει τη συνδρομή του και τα παίρνει πίσω δοσμένα εκεί που θέλει η ΕΕ, κι όχι εκεί που έχει ανάγκες η χώρα, προχτές έκανε δηλώσεις ότι σε περίπτωση Μπρέξιτ θα πρέπει να καλύψει δημοσιονομική τρύπα, τι λε ρε φίλε; Δεν θα σωθούμε που δεν θα πληρώνουμε πλέον συνδρομή; )
Αν υπάρχει αρνητικό κλίμα- και δεν το έχω δει- τότε ευθύνη γι'αυτό έχουν όλοι οι πολιτικοί, ακόμα κι αυτοί που τώρα είναι κατά του Μπρέξιτ. Και δυστυχώς, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται το δημοψήφισμα κλπ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Παλιότερα θυμάμαι που είχε πει κάποιος σε κάποια εκπομπή "ας το κάνουμε τέλος πάντων αυτό το δημοψήφισμα γιατί θα αναγκαστούν τα ΜΜΕ να δώσουν ίσο χρόνο στους οπαδούς της ΕΕ και θα ακουστεί η φωνή τους". Αμ δε! Ναι, ίσο χρόνο μπορεί να δίνουν, αλλά δεν είναι ποιοτικά ίδιος. Και η συζήτηση έχει επικεντρωθεί σε ένα- δυο ζητήματα, όχι στα θεμελιώδη της ΕΕ (κοινώς, έχει γίνει ζυγαριά, τι μετρήσιμο κερδίζουμε και τί δίνουμε από τους κακούς Ευρωπαίους, που παραμένουν κακοί ακόμα κι όταν μας κάνουν όλα τα χατίρια). Κι οι οπαδοί του Ναι εμφανίζονται χλιαροί και άτονοι. Κανένας δεν πρόκειται να σηκωθεί όρθιος και να φωνάξει "ψηφίζω ναι γιατί μου αρέσει η ιδέα".


ΥΓ Προχτές διαφώνησα με έναν φίλο Έλληνα, όχι πολύ παλιό στο ΗΒ, ο οποίος μου είπε ότι πήγε στην τράπεζά του για μια δουλειά κι όσο περίμενε έπιασε κουβέντα στην υπάλληλο για το δημοψήφισμα και αυτή του απάντησε μεν στις ερωτήσεις του αλλά πολύ ψυχρά. Του εξηγούσα ότι την έφερε σε πολύ δύσκολη θέση γιατί από τη μία ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, από την άλλη πολιτικά δεν συζητάνε. Και προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα. Χρειάζεται να ξέρεις πώς και με ποιόν θα την ξεκινήσεις αυτή τη συζήτηση.
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Νομίζω πάντως ότι γενικώς η συζήτηση περί μέσα ή έξω γίνεται με λάθος τρόπο, σε όλη την Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, επικεντρώνεται κυρίως στο δανεισμό και στους έξωθεν επιβαλλόμενους όρους αλλά θεωρούνται αυτονόητες οι πινακίδες «Έργο συγχρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε.» Γενικώς δηλαδή τα εισερχόμενα θεωρούνται αυτονόητο δικαίωμα, αν όχι «αυτονόητα» σκέτο.

Διάβαζα τις προάλλες και ένα άρθρο από μια ουαλλική εφημερίδα, η οποία τόνιζε πόσο έχει αναπτυχθεί η περιοχή χάρη στην Ε.Ε., όχι μόνο λόγω της οικονομικής στήριξης αλλά και επειδή η ευρωπαϊκή νομοθεσία τους ανάγκασε να κάνουν κάποια πράγματα όπως να φροντίσουν την ποιότητα των υδάτων (η οποία έχει βελτιωθεί).

Νομίζω πως μεγάλο πρόβλημα στο Η.Β. είναι η σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν, που στην περίπτωσή τους είναι και αρκετά πρόσφατο. Η αίσθηση ότι ήταν κατακτητές του κόσμου ερείδεται δηλαδή σχεδόν στο παρόν, σε αντίθεση με την περίπτωση της Ελλάδας που η αντίστοιχη αντίληψη περί ένδοξου παρελθόντος υφίσταται στο φαντασιακό του λαού. Είναι λογικό, επομένως, να αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό ότι δεν μπορούν να πάρουν ισότιμη θέση σε ένα τραπέζι με άλλα κράτη και να μην έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν τους δικούς τους όρους - που την έχουν, ωστόσο, εδώ ούτε στο Σένγκεν δεν έχουν προσχωρήσει καλά καλά.

Δεν έχουν, φυσικά, συνειδητοποιήσει πόσο αλληλένδετος είναι πια ο κόσμος και ότι η εθνική απομόνωση θα έχει άσχημες συνέπειες.
 

SBE

¥
Μπορεί κι αυτό. Όμως, αν το δούμε κι έτσι, κι οι Γάλλοι έχουν πρόσφατο ένδοξο παρελθόν, κι οι Ισπανοί, κι οι Πορτογάλοι. Κι η Αυστροουγγαρία. Αλλά κάθονται στο τραπέζι.
Οι Άγγλοι ισότιμούς τους θεωρούν μόνο τους Αμερικανούς (οι οποίοι τους έχουν γραμμένους).
 
Μπορεί κι αυτό. Όμως, αν το δούμε κι έτσι, κι οι Γάλλοι έχουν πρόσφατο ένδοξο παρελθόν, κι οι Ισπανοί, κι οι Πορτογάλοι. Κι η Αυστροουγγαρία. Αλλά κάθονται στο τραπέζι.
Οι Άγγλοι ισότιμούς τους θεωρούν μόνο τους Αμερικανούς (οι οποίοι τους έχουν γραμμένους).

Ένδοξη ιστορία έχουν όλες αυτές οι χώρες, και πολλές άλλες φυσικά, αλλά η πρόσφατη ιστορία τους ήταν μάλλον ανάμεικτη. Η Ισπανία κατακτήθηκε από τον Ναπολέοντα πριν από διακόσια χρόνια και στη συνέχεια έχασε την αυτοκρατορία της, υπέστη μια σειρά από εμφύλιους πολέμους και βίωσε το απολυταρχικό καθεστώς τού Φράνκο. Η Πορτογαλία είχε λίγο καλύτερη μοίρα: κατακτήθηκε από τον Ναπολέοντα πριν από διακόσια χρόνια και στη συνέχεια έχασε τη Βραζιλία, υπέστη μια περίοδο πολιτικής αστάθειας και βίωσε το απολυταρχικό καθεστώς τού Σαλαζάρ. Η Γαλλία τα πήγε σχετικά καλά τον 19ο αιώνα, αλλά μετά ηττήθηκε στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο, ακολούθησε η Κομμούνα και μια σειρά από κρίσεις και σκάνδαλα, και αργότερα οι σοβαρές καταστροφές τού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και η ταπεινωτική ήττα τού Δευτέρου. Το (διαιρεμένο) Βέλγιο και η Ολλανδία, κάποτε ενωμένες, καθώς και η Δανία, είναι καιρό τώρα κράτη μικρού βεληνεκούς και γεύτηκαν και τα τρία τη γερμανική κατοχή. Η ίδια η Γερμανία ακόμα δεν έχει συνέλθει πλήρως από το σοκ τής διαίρεσης και επανένωσής της, και η Αυστροουγγαρία... ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Η Βρετανία, από την άλλη, βγήκε από τους Ναπολεόντειους Πολέμους ως παγκόσμια υπερδύναμη, και ακολούθησε για αυτήν ένας αιώνας απαράμιλλης οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής σταθερότητας μέχρι να αμφισβητηθεί σοβαρά η κυρίαρχη θέση της. Επιπλέον, κέρδισε σε όλους τους μεγάλους πολέμους στους οποίους συμμετείχε (αν και με υψηλό κόστος σε ορισμένες περιπτώσεις), καθώς και σε μεγάλο μέρος από τις ελάσσονος σημασίας συγκρούσεις, ενώ δεν έχει υποστεί εισβολή από ξένα στρατεύματα από το 1688 – που κι αυτή κατόπιν προσκλήσεως έγινε. Τέλος, δέχτηκε τη μεταπολεμική αποαποικιοποίηση πιο πρόθυμα από χώρες όπως η Γαλλία και η Πορτογαλία, που διεξήγαγαν δαπανηρούς, συχνά αιματηρούς και εν τέλει άκαρπους πολέμους για να διατηρήσουν τις υπερπόντιες κτήσεις τους. Η Βρετανική Αυτοκρατορία χτίστηκε, διοικήθηκε και διαλύθηκε με λιγότερο βίαιο τρόπο από αρκετές άλλες, αν και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις βιαιότητες και προδοσίες που διέπραξε και αυτή η αποικιοκρατική δύναμη ενάντια στους λαούς της.

Η απώλεια της Ιρλανδίας ήταν σίγουρα πλήγμα για τους Βρετανούς, και η υποχώρηση από το Σουέζ σήμανε οριστικά την πτώση τους από το κορυφαίο επίπεδο των κρατών, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί ίσως να θεωρούν τους εαυτούς τους περίπου αήττητους στην πρόσφατη ιστορία τους. Αν και η περηφάνια τους ενδέχεται να οδηγήσει ορισμένους εξ αυτών σε ατυχείς κατευθύνσεις, δεν θα τη χαρακτήριζα αδικαιολόγητη.
 

Earion

Moderator
Staff member
Καλά τα λες, Δούκα, τα ιστορικά (εκτός από μία «λεπτομέρεια»: η βρετανική αυτοκρατορία του μη δύοντος ηλίου δεν διαλύθηκε αναίμακτα· ίσα ίσα κατέρρευσε με άφθονο αίμα και —το κυριότερο— με διαίρεση και επακόλουθες συγκρούσεις μετά την αποχώρηση. Βλέπε Μαλαισία, βλέπε Κύπρο, βλέπε Κένυα, βλέπε πάνω απ' όλα Ινδία (την Ιρλανδία την ανέφερες και μόνος σου). Αυτά κι άλλα πολλά θα είχε να προσγράψει κανείς στην ιστορική συνείδηση των Βρετανών για το ένδοξο παρελθόν τους, αλλά ... αλλά νομίζω ότι το ένδοξο παρελθόν της αυτοκρατορίας δεν είναι αυτό που προέχει στη σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ευρώπη. Αυτό που καθορίζει τη σχέση είναι η νησιωτική νοοτροπία, η αίσθηση του ασφαλούς καταφυγίου (και παρατηρητηρίου), του αποκομμένου από την Ήπειρο (το απαράμιλλο fog in the Channel, the continent is isolated*). Και το μόνο επιχείρημα που στέκει (και μπορεί να πείσει, στο βαθμό που μπορεί να γίνει οτιδήποτε υπό τις παρούσες συνθήκες) είναι το γεωστρατηγικό: πως όποτε η Μεγάλη Βρετανία αποσύρθηκε στα ίδια και άφησε μια μεγάλη δύναμη να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, το πλήρωσε μετά με πολύ κόπο και αίμα για να επαναφέρει την «ευρωπαϊκή ισορροπία».

Fog in Channel, Historians Isolated. An open letter in response to the Historians for Britain campaign

* Niall Ferguson. Brexit: Isolating fog blankets the English Channel — and it’s no joke (Βλέπε επόμενο ποστ)
 

Earion

Moderator
Staff member
Brexit: Isolating fog blankets the English Channel — and it’s no joke
The Sunday Times 29 Μαΐου 2016

There is an enduring myth that The Times of London once published the headline: “Dense fog in the Channel: Continent isolated for three days”. In reality, this was always a joke — “just the sort of story that is invented by an Englishman and told by Englishmen to amuse other Englishmen”, in the words of a letter to the newspaper published on November 3, 1939. The principal reason this joke evolved into a false “fact” is that it was being cited at that time by Nazi propaganda as evidence of insufferable English arrogance and “the absurdity of a small island imagining itself so important that the continent should be isolated from it”.

Cartoonist David Low turned the tables. In April 1943 he published “Fog in the Channel”, which depicts Field Marshal Gerd von Rundstedt peering across the Channel into a bank of dense fog, trying to work out whether an Allied invasion of German-occupied western Europe is imminent.

These days “Fog in the Channel: Continent isolated” has reverted to being a joke — at the expense of those who argue the UK would be “better off out” of the EU. Not many historically informed people believe this, judging by how easy it was to get 300 of Britain’s leading historians to sign an anti-Brexit letter last week.

There are, of course, some historians on the other side, among them my old friends Andrew Roberts, Alan Sked and David Starkey. But if only historians got to vote in this month’s referendum, I am confident the result would be a landslide for “Remain”.

Just under a fortnight ago about 70 historians gathered at No 11 Downing Street to affirm their support for EU membership. My own presence probably came as a surprise to some. Back in the 1990s I argued against pegging the pound to the German deutschmark under the exchange rate mechanism. (Those were the days when Nigel Lawson was a Europhile — or a “federast”, as Noel Malcolm liked to say.) Later, I opposed British membership of the economic and monetary union. Yet today I argue for continued British membership of the EU on the same basis: the basis of applied history.

Pah! I hear you exclaim. What do a bunch of tweed-clad, dry-as-dust historians know?

Well, let me refer you to the late, great Oxford philosopher of history and archeologist of Roman Britain, RG Collingwood. It was Collingwood who clarified for me the difference between real history and the “scissors and paste” variety. And it was Collingwood who taught me that the historian’s mission was the re-imagining of past thought, for the purpose of better understanding the present. “Historical problems arise out of practical problems,” Collingwood wrote in his autobiography. “We study history in order to see more clearly into the situation in which we are called upon to act.” That book was published in 1939, on the eve of World War II. It ends with a fierce denunciation of the policy of appeasement, which pretended that Czechoslovakia (not to mention Spain) was a faraway country of which we knew nothing. Were Collingwood still around, I think he would dismiss the arguments for a Brexit as classic scissors-and-paste history, clipped from the pages of HE Marshall’s Our Island Story, with a blithe disregard for modern scholarship.

The Brexiteers love to conjure up visions of a European “superstate”, the heir (according to Boris Johnson) to the misbegotten empires of Napoleon and Hitler. But Alan Milward argued that European integration after 1945 was real­ly all about the “rescue of the nation-state”. He was right. Far from being a mighty superstate, the EU’s main function is to enforce the multiple regulations against non-tariff barriers that ensure it truly is a single market. And which government was it that pushed so hard in the 1980s to create the single market? Why, the British government, led by one Margaret Thatcher.

In the 90s, the utopians were the pro-Europeans with their fantasy of federalism. Today, by contrast, it is the proponents of Brexit who are the utopians.

To us Anglosceptics, the lesson of history is that British isolationism has often been associated with continental disintegration. The Prime Minister was not taken seriously enough when he asked in his speech on May 9: “Can we be so sure that peace and stability on our continent are assured beyond any shadow of doubt?”

His point was that history should discourage us from over-estimating the stability of the European continent. One might have thought the Russian invasion of Ukraine and the annexation of Crimea two years ago would have served as a sufficient reminder of that, to say nothing of the arrival in Europe last year of more than one million refugees and migrants, or the evidence that Islamic State is recruiting in Britain as actively as on the other side of the Channel.

Yet the tone of the “Leave” campaign remains doggedly parochial. When pressed on the security implications of what they are proposing, the Brexiteers insist that the EU is at best irrelevant; NATO is the key institution. When the President of the US, who leads that alliance, advised against Brexit, Johnson shamefully attributed his view to the Anglophobia of his Kenyan father. In fact, US administrations since the heyday of Henry Kissinger have consistently favoured British membership of the EU.
And it should be scant consolation to Johnson that Donald Trump, his American doppelganger, favours Brexit because Trump also has said that he regards NATO as obsolete.

Like “fog in the Channel”, “splendid isolation” is a phrase that has come to be quoted out of context. The term was first used in 1896, at a time of mounting international condemnation of Britain’s policy in southern Africa. As Roberts himself has shown, however, the prime minister, Lord Salisbury, eschewed it. For British foreign policy at that time was neither splendid nor isolated. As Roberts says: “Far from being unattached to the continent of Europe ... Britain was heavily pledged there.”

That is even more true today than it was 120 years ago. Moreover, we can be thankful that today we can be pledged to the continent without having to make the choice that bedevilled British foreign policy in Salisbury’s day: France or Germany? No one can seriously deny that the process of European integration has brought an end to centuries of Franco-German conflict and has settled the German question for good. Is anyone arguing that Europe would have been more stable without European integration? If not, then we have a responsibility to make sure the EU does not unravel.

The lesson of history, then, is clear. The EU is, to paraphrase Churchill, the worst of all ways of bringing prosperity and peace to Europe — except for all the others that have been tried from time to time.

Between now and June 23 — for as long as the campaign for Brexit continues to breed uncertainty in people’s minds — I am afraid there will be fog in the Channel. But it is not the continent that is isolated; and there is nothing splendid about the isolation we risk by ignoring the lessons of history.
 

nickel

Administrator
Staff member
Το απαραίτητο βιντεάκι με τον Τζον Όλιβερ. Και αν δεν έχετε 15 λεπτά να το δείτε όλο, πηγαίνετε κατευθείαν στο 13ο λεπτό.

 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Αυτό που καθορίζει τη σχέση είναι η νησιωτική νοοτροπία, η αίσθηση του ασφαλούς καταφυγίου (και παρατηρητηρίου), του αποκομμένου από την Ήπειρο (το απαράμιλλο fog in the Channel, the continent is isolated*).
Γιατί όμως δεν ισχύει το ίδιο και για την Ιρλανδία, η οποία -όπως όλα δείχνουν ως τώρα- έχει ενστερνιστεί την ευρωπαϊκή ιδέα;
 

nickel

Administrator
Staff member
Γιατί όμως δεν ισχύει το ίδιο και για την Ιρλανδία, η οποία -όπως όλα δείχνουν ως τώρα- έχει ενστερνιστεί την ευρωπαϊκή ιδέα;

Καλημέρα. Ο ιστορικός θα μας τα πει αυτά, αλλά, εκεί που η Βρετανία είχε απέναντί της την Ευρώπη με τον ανταγωνισμό της Γαλλίας, της Γερμανίας ή και της Ισπανίας και από την άλλη την παντοκρατορία, τις αποικίες, την κοινοπολιτεία, η Ιρλανδία είχε απέναντι... τη Βρετανία και αιώνες βρετανικής κυριαρχίας. Η διέξοδος για τους Ιρλανδούς που έφευγαν ήταν η Αμερική, όχι η ευρωπαϊκή ήπειρος — και μέχρι που ήρθε η ένταξη στην ΕΟΚ το 90% των εξαγωγών τους ήταν στη Βρετανία. Κοντολογίς, δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η Μάγχη ήταν προστασία για τη Βρετανία, όχι για την Ιρλανδία. Ούτε το Ιρλανδικό πέλαγος δεν την προστάτευε.
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Εδώ ανάλυση των δημοσκοπήσεων από τον Economist, όπου μπορεί κανείς να κάνει κλικ σε πληθυσμιακές μερίδες και να δει πώς ψηφίζουν. Η έκπληξη (για μένα) ήταν ότι η Ουαλία είναι υπέρ του Leave. Κατά τα λοιπά, οι άνω των 60 είναι επίσης συντριπτικά υπέρ της εξόδου. Οριακό προβάδισμα (αλλά με πολλούς αναποφάσιστους) έχει η έξοδος και στα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας.
 

SBE

¥
Oι Ιρλανδοί είναι οι φτωχοί συγγενείς που έγιναν νεόπλουτοι με την ΕΕ και τώρα τη λατρεύουν. Περίπου σαν τους Έλληνες τη δεκαετία του '90, αλλά με μεγαλύτερη διάρκεια.

Στα σοβαρά πάντως, μεγάλο ρόλο και στις δύο χώρες παίζει η διάθεση, τα ΜΜΕ και τα άλλα γνωστά. Οι Ιρλανδοί αποφάσισαν ότι η ΕΕ είναι καλό πράμα και την προβάλλουν. Οι Βρετανοί αποφάσισαν ότι είναι κακό πράμα και τη θάβουν. Έτσι φτιάχνεται η κοινή γνώμη.
 

SBE

¥
Ένα λεξιλογικό που άκουσα σήμερα στις ειδήσεις:
The country has been divided into Remainia and Leavia.
 
Top