Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

Costas said:
Πολύ διαφωτιστικό (ως συνήθως) το Δελτίον Κρίσης 25.11.11 του Βαρουφάκη. Οι επενδυτές δεν αγόρασαν τα γερμανικά πενταετή όχι γιατί φοβούνται την αξιοπιστία της Γερμανίας αλλά γιατί ψυλλιάζονται ότι η Γερμανία θα γυρίσει στο μάρκο, με αποτέλεσμα το ευρώ να έχει χάσει την αξία του σε πέντε χρόνια, οπότε γιατί να αγοράσουν ομόλογα σε ευρώ; Καλύτερα να στέλνουν τα λεφτά τους στις χρεοκοπημένες γερμανικές τράπεζες περιμένοντας ότι με την αυτόματη αλλαγή προς το μάρκο θα αβγατέψουν. Και άλλα ωραία.
Click to expand...
Οι υποθέσεις για την οικονομία είναι πάντα δίκοπο μαχαίρι, ένα «ναι μεν, αλλά». Η επιχειρηματολογία του Βαρουφάκη περιέχει και την αντίφαση, το λόγο που θεωρούμε ότι δεν θα ήθελε η Γερμανία να έχει ένα τόσο ισχυρό νόμισμα: «Η δημιουργία το νέου μάρκου θα δημιουργήσει ένα γιγάντιο κύμα κεφαλαίων που θα εισρεύσουν στο γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα καθώς οι επενδυτές θα προσδοκούν πως το νέο μάρκο θα αυξάνει λεπτό προς λεπτό την αξία του σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα, ιδίως το ευρώ. Αυτή η εισροή κεφαλαίων στην Γερμανία θα επιβεβαιώσει τις προσδοκίες τους κι έτσι θα αυξάνεται ιλιγγιωδώς η αξία του νέου μάρκου». Πώς μπορείτε να με πείσετε ότι θα ήθελε ποτέ η Γερμανία να της συμβεί αυτό; Δεν πιστεύω ότι θα επιδίωκε ποτέ η Γερμανία την κατάρρευση του ευρώ. Θα τη δεχτεί μόνο όταν δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για να την εμποδίσει.
 
O Richard Koo βλέπει ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή παγκόσμια κρίση και την κρίση που αντιμετώπισε η Ιαπωνία (1990-2005)... ίσως τα μέτρα που βοήθησαν την Ιαπωνία (τότε) μπορούν να τελεσφορήσουν και στην παρούσα παγκόσμια κρίση ;
Αισθάνεται άνετα όμως που έφτασε το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας σήμερα στα 200% του ΑΕΠ ! ;
Αυτό δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα ;
(Τα ευνοϊκά επιτόκια βεβαία θα βοηθάνε).

http://www.youtube.com/watch?v=Tt3KdH1uk-c

http://m.capital.gr/news.aspx?id=999201
 
Από τη σημερινή Καθημερινή:

Ελληνικό παράδοξο

Δεν αντιδρούν όλοι οι λαοί το ίδιο, σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Δείτε τι γίνεται στο μέτωπο των καταθέσεων σε Ελλάδα και Πορτογαλία, που είναι και οι δύο χώρες που προς το παρόν αντιμετωπίζουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, η μείωση των καταθέσεων στην Ελλάδα από τον Δεκέμβριο του 2009 έως και τον Σεπτέμβριο του 2011 -μήνας για τον οποίο υπάρχουν επίσημα διαθέσιμα στοιχεία- έφτασε το 19%. Κατά το ίδιο διάστημα, όμως, στην Πορτογαλία οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 12%, ενώ η Ισπανία εμφανίζεται χωρίς απώλειες. Οι ελληνικές τράπεζες έχασαν τα τελευταία δύο χρόνια πάνω από 50 δισ. ευρώ και οι καταθέσεις πλέον βρίσκονται στα 177 δισ. ευρώ από 237 δισ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2009.
​
 
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω από αυτό το απόσπασμα: Τι συγκρίνει στο άρθρο της η εφημερίδα; Ποιο ποσοστό αυτών των καταθέσεων αφορά μικροκαταθέτες και ποιο εταιρικούς ή μεγαλοκαταθέτες; Πόσα αφορούν ίδια κεφάλαια των τραπεζών που έχουν μεταβιβαστεί σε θυγατρικές στο εξωτερικό; Δεν έχει κοστίσει η κρίση --σε αυτό το χρονικό διάστημα-- πολύ περισσότερα στον μέσο Έλληνα από ό,τι στον μέσο Πορτογάλο; Υπάρχει κίνημα επιστροφής στο εσκούδο; Υπάρχει εκεί κίνημα «δεν πληρώνω»; Πόση φοροδιαφυγή/φοροαποφυγή υπάρχει εκεί και πόση εδώ; Γιατί δεν συγκρίνουμε χρόνο με χρόνο ή αρχίζοντας από πιο πριν, όταν εμείς ζούσαμε σε «θωρακισμένη οικονομία» και οι Πορτογάλοι είχαν ήδη περάσει 2-3 εσωτερικά πακέτα λιτότητας; Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Και ποια αξία έχουν τελικά οι αποσπασματικές παραθέσεις στοιχείων που μοιάζει να παρατίθενται μόνο για να εξυπηρετήσουν την αυτοδικαίωση του συντάκτη τους ή τη συνολική πολιτική γραμμή της εφημερίδας;
 
Εύλογα τα ερωτήματά σου. Μπορώ να σου δώσω όμως και μια εικόνα από προσωπική μου εμπειρία: Από τον Ιανουάριο του 2010, δηλαδή πριν ακόμα υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο, κάποιος γνωστός μου χρηματιστής όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν κραύγαζε: "Πάρτε τα λεφτά σας από τις τράπεζες, σε λίγο θα τα χάσετε όλα!" Λόγω της ιδιότητάς του, καταλαβαίνεις πόσο τεράστια απήχηση είχε. Οι φίλοι και οι γνωστοί του άρχισαν να παίρνουν τηλέφωνο όλον τον κύκλο τους και να μεταδίδουν την παραίνεση από έγκυρα χείλη. Όταν εγώ τόλμησα να ψελλίσω "Μα αυτό είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία", αντιμετωπίστηκα σαν εξωγήινη.
 
Μα αυτό ακριβώς εννοώ, Αλεξ. Τέλος πάντων, τα πράγματα φαίνεται ότι προχωρούν πολύ γρήγορα:

Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ιδρύουν το κλαμπ των Σούπερ-Ευρωπαίων (από τη σημερινή Die Welt, εδώ). Πρόχειρη (φρικτή αλλά μέσες άκρες κατανοητή) γκουγκλομετάφραση στα αγγλικά, εδώ.

Και περιληπτική αναφορά στο Έθνος, εδώ.
 
drsiebenmal said:
Κι αυτό εδώ το σημερινό, προσφορά στην SBE (που θα νιώσει απόλυτα δικαιωμένη)
Click to expand...

Mπα, δε χρειάζεται, ΞΕΡΩ ότι έχω δίκιο. :inno::cool::up:
Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι παντού. Αν τους δοθεί η ευκαιρία να κερδίσουν, θα κερδίσουν. Διαφέρει μόνο το πως ζυγίζει ο καθένας το κόστος και το κέρδος κάθε πράξης. Άλλοι θα κοιτάξουν να βγάλουν κι απ'τη μύγα ξύγκι, άλλοι θα ασχοληθούν μόνο για μεγάλα ποσά, άλλοι δεν θα ασχοληθούν καθόλου. Οι τελευταίοι δεν είναι απαραιτήτως ο νομοταγέστεροι πολίτες. Μπορεί να είναι απλώς οι πιο φοβισμένοι πολίτες.

Στην υποτίθεται προηγμένη Εσπερία υπάρχει φοροδιαφυγή, υπάρχει νεποτισμός, υπάρχουν κοινωνικές διακρίσεις, υπάρχει διαφθορά, υπάρχει ρατσισμός. Όμως για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος ο απλός μέσος πολίτης είναι αποκλεισμένος από τη μοιρασιά και επιπλέον όλα τα σκιάζει η φοβέρα της πολιτικής ορθότητας και κανένας δεν τα κουβεντιάζει. Κι άμα δεν τα κουβεντιάζεις δεν υπάρχουν, και μπορείς αφ'υψηλού να κάνεις κριτική στους Έλληνες.
 
Και να προσθέσω ότι ξέρω αρκετές περιπτώσεις Άγγλων που κάνουν παρανομίες εκτός ΗΒ που στην πατρίδα τους δεν θα τους πέρναγαν απο το μυαλό.
 
Όπως έλεγε προ ημερών ο Μίχας στο protagon.gr και είχε πολύ δίκιο: «Έχουμε πια πρόβλημα branding». Και όπως λέει και στο δικό σου ένας σχολιαστής: «Greece's big problem is not necessarily that this is true...it's that it's all too believable. Everyone probably assumes that even if this anecdote isn't true, there is probably a similar one that is true».
 
Ένα από τα (πολλά) βασικά προβλήματά μας είναι ότι όλα τα στοιχεία που κάπου και κάπως φακελώνονται ηλεκτρονικά δεν είναι δημόσια, προσπελάσιμα και αξιοποιήσιμα. Αυτή η βλακεία, κανονικά, θα έπρεπε να είναι μια απλή αναζήτηση (εντάξει, όχι εντελώς απλή, θέλει 2-3 λογικά κριτήρια). Όπως θα έπρεπε να είναι υπόθεση μιας αναζήτησης να δούμε πόσα τρόφιμα εισάγουμε (και δεν θα μπορούμε, αν βαρέσουμε διεθνές κανόνι) ή άλλα ανάλογα ζητήματα με σπέκουλες ένθεν κακείθεν.
 
Δόχτορα, μου θυμίζεις ότι σε ευρωπαϊκές στατιστικές (επίσημες, ΕΕ, ΟΗΕ, ΟΟΣΑ κλπ) συνήθως δεν βρίσκουμε πλήρη στοιχεία για την Ελλάδα παρά μόνο τα τελευταία πέντε- δέκα χρόνια, όσο πιο πρόσφατα τόσο πιο πολλά. Ακόμα και η δεκαετία του '90 είναι συχνά αποσπασματική, ενώ όταν κοιτάς τους πίνακες βλέπεις ότι όλες οι άλλες χώρες έχουν απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις.

Το τραγικό της είδησης είναι ότι η προχειρότητα κι η τσαπατσουλιά που διαπίστωσα πρόσφατα σε πολλούς Έλληνες πανεπιστημιακούς είναι τελικά χαρακτηριστικό και των Ελλήνων πανεπιστημιακών του εξωτερικού. Και καλά, πες ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν προσέχουν τέτοιες λεπτομέρειες. Το Γουόρικ όμως είναι υποτίθεται από τα πολύ καλά πανεπιστήμια. Αυτό το πανεπιστήμιο έχει επιστημονικό προσωπικό που δεν ξέρει από τεκμηρίωση; Δηλαδή βαθμολογεί τους φοιτητές άνθρωπος που δεν εφαρμόζει αυτά που διδάσκει; Κι αυτός ο άνθρωπος είχε και δημόσιο αξίωμα στην Ελλάδα; Να, κάτι τέτοια βλέπω γύρω μου (και όχι μόνο στην Ελλάδα) και μελαγχολώ. Θα μου πείτε άλλο η επιστημονική δουλειά κι άλλο η αρθρογραφία. Αλλά δεν είναι άλλο, αφού τελικά μπορεί να χάσεις την αξιοπιστία σου άμα δεν εφαρμόσεις τις ίδιες αρχές και στα δυο.
 
Judge blocks Citigroup Settlement with S.E.C. (NYT). Ενδιαφέρον το σκεπτικό, και δυνάμει και οι συνέπειες. Μένει να δούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της δίκης, αν γίνει τελικά δίκη. Αλλά το πιο καταθλιπτικό είναι το (ψευδο;)επιχείρημα "The agency contends that it must settle most of the cases it brings because it does not have the money or the staff to battle deep-pocketed Wall Street firms in court." Από την άλλη, η ανθρώπινη ιστορία γνωρίζει πολύ καλά πώς ήταν οι κοινωνίες όσο το Κράτος ήταν πιο ισχυρό απ' οποιαδήποτε οικονομική δύναμη (π.χ. ο Φίλιππος ο Ωραίος κόντρα στους Ναΐτες, η ΕΣΣΔ, ο Πούτιν κόντρα στον Χοντορκόφσκι). Πάρ' τον έναν, χτύπα τον άλλον...
 
Ένα ενδιαφέρον, καλογραμμένο 'αφηγηματικό' άρθρο της Νίκης Κιτσαντώνη (sic) στη NYT για τις αξιολογήσεις του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Moody's, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά.
 
Κοιτάζω τηλεόραση στο ΗΒ και με πιάνει μια μελαγχολία, όχι τόσο γιατί οι ειδήσεις είναι άσχημες αλλά γιατί βλέπω για μια ακόμα φορά το φαινόμενο που έφερε όλες τις δυτικές οικονομίες στη σημερινή τους κατάσταση.

Έβλεπα λοιπόν προχτές ένα πρόγραμμα για τις συνεργασίες κράτους- ιδιωτών σε έργα υποδομής, όπως σχολεία και νοσοκομεία, στο ΗΒ. Το σύστημα έχει το πλεονέκτημα ότι φαίνεται ότι κάνει το κράτος έργα χωρίς να φαίνεται ότι ανεβαίνει το χρέος της χώρας (δε χρειάζεται π.χ. να εκδώσει το κράτος ομόλογα για να βγάλει χρήματα) και βεβαίως δεν είναι πρωτότυπη ιδέα, αλλά η πρωτοτυπία βρίσκεται στο πόσα βγάζουν οι ιδιώτες που εμπλέκονται και γι' αυτό υπήρξε πίεση από διάφορους φορείς για κατάργηση/ επαναδιαπραγμάτευση. Για όσους ενδιαφέρονται πληροφορίες http://news.bbc.co.uk/panorama/hi/front_page/newsid_9647000/9647431.stm"]εδώ.

Σκέψεις όπως ότι τελικά το σύστημα "βάλτα στην πιστωτική" το εφαρμόζουν και ιδιώτες και κυβερνήσεις. Κι αναρωτιέμαι τελικά πώς θα ήμασταν σήμερα όλη η Ευρώπη αν δεν υπήρχαν αυτά τα κολπάκια και αυτές οι οικονομικές ατασθαλίες. Φτωχότεροι; Πλουσιότεροι; Μια από τα ίδια;
 
Αυτό το φρούτο το έχουμε και εδώ (είναι τα περίφημα ΣΔΙΤ, συνεργασίες δημόσιου-ιδιωτικού τομέα), αλλά δεν είναι πολύ διαδεδομένο. Ίσως να είχε διαδοθεί αν οι μούντιδες/φίτσηδες/γκολντμανοσάξηδες μας είχαν υποβαθμίσει στον καιρό που έπρεπε, διευκολύνοντας τις κυβερνήσεις μας να δανείζονται αντί να οργανώνονται.

Όμως, τι ακριβώς σου κάνει εντύπωση; Ο συνασπισμός κεφαλαίου-εξουσίας; Big news!

Και το θέμα δεν είναι (μόνο) η πιστωτική, είναι (κυρίως) τι της φορτώνεις...
 
Είπα ποιά ήταν η πρωτοτυπία του συστήματος. Το κόστος για τον φορολογούμενο.
Χτίζεται π.χ. ένα νοσοκομείο (για νοσοκομεία μίλαγαν κυρίως) και δεσμεύεται το κράτος να πληρώνει τα έξοδα κατασκευής και ό,τι άλλο έχει συμφωνηθεί, συνήθως συντήρηση και λειτουργία για 30 χρόνια, με τη μορφή ενοικίου. Τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας όμως δεν είναι προκαθορισμένα στην αρχή της συμφωνίας γιατί υπάρχει και πληθωρισμός κλπκλπ και το κράτος έχει χάσει το δικαίωμα να πει π.χ. δε μου αρέσει η καθαριότητα, παίρνω άλλον καθαριστή. Επειδή στα νοσοκομεία τη δόση του ενοικίου τη δίνει το νοσοκομείο κι όχι το κράτος απευθείας το νοσοκομείο έχει το οικονομικό πρόβλημα και αναγκάζεται να τα φέρνει βόλτα με λιγότερα, ενώ τα κρατικά λογιστικά βιβλία είναι υγιέστατα. Ίσως να φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί κιόλας οι δαπάνες για την υγεία. Το άρθρο που έστειλα νομίζω αναφέρει ότι έργα αξίας 11 δις θα κοστίσουν συνολικά 70 δις στον φορολογούμενο. Αυτό σημαίνει 22% επιτόκιο για τα 40 χρόνια (οι πιο πολλές συμφωνίες είναι για 30, αλλά δεν ξεκίνησαν όλα ταυτόχρονα).

Πιο πολύ με πείραξε η λογική.
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top