Καλημέρα. Τα νούμερα επαληθεύονται.
Τις τρεις λέξεις του τίτλου του νήματος η εφημερίδα τις αναπαράγει με έναν πιο καθωσπρέπει τρόπο:
ΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ και οι αναζητητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης σηκώνουν πλέον τα χέρια ψηλά. Στις έρευνες καταγράφεται ο θυμός των πολιτών για τα κόμματα, τις ηγεσίες, γενικώς για τους «πάνω», για τους ασκούντες εξουσία, είτε πρόκειται για υπουργούς και βουλευτές είτε για πρυτάνεις πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Και μαζί αναδεικνύονται τάσεις γενικευμένης αμφισβήτησης από την παρατεταμένη, πολύμηνη πια, αβεβαιότητα για την οικονομία, για τις δουλειές και τα εισοδήματα. Ωστόσο οι απαντήσεις στα επί μέρους ερωτήματα είναι αντιφατικές, δεν διακρίνονται από συνοχή, παραπέμπουν περισσότερο σε μια κοινωνία νευρική, αποσυντονισμένη, αποδιοργανωμένη, έτοιμη για το χειρότερο και το καλύτερο.
Από χτες το έχω σκεφτεί πιο ψύχραιμα και έχω δώσει εξηγήσεις για το αλλοπρόσαλλο μωσαϊκό. Δεν παύει να με θλίβει ότι οι μισοί Έλληνες δεν προβληματίζονται από το σήμερα της βίας, διότι προφανώς δεν περνάει από το μυαλό τους το αύριό της.
Επίσης, για όλα φτιαίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τη βρήκαμε τη λύση, και την διαβάζουμε και στη Λεξιλογία κάθε τρείς και λίγο. Να απολυθούν να βρούμε την υγεία μας, γιατί όλοι οι άλλοι πλεονάζουν, εμείς δεν πλεονάζουμε.