Αυτό το Σ/Κ αντί να πηγαίνω στα λιβάδια να μαζέψω κρόκους και να απολάυσω την ξαφνική άνοιξη στο ΗΒ έχω να κανω αγγαρεία, να διαβάσω περι θεωρίας της εκπαίδευσης. Και κάπου εκεί στο διαβασμα βρήκα μια ένδειξη του τί συμβαίνει με τη Φινλανδία. Γιατί βλέπετε η αγγαρεία ήταν να διαβάσω το πόνημα του
Yrjö Engeström, καθηγητή του πανεπιστημίου του Ελσίνκι (και του Σαν Ντιέγκο),
Learning by Expanding (σιγά μην το διάβασα ολόκληρο, βρήκα στο ιντερνέτιο τα ΣΟΣ), δηλαδή τα θεμέλια της θεωρίας της διευρυμένης μάθησης. Μη με ρωτήσετε τί ακριβώς είναι, ας πούμε είναι αυτό που λέει ότι μαθαίνω βλέποντας και κάνοντας, μέσω μαθητείας, όχι μέσω μελέτης κλπ.
Η υπόθεση παει πολύ πιο πίσω στην ΕΣΣΔ, και
τα λέει καλύτερα η Βίκι για όσους ενδιαφέρονται: A
T remained virtually unknown outside the Soviet Union until the mid-1980s, when it was picked up by Scandinavian researchers. The first international conference on activity theory was not held until 1986. The earliest non-Soviet paper cited by Nardi is a 1987 paper by Yrjö Engeström: "Learning by expanding".
Αυτό λοιπόν το φρούτο, η θεωρία του Ένγκεστρομ, απογειώθηκε με την εισαγωγή της τεχνολογίας στα σχολεία, γιατί προσφέρεται το μέσο αυτό για κάτι τέτοια. Ο εμπνευστης έκανε τις πιο πολλές δημοσιέυσεις του στο αντικείμενο αυτό τα μεσα της δεκαετίας του '90. Οπότε (σκέψη): οι Φινλανδοί προφανώς τα εφάρμοσαν αυτά πρώτοι,
αφού είχαν ολόκληρο ρεύμα σκέψης στη χώρα τους (το τονίζω, γιατί σε άλλες χώρες, όνομα και μη χωριό, η πανεπιστημιακή έρευνα δεν φαίνεται να εφαρμόζεται και τόσο). Έτσι μάλλον έχει νόημα το ότι τα πρώτα θετικά αποτελέσματα εμφανίστηκαν το 2000.
Τώρα, εμείς μπορούμε να αναπτύξουμε δικές μας θεωρίες άμα θέλουμε, φυσικά, και να τις δοκιμάσουμε (τόση κουβέντα για τα πειραματικά σχολεία κάναμε).
