Πω πω, το νήμα απέκτησε τη δική του ζωή. Θα σας τη σπάσω τώρα με τα εξελικτικά, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, γιατί το ζήτημα έχει μια σαφή βιολογική διάσταση που πρέπει να αναφερθεί.
Ώρες ώρες έχω την εντύπωση πως οι φεμινιστικοί αγώνες τόσων δεκαετιών κατέληξαν είτε σε μια πελώρια οπισθοδρόμηση είτε στη μετατροπή της γυναίκας σε ένα κακέκτυπο του αρσενικού (και όχι μόνο στο σεξουαλικό επίπεδο).
Λίγα λόγια, αν και το θέμα είναι πολύ μεγάλο: Ο φεμινισμός ήταν καταδικασμένος από τη στιγμή που αξίωσε από τις γυναίκες να πάψουν να είναι γυναίκες. Από τη στιγμή δηλαδή που ουσιαστικά απαίτησε όχι την ισότητα των δύο φύλων αλλά την ταύτισή τους. Διότι, όπως και να το κάνουμε, οι γυναίκες διαφέρουν από τους άνδρες σε πάρα πολλά πράγματα. Και όσο κι αν κανείς επιθυμεί την ισότιμη αντιμετώπιση ανδρών και γυναικών, όπως το επιθυμώ κι εγώ, είναι παράλογο να παραγνωρίζει τις διαφορές τους.
Μια από τις σημαντικότερες διαφορές των δυο φύλων, αν όχι η σημαντικότερη, αφορά τη σεξουαλική νοοτροπία. Για παράδειγμα, οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη ροπή προς την πολυγαμία και οι γυναίκες προς τη μονογαμία. Αυτό μπορείτε αν θέλετε να το αποδώσετε σε κοινωνικά στερεότυπα (και σε κάποιο βαθμό θα οφείλεται και σε αυτά), αλλά είναι κάτι που ασφαλώς απορρέει από τη βασική ασυμμετρία των δύο φύλων σε ό,τι αφορά την ελάχιστη δυνατή επένδυση που οφείλουν να καταβάλουν για την παραγωγή βιώσιμου απογόνου: ο άνδρας αρκεί να προσφέρει λίγα σπερματοζωάρια, ενώ η γυναίκα προσφέρει ένα τεράστιο θρεπτικό ωάριο συν εννέα μήνες κύησης συν αρκετούς μήνες θηλασμού. Έτσι, ένας πρόσθετος ερωτικός σύντροφος συνεπάγεται τεράστια πιθανά οφέλη για τον άνδρα, ενώ για τη γυναίκα τα όποια οφέλη είναι δυσδιάκριτα (όχι ότι ντε και καλά δεν υπάρχουν, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα). Τα "οφέλη" για τα οποία μιλάω εδώ αφορούν την αναπαραγωγική επιτυχία του ατόμου, δηλαδή το πλήθος των βιώσιμων απογόνων του, που είναι το μοναδικό νόμισμα που "μετράει" στον κόσμο της εξέλιξης. Όλα τα παραπάνω βέβαια επενδύονται με κάθε λογής πολιτισμικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, αλλά η βασική υποκείμενη ασυμμετρία είναι βιολογική. Όσοι θα θελήσουν να αποδώσουν αυτή τη διαφορά αποκλειστικά σε κοινωνικούς παράγοντες, ας λάβουν υπόψη τους ότι έχει παρατηρηθεί σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία που έχει μελετηθεί ποτέ, από τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες μέχρι τις πρωτόγονες φυλές του Αμαζονίου. Και υπάρχει πληθώρα άλλων τέτοιων διαφορών, όπως λ.χ. το ότι οι περισσότεροι άνδρες έλκονται από την πορνογραφία την ώρα που τις περισσότερες γυναίκες τις αφήνει παγέρα αδιάφορες, ή το γεγονός που προβληματίζει τον Ζάζουλα, ότι δηλαδή το σεξ συχνά γίνεται αντικείμενο συναλλαγής, με τους αγοραστές να είναι σχεδόν πάντοτε άνδρες. Ο άνδρας θέλει το σεξ για το σεξ. Πολλές φορές βέβαια μπορεί να θέλει κι άλλα πράγματα, αλλά δύσκολα θα αρνηθεί μια προσφορά για σεξ χωρίς δεσμεύσεις. Για τη γυναίκα, η απλή προσφορά σεξ σπανίως είναι αρκετή. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας σαφώς υφίσταται.
