LinguaClash
Active member
βέβαια ομολογώ ότι όσο το ακούω όλο και πιο πολύ μου αρέσει
εδώ μια ορχηστρική εκδοχή του
εδώ μια ορχηστρική εκδοχή του
Eurovision 2024
- Thread starter nickel
- Start date
SBE
¥
Αν είναι να κερδίζει το τραγούδι που περνάει κοινωνικό η πολιτικό ή οτιδήποτε άλλο μήνυμα,αντί να κερδίζει ο καλύτερος συνδυασμός ποιοτικής μουσικής, ερμηνείας κλπ τότε να το κλείσουμε το μαγαζί.
Τα τρία τέσσερα τραγούδια που έβγαλε ο διαγωνισμός που παραμένουν μεγάλα σουξέ και ακούγονται και σήμερα ήταν ψυχαγωγικά, όχι πολιτικοκοινωνικά. Γιατί πως να το κάνουμε, μπορεί να είναι ξεσηκωτικά τα εμβατήρια ή να αρέσουν τα μηνύματα, αλλά αν ρωτήσεις κανέναν στο δρόμο ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι δεν θα σου πει κανένα απο αυτά.
Τα τρία τέσσερα τραγούδια που έβγαλε ο διαγωνισμός που παραμένουν μεγάλα σουξέ και ακούγονται και σήμερα ήταν ψυχαγωγικά, όχι πολιτικοκοινωνικά. Γιατί πως να το κάνουμε, μπορεί να είναι ξεσηκωτικά τα εμβατήρια ή να αρέσουν τα μηνύματα, αλλά αν ρωτήσεις κανέναν στο δρόμο ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι δεν θα σου πει κανένα απο αυτά.
Last edited by a moderator:
LinguaClash
Active member
Μα για τη γιουροβίζιον μιλάμε, δεν νομίζω ότι προέχει το όποιο πολιτικοκοινωνικό μήνυμα ποτέ. Εννοείται ότι προέχουν όλες οι ποιότητες που λες SBE, τις οποίες θεωρώ ότι και συνδυάζει το τραγούδι της Ελβετίας. Το ότι τυγχαίνει να υπάρχει και ένα κοινωνικό μήνυμα από πίσω είναι μια συγκυρία που απλώς προσδίδει μία ακόμα διάσταση και κάνει πιο ενδιαφέρον τον φετινό διαγωνισμό.
Last edited:
cougr
¥
Για την ιστορία, στην παραπάνω παράσταση (#61), το Νέμο φοράει το κοστούμι της Σελίν Ντιόν όταν κέρδισε την Eurovision για την Ελβετία το 1988.
Δεν έγινα κατανοητός, και μου είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια κάτι που συνίσταται κυρίως σε αίσθηση —μουσική αίσθηση—, χωρίς μάλιστα να παρεξηγηθώ που μεταχειρίστηκα ένα επίθετο που μπορεί να με εκθέσει. Θα επιχειρήσω:
Δεν είναι ζήτημα μουσικών οργάνων ή ενορχήστρωσης, είναι ζήτημα ήθους, μουσικού ήθους. Δηλαδή, με τι διάθεση γίνεται η επιτέλεση του μουσικού κομματιού, με ποιο ύφος εκπέμπεται. Από τα επίθετα που έδωσες, Νίκελ (βαρύ και πένθιμο), κρατώ το πρώτο. Ναι, το συγκεκριμένο τραγούδι, που μιλά για μια καταστροφή, εκφέρεται με ύφος βαρύ και αυστηρό, τελετουργικό θα τολμούσα να πω. Οι εκτελεστές, οργανοπαίκτες και τραγουδιστές, δονούμενοι από το μέγεθος της συμφοράς, (δέον να) επιδιώκουν να μεταδώσουν στο κοινό αυτή την αίσθηση, με συγκέντρωση και εσωστρέφεια, όχι με ακκισμούς (και υπόνοιες σεξουαλικότητας) και χαμόγελα επίδειξης, όπως η Μαρίνα Σάττι και οι κοπέλες που συντραγουδούν. Οι μουσικοί —εδώ κορυφώνεται η αντίρησή μου— (δέον να) παίζουν τις νότες "στρωτά" , όχι με τρίλιες και τσαλίμια που μεταδίδουν λαγνεία και λυγμό.
Όντως το τραγούδι αυτό παιζόταν με νταούλι και ζουρνά. Αλλά, όπως είπα, δεν είναι ζήτημα ενορχήστρωσης, είναι ζήτημα εκφοράς.
Ιδού ακριβώς εκτέλεση με νταούλι και ζουρνά (εδώ:
Ορίστε μάλιστα —για να διώξω από πάνω μου την υποψία στερεοτυπικού φυλετισμού— άλλη εκτέλεση, από μουσικό που θα περίμενε κανείς —λόγω καταγωγής— να αναπαράγει "γύφτικο" λυγμό και κλάψα, και που όμως αντιστέκεται στον πειρασμό να κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας γλιστρώντας σε ποικίλματα υπερβολής.
(Αυτός που είναι εντελώς οφ, και θέλει σφαλιάρες είναι ο τραγουδιστής).
Τρία πουλάκια κάθουνταν | στης Νιάουστας το κάστρο
Το ’να κοιτάει τα Βοδενά | τ’ άλλο τη Σαλονίκη
Το τρίτο το μικρότερο | μοιρολογάει και κλαίει
Μακρυνίτσα μου | καημό πο ’χει η καρδίτσα μου
Ένα μήλο αμάν κι άλλο μήλο αμάν | βράδιασε και που θα μείνω
Μας χάλασαν τη Νιάουστα | την πόλη ξακουσμένη
Πήραν μανίτσες με παιδιά | και πεθερές με νύφες
Πήραν τη Ζαφειρόνυφη, | τριών μερών νυφούλα ...
Μακρυνίτσα μου | καημό πο ’χει η καρδίτσα μου
Ένα μήλο αμάν κι άλλο μήλο αμάν | βράδιασε και που θα μείνω
Last edited:
Βάλε φατσούλα.