Παρακαλώ... πέρα από την κωμωδία πάντως, μέσα από τους Αυθαίρετους ζωντανεύει κατά τρόπο οδυνηρό η Ελλάδα του Α. Παπανδρέου, την οποία ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο ο Βαλαβανίδης: ο αδίστακτος, άπληστος, αεριτζής και φιγουρατζής πασοκτζής που λαδώνει τους πάντες και πλαστογραφεί τα πάντα με σκοπό το εύκολο χρήμα.
Και από την άλλη, βέβαια, με έναν προφητικό τρόπο ο συντηρητικός Πουλικάκος παρουσιάζεται ως η προσωποποίηση της αφασίας (όλα είναι μια πλεκτάνη) – η Ελλάδα του Κ.Κ.
Ίσως τελικά αυτό που χρειαζόταν ήταν ένας Αμερικανο-σουηδός με ελληνικό επίθετο και σχετική ευχέρεια στην ανάγνωση και την ομιλία, που δεν έχει στο αίμα του την κομπίνα και την απάτη. Αλλά και πάλι, ένας απέναντι σε 10.000.000 μικρούς ή μεγαλύτερους μαφιόζους τι να κάνει; Οπότε μάλλον συμβαίνει (ή θα συμβεί) αυτό που περιγράφει ο Κάφκα στους Αφορισμούς: υπάρχει προορισμός, αλλά όχι δρόμος.
(Τελικά, και σε επίπεδο συνειρμών, η κωμωδία με την τραγωδία είναι πολύ κοντά...)
