Περί χαμένων ευκαιριών: έλεος πιά με τις γκρίνιες, ακόμα κι αν είναι γκρίνιες με το γάντι, σαν αυτό το άρθρο. Το 2021 είναι το Ελληνικό Έτος Γκρίνιας και μάλλον έτσι θα το θυμάμαι εγώ. Ναι, ωραία, επισκίασε ο κορονοϊός τον εορτασμό, αλλά το 2021 δεν τελείωσε, έχει άλλους εννέα μήνες εκδηλώσεων, και υπάρχουν προγραμματισμένες πολλές ακόμα εκδηλώσεις. Επιπλέον, ολόκληρη οικονομική κρίση δεν μας έκανε να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, θα μας κάνει μία επέτειος που έχουμε κάθε χρόνο; Χάθηκε ίσως, αν και είναι νωρίς ακόμα για να πούμε με βεβαιότητα, μια σοβαρή ενημερωτική εκστρατεία για την επανάσταση. Χωρίς τον σνομπισμό των διανοούμενων και χωρίς να βγαίνουν απο τα ρούχα τους οι υπερπατριώτες. Γιατί σε αντίθεση με τον Νίκελ, εγώ κοιτάζω τα ΜΚΔ και έχω χάσει τη διάθεσή μου.
(απορία: ποιά οικογενειακά κριτήρια για την επιλογή της σοπράνο; Ναι, είδα ένα περί συγγένειας με την Αγγελοπούλου, αλλά ήταν ατεκμηρίωτο και ράδιο αρβύλα, γιατί η συγγενής μέλους μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας θα είχε αρκετά χρήματα ώστε να πληρώσει για πεντέξι μαθήματα τραγουδιού με έναν καλό δάσκαλο, από αυτούς που ακόμα και τους παράφωνους σαν εμένα μας κάνουν να ακουγόμαστε υποφερτοί. Πάντως, σε ένα 24ωρο στο οποίο όλα πήγαν καλά, είχαμε μια μοναδική παραφωνία που ήταν όλη Ελλάδα: στην Ελλάδα και είσαι ό,τι δηλώνεις ΚΑΙ σε πιστεύουν οι άλλοι ότι είσαι ό,τι δηλώνεις χωρίς να ζητάνε αποδείξεις, όπως φαίνεται. Απόλυτη ελευθερία δηλαδή, από αυτή που πιστεύουμε ότι ήθελαν οι πρόγονοί μας.